Τι συμβαίνει με τους απλήρωτους εργαζόμενους στην ΑΡΣΙΣ;

Αναβρασμός επικρατεί τους τελευταίους μήνες στις τάξεις των εργαζομένων της ΑΡΣΙΣ, με μέλη της ΜΚΟ να παραμένουν απλήρωτοι περί τους τέσσερις μήνες, με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε επίσχεση εργασίας στους ξενώνες προστασίας ασυνόδευτων ανηλίκων που βρίσκονται στην πόλη.

Όπως προκύπτει βέβαια από τα στοιχεία, το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας που δραστηριοποιείται η ΑΡΣΙΣ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι της ΑΡΣΙΣ στην πόλη προχωρούν σε επίσχεση εργασίας, καθώς οι καθυστερήσεις των πληρωμών δεν είναι κάτι καινούργιο. Η διοίκηση από την πλευρά της, τονίζει ότι το όλο θέμα οφείλεται στην γραφειοκρατία που υπάρχει από πλευράς του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου.

Νομίζετε ότι δε σας νοιάζει η ιστορία μου, αλλά σας νοιάζει όλες/όλους

Ο Ζαμπί, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ήρθε πρόσφυγας από το Αφγανιστάν πριν χρόνια, βρήκε καταφύγιο σε έναν ξενώνα για ασυνόδευτους ανήλικους της ΑΡΣΙΣ και τώρα πλέον εργάζεται για τη ΜΚΟ ως διερμηνέας.

«Εκεί μεγάλωσα, πήγα σχολείο, έμαθα ελληνικά έκανα πολύ προσπάθεια να κλείσω τα τραύματα μου με μουσικές ρεμπέτικες, από τον τόπο μου και όλου του κόσμου» αναφέρει ο ίδιος στην επιστολή του στην parallaxi με την οποία περιγράφει με δραματικό τόνο την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει ο ίδιος και οι συνάδελφοι του, τους τελευταίους μήνες στην ΑΡΣΙΣ.

«Έγινα Έλληνας μα δεν ξέχασα ούτε στιγμή τους δικούς μου, εκεί πίσω, και πιο πολύ τρώγομαι τώρα, που η ελευθερία και τα δικαιώματα έπαψαν να αναπνέουν στο Αφγανιστάν. Έγινα διερμηνέας, δούλεψα κι άλλες δουλειές, κι αλλού, τα τελευταία χρόνια δουλεύω για την ΑΡΣΙΣ. Είμαι σε ξενώνα που φιλοξενεί ασυνόδευτους ανήλικους, ένας τέτοιος ήμουν κάποτε κι εγώ. Έβαλα τον καλύτερο μου εαυτό, χωρίς ωράριο, κι ήταν η δουλειά στον ξενώνα παντού μέσα στη ζωή μου. 

Τηλέφωνα τα βράδια, επικοινωνία με τις οικογένειες καταγωγής, μεταφράσεις σε νοσοκομεία και δικαστήρια όποτε χρειαζόταν, ξενύχτια αλλά και γλέντια και χαρές και μοίρασμα και παιχνίδι. Σκληρή δουλειά, μεγάλη ανταπόδοση. Τα παιδιά που παίρνουν προσοχή και φροντίδα τα βλέπεις να βρίσκουν την πορεία τους. Αυτό είναι μια δουλειά που την κάνουν πολλοί άνθρωποι μαζί. Μια ομάδα από τους εργαζόμενους κάθε ειδικότητας που δουλεύουν σε έναν ξενώνα με παιδιά, χαίρεται από κοινού την πρόοδό τους και τραβάει μαζί τα ζόρια τους και τα ζόρια της».

Κι αρχίζει το πράγμα και γίνεται αβάσταχτο κι επικίνδυνο…

Ο Ζαμπί αναφέρεται στη σκληρή καθημερινότητα την οποία βιώνουν οι εργαζόμενοι στην ΑΡΣΙΣ που παραμένουν απλήρωτοι το τελευταίο τετράμηνο. 

