Η Θώμις σχεδιάζει καθηλωτικά το σύγχρονο «μανιφέστο» της μόδας στη Θεσσαλονίκη

*Συνέντευξη στην Έλενα Ταξίδου / Φωτογράφιση: Eλπίδα Νικολαΐδου / Eικόνες Αρχείου από Λονδίνο και Νέα Υόρκη – παραχώρηση Θώμις Παπαδημητρίου

Περάσαμε μία ώρα στο ιδιοσυγκρασιακό σύμπαν της Θώμις Παπαδημητρίου, στο show room της επί της Προξένου Κορομηλά. Της σχεδιάστριας από τη Θεσσαλονίκη, που δεν σχεδιάζει κομμάτια τα οποία προορίζονται απλά να μπουν στην ντουλάπα μήπως και κάποτε χρειαστεί να φορεθούν. Λέει πως θυμώνει με τέτοιες συμπεριφορές. Και την ώρα που το σώμα μας -μάλλον- κατάντησε γεωγραφικός χάρτης των mass brands η Θώμις άφησε πίσω της την βιομηχανία των μεγαθηρίων, επέστρεψε στην πόλη της και απευθύνεται με το σχεδιαστικό της μέταλλο στους σύγχρονους ανθρώπους που ποντάρουν στις γοητευτικότερες ή και σκοτεινότερες ιδιαιτερότητές τους. Βάζει στα σχέδιά της το πάθος και την ψυχή της, με τα ρούχα της να φέρουν τελικά τόσο το Είναι της όσο και το Είναι όλων των μοναδικών πλασμάτων θέλει να βλέπει εκεί έξω.

Δείχνει άνετη είναι σίγουρα χαλαρή και φαίνεται αυτό που λέμε απολύτως ΟΚ με την σάρκα της. Είναι ευγενική, αβίαστα εκκεντρική από το “μέσα” της και όση ώρα μιλάει για την μόδα, την Τέχνη και την δημιουργία είναι σαν να συμμετέχει στην συζήτηση κάθε κύτταρό της. Δεν γίνεται να μιλήσεις στείρα για την δουλειά της Θώμις αν δεν μιλήσεις για την ίδια, με την ίδια.

Η Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη, το St Martins στο Λονδίνο, η Burberry και ο Saint Laurent, ο μανιερισμός και το “ερμαφρόδιτο” ως μούσα – πρόκληση, τα ρούχα που της έφερνε η μαμά της και αρνούνταν να φορέσει έτσι απλά επειδή “έπρεπε”, η λογική της βιομηχανίας που την αφήνει παγερά αδιάφορη, η πανκ και η ροκ, η Αναγέννηση, οι πόλεις του κόσμου, εγώ, εσύ, ακόμα και η πιο ανερχόμενη λαϊκή φωνή της πόλης.

Αυτά και πολλά που δεν θα μπορούσες να φανταστείς πώς συνδέονται, παίζουν τον ρόλο τους κάθε φορά που είναι έτοιμο να γεννηθεί ένα νέο σχέδιο, όταν το δημιουργικό χάος από αιωρούμενα στοιχεία που βλέπει γύρω της, κατεβαίνει στα δάχτυλά της και οδηγεί το κάρβουνο στο λευκό της sketchbook.

Θ.Π: Από πολύ μικρή δεν μου άρεσε να φοράω ρούχα που μου έφερνε η μαμά μου γιατί έπρεπε να τα φορέσω. Έπρεπε πάντοτε να τα αλλάξω. Ήμουν ένα πολύ αδύνατο παιδί, οπότε τα περισσότερα δεν μου ταίριαζαν σωματοδομικά. Παλιά δεν ήταν όπως είναι τώρα που βλέπεις ανάμεσα σε πάρα πολλές πολυεθνικές και πάρα πολύ μικρά νούμερα και μπορείς να κάνεις fitting σε αυτά. Τα περισσότερα ρούχα τότε ήταν μεγάλα. Έπρεπε να τα τροποποιήσω έτσι ώστε να είναι fit επάνω μου. Mου άρεσε και η punk rock σκηνή, οπότε τα ρούχα δεν με εξέφραζαν (σσ αυτά που κυκλοφορούσαν τότε στην αγορά). Και πάντα τα τροποποιούσα. Με πολύ απλούς τρόπους… Από το να τα κόψω και να κάνω τρύπες μέχρι να τα βάψω. Γιατί το χέρι μου έπιανε από μικρή ηλικία. Ζωγράφιζα. Οπότε πάντα τα ρούχα μου ήταν διαφοροποιημένα.

