Θρύλοι της νύχτας
Έξι μαγαζιά που δεν υπάρχουν πια και η πόλη θα θυμάται για πάντα.
Έξι μαγαζιά που δεν υπάρχουν πια και η πόλη θα θυμάται για πάντα.
Amnesia
Ο πλανήτης αεροδρόμιο χρωστά το μύθο του σε ένα μαγαζί που έμελε να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που η νύχτα όριζε τα σύνορα της. Στην καρδιά της δεκαετίας του 80 μια ντίσκο με στιλ και τα αεροπλάνα να περνούν πάνω από το κεφάλι μας μας καλωσόρισε. Περάσαμε το κατώφλι της διστακτικά και μείναμε απλά άφωνη. Μέχρι τη μέση του καλοκαιριού έγινε απλά the place to be. Πέρασαν από κει ως εργαζόμενοι όλοι όσοι έγραψαν την ιστορία της νύχτας της πόλης τα επόμενα είκοσι χρόνια. Μια νύχτα στην Αμνέζια ήταν η προίκα των thirty something για το βιογραφικό τους στη νύχτα. Όπως και μια βουτιά στη θρυλική πισίνα της. Μπάμπης Ζουμπούλης το όνομα του ανθρώπου. Καλή του ώρα.
Μπουντρούμ
Η μικρή μαύρη πόρτα σε έκανε πάντα να αισθάνεσαι άβολα, γιατί μέσα από το παραθυράκι, ήξερες ότι κάποιος σε “κόβει”, οπότε το μόνο που μπορούσες να κάνεις, είναι να βάλεις να μαύρα σου ρουχαλάκια, να έχεις και λίγο ύφος, να φοράς και κανένα ζευγάρι Dc Martens, αλλά όχι και πολλά σκουλαρίκια, μπας και σε αφήσουν να περάσεις στα άδυτα του Μπουντρούμ. Κάτω, ο Πέρος έπαιζε συνήθως μουσική τα Σαββατοκύριακα και κάποια τολμηρή ξεκινούσε το μοναχικό χορό στη μικρή πίστα. Κι όσο περνούσε η ώρα κατέφθανε και η πιο high πελατεία. Τα πλουσιόπαιδα, παρέα με τους πιο εναλλακτικούς που πήγαιναν για τη μουσική κι όλοι αυτοί γίνονταν μια μεγάλη παρέα, στη γωνία της Κορομηλά με τη Μητροπολίτου Ιωσήφ. Η καλοκαιρινή εκδοχή του στήθηκε στο χώρο ενός πρώην σχολείου στο αεροδρόμιο.
Sante
Έψαχνες πάντα μέσα στο «Sante». Το φυλλάδιο μιας παράστασης, την αφίσα μιας συναυλίας, την πρόσκληση μιας έκθεσης, κάτι. Ο ζωγράφος Γιώργος Καράογλου ξεκίνησε το 1978 ένα από τα πρώτα μπαράκια της Θεσσαλονίκης δανειζόμενο στοιχεία από τις pub του εξωτερικού. Με αριστερή διάθεση, μουσική ανάλογη με τις τάσεις της εποχής και επιτελείο αποτελούμενο, σχεδόν ολοκληρωτικά, από καλλιτέχνες, το «Sante», αλλά άγγιξε την ψυχή της πόλης. Με ανακάτεμα εντυπωσιακό στοιχείων και κόσμου που φλέρταρε τολμηρά με το κιτς και την υπερβολή στις παλιές μεταμορφώσεις όσο ήταν στην Μητροπόλεως και πιο σοφιστικέ ύφος στην τωρινή τριώροφη εκδοχή της αγοράς.
Bel Air
Ο Δημήτρης Νούλης, ο Κώστας Αθυρίδης και ο αδερφός του Δημήτρης ανοίγουν το 1984 στη Βογατσικού το Bel Air και τα ξέφρενα πάρτι παίρνουν αμέσως μπρος. Η μουσική, από τότε ακόμη, είναι καθαρόαιμη ροκ και ακούγεται από κασέτα, μέχρι που, ένα χρόνο μετά, αναλαμβάνει ο Γιώτης, που γίνεται και επισήμως ο πρώτος dj σε μπαρ της πόλης. Οι νέοι στο χώρο οι ιδιοκτήτες του, καταφέρνουν γρήγορα να αλλάξουν τα δεδομένα: Κάποια πρωινά ξεκινούν με ζωντανή κλασική μουσική, ενώ στα μεσημεριανά πάρτι το μαγαζί παίρνει φωτιά και έτσι καθιερώνονται μέχρι και σήμερα. Εν τω μεταξύ, στην κουζίνα του μαγαζιού, ενώνουν τις δυνάμεις τους ο Νούλης (μετέπειτα “ΜπεχΤσινάρ”) και η Χρύσα η Κονιόρδου και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε να τρώνε al pesto οι εικοσάρηδες της δεκαετίας του ’80.
Παραρλάμα
Όταν τα πρωτοχρονιάτικα πάρτι γίνονταν στους μουσαμάδες των σπιτιών με όλο το σόι αγκαζέ, τότε, το 1987 άνοιξε το «Παραλάμα». Το μικρό θεατρικό εργαστήρι πίσω από το Ράδιο Σίτι, έγινε ο χώρος όπου ιερουργούσαν για έξι χρόνια οι «Blues Wire» και έπαιξε ο μεγάλος τζαζίστας Louisiana Red. «Το μαγαζί έγινε για τους “Blues Wire”» μας θυμάται ο Νίκος Στεφανίδης, ο οποίος έβλεπε καθημερινά 130 άτομα να λικνίζονται ρυθμικά, ενώ μια μακριά ουρά απ’ έξω έγραφε την ιστορία του. Όλα τελείωσαν το 1992, η γειτονιά που διαμαρτύρονταν για τον «θόρυβο» ησύχασε και οι ήχοι των «Blues Wire» έγιναν η αφορμή για να γίνουν όλα «Μύλος».
Decadence
Ξημερώματα, είσαι κομμάτια και περιμένεις ταξί στα σφαγεία. Δεν σε πειράζει όμως. Έχεις περάσει ακόμη μία τέλεια βραδιά στο Decadence και τίποτα δεν μπορεί να σε ξενερώσει! Από το 1997, έφερε guest DJs και άφησε τα πριόνια τους να σφυρηλατήσουν τα κεφάλια μας όσο χορεύαμε ευτυχισμένοι! Στη Βίλκα το δημιούργημα του Πέτρου Μουρατίδη αποτέλεσε και για χρόνια τον ορισμό του καθαρόαιμου κλαμπ. Το τούνελ της εισόδου έμοιαζε σαν να πηγαίνει σε άλλη διάσταση, σαν να ένωνε τον έξω κόσμο με τον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής και του ατελείωτου χορού.
Διαβάστε επίσης: Η μεγάλη νύχτα της πόλης
*Εδώ είναι έξι. Θα μπορούσαν να είναι σαράντα έξι. Να περιλαμβάνονται ακόμα το troll το terminal το spacemobile, το kinky bambolina, ex pose, bouzios, acid, soho, το L.A, η Τεκίλα, ο Μανδραγόρας, η number one, η Lapoze, η Panoptikum, το 54, η 51 και δεκάδες άλλα. Ήταν μόνο η αρχή. Στείλτε μας ό,τι θυμάστε, αναμήσεις εικόνες, στιγμές στο parallaximagazine@gmai.com και μεις θα φροντίσουμε να τα εμπλουτίσουμε!
