Τις Τρίτες μαζεύεται στα Κάστρα το κρυφό σχολείο της πόλης

Στη Δόμνα δεν είχα πάει από όταν έκλεισε. Πήγαινα ως φοιτητής που είχε όπως όλοι τότε την περιέργεια να ζήσουμε τη μυσταγωγία που κουβαλούσε. Όταν έκλεισε άκουγα διαρκώς ιστορίες από τις μυθικές νύχτες της, όπως εκείνη που ο Μίκης άφησε το αποτύπωμα του σε ένα τοίχο, όμως δεν είχε τύχει να ανηφορίσω ποτέ να ζήσω από κοντά αυτές τις συνάξεις που γίνονται εδώ και είκοσι χρόνια στη μνήμη της Ιστορίας και της μνήμης του Τάκη Νικολαϊδη του θρυλικού ιδιοκτήτη της. Την ιστορία της ταβέρνας τη διαβάζεις εδώ. Εγώ σήμερα θα σου πω όσα έζησα μια παγωμένη Τρίτη του Δεκεμβρίου.

Έξω στο δρόμο το αγιάζι εκείνης της νύχτας έκανε λιγοστούς ανθρώπους να προχωράνε στα Κάστρα. Όμως αυτό δεν εμπόδιζε τα παιδιά του μακαρίτη του ιδιοκτήτη και τους φίλους που έχουν στήσει αυτό το σύλλογο της μνήμης, να βάλουν φωτιά τα κάρβουνα της ψησταριάς από έξω. Τα χρόνια που η τσίκνα ήταν μέσα στο μαγαζί έχουν περάσει. Με κρύο και με ζέστη τα κρέατα ψήνονται στο δρόμο. Στη μικρή κουζίνα ετοιμάζονται μόνο οι σαλάτες και οι αλοιφές. Τα τραπέζια κλεισμένα όλα από πριν. Ένα 80% του κοινού είναι σταθερό σχεδόν πάντα, άλλο ένα 10% εναλλάσσεται και το τελευταίο 10% που απομένει είναι περίεργοι που έχουν ακούσει τι συνέβαινε παλιά αλλά και τι συμβαίνει εδώ κάθε Τρίτη και σπεύδουν.

Το σκηνικό είναι απαράλλακτο στο μπροστινό μέρος. Η γνωστή ξύλινη αίθουσα με τα διάφορα γραμμένα με στυλούς στα ντουβάρια της, φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων, απομεινάρια εποχών. Πίσω το καμαράκι είχε καταρρεύσει οπότε ξαναχτίστηκε καινούργιο στο ύφος του παλιού. Η κουζίνα έμεινε ανέγγιχτη στο χρόνο.

Στα τραπέζια κάθονται άνθρωποι που έζησαν την εποχή. Πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, εργάτες, άνδρες και γυναίκες που έχουν να σου πουν μια ιστορία από τα χρόνια της Δόμνας και τον Τάκη. Άνθρωποι που οι νύχτες τους φωτίστηκαν εδώ μέσα. Από κοντά και σημερινοί πιτσιρικάδες που θέλουν να αισθανθούν την βοή του μύθου. Μερικές καρέκλες έχουν κολλημένες ταμπέλες με ονόματα: Ηλίας!

Που και που ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν ανθοπώληδες, Φελλινικές φιγούρες, που ξέρουν τι συμβαίνει εδώ τις Τρίτες. Οι συνάξεις αυτές είναι ρεφενέ. Όλοι βάζουν τον οβολό τους για τα φαγητά και τα κρασιά, το ρεύμα και τα λειτουργικά. Σαν σύλλογος.

Πλάι στην πόρτα κάθεται η ορχήστρα. Αυτοσχέδιοι μουσικοί ταγμένοι στο να αποδίδουν μια φορά την εβδομάδα με μικρές παραλλαγές εκείνα τα κομμάτια που έπαιζε το τζουκ μποξ του μαγαζιού στα χρόνια της δόξας. Γιατί στη Δόμνα δεν έπαιζε ορχήστρα. Την τιμητική του όπως φαντάζεστε έχει ο Μίκης. Η ύψιστη στιγμή της βραδιάς είναι όταν τα φώτα σβήνουν. Και κει παίζει η Όμορφη Πόλη. Με μοναδικό φωτισμό ένα φακό που φωτίζει το ταβάνι. Και το μαγαζί τραγουδά σύσσωμο. Σαν προσευχή. Σαν το Χριστός Ανέστη τη νύχτα της Ανάστασης.

