Τι θα γίνει με τον Ζωολογικό Κήπο;
Ένας επισκέπτης της πόλης ανέβηκε στο Ζωολογικό Κήπο. Και έφριξε.
του Χρήστου Ρούσσου
Για τον Ζωολογικό Κήπο Θεσσαλονίκης
Πριν κάποια χρόνια είχα επισκεφτεί την Θεσσαλονίκη μου είχε φανεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη πόλη, πολύ ζωντανή και ανθρώπινη. Δυο σημεία που ήθελα να επισπευτώ πρώτα απ όλα, ήταν η αγορά Μοδιανο και ο Ζωολογικός κήπος. Η αγορά με τα μανάβικα και τα υπόλοιπα μαγαζιά ήταν όλο χρώματα και ωραίες μυρωδιές, κανένα μαγαζί κλειστό με μια ζωντάνια απίστευτη, θύμιζε ανατολίτικα παζάρια. Την περασμένη εβδομάδα που πέρασα από Θεσσαλονίκη και θέλησα να περπατήσω στην αγορά απογοητεύτηκα, είδα πολλά μαγαζιά κλειστά και αισθανόσουν να επικρατεί μια μιζέρια, αλλά και οι ακάθαρτη χώροι μαρτυρούσαν μια υποβάθμιση, μια παραίτηση που σε μελαγχολούσε. Αυτή την αίσθηση πήρα και σεργιανώντας στις πλατιές με τα απότιστα παρτέρια. Ακόμα και το κεντρικότερο σημείο της πόλης η πλατεία Αριστοτέλους, είχε μια εικόνα εγκατάλειψης. Τα κουφάρια των φοινίκων που από καιρό στέκουν εκεί όρθια σαν φαντάσματα να στοιχειώνουν την πλατεία τονίζουν την υποβάθμιση που αναφέρω. Θα έπρεπε οι ξεραμένοι φοίνικες να είχαν αντικατασταθεί με το που ξεράθηκαν με άλλα δέντρα ανθεκτικά στις τοπικές καιρικές συνθήκες με είδη που είναι αυτοφυή στη μακεδονική Γη.
Βεβαίως επισκέφτηκα και των ζωολογικό κήπο, ο οποίος ομολογώ ότι είναι σε ένα πολύ ωραίο σημείο της πόλης, σε ένα περιαστικό δάσος μιας μικρής κοιλάδας. Η εικόνα της εισόδου με έκανε να σκεφτώ ότι κάτι συμβαίνει με τον κήπο. Δεν είχε την εικόνα και την φροντίδα που θυμάμαι από το παρελθόν. Μπαίνοντας και βλέποντας αριστερά το σπιτάκι του φύλακα, είδα ότι εκεί που άλλοτε είχαν φρέσκα φυτά με πολύχρωμα λουλούδια εποχής, ήταν όλα ξερά, σκέτο χώμα και πέτρες. Ακόμα και ένα ξύλινο διακοσμητικό καροτσάκι που μέσα φύτευαν διάφορα άνθη και αυτό μόνο με το ξερό χώμα…
Ανηφορίζοντας από αριστερά για να κάνω την περιμετρική διαδρομή του κήπου γλίστρησα και κόντευα να φάω τα μούτρα μου από το στρώμα των πευκοβελόνων που ήταν ποιος ξέρει ποσό καιρό ασκούπιστες στους πλακόστρωτους διαδρόμους.
Τα περισσότερα κλουβιά που αντίκρισα ήταν έρημα, άδεια από πουλιά και ζώα και άλλα παρατημένα στην φθορά του χρόνου, να τονίζουν την ερημία ενός νεκρού λες τοπίου. Κάποια κλουβιά είχαν ελάφια, αγριοκάτσικα, κατσίκια, πρόβατα, κότες και περιστέρια. Στο σιδερόφρακτο κλουβί που είχε πριν τις αρκούδες, ήταν ένα ελάφι και μια κατσίκα. Περιπλανήθηκα στους γύρο χώρους και σφίχτηκε η καρδιά μου από αυτό το αφρόντιστο και καταθλιπτικό περιβάλλων που κάποτε όταν πρωτοάνοιξε, ήταν προσεγμένα φροντισμένο και έσφυζε από ζωή.
