Θεσσαλονίκη: Στους δρόμους οι φοιτητές ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, βγήκαν και σήμερα, την ημέρα που ψηφίζεται το νομοσχέδιο, φοιτητές, μαθητές και εκπαιδευτικοί για να διαμαρτυρηθούν κατά του νομοσχεδίου για ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η αρχική συγκέντρωση έγινε στην Καμάρα, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Η πορεία διαμαρτυρίας ξεκίνησε με κατεύθυνση προς τα δυτικά, κινούμενη στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και συγκεκριμένα από Εγνατία και Τσιμισκή, καθώς αναμένεται να καταλήξει στα Πανεπιστήμια με μία στάση στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.

Οι διαμαρτυρόμενοι εκφράζουν την αντίδρασή τους στο νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί  σήμερα, με πανό που γράφουν  και πλακάτ στα χέρια αλλά και συνθήματα: “Πανελλαδικός Ξεσηκωμός! Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια”, “Τα νομοσχέδια καταψηφίζονται στους δρόμους”, “Πτυχίο με αξία, δημόσιες και δωρεάν σπουδές για όλους!” “Που είναι οι φοιτητές; Στους δρόμους”.

Ολόκληρη η ανακοίνωση: 

Τη Παρασκεύη 8 Μαρτίου ψηφίζεται το νέο νομοσχέδιο, το οποίο πρόκειται για μία τομή στις αντιεκπαιδευτικές επιθέσεις, αφού α) δεν θα οδηγήσει σε «συνύπαρξη» δημόσιων και ιδιωτικών ΑΕΙ, αλλά σε τρομακτική υποβάθμιση, διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας β) θα αποκλείονται μαζικά τα παιδιά των εργαζομένων και των φτωχών που δεν θα μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα (όπως ήδη επιδιώκεται με ΕΒΕ, Τράπεζα Θεμάτων κ.ο.κ.), γ)θα στηθεί μια «αγορά της εκπαίδευσης» με κάθε λογής δίδακτρα σε μεταπτυχιακά-προπτυχιακά προγράμματα (όπως ήδη έχει ξεκινήσει και στο πανεπιστήμιο μας) φοιτητική μέριμνα και προγράμματα κατάρτισης, δ) τα πτυχία θα καταντήσουν απλώς χαρτιά χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα. Το άρθρο 16, καθιστά συνταγματική υποχρεώση να εξασφαλίζει τη δωρεάν και δημόσια λειτουργία της παιδείας, της τέχνης και της επιστήμης. Με την παράκαμψη του άρθρου αυτού, σε συνδυασμό με τον τελευταίο αντιεκπαιδευτικό νόμο 4777, την κατάργηση του ασύλου, το προεδρικό διάταγμα 85, την ελάχιστη βάση εισαγωγής χτίζουν τον δρόμο προς την ιδιωτικοποιήση των πανεπιστημίων και γενικότερα των ζωών μας.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το νήμα των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων ξεκινάει από πολύ νωρίτερα. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα έρχεται ως συνέχεια χρόνιων κυβερνητικών μεθοδεύσεων που στη βάση τους είχαν την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου (ν. Διαμαντοπούλου/2011).Έτσι τελικά, εδώ και δύο χρόνια, βλέπουμε το άσυλο να καταργείται στη πράξη, με αποκορύφωμα τη μόνιμη παρουσία ΜΑΤ και ΟΠΠΙ μέσα στο πανεπιστήμιο (ν.Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη/2021). Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος που επιδιώκεται από κράτος και κεφάλαιο να καμφθούν οι ριζοσπαστικές αντιδράσεις και να διαλυθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Απώτερο σκοπό έχει τη δημιουργία ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος όπου οι φοιτήτριες θα ενσωματωθούν πλήρως, μέσω της εντατικοποίησης και του διαρκούς εκβιασμού, τα ιδεώδη της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή του ανταγωνισμού, της «αριστείας» και της εξατομίκευσης.