Όποιος δεν τραγουδά στη Δόμνα θα νοιώσει μάλλον άβολα. Δεν έχει σημασία αν διαθέτεις σπουδαία φωνή. Αρκεί να θέλεις να τραγουδήσεις μαζί με τους άλλους. Μούτση, Ξαρχάκο, Χατζιδάκη, Θεοδωράκη. Λαϊκό του εξήντα και έντεχνο. Όχι ρεμπέτικο.

Η ιστορία αυτών των μυστικών συναντήσεων ξεκίνησε λίγο μετά το θάνατο του κυρίου Τάκη όταν διάφοροι άνθρωποι που ήταν φοιτητές το εξήντα και σύχναζαν εδώ παρακάλεσαν τον Χρήστο να το ανοίγει. Έτσι δημιουργήθηκε ο Σύλλογος της μουσικής και της συντροφιάς, η Δόμνα. Και ξεκίνησε το reunion. Που κρατά πάνω από είκοσι χρόνια.

Η Δόμνα υπήρξε πάντα άνδρο Αριστερών που είχαν το νου τους για χαφιέδες και καρφιά στα χρόνια της Χούντας γιαυτό και πάντα στα τραπέζια μαζί με το ποτήρι μπορεί να σέρβιρε ο κύριος Τάκης ή η γυναίκα του κυρία Μαρίτσα καμία πρόκα για να προειδοποιήσει το θαμώνα ότι στο μαγαζί υπάρχει ρουφιάνος και να προσέχουν τι λένε και τι τραγουδάνε. Όταν έσκαγε αστυνομία με πολιτικά άφηναν διακριτικά στα τραπέζια καμιά ασφάλεια από αυτές που έχουμε στο ρεύμα.

Από τα τραπέζια της σε αυτές τις μυστικές συνάξεις έχει περάσει το σύμπαν. Βούλα Σαββίδη, Αγάθωνας, Μαρία Φωτίου, Μανώλης Ρασούλης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χρήστος Νικολόπουλος, Θωμάς Κοροβίνης, και δεκάδες άλλοι που φυσικά τραγούδησαν σαν θαμώνες. Άμα η κατάσταση εκτραχύνεται και επικρατεί η κουβέντα του τραγουδιού τότε χτυπάει δυνατά το καμπανάκι και η τάξη επανέρχεται.

Εδώ μέσα γιορτάζονται συνήθως χαρές και λύπες με ιδιαίτερο τρόπο. Μπορεί να πετύχεις ας πούμε τούρτα που να γράφει και στα δικά σας για την επέτειο δέκα χρόνων από εγκεφαλικό και έμφραγμα φτιαγμένη από κόλυβα και την ομήγυρη να φωνάζει τη δυνατή γνώριμη εδώ κραυγή Ουλαλά! Σίγουρα θα ακούσεις την πιο hardcore εκδοχή του Τρωϊκού Πολέμου που άκουσες ποτέ και θα γνωρίσεις τον Αχιλλέα από το Κάιρο που εδώ και χρόνια δεν ζει στην Αθήνα αλλά στη Σαλονίκη.

Μια νύχτα Τρίτης στη Δόμνα στα Κάστρα είναι ένα ταξίδι σε εποχές λιγότερο πεζές, περισσότερο ποιητικές και σίγουρα ενδιαφέρουσες. Αυτό το παράξενο κρυφό σχολειό που μαζεύεται εδώ τις Τρίτες είναι ένα κομμάτι του πολιτισμού της πόλης. Που οφείλεις να περάσεις έστω μια νύχτα εντός του. Που θα τη θυμάσαι για πάντα.

Αθανάσιου Διάκου 39, Άγιος Παύλος