Μετά την περιμετρική διαδρομή έφτασα και στην λίμνη. Κάθισα σε ένα παγκάκι να φάω μια Σαλονικιά μπουγάτσα που είχα μαζί μου και αμέσως στην θέα της σακούλας που κρατούσα, κατέφθασαν κοντά μου πεινασμένες χήνες.
Τα παρακλητικά βλέμματα τους, δεν μπόρεσαν να με αφήσουν αδιάφορο και τους την μοίρασα, όμως ήταν τόσο λίγη για να τα χορτάσει… Παρατήρησα την ταΐστρα τους ότι ήταν άδεια από φαγητό.
Φεύγοντας πέρασα δίπλα από τον μοναχικό πελεκάνο που καθόταν κοντά στο ξύλινο κιγκλίδωμα και εκεί διαπίστωσα ένα δράμα. Καθώς άπλωσα το χέρι να τον χαϊδέψω είδα ότι από το ένα μάτι του, ήταν τυφλός και ο δύστυχης πελεκάνος, άρχισε να κάνει κάτι αλλόκοτες για πελεκάνο κινήσεις και να χτυπιέται με το ράμφος του. Ο φίλος μου που ήταν παρέα μου, με τράβηξε, λέγοντας μου. «Πάμε, πάμε να φύγουμε, το μέρος είναι στενάχωρο».
Πράγματι στεναχωρηθήκαμε και με την γενική εικόνα και με τον Πελεκάνο. Υποσχέθηκα επιστρέφοντας στην Αθήνα να κάνω ότι μπορώ να τον βοηθήσω. Βγαίνοντας από τον κήπο, ξαφνικά μες τα πόδια μας βρέθηκε μια κουρούνα, ένα κορακοειδές πουλί, που με της κινήσεις του έδειχνε να μας θέλει φαγητό. Στεναχωρηθήκαμε και με αυτό που δεν κρατούσαμε κάτι να του δώσουμε…
Μέσα σε αυτήν την αρνητική ατμόσφαιρα βγαίνει ο φύλακας και έρχεται κοντά μας σκύβει και δίνει δυο τρίματα τυρί στην κουρούνα, που να την χορτάσουν βέβαια αυτά τα ψίχουλα, αλλά και δεν είναι κατάλληλη τροφή για αυτό το πουλί. Τον ρώτησα αν ταΐζουν κανονικά τα ζώα. Μου απαντά. «Ναι τα ταΐζουμε, ότι μπορώ κάνω» «Μα είναι πεινασμένα» του λέω και κείνος απάντησε. «Τι να κάνω εγώ; Τα παράπονα σας στον δήμαρχο…»
Φύγαμε από τον Κήπο με μια διάθεση λες και φεύγαμε από κηδεία
Φτάνοντας στην Αθήνα επικοινώνησα με τους αρμόδιους του δήμου για τον κήπο, αν δεν κάνω λάθος, μίλησα με τον κτηνίατρο, ο οποίος αρνιόταν πως ο κήπος έχει κακή εικόνα και πως ο πελεκάνος είναι μια χαρά. Του λέω. «Κύριε, ας πούμε ότι εγώ δεν είδα την άσχημη κατάσταση του πελεκάνου η είμαι ανίδεος και δεν ξέρω πως είναι η φυσιολογικές κινήσεις και συμπεριφορές των πτηνών και των ζωών. Σας ρωτώ. Είναι φυσιολογικό να ζει σε αυτόν τον χώρο, όσο ευρύχωρος και να είναι, ένας πελεκάνος χωρείς την συντροφιά άλλων πελεκάνων;» Ο αρμόδιος κύριος επέμενε ότι ο πελεκάνος είναι μια χαρά και έχει παρέα τις χήνες και τις πάπιες. Τον ξαναρωτώ. «Δηλαδή αρνείστε ότι θα είναι καλύτερα για το πουλί στον υπόλοιπο βίο του να ζήσει σε ένα καταλληλότερο περιβάλλον παρέα με άλλους πελεκάνους;» Τότε μου απάντησε. «Κάντε γραπτός το αίτημα σας Και στείλετε το να το εξετάσουμε» Αυτό έκανα με το σχετικό αίτημα να πάει ο πελεκάνος σε καταλληλότερο χώρο π.χ. στο Κέντρο Διαχείρισης Λίμνης Κέρινης.
