Η Θεσσαλονίκη στο κρίσιμο σταυροδρόμι Βενιζέλου με Εγνατίας

Λέξεις: Ιωάννης Κιουρτσόγλου

Η πόλη τους τελευταίους μήνες αγωνίζεται και παλεύει με νύχια και με δόντια, να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να πάρει απόφαση για το μέλλον της και μαζί μία θέση στον παγκόσμιο (πολιτιστικό /επιστημονικό) τουριστικό χάρτη αφού διαθέτει ένα μεγάλο ατού που της πρόσφερε η κατασκευή του μετρό – το υπέροχο μνημειακό σύνολο στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας.

Όσοι γνωρίσαμε καλά μέσα από τις αναπαραστάσεις, τις φωτογραφίες και τα κείμενα αλλά και την θέα του ίδιου του μνημείου, όπως περπατούσαμε χρόνια πάνω από αυτό, το αισθανθήκαμε “σπίτι” μας αυτό το σταυροδρόμι. Θεωρήσαμε χρέος μας “μπούνε” σε αυτό το σπίτι όσο γίνεται περισσότερος κόσμος και ξεκινήσαμε την πληροφόρηση.

Γίναμε – γινόμαστε οι κάτοικοι της πόλης από τον 4ο μ.Χ. μέχρι τον 9ο μ.Χ. αι. Βγαίνουμε στην αγορά της πόλης και θαυμάζουμε τα κεντημένα φορέματα και υφάσματα από την Αίγυπτο, τις χτένες από ελεφαντοστό από την μέση ανατολή, τα εγχώρια χάλκινα κοσμήματα, τα κεραμικά και τους δίσκους φαγητού απ όλη την Μεσόγειο.

Περπατάμε στις στοές και κρυβόμαστε πίσω από τους κίονες για να τρομάξουμε τον γνωστό που είδαμε από μακριά ή να αποφύγουμε την καλημέρα με μία φίλη που της το “κρατάμε” μετά από μία πρόσφατη παρεξήγηση. Κοντοστεκόμαστε πάνω από δύο επαγγελματίες και ρίχνουμε μια ζαριά, εκεί που παίζουν στο χαραγμένο στο κατώφλι των καταστημάτων τους, μάρμαρο.

Συναντούμε στο κοσμηματοπωλείο της γειτονιάς την πλούσια φίλη της μητέρας μας να αγοράζει καινούριο δαχτυλίδι, γιατί έχασε ένα άλλο στο γεμάτο ψηφιδωτά λουτρό της: “Χρυσή μου, την ώρα που έπαιρνα το μπάνιο μου, μα τον Κάβειρο. Σίγουρα το ψαρεύει ήδη κάποιος” – με επιτηδευμένο παράπονο, αφού είχε ήδη αγοράσει δύο καινούρια προς αντικατάσταση. Στην ίδια στοά και ίσως στο ίδιο μαγαζί που άντεξε τους σεισμούς και συνέχισε την παράδοση, μία πιστή χριστιανή, χρόνια πολλά μετά, να διάλεγε τον σταυρό – λειψανοθήκη, που θα έσφιγγε στα δάχτυλα στην προσευχή της μέσα στο ναό του Άι Δημήτρη ψάχνοντας το θαύμα και πιθανώς όσο ακολουθούσε την λιτανεία της εικόνας του επί της Μέσης οδού.

Αυτό το πολύχρωμο των αιώνων είναι η Θεσσαλονίκη και οι άνθρωποί της, που αντιπροσωπεύει και η υπόγεια γειτονιά της Βενιζέλου. Είναι το μέρος με τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων, που τελικά έφτιαξαν την μεγάλη ιστορία της πόλης. Όχι πολύ διαφορετικές ιστορίες από τις δικές μας 1700 χρόνια αργότερα. Όπως κι εμείς τελικά, όχι πολλοί διαφορετικοί από εκείνους. Στο κάτω κάτω σώζουμε το τώρα μέσα από το τότε για να γίνει ιστορία που η πόλη θα αφηγείται με τιμή και περηφάνια.