Με το νόμο 4777 φάνηκε ακόμα πιο έντονα η διάθεση εντατικοποίησης κι εξαίρεσης. Η πειθάρχηση, η υποταγή των φοιτητ(ρι)ών και η στοχοποίηση της συνδικαλιστικής τους δράσης ήταν βασικοί άξονες του νόμου αυτου. Πιο συγκεκριμένα το όριο φοίτησης (ν+2) στενεύει ακόμα περισσότερο τα πλαίσια, την ώρα που η μέση φοιτήτρια πρέπει να εργάζεται για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην εποχή της ακρίβειας. Η ισοτίμηση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων, η αξιολόγηση – συγχώνευση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η διάσπαση των πτυχίων και η – ολοένα και μεγαλύτερη – κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, οι απλήρωτες πρακτικές και η ελάχιστη βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνει εμφανές σε ακόμα μια πτυχή της κοινωνικής αναπαραγωγής πώς το χρεοκοπημένο σύστημα του κράτους και του καπιταλισμού αδιαφορεί για τις κοινωνικές ανάγκες μας και μάλιστα συρρικνώνει εσκεμμένα τις δαπάνες για αυτές.

Με κατασταλτικές μεθόδους, προσπαθούν να φιμώσουν κάθε αντίδραση, χρησιμοποιώντας μέσα “φόβου”, όπως το απεργοσπαστικό μέσο της τηλεκπαίδευσης. Στο δικό μας τμήμα μάλιστα καταφέραμε να σπάσουμε τις τηλεξεταστικές, με μοναδικό μας σύνθημα: «Η εξεταστική µπορεί να περιµένει…Το µέλλον µας ΟΧΙ!». Η απάντηση ωστόσο που λάβαμε ήταν μια εισαγγελική έρευνα για το τμήμα μας σε κάποια καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Ταυτόχρονα η εκκένωση που απαντήθηκε με επανακατάληψη της ΝΟΠΕ, τα χημικά, το ξύλο και οι συλλήψεις, οι κάμερες, ο νέος ποινικός κώδικας, η στρατοπεύδευση των μπάτσων μέσα και έξω από τις σχολές δημιουργούν το σύστημα της διαφθοράς και η απάντηση πρέπει να δοθεί συλλογικά. Η καταστολή δε θα μας πάει ούτε ένα βήμα πίσω στον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποτίμηση των ζωών μας.

Όσον αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής πάνω από 40.000 μαθητ(ρι)ες μένουν εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ μετά από 3 χρόνια έχει διαμορφωθεί καθαρά ο στόχος της: όλο και περισσότεροι υποψήφιοι στην τεχνική εκπαίδευση. Εξαιτίας της ΕΒΕ μαθήτριες αποκλείονται από σχολές, ακόμα και για δέκατα της μονάδας, πόσο μάλλον σε «ειδικά μαθήματα» όπως το σχέδιο για το οποίο εξασκείσαι μόνο από την ιδιωτική εκπαίδευση.

Η οικονομική κρίση που εδώ και έτη βιώνουμε, οξύνεται εκθετικά, ενώ η πρόσβαση ακόμη και σε βασικά αγαθά είναι δύσκολη. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα επενδύει σε ό,τι μπορεί, ώστε οι λίγοι να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο στις πλάτες των πολλών. Το κράτος λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, αγνοώντας τις ανθρώπινες ανάγκες. Τα πανεπιστήμια γίνανε «κτήματα» εργολάβων και εταιρειών κι ως αποτέλεσμα, τα κοινωνικά αγαθά όπως στέγαση, σίτιση, νερό, θέρμανση, ρεύμα θεωρούνται πολυτέλειες και όχι αναγκαία για τον καθένα αγαθά. Ένα τρανταχτό παράδειγμα για το πώς οι επιχειρήσεις έχουν ήδη εισβάλει στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι το ζήτημα της λέσχης, που από το 2013 ανατέθηκε σε εργολάβους. Το λεγόμενο εγχείρημα προβλέπει την ελεγχόμενη σίτιση μέσω της κάρτας σίτισης. Η κάρτα σίτισης είναι ο δρόμος για λιγότερες μερίδες φαγητού με σκοπό να υπάρχει το μέγιστο κέρδος από την λέσχη του ΑΠΘ. Τίθενται οικονομικά κριτήρια τα οποία πρέπει να πληρεί το κάθε άτομο για να του παρέχεται η κάρτα σίτισης. Έτσι, σταδιακά έρχονται και άλλα προβλήματα, με το σημαντικότερο να είναι ότι οι μη έχοντες της κάρτας αυτής θα πληρώνουν ένα αντίτιμο όπως ήδη έχει συμβεί σε άλλα πανεπιστήμια για παράδειγμα ΠΑΜΑΚ και ΔΙΠΑΕ. Για εμάς όμως, τα βασικά αγαθά ανήκουν σε όλους, όλες και όλα μας και δεν είναι εμπορεύματα για να πλουτίζουν οι εταιρείες τους. Μέσα από τα δημόσια πανεπιστήμια είναι που έχει προαχθεί η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα, η τεχνολογική ανάπτυξη, η πρόοδος του βιοτικού επιπέδου, γενικότερα της κοινωνίας. Η κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης γυρίζει την κοινωνία χρόνια πίσω, τότε που μόνο τα παιδιά των πλουσίων μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην γνώση. Πλέον η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα και ευτελίζεται αξιακά με απώτερο σκοπό την αδρανοποίηση των συνειδήσεων.