Είμαι κατά των ζωολογικών κήπων όταν ο φορέας διαχείρισης δεν μπορεί να διαχειριστεί το όλο θέμα όπως πρέπει και με τις απόλυτες προδιαγραφές για σωστή διαχείριση των πτηνών και των ζώων που φιλοξενεί. Επίσης θέλω να πω ότι καλώς μεταφέρθηκαν όλα τα άγρια ζώα του κήπου σε ειδικά κέντρα περίθαλψης, αλλά ο κήπος αυτός δεν μπορεί να μένει έτσι, θα πρέπει να αναμορφωθεί
Και τελειώνοντας θέλω να εκφράσω την απορία μου. Πως ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Γιάννης Μπουτάρης που το όνομα του συνδέεται με την δημιουργία του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ του κέντρου περίθαλψης της καφέ αρκούδας, όπου έχουν μεταφερθεί και οι δυο αρκούδες που υπήρχαν στον κήπο, δεν κάνει κάτι; Θα μπορούσε να αναμορφωθεί ο χώρος του ζωολογικού κήπου σε μια διαφορετική λειτουργική χρίση για τους πολίτες και τους επισκέπτες της πόλης και να αποτελεί έναν χώρο για πραγματική αναψυχή και όχι όπως είναι τώρα που σε πιάνει ψυχοπλάκωμα καθώς αντικρίζεις την γενική εικόνα υποβάθμισης και εγκατάλειψης.
Ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Τομέα διαχείρισης πάρκων και ζωολογικού κήπου.
Με κοινοποίηση σε φορείς περίθαλψης αγρίων πτηνών και ζώων
Κύριοι την περασμένη εβδομάδα πέρασα από την Θεσσαλονίκη και επισπεύτηκα εκτός των άλλων και το ζωολογικό κήπο. Πέραν του οποιουδήποτε αρνητικού σχολιασμού για τον ζωολογικό κήπο της πόλης και για να μην μακρηγορώ επικεντρώνομαι σε κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχει στον κήπο το μόνο άγριο, μη θηρεύσιμο πτηνό, ένας πελεκάνος, τυφλός από το ένα μάτι που όταν τον πλησίασα, άρχισε να κάνει κάτι εντελώς αφύσικες κινήσεις για πελεκάνο και να χτυπιέται με το ράμφος του σαν να αυτομαστιγωνόταν. Αυτή η θλιβερή εικόνα του μοναδικού πελεκάνου δηλώνει πως η μοναξιά και η απομόνωση, σε αυτό τον χώρο όσο ευρύχωρος και αν είναι, μακριά από το φυσικό του περιβάλλον και χωρείς την συντροφιά άλλων πελεκάνων προφανώς του έχει δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα.
Για τον λόγο αυτό και επικαλούμενος τα ζωοφιλικά σας αισθήματα, προτείνω αυτόν τον δυστυχισμένο πελεκάνο, που η μοναξιά και η αποξένωση από το φυσικό του περιβάλλον τον έχει κάνει να χτυπιέται μόνος του, να φροντίσετε να πάει σε έναν χώρο κατάλληλο για να ζήσει φυσιολογικά το υπόλοιπο του βίου του, παρέα με άλλους πελεκάνους.
Για την μεταφορά του σε ένα κατάλληλο χώρο μπορείτε να συνεννοηθείτε με τον Φορέα Διαχείρισης Λίμνης Κερκινης http://kerkini.gr/epikoinonia/ τηλ 2327ο28004.
Με το Κέντρο Δράσης Άγριας Ζωής Θεσσαλονίκης http://drasi-agriazoi.gr/ τηλ6979914852.
Με το Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων ΑΝΙΜΑ https://www.facebook.com/anima
Με τον Σύλλογο περίθαλψης και προστασίας άγριων ζώων ΑΛΚΙΟΝΗ στην Πάροhttp://www.aboutparos.gr/paros
Με φιλικούς χαιρετισμούς Χρήστος Ρούσσος