Μου άρεσε το παιχνίδι του να βγαίνω έξω ντυμένη διαφορετικά. Όχι ότι με εξέφραζε να μου πούνε “τι ωραίο αυτό που φοράς”. Αισθανόμουν εγώ καλά. Αισθανόμουν πολύ καλά με το να μην είμαι “μάζα”. Όχι από αυταρέσκεια, ήταν μια ανάγκη να εκφραστώ μέσα από αυτό. Όπως εκφραζόμουν μέσα από το σχέδιο, να εκφραστώ και μέσα από αυτό. Να δείξω κάτι που με εκφράζει ενδυματολογικά γιατί νομίζω ότι είναι ένας τρόπος να συστηθείς και αυτός. Και πάντοτε το είχα έτσι πλασμένο στο μυαλό μου…

Ήταν έκφραση καθαρή. Ούτε ήθελα να αποδείξω κάτι, ούτε ήθελα να φύγω από την μάζα με την έννοια του ναρκισσισμού.

Θ.Π: Τελείωσα στη Θεσσαλονίκη την Καλών Τεχνών και μετά έκανα ένα πέρασμα από ΙΕΚ, όπου προσπάθησα να δω τι συμβαίνει, αν μπορώ να πιαστώ κάπως στο πεδίο του ρούχου. Ήταν ένα πέρασμα ίσα ίσα να σου δώσει μια εσάνς του τι γίνεται με τον ρούχο. Επειδή ήξερα και να ζωγραφίζω, έκανα ελεύθερο σχέδιο, δεν το χρειαζόμουν σε αυτό το επίπεδο. Ήθελα περισσότερο το κομμάτι του πατρόν και της ραπτικής. Μου έδωσε μια πρώτη γεύση ωστόσο δεν αρκούσε. Είμαι και τελειομανής οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω σε αυτό. 

Έκανα μια αίτηση για το St Martins στο Λονδίνο. Να κάνω το μεταπτυχιακό μου, να δω ακριβώς τι θα χρειαζόμουν, αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Δεν είχα εικόνα του τι θα συναντήσω. Πέρασα από συνέντευξη και μπήκα. Εκεί κατάλαβα πως κάποια πράγματα που είχα μάθει ακόμα και στη Καλών Τεχνών ήταν πολύ διαφορετικά.

Ο τρόπος προσέγγισης ας πούμε του σχεδίου ήταν πολύ διαφορετικός, κάναμε πράγματα που έλεγες “τι ανορθόδοξος τρόπος να μάθω να σχεδιάζω βλέποντας ένα μοντέλο μπροστά μου αλλά χωρίς να το κοιτάω. Να ζωγραφίζω την αύρα του…”

Ήταν περίεργο στην αρχή, δεν μπορούσα να το κατατάξω ως καλύτερο (σσ τρόπο προσέγγισης του σχεδίου) γιατί δεν μπορούσα να τον κατανοήσω. Στο πέρασμα όμως του χρόνου, βλέποντας πώς άρχισα να απελευθερώνομαι και να κάνω πράγματα με πολύ διαφορετικό τρόπο και να μου βγαίνουν πραγματικά όπως θέλω και όπως με εκφράζει, κατάλαβα πως τελικά μάλλον πατάω περισσότερο προς τον αφαιρετισμό και στον τρόπο προσέγγισης εκείνον παρά σε αυτόν που διδάχτηκα εδώ (σσ στην Ελλάδα). Οπότε ήταν περισσότερο διαγραφή παλαιών τεχνικών στο μυαλό μου και έπρεπε να ξεκινήσω ξανά από το μηδέν. 

Εκεί άρχισα να διαφοροποιούμαι ως προς την προσέγγιση. Να μην χρησιμοποιώ μόνο πινέλο, να χρησιμοποιώ την σπάθη, να χρησιμοποιώ το κάρβουνο κατά κόρον και τα δάχτυλα, στον σχεδιασμό. Να μπορώ να χειρίζομαι άλλα εργαλεία τα οποία γνώριζα ότι υπάρχουν αλλά δεν τα είχα εφαρμόσει ποτέ. Και είδα ότι με εκφράζουν περισσότερο. Ήμουν περισσότερο της γραμμικότητας δηλαδή, των σκιάσεων, του άσπρου μαύρου. Να ζωγραφίζω μαύρο σε λευκό καμβά και λευκό σε μαύρο. 

