Στο Ντεπώ ανοίξαμε μια χαραμάδα φωτός…
Λίγα λόγια για μια βραδιά που γράφτηκε μια μικρή ιστορία για την ανατολική Θεσσαλονίκη
Εικόνες: Σάκης Γιούμπασης
Κάθε φορά που τελειώνει μια δράση του Θεσσαλονίκη Αλλιώς συνήθως τις νύχτες αργεί πολύ να με πάρει ο ύπνος. Είναι η ένταση της προσπάθειας που κρατά μήνες, των δυσκολιών που εμφανίζονται μέχρι την τελευταία στιγμή, των εντάσεων που προκύπτουν μοιραία, όταν έχεις να κάνεις με μεγάλα αστικά περιβάλλοντα και με εκατοντάδες εμπλεκόμενους, ανθρώπους και φορείς.
Έχει όμως και το τέλος κάθε δράσης μια γλυκιά ικανοποίηση όταν όλα έχουν πάει καλά. Όπως χθες βράδυ στο Ντεπώ. Που ανοίξαμε για δεύτερη φορά. Εκεί ήταν αυτή η εικόνα των 700 ανθρώπων που ήρθαν από παντού για να μοιραστούν μαζί μας τη συγκίνηση, την ομορφιά του φωτισμένου ερειπιώνα, την ελπίδα που ανατέλλει για το μέλλον του.
Και χθες βράδυ, όταν τα φώτα του εκπληκτικού συγκροτήματος του Αριγκόνι έσβησαν, άγνωστο για πόσο πια καιρό, όλη αυτή η ατέλειωτη δουλειά ενάμιση χρόνου, για την παράσταση, την ταινία μας, την παρακίνηση του δήμου να ξεκινήσει τις διαδικασίες αποκατάστασης, η χθεσινή νύχτα, είχαν αφήσει πάνω μου μια ακόμα ρυτίδα αλλά και ένα τεράστιο χαμόγελο.
Αυτός ο ενάμιση χρόνος δεν πήγε χαμένος. Οι 700 άνθρωποι που ήταν εκεί χθες και οι δικοί μου άνθρωποι που μαζί τα παλέψαμε όλα αυτά νομίζω το ξέρουν καλά. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να είναι Αλλιώς, για αυτό παλεύουμε στην parallaxi. Πάμε παρακάτω, τα καλύτερα έρχονται…
ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους υπαλλήλους του δήμου που αθόρυβα και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας υπερέβαλαν εαυτόν και πέρσι και φέτος για να ανοίξει αυτός ο παρατημένος χώρος καθαρός και ασφαλής για το κοινό. Πολύτιμοι.