«Η σχέση με τα παιδιά είναι τίμια ανταποδοτική. Πολλά δίνεις πολλά παίρνεις. Η σχέση με την εργοδοσία έχει καταντήσει μια αηδία. Δουλεύουμε για μήνες χωρίς να πληρωνόμαστε. Μας τα χρωστάνε. Σήμερα που σας μιλάω μας χρωστάνε 4 μισθούς!!! (ΚΑΤΑΒΛΗΘΗΚΕ 1,5 ΜΙΣΘΟΣ ΜΟΛΙΣ) Δεν υπάρχει ρευστότητα λέει. Απλά! κι όσες υποσχέσεις μας έχουν δώσει, όλες κενές. 

Ούτε τον Μάρτη μας έβαλαν τον 1,5 από τους 4 μισθούς που μας χρωστάνε. Άρα το νοίκι μου απλήρωτο, το ίντερνετ κομμένο, για θέρμανση ούτε να το σκεφτούμε, κινητό χωρίς κάρτα: Μόνον να σε βρίσκουν όσοι τους χρωστάς και να μη βρίσκεις πια άνθρωπο να δανειστείς. Γκρίνια στο σπίτι, ακινησία, μιζέρια, ακάλυπτες ανάγκες, ανασφάλεια, χαμένη αξιοπρέπεια, αδικία, αηδία.

Κάναμε επίσχεση κάποιοι συνάδελφοι, δεν ταράχτηκαν καθόλου. Υπολειτουργεί ο ξενώνας με βάρδιες επιφυλακής, καρφάκι δεν τους καίγεται. Η ζωή των παιδιών που φιλοξενούνται μοιάζει πια με τις δικές μας. Κρύο, γκρίνια, ακινησία και μια μεγάλη αναβολή της ζωής τους για όταν αποκατασταθεί η χρηματοδότηση. Και κάνουμε υπομονή. Και τρώμε από τις σάρκες μας. Κι αρχίζει το πράγμα και γίνεται αβάσταχτο κι επικίνδυνο.

Την ακρίβεια που δυσκολεύεται να αντέξει κάθε νοικοκυριό, εμείς την παλεύουμε απλήρωτοι και στραγγισμένοι. Οι δυνάμεις μας έχουν εξαντληθεί, με δυσκολία στεκόμαστε όρθιοι και η ΑΡΣΙΣ έχει την επιπλέον παράλογη απαίτηση: 

Να μετακομίσουμε τον ξενώνα στην Περαία. Μας στέλνει να δουλέψουμε 20 χλμ πιο μακριά από την τωρινή δουλειά μας. Άντε τώρα να κάνεις 40 χλμ επιπλέον κάθε μέρα, απλήρωτος. Ούτε τους νοιάζει πώς θα πάμε, ούτε η βενζίνη στα 2 ευρώ είναι πρόβλημα για αυτούς. Όποιος μπορεί! Αλλιώς υπάρχουν κι άλλοι. 

Πώς θα γίνει να μπορώ, μου λες; Κανείς δεν μιλάει. Βουβαμάρα! Καμιά απάντηση, καμιά ενημέρωση, καμιά πρόνοια. Σιωπή! Έτσι σιωπηλοί κι αδύναμοι κι εμείς. Σε επίσχεση. Δεν κάνουμε αυτό που κάναμε. Δεν είμαστε παρόντες στη ζωή των παιδιών. Αυτά συνεχίζουν να μεγαλώνουν, είτε μένουν κοντά μας με τα εντελώς απαραίτητα, κάτω από άσχημες συνθήκες, είτε μας εγκαταλείπουν για κάτι καλύτερο, παίρνοντας την τύχη στα χέρια τους, ρίχνοντας μια μούτζα στην “παιδική προστασία”, όπως την πουλάει η ΑΡΣΙΣ τους τελευταίους 4 μήνες και ποιος ξέρει μέχρι πόσο. 

Το έργο θα συνεχιστεί στην Περαία, τα νούμερα θα γίνονται και οι τεχνοκράτες θα τρίβουν τα χέρια τους να παρουσιάζουν τους στόχους που “πέτυχαν”, για να βάζουν τις υπογραφές τους στα συνεταιριλίκια της ντροπής με τα υπουργεία και τους μεγάλους οργανισμούς και να παίζουν μπάλα».

