Το νέο ελπιδοφόρο θεατρικό πρόσωπο της Θεσσαλονίκης

Τους συνάντησα στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον. Στην ταράτσα του Τμήματος Θεάτρου στην Εξαδακτύλου. 

Σε ένα διαμέρισμα στην πλατεία Ναυαρίνου. Σε ένα υπόγειο στο κέντρο της πόλης που τους παραχώρησε η θεατρολόγος Γιάννα Τσόκου για να κάνουν πρόβες. 

Ενίοτε, και για να παρουσιάζουν τις διπλωματικές τους, ελλείψει άλλων χώρων που να είναι «στα κυβικά» τους. 

 Ο λόγος για 5 νέες ομάδες που δημιουργήθηκαν μέσα στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια της πανδημίας. 5 νέες ομάδες που, «ξορκίζοντας το κακό» (Hex), έκαναν την έξοδό τους στη θεατρική αγορά της Θεσσαλονίκης (Exitus), προσπαθώντας να ανθίσουν και να εδραιωθούν (Bloom), με πλήρη επίγνωση του πόσο ασκητική είναι η ζωή των καλλιτεχνών (Monks) αλλά και πόση μανία και επιμονή χρειάζεται για να επιβιώσει κανείς στον χώρο του θεάτρου (Male Di Luna).

Τα lockdown που επιβλήθηκαν τους οδήγησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια κατάσταση αδράνειας και απραξίας. 

Ένιωσαν τα όνειρα και τα σχέδιά τους να ματαιώνονται. Όχι όμως για πολύ. Με προτροπή καθηγητών και καθηγητριών τους από το Τμήμα, όπως η Δανάη Θεοδωρίδου, άρχισαν να παρακολουθούν online παραστάσεις από σημαντικές σκηνές του εξωτερικού. 

Προσαρμόστηκαν γρήγορα στις νέες συνθήκες και έμαθαν να κάνουν πρόβες διαδικτυακά. Σύντομα, «βγήκαν στην παρανομία» και άρχισαν να στέλνουν SMS για να συναντηθούν σε υγρά υπόγεια και άλλους χώρους, προκειμένου να κάνουν πρόβες. Με φακούς και κινητά, αλλά από κοντά. 

Κάπως έτσι, δημιουργήθηκαν παραστάσεις, όπως «Η μητέρα του σκύλου» της ομάδας Male Di Luna. Ήταν εξαιρετικά βίαιο από μια κατάσταση εσωτερικότητας να περιέλθουν σε μια κατάσταση εξωστρέφειας, αλλά τα κατάφεραν. 

Οι «παράνομες» πρόβες τους λύτρωσαν προσωπικά και καλλιτεχνικά και τους βοήθησαν να ξαναβρούν την ισορροπία τους. Μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, πραγματοποιήθηκαν ζυμώσεις, επηρεάστηκε η ματιά και ο τρόπος σκέψης τους, στράφηκαν σε ζητήματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία, όπως οι γυναικοκτονίες, θέμα που άγγιξε η ομάδα Hex μέσα από την παράσταση «ΜΑΓΙΣΣΕΣ: Αυτή η Ιστορία (δεν) είναι δική μας», ξεκαθάρισαν τα πράγματα και αποφάσισαν με ποιες πρακτικές στον θεατρικό χώρο συμφωνούν και ποιες απορρίπτουν. 

Και μόλις η θεατρική δραστηριότητα στην πόλη βρήκε ξανά τους φυσιολογικούς της ρυθμούς, οι 5 νέες ομάδες ήταν εκεί, με ορμή και νέες προτάσεις που στην πλειοψηφία τους αγκαλιάστηκαν με θέρμη από το θεατρικό κοινό.

Bloom. Exitus. Hex. Male Di Luna. Monks. 5 ομάδες που γεννήθηκαν σε ένα Τμήμα που, μέσω των κατευθύνσεων που προσφέρει (Δραματολογίας – Παραστασιολογίας, Σκηνογραφίας – Ενδυματολογίας, Υποκριτικής, και Σκηνοθεσίας), καλλιεργεί από νωρίς την ομαδικότητα, μια έννοια ταυτόσημη με την τέχνη του θεάτρου, την τέχνη της συνεργασίας. 

Οι νέοι αυτοί άνθρωποι, ηλικίας έως 30 ετών, φαίνεται να ξέρουν καλά τι θέλουν. Και τι δεν θέλουν. Θέλουν να μείνουν στη Θεσσαλονίκη και να δημιουργήσουν με συνέχεια και συνέπεια, διευρύνοντας και εμπλουτίζοντας τη συρρικνωμένη τοπική θεατρική παραγωγή. Θέλουν να τολμούν, να πειραματίζονται και να ρισκάρουν, δίνοντας καινούρια οπτική στα πράγματα και ανοίγοντας τους θεατρικούς ορίζοντες του κοινού της πόλης. Θέλουν να αγγίζουν ανοίκεια θέματα, να εστιάζουν στο σήμερα και να αναδεικνύουν ζητήματα που απασχολούν τη γενιά τους. Θέλουν να αλλάξουν την αντίληψη των νέων ότι το θέατρο είναι «βαρετό». 