Κατάλαβα ότι δεν είμαι τόσο του χρώματος. Δεν είμαι τόσο του να κλείνω έναν κύκλο. Θα μου άρεσε ο κύκλος να παραμένει ανοιχτός και να συνεχίζει προς το άπειρο. Κάπου εκεί τοποθέτησα τον εαυτό μου. 

Θ.Π: Οι σπουδές διήρκεσαν δύο χρόνια μαζί με το μεταπτυχιακό μου στο tailoring. Έκανα ένα πέρασμα από την Burberry ως πρακτική.

Κατάλαβα όμως ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω. Μία μόδα βασισμένη πάνω σε βιομηχανία και πάνω σε ένα καρό μοτίβ. Για εμένα ήταν κάτι ξένο. Ήταν “σχολείο” αλλά μέχρι εκεί…

Από νωρίς κατάλαβα ότι δεν μου ταιριάζει σαν εταιρεία, σαν έκφραση. Οπότε ό,τι μου ζητούνταν το έκανα (σσ στην Burberry) χωρίς όμως να εκφράζομαι πια μέσα από αυτό. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να μεταπηδήσω σε κάτι διαφορετικό όπως ήταν ο οίκος Saint Laurent (σσ όχι Yves Saint Laurent), δεν ήταν υψηλή ραπτική ήταν λίγο πιο πρεταπορτέ ρούχο, πιο καθημερινό, πιο δέρμα, υπήρχε η νοοτροπία του street fashion με δέρμα και υλικά πιο μπρουτάλ… την άρπαξα (σσ την ευκαιρία).

Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μια οντισιόν στον οίκο γιατί υπήρχε ένα κενό στο σχεδιαστικό κομμάτι στα leather jackets και έκανα την συνέντευξη. Η συνέντευξη ήταν στη Νέα Υόρκη, έπρεπε κάποιοι παράμετροι να ληφθούν υπόψιν όσον αφορά το γεγονός πως θα έπρεπε να ζήσω εκεί. Το ξεκίνησα για να δω πώς θα λειτουργήσει, πώς θα πάει, αν μπορώ να αντέξω αν έχω το στομάχι να το κάνω. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο εγχείρημα, ήταν βουτιά στα βαθιά…

Πώς λειτουργούσε όλο αυτό στη Νέα Υόρκη;

Θ.Π: Καλούμουν εκτός από το σχεδιαστικό να κάνω και την παρουσίαση. Ήμασταν μία πλειάδα επτά νέων σχεδιαστών διαφορετικών καταβολών, υπήρχαν Ισπανοί, Κορεάτες και έπρεπε να κάνουμε -ακόμα και στα μέρη που βρισκόμασταν πχ Ελλάδα εγώ – Ισπανία ο άλλος- τηλεδιασκέψεις για να βγει η συλλογή, η οποία έπρεπε να έχει συνάφεια, αφετηρία κοινή και τέλος κοινό. Οπότε, υπήρχε μία συσπείρωση μία φορά τον μήνα στη Νέα Υόρκη, που έπρεπε να κάνουμε τα δείγματά μας εκεί, αλλά υπήρχε μια προετοιμασία ενός μήνα πριν έτσι ώστε να μπορέσουμε όλοι να βγάλουμε το κοινό αποτέλεσμα της συλλογής. Και λειτουργούσε έτσι.

Τι κρατάς από αυτό;

Θ.Π: Ότι έγινα πιο πολύ επαγγελματίας από ό,τι φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να γίνω. Παραμέριζα πάρα πολύ τον συναισθηματισμό, γιατί είμαι γενικά ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος. Έχω μεγάλη συναισθηματική νοημοσύνη οπότε κάποια πράγματα με ενοχλούσαν, δεν μπορούσα να λειτουργήσω, θέλει γερό στομάχι. Αυτό που έπρεπε δηλαδή να δείξω από την αρχή. 

Προσπαθούσα να το δουλέψω, να μην δείχνω τον εσωτερικό μου κόσμο και άντεξα να το κάνω για αυτό το χρονικό διάστημα (σσ ένα χρόνο). Έπειτα είπα ότι πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις ζωής όσων αφορά και την προσωπική μου ζωή και έπρεπε να επιλέξω. Και επέλεξα να επιστρέψω στην Ελλάδα να κάνω την δική μου δουλειά. 