«Να μας συμπαθάτε, μας έχουν ισοπεδώσει!»

Τα λόγια του Ζαμπί με τα οποία κλείνει την επιστολή προκαλούν σκέψη και έντονο προβληματισμό.

«Εσένα αγαπητή κι αγαπητέ (και σε ευχαριστώ που έκατσες και με άκουσες), σε νοιάζει ότι είσαι εργαζόμενος σε μια “παλαίστρα” που επιτρέπει την απληρωσιά, την ξιπασιά, την υποτίμηση και την ελαστικοποίησή σου χωρίς οίκτο, χωρίς τέλος, μέχρι την οριστική σου εξόντωση. Κοίτα μας!

Κι αν είσαι από αυτούς/αυτές που τα κουτσοκαταφέρνουν και θεωρείς ότι θα την παλέψεις κοιτώντας το σπίτι σου και τα παιδιά σου (όσο πιο συντηρητικά γίνεται, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι), την έχεις πατήσει. Δεν ξέρεις πως μεγαλώνουν τα άλλα παιδιά εκεί έξω. Τα παραμελημένα, με τις ανικανοποίητες ανάγκες, με τα βαθιά τραύματα, τα παραδομένα στα πλοκάμια των επιτήδειων. Τι νομίζεις; Ότι νοιάζεται κανείς να παραδώσει στην κοινωνία ενήλικες που θα μπορούν να ενταχθούν, ώστε να γίνουν άξια και παραγωγικά μέλη της; Τσακαλάκια της επιβίωσης! Όσο οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται, ανάλογα εξαθλιώνονται και τα παιδιά. Είπαμε, είναι τίμια αυτή η αναλογία. 

Κι εγώ παιδί της ΑΡΣΙΣ ήμουνα… κι έτσι βρίσκομαι τώρα στη θέση να σας εξηγώ πώς έχουν τα πράγματα. Να μας συμπαθάτε! Μας έχουν ισοπεδώσει! Δεν μπορούμε να κάνουμε την δουλειά που κάναμε και να χαιρόμαστε με τα αποτελέσματά της. Μοιραία θα λουστούμε όλοι μας την αγριότητα της στέρησης και τις συνέπειές της».

«Εξ’ αρχής ξέρουν οι εργαζόμενοι ότι θα υπάρχουν καθυστερήσεις»

Τη δική του εκδοχή για το θέμα δίνει ο υπεύθυνος της ΑΡΣΙΣ στη Θεσσαλονίκη και εκ των ιδρυτικών στελεχών της ΜΚΟ, Νίκος Γαβαλάς.

«Είναι μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση σε κάποια προγράμματα που έχουμε. Το αρμόδιο υπουργείο (σ.σ Μετανάστευσης και Ασύλου) ακολουθεί μια γραφειοκρατική διαδικασία με αποτέλεσμα να αργεί να στείλει τα χρήματα και κατ’ επεκτάση και εμείς αδυνατούμε να πληρώσουμε τους εργαζόμενους, δημιουργούνται καθυστερήσεις και πληρώνονται αναδρομικά.

 Πριν λίγες ημέρες πληρώθηκαν για 1,5 μήνα με κάποια χρήματα που ήρθαν. Ανάλογα με τις δόσεις που μας δίνει το υπουργείο, προχωράμε και εμείς στις καταβολές των υποχρεώσεων μας. Εάν το υπουργείο καθυστερεί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, αφού δεν έχουμε κάποιο άλλο κεφάλαιο.

Το ότι προχωρούν σε επίσχεση εργασίας είναι δικαίωμα τους, από την άλλη πλευρά όμως μιλάμε για δομές παιδικής προστασίας. Εξ’ αρχής γνωρίζουν οι εργαζόμενοι ότι θα υπάρχουν καθυστερήσεις στις πληρωμές και να είναι σε θέση να το διαχειριστούν αυτό. Κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν. Σε άλλες δομές που έχουμε, στη Μακρυνίτσα, την Αλεξανδρούπολη, την Αθήνα δεν κάνουν επίσχεση οι εργαζόμενοι. Ξέρουν ότι δε θα χάσουν τα χρήματα τους, κάνουν υπομονή».