Θέλουν χώρο και χώρους, θέλουν να δημιουργήσουν δικούς τους χώρους και να αξιοποιήσουν μη θεατρικούς χώρους. Θέλουν να σταματήσουν να ζουν «στη σκιά» της Αθήνας και να γίνουν περισσότερο ορατοί. Και για να τα καταφέρουν, χρειάζονται κίνητρα και υποστήριξη. Μου είπαν, επίσης, ότι δεν τους αρέσουν καθόλου οι προκατασκευασμένες συνεντεύξεις ή αυτές που αποσκοπούν στην προώθηση και αδιαφορούν για την ουσία. 

Σκοπός των συναντήσεών μου μαζί τους ήταν ακριβώς αυτός: να εστιάσουμε στην ουσία, να αναδείξουμε σκέψεις και προβληματισμούς και να συζητήσουμε, ανοιχτά και ελεύθερα, για όλα αυτά που τους έφεραν κοντά, για τα όνειρα, τα σχέδια και τους στόχους τους, για τα εμπόδια στον δρόμο τους, για τον ρόλο που θα ήθελαν να έχει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, για το πώς βλέπουν τους δημοσιογράφους και τους θεατρικούς κριτικούς. Γιατί; Γιατί αξίζουν να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να παρακολουθήσουμε την πορεία τους. Ένα, δύο, τρία, μπλουμ. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και βουτάμε στον κόσμο τους.

Bloom Theatre Group

Μέλη: Λίλη Αδρασκέλα, Δημήτρης Γαλανάκης, Άννα-Μαρία Γάτου, Μαρίνα Κωνσταντινίδου, Αλεξία Μαϊκίδου-Πουτρίνο, Ανδρέας Παράσχος, Άννα Ρίζου, Βάσια Τσιαούση.

Bloom. Ο ήχος του σώματος που πέφτει στη θάλασσα αλλά και μια λέξη που ταυτίζεται με την προσπάθειά τους να ανθίσουν, μια προσπάθεια που απαιτεί χρόνο και αφοσίωση. Ενώ όλοι κάνουν παράλληλα και άλλες δουλειές για να βιοποριστούν, οι ομαδικές συναντήσεις τους για να ασχοληθούν με «τη δουλειά της καρδιάς τους» τούς γεμίζει με χαρά και τους κάνει να μοιάζουν με μικρά παιδιά που πηγαίνουν για παιχνίδι μετά το σχολείο. 

Ήρθαν από διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά ο προορισμός τους είναι πια κοινός: να πειραματιστούν εμφυσώντας νέα πνοή στα πράγματα, όπως έκαναν στην πρώτη τους επαγγελματική παράσταση «Όνειρο στο Κύμα» του Παπαδιαμάντη που παρουσίασαν στην «Ανοιχτή Σκηνή της Πόλης 2022» που διοργάνωσε την άνοιξη η Διεύθυνση Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η παραχώρηση του «Άνετον» και η μικρή οικονομική υποστήριξη που έλαβαν από τον Δήμο ήταν πολύ σημαντικά για το ξεκίνημά τους και τους έδωσαν δύναμη να συνεχίσουν, με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον, με πολύ χιούμορ, θέλοντας να διατηρήσουν την αθωότητά τους και με την επιθυμία να δημιουργήσουν με απλότητα, χωρίς επιτήδευση και περιττά φτιασίδια. Το «Όνειρο στο Κύμα» έφτασε μέχρι τα Αστέρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών για τη Διεθνή Πανεπιστημιάδα Θεάτρου και θα ήθελαν να ταξιδέψει και σε άλλα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. το καλοκαίρι, καθώς και σε κάποια σκηνή της Αθήνας το φθινόπωρο. Οι δε βουτιές τους δεν περιορίζονται στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας. Η διπλωματική της Άννας-Μαρίας κάνει πρεμιέρα στην Κωνσταντινούπολη και θα αποτελέσει τη δεύτερη παραγωγή τους την επόμενη θεατρική σεζόν.