Με τα εφόδια που είχα αισθανόμουν πολύ σίγουρη ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι κάτι διαφορετικό για την Ελλάδα και ότι θα έχει ανταπόκριση. Μπορεί να έχει σε πολύ μικρό κομμάτι του κόσμου αλλά θα έχει ανταπόκριση. Και αυτό το σκεφτόμουν από την αρχή και έλεγα στον κόσμο που έμπαινε στο show room ότι “θέλω να εκπαιδεύσω την ελληνική κοινωνία να δεχτεί κάτι διαφορετικό“. Δεν ξέρω αν θα το πετύχω αλλά αυτό με εκφράζει. Αυτό ηρεμεί την ψυχή μου και αυτό θέλω να κάνω. Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος στον οποίο θα το καταφέρω, και αν το κατορθώσω ποτέ, είναι κάτι που το έχω μέσα μου, έβαλα το δικό μου στοίχημα και αν μπορέσω να το καταφέρω θα ήταν ευχής έργον. Δεν ήταν η οικονομική απολαβή ως μέσο και ως αποτέλεσμα. Για μένα ήταν το ταξίδι στο να μπορέσει να φύγει λίγο η ελληνική πραγματικότητα και περισσότερο αυτή της Θεσσαλονίκης από αυτά που υπήρχαν έως τότε και δεν με εξέφραζαν καθόλου και δεν μου άρεσαν. 

Δεν μου άρεσε το ότι η πόλη μου στηρίζεται σε ένα ρούχο το οποίο είναι μόνο βραδινό, το οποίο θα φορεθεί μία φορά και τέλος. Για μένα το πιο σημαντικό είναι τα ρούχα να είναι όλη μέρα λειτουργικά, να φοριούνται το βράδυ, να υπερασπίζονται από αυτόν που τα φοράει αλλά και να δείχνουν μία προσωπικότητα δυνατή πίσω από αυτό αλλά και να μπορούν να φορεθούν με πολλούς τρόπους.

Για μένα αυτό θα ήταν το ιδανικό και η απόλυτη επιτυχία. Αυτό προσπάθησα να κάνω…

Η Θώμις αναφέρει πως δεν την αφορά η μόδα ως το “τι θα φορεθεί φέτος” “ποιος ο χρωματισμός που θα κυριαρχήσει” και πως πάντα όσα κάνει έχουν ως αφετηρία την τέχνη, γι αυτό και πιστεύει πως είναι διαχρονικά μέσα από την εκκεντρικότητά τους ενώ σημειώνει πως πάντα κινείται γύρω από την Αναγέννηση και πατάει στη ροκ – πανκ μουσική σκηνή. 

Αυτό λειτουργεί τελικά ως πλεονέκτημα ή μειονέκτημα; Το γεγονός του να σε ορίζει σχεδιαστικά τόσο έντονα αυτά τα δύο στοιχεία, δεν λειτουργεί και περιοριστικά από την υπόνοια κάτι διαφορετικού;

Θ.Π: Πολλές φορές λειτούργησε μειονεκτικά. Με περιορίζει από το ευρύ κοινό. Αλλά δεν θα ήθελα να είμαι για όλους αρεστή και σε όλους αρεστή. Είναι κάτι αδύνατο, δεν το θέλω. Θέλω περισσότερο ώριμους, συνειδητοποιημένους ανθρώπους στην αγορά δικών μου ρούχων γιατί πραγματικά κατανοούν περισσότερο αυτό που θέλω να κάνω. Αυτός που θα ψωνίσει, ξέρει πολύ καλά γιατί το κάνει. Δεν θα το κάνει για να καλύψει μια ανάγκη εκείνη την στιγμή επειδή πρέπει να κάνει μια αγορά για να αισθανθεί καλά. Θα το κάνει γιατί πραγματικά αισθάνεται ότι αυτό που θα πάρει είναι χρήσιμο. 

Όταν σχεδιάζεις, φαντάζεσαι κάποιον συγκεκριμένο τύπου ανθρώπου. Για ποιους σχεδιάζεις;

Θ.Π: Σχεδιάζω για άτομα που όταν θα αντικρίσουν κάτι θα πουν “πω πω είμαι τόσο πολύ ταυτισμένος με αυτό που βλέπω” ή ακόμα και “αν δεν είμαι γιατί δεν το έχω σκεφτεί, με εκφράζει τόσο πολύ, που αυτό το θέλω να το φορέσω και θέλω να το φορέσω σφόδρα“.

