Τίτλοι τέλους για το τελευταίο καμπαρέ του Βαρδάρη

Τις χρυσές εποχές της δόξας του ο Βαρδάρης εκτός από τους οίκους ανοχής, φιλοξενούσε και πολλά κέντρα γνωριμιών, μπουζουξίδικα, στριπτιτζάδικα, καφέ, μπαρ, pub και καμπαρέ η μια μίξη όλων αυτών.

Από την πλατεία μέχρι τον Νέο Σιδηροδρομικό σταθμό και από την Αναγεννήσεως μέχρι το πάρκο των εθνών το ένα μαγαζί μετά το άλλο άναβε τα φώτα του σαν έπεφτε η νύχτα και οι κράχτες σε προσκαλούσαν να μπεις για να βρεις παρέα και να ζήσεις μοναδικές συγκινήσεις.

Με τον καιρό και πολύ πριν μεταφερθούν οι οίκοι ανοχής άρχισαν χρόνο με το χρόνο να κλείνουν. Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο οι αλλαγές στις συνήθειες του κοινού αλλά και οι μεταμόρφωση του Βαρδάρη από μια ανοιχτή αγκαλιά σε αφιλόξενη γειτονιά οδήγησε στην μεταφορά τους αλλά κυρίως στο οριστικό κλείσιμο.

Κάποια από αυτά στέκουν παρατημένα εδώ και πολλά χρόνια ενώ κάποια άλλα μετατράπηκαν σε αποθήκες και καταστήματα χοντρεμπορίου.

Το μοναδικό που επιβίωσε σε πείσμα του ιδιοκτήτη και των κοριτσιών που το κρατούσαν ανοιχτό ήταν το Ρουζ επί της οδού Αφροδίτης.

Κάποτε ήταν ένα από τα πολλά της περιοχής μα με τα χρόνια αφέθηκε στην φθορά και την παρακμή του.

Οι κοπέλες μεγάλωσαν και αυτές και αφέθηκαν στην φυσική τους φθορά. Παρ όλες τις αλλαγές της περιοχής, την μεταφορά της πιάτσας προς τα δυτικά έμεινε ανοιχτό και μάλιστα είχε κάποια σχετική αν και ελάχιστη κίνηση από θαμώνες που ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα των κοριτσιών.

Όποιος θα περνούσε την Αφροδίτης θα παρατηρούσε πως ήταν ανοιχτό από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ.

Το χειμώνα οι κοπέλες χτυπούσαν το τζάμι προστατευμένες από το κρύο για να καλέσουν τους επίδοξους πελάτες προς το μπαρ ενώ το καλοκαίρι παραταγμένες σε πλαστικές καρέκλες, πότε δρόσιζαν τα τσιμέντα με νερό, έπαιζαν με τα αδέσποτα σκυλιά και τις γάτες είτε ξεφυσούσαν κουνώντας τις βεντάλιες και τα χέρια τους μη αντέχοντας την ζέστη και την υγρασία. Πολλές ιστορίες θα άκουγε κανείς από την Σοφία την Βάσω ίσως με μια δόση αλήθειας αλλά σίγουρα και με πολλές δόσεις φαντασίας.

Ο Θανάσης ιδιοκτήτης του καταστήματος στο τεράστιο υπόγειο του μπαρ είχε συγκεντρώσει εκατοντάδες ρούχα και βιβλία άγνωστο για ποιο λόγο και από που τα προμηθευότανε. Ήταν ένας άνθρωπος που απλά μάζευε πράγματα σε σημείο το απέραντο υπόγειο να γεμίσει ασφυκτικά. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματά υγείας.

Πριν από μερικές ημέρες τα εκατοντάδες αυτά ρούχα ξεκίνησαν να μεταφέρονται και να αδειάζει το υπόγειο. Σε ερώτηση πληροφορηθήκαμε πως ο Θανάσης έφυγε από την ζωή.

Το Ρουζ το τελευταίο μπαρ (pub) με γυναίκες όπως συνήθιζαν να τα ονομάζουν την δεκαετία του 80 και 90 άδειασε, οι τελευταίες κυρίες το εγκατέλειψαν, οι ζωγραφισμένες τοιχογραφίες σημάδια μιας άλλης εποχής στέκουν παράταιρες, η πόρτα σφραγίστηκε και μαζί της τα μυστικά, τα πάθη, το αλκοόλ τα μεθυσμένα φλερτ και οι συνευρέσεις.

Το Ρουζ μαζί με τον κινηματογράφο Λαϊκό αποτελούσαν τα τελευταία προπύργια του παλιού Βαρδάρη. Ένα η δύο παρόμοια μπαράκια ίσως συναντήσει κανείς επί της Λαγκαδά, μερικά κλειστά εδώ και καιρό μαρτυρούν την ταυτότητα τους από τις επιγραφές που δεν ξηλώθηκαν ενώ το σινέ Βίλμα είναι πλέον το τελευταίο τσοντοσινεμά της πόλης.