Το μοναδικό Καλλιτεχνικό Σχολείο στη Βόρεια Ελλάδα χρειάζεται στέγη
Ένα χρονικό του προβλήματος από τον Σύλλογο Αποφοίτων.
Με μια ανοιχτή επιστολή για το πρόβλημα ενιαίας στέγης του Καλλιτεχνικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, ο Σύλλογος Αποφοίτων του σχολείου απευθύνει έκκληση για λύση.
«Αυτό το σχολείο κατά κύριο λόγο μας έδωσε αγάπη, αγάπη για την τέχνη, αγάπη για τα όνειρα, αγάπη για τους γύρω μας και αγάπη για την ίδια τη ζωή. Είναι κρίμα μετά από τόσα χρόνια να μην έχει βρει στέγη, ένα μέρος να στεγάσει όλη αυτή την δημιουργικότητα, την ανάγκη έκφρασης και την όρεξη για μάθηση», σημειώνουν μεταξύ άλλων στο κείμενό τους.
Διαβάστε σχετικά: Έξι Δήμαρχοι στέλνουν επιστολή στο Γραφείο του Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη
Αναλυτικά η επιστολή του Συλλόγου Αποφοίτων:
Σεπτέμβριος 2008: Μπήκαμε σε ένα σχολείο γεμάτοι από όνειρα, φιλοδοξίες και αγωνία να ξεκινήσουμε το νέο μας ταξίδι. Κανείς δεν γνώριζε κανέναν, δημιουργήθηκαν φιλίες από το μηδέν και όλοι μαζί κληθήκαμε να γνωρίσουμε τί εστί Καλλιτεχνικό Σχολείο. Ξεκινήσαμε ως φιλοξενούμενοι. Φιλοξενούμενοι σε ένα κτίριο που δεν ανήκε στο Καλλιτεχνικό Σχολείο, αλλά από την αρχή μας δόθηκε η υπόσχεση πως σύντομα θα αποκτήσουμε το δικό μας κτίριο με τις κατάλληλες υποδομές. Σύντομα θα σταματήσουμε να είμαστε φιλοξενούμενοι και θα αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι. Ήμασταν μικροί τότε. Θυμάμαι νιώθαμε ακριβώς εκείνο το αίσθημα της προσμονής που βιώναμε τα Χριστούγεννα περιμένοντας το δώρο του Αϊ Βασίλη. Η απουσία βασικών πραγμάτων δυσχέραινε την ορθή διεξαγωγή των μαθημάτων. Μας έλεγαν όμως να κάνουμε υπομονή γιατί σύντομα αυτό θ’ αλλάξει. Κι έτσι κάναμε υπομονή.
Σεπτέμβριος 2009: Άλλος ένας χρόνος ξεκίνησε με την ίδια υπόσχεση. Την υπόσχεση ότι σύντομα θα έχουμε ένα δικό μας κτίριο. Κι έτσι με τον δικό μας τρόπο μαθαίναμε να βρίσκουμε εναλλακτικές στα προβλήματα. Δουλεύαμε υπό άθλιες συνθήκες σε αίθουσες που δεν πληρούσαν ούτε στο ελάχιστο τις προϋποθέσεις. Δεν το αφήσαμε όμως στιγμή να μας πτοήσει, γιατί τότε ήταν η στιγμή να δουλέψουμε, να μάθουμε, να εξελιχθούμε. Έτσι, συνεχίσαμε. Με το βαρύ μας πρόγραμμα, τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες, αλλά το ίδιο ακούραστο μεράκι.
Σεπτέμβριος 2010: Συνεχίζουμε και πάλι. Τώρα όμως πέρα από το γεγονός ότι βρισκόμασταν σε ένα κτίριο που δεν κάλυπτε τις ανάγκες μας και απλά μας στέγαζε, καταλήξαμε στο να προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε ένα κτίριο το οποίο δεν είχε αρκετές αίθουσες για να χωρέσει τις 4 πλέον τάξεις που διέθετε το Καλλιτεχνικό Σχολείο. Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας νέος αγώνας, από την πλευρά των καθηγητών αυτή τη φορά, να βρουν ένα δεύτερο κτίριο, το οποίο να μπορεί να μας χωρέσει όλους.