Θέλω έντονα συναισθήματα, θέλω όταν φοράει κάποιος ρούχα μου να διακατέχεται από έντονα συναισθήματα, όχι απλά να το πάρει για να το έχει μήπως κάποια στιγμή το φορέσει. Θυμώνω με κάτι τέτοιο.

Την συμπεριφορά που περιγράφεις μπροστά σε ένα ρούχο, μπορούμε να την φανταστούμε σε κάποιον fashionista. Στη Θεσσαλονίκη έχεις πετύχει αυτό που ήθελες πέραν όσων ανήκουν ήδη σε αυτή την “κατηγορία”; 

Θ.Π: Έχω δει να αλλάζει τελείως η προσωπικότητα κάποιου. Να μπαίνει άλλος άνθρωπος στο show room και να βγαίνει άλλος. Όχι επειδή τον έντυσα εγώ αλλά επειδή κατάλαβε ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που αναγκαστικά καταπιεζόταν να είναι. Και με το που βρήκε πρώτη φορά έδαφος σε αυτό, έγινε ο εαυτός του. Ταυτίστηκε πλήρως με την εικόνα του. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα ένας άνθρωπος να εκφράζεται μέσα από το ντύσιμό του. 

Τι πιστεύεις ότι εκφράζουν τα δικά σου κομμάτια;

Θ.Π: Εκφράζουν μία προσωπικότητα που ξέρει, έχει κάποιες γνώσεις στο επίπεδο της τέχνης, όχι να την παρακολουθεί μέσα από εκδόσεις κλπ, μπορεί να τον εκφράζει γιατί του αρέσει ο Νταλί ή γιατί του αρέσει ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, να του αρέσει κάτι και να το βλέπει αυτό στα ρούχα μου. Η σκοτεινή πλευρά, ο μανιερισμός. Θεωρώ ότι είναι η εξέλιξη της Αναγέννησης και ο Θεοτοκόπουλος για μένα, ο μέγας “μαέστρος” στο είδος του. Και με βρίσκει πολύ σύμφωνη όλο αυτό που σχεδίαζε και χρησιμοποιούσε το θεϊκό στοιχείο. Εγώ το βλέπω από άλλη πλευρά, από την σκοτεινή του, γιατί ένας μανιεριστής είναι σκοτεινός και χρησιμοποιεί το φως για να δείξει την διαφορά του σκοτεινού και του φωτεινού.

Εγώ δείχνω την διαφοροποίηση του σκοταδιού ως έλλειψη φωτός όχι ως σκοτάδι. Είναι η πλήρης απουσία του φωτός. Δεν είναι σκοτάδι όμως. 

Αγαπημένα υλικά; 

Θ.Π: Αγαπώ και χρησιμοποιώ μονίμως το μπροκάρ, ένα υλικό διαχρονικό στην ιστορία του ενδύματος, υπάρχει από πάντα να το πω έτσι απλά. Είναι ανάγλυφο, δημιουργεί το τρισδιάστατο από μόνο του χωρίς να το δημιουργήσω εγώ -που ούτως ή άλλως θα το δημιουργήσω- είναι στιβαρό είναι ένα υλικό που όταν το βλέπεις λες ναι είναι πραγματικά luxurious. Είναι δύσκολο υλικό αλλά είναι πρόκληση για εμένα. Μου αρέσει το δέρμα γιατί είναι ένα υλικό που το χειρίζομαι σαν να είναι ύφασμα έτσι το αντιμετωπίζω. Και λειτουργεί πραγματικά. 

Οπότε μπορεί να βάλεις δέρμα σε κομμάτια που δεν θα περιμέναμε;

Θ.Π: Το δέρμα είναι sculpturing. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις ένα τζάκετ και να πεις έβαλα ένα δερμάτινο τζάκετ γιατί είναι άκαμπτο. Μπορείς να το λειτουργήσεις σαν να είναι μετάξι. Υπάρχουν πλέον επεξεργασίες δέρματος, γίνονται με τέτοιο τρόπο που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις πραγματικά σαν μετάξι.