Σε όλη αυτή την συγκυρία γενικευμένης ακρίβειας, έπειτα και από τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες που ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μια επισιτιστικής κρίσης. Επίσης, η χρόνια υποχρηματοδότηση και η ιδωτικοποίηση της υγείας -που την περίοδο του covid έφερε χιλιάδες θανατηφόρα αποτελέσματα- η ιδιωτικοποίηση εν μέρη της ΔΕΗ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δημιούργησαν επίσης χιλιάδες προβλήματα στους πολλούς για την κερδοφορία των λίγων, με σημείο τομής το κρατικοκαπιταλιστικο έγκλημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς. Είναι φανερή η νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία ακολουθεί το κράτος στα πρότυπα των σύγχρονων δυτικών χωρών που έχει ως μοναδικό στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου ξεπουλώντας κάθε δυνατή δημόσια υπηρεσία. Η υποβάθμιση και απαξίωση όλων των δημόσιων δομών από τις προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση του νερού, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τη κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας μέχρι και σήμερα με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας δείχνουν ότι στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ο απώτερος σκοπός θα είναι το κέρδος των ιδιωτών και όχι οι ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Γι’ αυτό θέλουμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο ως κατάκτηση αγώνων αλλά και συνολικά, με τα εργαλεία της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, έξω και πέρα από κράτος και αφεντικά.

Σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, μέσα μαζικής μεταφοράς, υπηρεσίες βασικών ανθρώπινων αναγκών, όλα οδεύουν στην ιδιωτικοποίηση τους και κατ’ επέκταση στον έλεγχο τους από επενδυτές που δε θα λογοδοτούν σε κανέναν και για τίποτα. Αντιλαμβανόμαστε πλέον, ότι τους εαυτούς μας θα τους σώσουμε μονάχα εμείς. Δεν μας αναλογεί να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε εκλογές, παρά μονάχα στον κοινωνικό και ταξικό αγώνα και στις απαντήσεις που βάσει αυτού δίνουμε στον δρόμο.

Οι αγώνες του 2006-2007 που έγινε προσπάθεια για αναθεώρηση του άρθρου 16, ήταν υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας αφού αν όχι όλες οι σχολές, τότε οι περισσοτερες (420) τελούσαν υπό κατάληψη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν η απεργία διαρκείας των δασκάλων, οι χιλιάδες μαθητές που βγήκαν στους δρόμους και η γενικότερη ανάγκη για ενιαίο πανεκπαιδευτικό μέτωπο που κατάφεραν την ανατροπή για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και υπερασπίστηκαν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, παρά την βάρβαρη καταστολή της αστυνομίας. Ας είναι και τώρα οι μαζικές καταλήψεις σχολών, οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και συγκρούσεις που θα δείξουν τον δρόμο για το φοιτητικό κίνημα του σήμερα.