Διαβάστε ακόμη: Μια δίκαιη διαμαρτυρία έξω από το Ολύμπιον
Σεπτέμβριος 2011: Το νέο αυτό κτίριο βρέθηκε 2km μακριά από το παλιό. Θεωρητικά πρόκειται για μικρή απόσταση, ιδανική μάλιστα με βάση τις συνθήκες. Ωστόσο, πρακτικά ήταν μία απόσταση την οποία οι καθηγητές, κατά κύριο λόγο, καλούνταν καθημερινά να καλύψουν προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις διδακτικές ώρες και των δύο σχολείων. Πλέον ήμασταν δύο σχολεία και ήταν πολύ δύσκολο να νιώσουμε ένα σχολείο όταν υπήρχε μεταξύ μας μια τέτοια απόσταση.
Σεπτέμβριος 2012: Μια νέα χρόνια ξεκίνησε και πέρα από την δικιά μας ανάγκη για νέο κτίριο, συνεχίζονται κι οι πιέσεις για την αποχώρησή μας από τα σχολεία που μας φιλοξενούν τα οποία ζητούσαν την αναχώρησή μας κυρίως μέσω των καταλήψεων. Ένα περιβάλλον ιδιαίτερα αφιλόξενο. Όμως το Καλλιτεχνικό σαν μια οικογένεια πια είχε μάθει να αγνοεί αυτούς που ήθελαν να μας εμποδίσουν να κάνουμε αυτό που αγαπούσαμε, να δημιουργούμε δηλαδή.
Σεπτέμβριος 2013: Για κάποιους από μας ήταν η τελευταία μας σχολική χρονιά. Όλοι βρισκόμασταν υπό το άγχος και την πίεση των πανελλαδικών εξετάσεων, αλλά και την ουσιαστική έλλειψη καθηγητών καλλιτεχνικών κατευθύνσεων. Συνεχίσαμε όμως μέχρι το τέλος και φύγαμε από το σχολείο αυτό με τις καλύτερες αναμνήσεις. Φύγαμε και ποτέ δεν είδαμε το κτίριο εκείνο που από την Α΄ Γυμνασίου μας είχαν υποσχεθεί. Δεν ήρθε ποτέ ο Αϊ Βασίλης για εμάς.
Τέσσερα χρόνια μετά όλοι έχουμε προχωρήσει τις ζωές μας. Αφομοιωθήκαμε από τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά όλοι με κάποιο τρόπο συνεχίζουμε να βάζουμε την τέχνη στη ζωή μας. Όπως ακριβώς μάθαμε σε αυτό το σχολείο. Κάποιοι λιγότερο και κάποιοι περισσότερο. Όλοι είμαστε πραγματικά ευγνώμονες για αυτήν την εμπειρία που λέγεται «Καλλιτεχνικό Σχολείο». Μπορεί να μην είμαστε πλέον κομμάτι αυτού του σχολείου αλλά αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι κομμάτι του εαυτού μας.
Μέσα από το Καλλιτεχνικό μάθαμε να έχουμε πάθος, να κυνηγάμε τα όνειρά μας με αξιοπρέπεια και να μην αφήνουμε τις δυσκολίες να μας σταματήσουν για την επίτευξη των στόχων μας. Κάναμε φιλίες μιας ολόκληρης ζωής με μαθητές αλλά και με καθηγητές. Αυτό το σχολείο κατά κύριο λόγο μας έδωσε αγάπη, αγάπη για την τέχνη, αγάπη για τα όνειρα, αγάπη για τους γύρω μας και αγάπη για την ίδια τη ζωή. Είναι κρίμα μετά από τόσα χρόνια να μην έχει βρει στέγη, ένα μέρος να στεγάσει όλη αυτή την δημιουργικότητα, την ανάγκη έκφρασης και την όρεξη για μάθηση.
Το Καλλιτεχνικό για μας δεν ήταν ένα κτίριο (στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κτίριο), ήταν οι άνθρωποί του. Φανταστείτε, λοιπόν, τι παραπάνω μπορεί να δώσει αυτό το σχολείο αν όλη αυτή η αγάπη βρει το δικό της σπίτι.
Ως σύλλογος αποφοίτων προσπαθήσαμε να σας μεταφέρουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά που βιώσαμε και που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ από αυτό το σχολείο, καλά και κακά, με σκοπό κυρίως να εκφράσουμε τι ήταν αυτό που μας κράτησε σε αυτό, αλλά και τι μας έλειψε. Το σχολείο αυτό μας έμαθε κάτι σημαντικό: τη συνεχή προσπάθειά μας για εξέλιξη. Ίσως, λοιπόν, να ήρθε η ώρα και για το Καλλιτεχνικό να βρει τη στέγη του και να εξελιχθεί.