Τι σε αφήνει παγερά αδιάφορη πάνω στην μόδα, και δεν θα το κάνεις για κανέναν λόγο;

Θ.Π: Δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω πώληση. Με την έννοια ότι έρχεται κάποιος εδώ (σσ στο showroom) και του πουλάω. Μου έχουν πει ότι καλύτερη πωλήτρια από μένα δεν υπάρχει, αλλά όχι γιατί θα σου το πουλήσω τύπου “αχ είναι ένα τέλειο ρούχο” με την έννοια της πώλησης. Απλά το πουλάω γιατί το αισθάνομαι, ξέρω αυτός που θα μπει μέσα τι πρεσβεύει, και θα τον οδηγήσω σε αυτό που του ταιριάζει. 

Πέφτεις μέσα; 

Θ.Π: 99% ναι, υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό που πέφτω έξω και αυτό γιατί ο άλλος δεν με αφήνει να δω. Κατά τα άλλα θα τον καταλάβω, γι αυτό είμαι καλή στην “πώληση” γιατί αν κάτι δεν το πιστεύω, δεν με εκφράζει, δεν θα το πουλήσω ποτέ. Και θα πω και την αλήθεια. Αν κάτι δεν μου αρέσει, θα πω πως θα σου δώσω κάτι άλλο που νομίζω πως σου ταιριάζει καλύτερα, νόμιζα πως σου ταίριαζε αλλά από ότι βλέπω δεν το στηρίζεις. Γι αυτό μου λένε όλοι “κάνεις τις καλύτερες πωλήσεις”.

Μα τις κάνω γιατί πραγματικά ξέρω το ρούχο μου. Είναι παιδιά μου, δεν ξέρω το κάθε παιδί πού ταιριάζει καλύτερα; 

Είσαι συνδεδεμένη με το αποτέλεσμα, με το γεγονός ότι το δημιούργησες εσύ ή με την ιδέα του πώς ξεκίνησε ουσιαστικά αυτό που κρατάει τώρα κάποιος στα χέρια του; 

Θ.Π: Εννοείται με όλο το ταξίδι. Αγαπάω το αποτέλεσμα ως προϊόν μιας πάρα πολύ μεγάλης προσπάθειας σε βαθμό να δίνω και την ψυχή μου σε κάποια από αυτά που είναι πιο αβάντ γκαρντ. Δηλαδή σκέφτομαι το τι σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα να σχεδιάζω ένα ρούχο, όλο αυτό με ταξιδεύει και όταν βλέπω το αποτέλεσμα λέω ναι, είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να γίνει. Είναι η επιβεβαίωση του ταξιδιού το αποτέλεσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ερωτευτεί αυτό (σσ δείχνει ένα κομμάτι της). Σε καμία περίπτωση…

Έχεις συγκεκριμένη φιγούρα ανθρώπου όταν σχεδιάζεις, στην λογική της “μούσας”; 

Θ.Π: Έχω στο μυαλό μου το ερμαφρόδιτο. Δεν έχω ούτε γυναίκα ούτε άντρα. Μου αρέσει πάρα πολύ το να μπορεί ένα ρούχο μου να σταθεί εξίσου καλά και σε άντρα και σε γυναίκα. Πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο αλλά επειδή μου αρέσει και είναι πρόκληση το έχω πάντα ως αφετηρία. Το να είναι ένα ανδρόγυνο στιλ το οποίο θα βγάλει πάρα πολύ ωραία την θηλυκή πλευρά της γυναίκας θα την κάνει πιο feminine από οποιαδήποτε “θηλυκή” φούστα θα φορούσε και αντίστοιχα αν θα φορέσει το ίδιο ρούχο ένας άντρας, θα μπορεί να είναι τόσο μπρουτάλ και τόσο αντρικό επάνω του που θα δείξει όλην αυτήν την γοητεία του εσωτερικού κόσμου αυτού που το φοράει. 

Αυτό που περιγράφεις θα το φανταζόμασταν εύκολα να “ισχύει” σε ένα σακάκι για παράδειγμα. Σε τι άλλο; 

Θ.Π: Σε ένα παντελόνι, σε μια γούνα, σε ένα παλτό, σε ένα γιλέκο. Δεν θα σου πω σε φόρεμα. Θα σου πω όμως ότι μπορεί να φορέσει ένα πολύ μακρύ πουκάμισο που για την γυναίκα θα μπορεί να το φορέσει σαν πουκαμισο-φόρεμα και ο άντρας να το φορέσει με ένα παντελόνι ή θα το φορέσει με ένα κοντό κολάν από κάτω. Δεν σημαίνει ότι είναι η θηλυκή πλευρά του άντρα. Σημαίνει ότι αυτός που θα το φορέσει όμως μπορεί να το υποστηρίξει, θα το υποστηρίξει με σθένος, τόσο άντρας και τόσο στιλάτος που θα κάνει την διαφορά. 

