Θεσσαλονίκη-Βαρκελώνη μέσω Καλαμάτας

Τη σύλληψη του πρώην (πλέον) αντιδημάρχου Γιώργου Αβαρλή για την υπόθεση με το «φακελάκι» σχολίασε με ανάρτηση του στα social media ο Σπύρος Βούγιας, επικεφαλής της παράταξης «Πολήχρωμη Θεσσαλονίκη».

Σε αυτήν, ο Σπύρος Βούγιας αναφέρει:

“Η Θεσσαλονίκη ονειρεύτηκε πριν από χρόνια να γίνει Βαρκελώνη και τελικά κατέληξε να μιμείται την Καλαμάτα”, έλεγα, προφητικά σχεδόν, στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, παρακολουθώντας τις συνεχείς αναφορές του πρώην ισχυρού αντιδημάρχου Γιώργου Αβαρλή στην όμορφη γενέτειρά του.

Σήμερα, μετά τη δραματική υπόθεση των καταγγελιών εναντίον του για σοβαρά ποινικά αδικήματα, σκέφτομαι με θλίψη οτι ούτε οι αυτοκριτικές του δικαιολογίες (“Εγώ είμαι Καλαματιανός”) ούτε οι συχνές επικλήσεις της “αριστερής” πολιτικής του διαδρομής, μπόρεσαν να του εξασφαλίσουν την ασυλία, ούτε καν το περιβόητο “ηθικό πλεονέκτημα”.

Γνώρισα τον Γιώργο Αβαρλή πριν τρία χρόνια όταν επιχείρησε να ενταχθεί προεκλογικά στην “Πολύχρωμη Θεσσαλονίκη”, προερχόμενος από τη δημοτική παράταξη του Σύριζα.

Τις τρείς περίπου εβδομάδες που παρέμεινε, εξέφραζε έντονα τη μεγάλη ανησυχία του για την έλλειψη οικονομικής ευρωστίας του συνδυασμού: “Σπύρο, πρέπει να βρεις λεφτά”, μου έλεγε συνεχώς κι εγώ του απαντούσα “Γιώργο, έχουμε σχέδιο, απόψεις και ανθρώπους για την πόλη”.

Δεν μπορούσε βέβαια να ενσωματωθεί και, “ακολουθώντας τα λεφτά” αλλά και την μεγαλύτερη πιθανότητα να εκλεγεί σε ένα ψηφοδέλτιο χωρίς πολλά γνωστά και καταξιωμένα πρόσωπα, αποχώρησε (προς μεγάλη μου ανακούφιση) και εντάχθηκε στην παράταξη Ζέρβα.

Σε ένα σύνολο όπου ένας έμπειρος λογιστής εκλαμβάνεται ως μέγιστος οικονομολόγος, το γεγονός πως ο Γιώργος Αβαρλής ανέλαβε τόσες πολλές και κρίσιμες αρμοδιότητες δείχνει ολοφάνερα τη γύμνια του στελεχιακού δυναμικού της διοίκησης: ηλεκτρονική διακυβέρνηση, επιχειρηματικότητα, μετανάστευση, ακόμη και ποιότητα ζωής (ο λύκος να φυλάγει τα πρόβατα…).

Με τουλάχιστον παράδοξο πολιτικό ύφος, χαοτική σκέψη, σχεδόν άναρθρο πολιτικό λόγο αλλά και την επιτηδειότητα μιας “εξυπνάδας” (που όταν δεν βασίζεται σε κάποιες αρχές γίνεται πονηριά ή πανουργία), εξελίχθηκε σε πολυεργαλείο του δημάρχου, αναλαμβάνοντας συχνά “ειδικές” και δύσκολες αποστολες (όπως π.χ. η αντιμετώπιση της κυβερνοεπίθεσης στο Δήμο ή οι σχέσεις με την αριστερά).

Δυστυχώς δεν μπορώ να λυπηθώ για τη διοίκηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα, ο οποίος μοιάζει όλο και περισσότερο με τον μαέστρο μιας αποδεκατισμένης ορχήστρας, ατάλαντων ούτως ή άλλως μουσικών.

Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Για τη Θεσσαλονίκη λυπάμαι, που κινδυνεύει να υποστεί μια νέα θεσμική ταπείνωση, πριν επουλωθεί ακόμη εντελώς το τραύμα της προηγούμενης. Από την άλλη πλευρά όμως, ισχύει απολύτως οτι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις και τις επιλογές μας και ότι η πόλη έχει τελικά την ηγεσία που της αξίζει.