Θεσσαλονίκη: Τρεις δρόμοι γεμάτοι γκάζια, ατυχήματα και νεκρούς

Οι μέρες του Πάσχα στη Θεσσαλονίκη, στιγματίστηκαν από τον θάνατο ενός 27χρονου αναβάτη μοτοσυκλέτας, σε μία περιοχή που πριν από πέντε μήνες έχασε τη ζωή του ένας άλλος μοτοσικλετιστής.

Ήταν τέλος του περασμένου Οκτωβρίου, όταν 47χρονος διανομέας τραυματίστηκε θανάσιμα από 21χρονο νεαρός με Audi TT στην προσπάθεια του να στρίψει από την 25^η Μαρτίου στην κεντρική λεωφόρο Γ. Παπανδρέου.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους οδηγούς να αυξάνουν ταχύτητα σε αυτές τις περιοχές;

Στο οδικό δίκτυο της Μεγάλου Αλεξάνδρου, Γεωργίου Παπανδρέου και Ανδριανουπόλεως, παρατηρείται οι οδηγοί να «τερματίζουν» τα κοντέρ της ταχύτητας τους, είτε θέτοντας πολλές φορές σε κίνδυνο άλλους οδηγούς και πεζούς (όπως έγινε με τον 47χρονο διανομέα), είτε τους ίδιους τους εαυτούς τους, όπως έγινε την περασμένη Δευτέρα με τον οδηγό της μηχανής.

Σε επικοινωνία με τον Σπύρο Βούγια, συγκοινωνιολόγο (και επικεφαλής της παράταξης στον κεντρικό δήμο «ΠΟΛΗχρωμη Θεσσαλονίκη»), αναζητάμε αιτίες που προκαλούνται τροχαία στον παραπάνω οδικό άξονα, αλλά και τρόπους που θα μπορούσαν να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον, εστιάζοντας κατά πρώτο λόγο στα δίκυκλα μεγάλου κυβισμού και γενικότερα, όμως, στην ασφαλή οδήγηση και οδική συμπεριφορά εκτός και εντός της πόλης.

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΞΩ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΙ

«Συνήθως μετά το φανάρι της Μαρτίου, οι οδηγοί τρέχουν γιατί από εκεί και πέρα νιώθουν σαν να έχουν φύγει από την πόλη. Δηλαδή έχουν την ψευδή αίσθηση ότι μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητα επειδή δεν υπάρχουν εκεί πολλοί πεζοί. 

Η περιοχή που έγινε το τροχαίο, ευτυχώς δεν έχει πολλούς πεζούς όπου θα μπορούσε να παρασυρθεί κάποιος, όμως όταν τρέχουν οι οδηγοί, φλερτάρουν με την αυτοκτονία, αφού βρίσκονται σε ένα δομημένο περιβάλλον γεμάτο αυτοκίνητα, εμπόδια και ενδεχομένως και κακή ασφαλτόστρωση του οδικού δικτύου.» αναφέρει ο κ. Βούγιας, ενώ συνεχίζει λέγοντας πως «Στην πόλη μέσα δεν έχει γίνει τίποτα, μέχρι σε σημείο ασυδοσίας και έλλειψη πολιτικής, ειδικά για τα μηχανοκίνητα δίκυκλα που παρατηρείται μία ελευθερία στην κίνηση τους μέχρι την απαράδεκτη συνύπαρξη τους με τους πεζούς στα πεζοδρόμια. Αυτό άλλωστε είναι ένα από τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, που το ζούμε όλοι. Εκεί που περπατάς ήσυχος ή τα παιδιά σου τρέχουν, κάποια στιγμή μια μηχανή πίσω σου μαρσάρει. Αυτό το έχω δει μόνο εδώ, πουθενά αλλού. Κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ με το θέμα. Η τροχαία απαντάει ότι δεν έχει επαρκή αριθμό τροχονόμων αλλά αυτή είναι μία δικαιολογία που προφανώς δεν ενδιαφέρει τον κόσμο. Θα έπρεπε να υπάρχουν έξω τροχονόμοι. Έχω να δω τροχονόμο, έστω και για ρύθμιση πάρα πολύ καιρό.»

Σύμφωνα με τον συγκοινωνιολόγο, αυτό που «θα μας σώσει» είναι η απόφαση της Ευρώπης να βάλει όριο ταχύτητας τα 30χλμ/ ώρα μέσα στις αστικές περιοχές. «Θα εφαρμοστεί σύντομα στη χώρα μας. Αυτό που γίνεται για λόγους περιβαλλοντικούς, θα σώσει ζωές μέσα στις πόλεις. 

Τώρα έχουμε ένα όριο που είναι τα 50χλμ/ ώρα τα οποία δεν τηρούνται όμως κι αυτά πολλές φορές. Οπότε, έχει να κάνει και με τους ιδίους τους οδηγούς, την αίσθηση της ασφάλειας, την ψυχολογία τους, την επιθετικότητα ή με το ότι δεν γίνεται να επιβεβαιώνεις στην ταχύτητα το κύρος σου ή τον ανδρισμό σου, οδηγώντας και μαρσάροντας. Ο μοτοσικλετιστής έχει ένα αίσθημα υπεροχής πάνω στη μηχανή του, το οποίο δεν ανταποκρίνεται όμως στις πραγματικές συνθήκες. 

Δηλαδή η αίσθηση της δύναμης, την υπεροχής και της ασφάλειας, ειδικά στα μεγάλου κυβισμού δίκυκλα που επιτρέπουν μεγάλη ευελιξία, μεγάλες ταχύτητες και εύκολες προσπεράσεις, σε συνδυασμό πιθανότατα και με τη νεότητα των οδηγών και τη γοητεία που μπορεί να έχει ο κίνδυνος, δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές συνθήκες που προσφέρει το οδικό δίκτυο, που σε κάποιες συνθήκες μπορεί να έχει λακκούβες, ρωγμές από έργα παλιότερα που δεν αποκαθίσταται σωστά. Επομένως, είτε θα σκοτώσει άλλους, είτε να σκοτωθεί ο ίδιος.»

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΜΠΑΝΙΕΣ

Στην αναζήτηση τρόπων μείωσης των δυσάρεστων ειδήσεων ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, ο κ. Βούγιας τονίζει την ανάγκη άμεσων δράσεων που θα ενημερώσουν αλλά και θα υπενθυμίσουν στους οδηγούς την επικινδυνότητα των δρόμων.

«Θα έπρεπε να γίνονται καμπάνιες. Εγώ, θα ξεκινούσα με μία ενημέρωση για την ανάρμοστη συνύπαρξη της κίνησης των πεζών και των μηχανών πάνω στα πεζοδρόμια, είτε αυτές κινούνται, είτε σταθμεύουν. Επίσης, κάτι πρέπει να γίνει με την έλλειψη ελέγχου και αστυνόμευσης. Δεν υπάρχει στην πόλη, ούτε προληπτικά, ένα περιπολικό στην άκρη, έστω σταθμευμένο, να σου θυμίζει πως κάποιος μπορεί να σε παρακολουθεί ή να σε σταματήσει. Εμένα τόσα χρόνια δε με σταμάτησε ποτέ κανείς έστω για προληπτικό έλεγχο μέσα στην πόλη» είπε χαρακτηριστικά.