Υπάρχουν δημιουργοί που δεν θα ήθελαν για παράδειγμα να δουν το ρούχο τους να φτάνει στα “μπουζούκια”. Εσύ έχεις τέτοια συμπλέγματα όταν αφορά τα “παιδιά” σου όπως είπες; 

Θ.Π: Για μένα αυτό είναι πρόκληση. Θα πρέπει ένα “παιδί” μου αυτός που θα το φορέσει να το αγαπάει. Θα πρέπει να δεχτεί την αγάπη του. Ακόμα και ένας άνθρωπος που ανεβαίνει σε λαϊκή σκηνή, είναι πρόκληση για εμένα ο τρόπος που θα το φορέσει, και μέσα από αυτό θα λειτουργήσει, ναι είναι πρόκληση για εμένα να το φορέσει. Και δεν θα πω όχι.

Αν θα γνωρίσω έναν άνθρωπο που είναι λαϊκός τραγουδιστής και θα ντυθεί κόντρα τελείως -γιατί τον εκφράζει- ή γιατί εκείνη την ώρα θα υποδυθεί έναν ρόλο, με πολύ μεγάλη μου χαρά. Ο κάθε άνθρωπος το τι κρύβει μέσα του με αυτό που ίσως καλείται να κάνει δεν είναι απόλυτα ταυτόσημο. 

Και είναι μεγάλη μου χαρά για παράδειγμα που συνεργάζομαι αυτό το διάστημα με μία τέτοια ερμηνεύτρια, γιατί πρόκειται για ερμηνεύτρια, την Φαίη Ρουμπίνη. Τώρα στο τελευταίο της videoclip επειδή την έντυσα εγώ, από make up μέχρι μαλλιά και attitude είναι μια άλλη Φαίη. Και στην πρεμιέρα της θα φοράει πάλι ρούχα μου, έχει γίνει πλέον συνεργάτιδα μόνιμη, δεν θα αφήσουμε τίποτα στην τύχη του. Είναι πρόκληση για εμένα. Το αγαπώ πάρα πολύ αυτό το πράγμα, είναι ένας άνθρωπος πολύ δεκτικός, είναι tabula rasa, έχουμε κάνει πολλή δουλειά, έχουμε αλλάξει όλη την γκαρνταρόμπα της και ό,τι κράτησα το έχω διαφοροποιήσει. Αλλάξαμε DNA σε ήδη υπάρχοντα ρούχα και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Είναι ένας άνθρωπος κόντρα τελείως και θα έχει τρελό αποτέλεσμα, και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. 

Αν μπορούσες με τι θα τους έντυνες όλους; 

Θ.Π: Θα τους έντυνα όλους στα μαύρα. Με πάρα πολύ αυστηρές γραμμές. Θα ήθελα να μην υπάρχει καθόλου το φλοράλ και το ντραπέ. Θα ήθελα να είναι απόλυτες οι γραμμές να υπάρχει αναφορά στο παρελθόν και να ακουμπάνε στο πολύ μακρύ μέλλον. Θα είχαν κοινές αναφορές αλλά θα ήταν όλοι διαφορετικοί. Με κοινή αφετηρία αλλά πολύ διαφορετικές γραμμές. 

Τι άλλο θα ήθελες να εξαφανιστεί; 

Θ.Π: Δεν μου αρέσουν καθόλου τα χρώματα. Το έντονο μπλε, το σμαραγδί, ακόμα και σε ρούχα που είναι πολύ βραδινά δεν θέλω τα χρώματα. Ακόμα και σε μία τουαλέτα -παρόλο που δεν μου αρέσει ως λέξη- ας πούμε ένα αμπιγιέ ρούχο δεν θα ήθελα να έχει χρώμα. Θα ήθελα να είναι μαύρο. Γιατί δεν θα μπορούσε να αναδειχθεί το shape του ρούχου καλύτερα και περισσότερο από την απουσία του χρώματος.

Και το μαύρο δεν είναι εύκολο. Αυτό που λένε ότι είναι safe το μαύρο. Δεν είσαι πάντα καλοντυμένος φορώντας μαύρο. Μπορεί να σε καταπιεί. Θέλει έντονη προσωπικότητα και πολύ δύσκολα υλικά και στο πατρόν και στις γραμμές, δυσνόητα, για να ξεδιπλωθεί. Αν ένα ρούχο μαύρο είναι flat δεν θα καταλάβεις τίποτα από αυτό. 

Ποια στιγμή σου “μετράς” διαφορετικά μέχρι σήμερα; 

Θ.Π: Έχω πάρα πολλές στιγμές γενικά αλλά αν έχω κάτι έντονα είναι το πρώτο catwalk στη Θεσσαλονίκη το 2012. Ήταν ακριβώς η συλλογή που ήθελα να βγάλω. Με δέρματα, μπροκάρ, ήταν αρκετά εκκεντρική για τα δεδομένα τότε. Στην αρχή σόκαρα τον κόσμο γιατί έγινε με μη αναμενόμενη μουσική κλπ. Οπότε υπήρχε μια αναμπουμπούλα τύπου “πού ήρθαμε” και όλα τα ρούχα black και off black, ήταν λίγο σοκαριστικό. Βέβαια εγώ το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ. Δεν είχε εμπορική ανταπόκριση αλλά είχε ανταπόκριση στο επίπεδο του τι έγινε, της διαφοράς. Θυμάμαι ότι από εκεί ξεκίνησαν να ψάχνουν το όνομά μου. 

Πώς συνδέεται η έδρα ενός σχεδιαστή με τις δημιουργίες του;

Θ.Π: Διαφωνώ εδώ, δεν έχει έδρα ένας σχεδιαστής. Είναι πολίτης του κόσμου. Δεν υπάρχει έδρα σταθερή. Γιατί ακόμα και ένα ταξίδι αναψυχής που θα κάνεις νομίζω για τους δημιουργούς το ταξίδι αυτό θα έχει πάντα αναφορά στο επάγγελμά τους, στην δουλειά τους. Δηλαδή δεν γίνεται αμιγώς για να κάνει “διακοπές”. Μου αρέσει να ταξιδεύω στο εξωτερικό, στην Ελλάδα θα κάνω ταξίδια που δεν έχουν άμεση συνάρτηση με τη θάλασσα για παράδειγμα. Κάνω ταξίδια στα οποία θα δω κάτι που είναι πιο περίεργα ως προορισμοί, ας πούμε στα Μετέωρα που θα δω πράγματα τα οποία θα με εμπνεύσουν για την επόμενη συλλογή μου. Θα κάνω σίγουρα ένα μεγάλο ταξίδι τον χρόνο, στην Ευρώπη ή στην λατινική Αμερική των περίεργων μοτίφ και υλικών.

Φέτος θα κινηθώ ας πούμε στην πιο “Βίκινγκς μόδα” θα έχω πιο μπρουτάλ υλικά γιατί υπάρχει αυτό το στοιχείο που κάπου είδα και μου άρεσε και θέλω να χρησιμοποιήσω. Αυτό δε σημαίνει ότι θα ναι αμιγώς έτσι βέβαια…

Τι θα βρει κάποιος αν έρθει σήμερα στο show room; 

Θ.Π: Εκτός από την συλλογή που θα βρει και θα δει, μπορεί να διαφοροποιηθεί σε λεπτομερειακά στοιχεία. Δηλαδή να θέλει λίγο παραπάνω δέρμα ή λίγο παραπάνω μέταλλο. Είμαι ανοιχτή όσο με καλύπτει και δεν αλλάζει το DNA του ρούχου. 

Υπάρχει κάτι στο μυαλό σου για το μέλλον ως επόμενο βήμα; 

Θ.Π: Το stepping stone μου -ας το πούμε έτσι- είναι να ανοίξω ένα κατάστημα στο Λονδίνο και έπειτα στη Νέα Υόρκη. Θέλω να το κάνω όταν είναι να γίνει σωστά. Όπως συνέβη και με την επιστροφή μου εδώ θέλω να γίνει κάτι αντίστοιχο. Όπως είπα είμαι πολίτης του κόσμου και αυτό το πράγμα θα πυροδοτήσει επί τρία την έκρηξη που συμβαίνει μέσα μου. 

*Μπορείτε να παρακολουθείτε την δουλειά της στο Momart @ thomispapadimitriou