Exitus Ομάδα Θεάτρου

Μέλη: Χρύσα Γούτου, Αμαλία Διακάκη, Φανή Καλογήρου-Βαλτή, Σταύρος Μόσχης

Με έμπνευση από την Έξοδο, το τελευταίο μέρος της τραγωδίας, αλλά και την προσωπική τους έξοδο από μια κατάσταση αδράνειας λόγω της πανδημίας, οι Exitus είδαν ο ένας τον άλλον να γίνονται από «μικροί» «μεγάλοι». Από την ανεμελιά της φοιτητικής ζωής πέρασαν στις δυσκολίες της επαγγελματικής πραγματικότητας, μέσα από την πρώτη τους παράσταση «Θα γίνω η Μήδεια – κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα» που παρουσίασαν την άνοιξη αρχικά στο Θέατρο Τ στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στο Θέατρο Άβατον στην Αθήνα. Η πρώτη αυτή παράσταση ήταν μια γνωριμία με το πώς λειτουργούν τα πράγματα, μια συνειδητοποίηση των γνώσεων και των ικανοτήτων που απαιτούνται για να παρουσιαστεί μια θεατρική δουλειά στο κοινό, μια πολύτιμη εμπειρία για να κατευθύνει τα επόμενα βήματά τους.

 Για τη Χρύσα, την Αμαλία, τη Φανή και τον Σταύρο, η ομάδα που δημιούργησαν είναι μια διέξοδος, ένας τρόπος για να καταφέρουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην πόλη λόγω της έλλειψης χώρων και χώρου για νέες ομάδες. Εξαντλείται, άραγε, το όνειρο στη Θεσσαλονίκη; Θέλουν να ελπίζουν πως όχι, φοβούνται όμως πως ναι. Πάντως, είναι πολύ χαρούμενοι για όλες τις νέες ομάδες που δημιουργήθηκαν στην πόλη την τελευταία διετία, η εμφάνιση των οποίων επηρεάζει τον τρόπο που μπορούν και οι ίδιοι να υπάρχουν στο τοπικό θεατρικό γίγνεσθαι. Το ομαδικό ξεκίνημα είναι σαφώς πιο δυναμικό και προσφέρει ένα ασφαλές πλαίσιο δημιουργίας. Ο χρόνος θα καθορίσει τα υπόλοιπα.

Hex Theatre Group

Μέλη: Δημήτρης Γαλανάκης, Αναστασία Γιαμούζη, Μάγδα Δήμου, Μαριλένα Ζαπουνίδη, Λέλα Μεντεκίδου, Άννα Ρίζου, Θανάσης Τζιντζιός, Υρώ Τσάμογλου

Το όνομά τους σημαίνει «κακό ξόρκι», ένα ξόρκι που σίγουρα «έπιασε» αν κρίνουμε από την αποδοχή που γνώρισε η πρώτη τους επαγγελματική παράσταση «ΜΑΓΙΣΣΕΣ: Αυτή η Ιστορία (δεν) είναι δική μας» που παρουσίασαν στην «Ανοιχτή Σκηνή της Πόλης 2022», αποδοχή που παρομοιάζουν με μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά που τους συγκίνησε και τους έδωσε δύναμη για να συνεχίσουν. Για τους Hex, ομάδα είναι ένα παιχνίδι με μπάλα που ο ένας πετάει στον άλλον, είναι να επικοινωνείς μόνο με το βλέμμα, να κατανοείς χωρίς εξηγήσεις, να ενδιαφέρεσαι για τη δουλειά όλων, όχι μόνο για τη δική σου. Η εμπειρία της πρώτης παραγωγής τους ήταν μια ευκαιρία να αντιληφθούν τα δυνατά τους σημεία, αλλά και τις αδυναμίες ή τις «ελλείψεις» τους. Πώς οργανώνεις μια παραγωγή; Πώς σχεδιάζεις ένα ρεαλιστικό budget; 

Πώς εξασφαλίζεις τα πνευματικά δικαιώματα ενός έργου; Πώς γράφεις ένα δελτίο τύπου; Πώς κάνεις τη δουλειά σου ορατή; Δεκάδες «πώς» που θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να απαντώνται από επαγγελματίες, στο πλαίσιο μιας κοινότητας αλληλοϋποστήριξης και αλληλοβοήθειας που θα έπρεπε να υπάρχει – αν υπήρχε όραμα και σοβαρή πολιτιστική πολιτική στην Ελλάδα – για να βοηθά, μέσα από δομές και διαδικασίες, τους νέους καλλιτέχνες στο ξεκίνημά τους. Το ξέρουν ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν, όπως ξέρουν ότι θα κάνουν λάθη, μέσα από τα οποία θα γίνουν καλύτεροι και περισσότερο επαγγελματίες. Και τα σχέδιά τους για το μέλλον; Να συνεχίσουν να κάνουν ξόρκια, σε άλλη σκηνή αυτή τη φορά, να αλλάξουν ρόλους μεταξύ τους και να δοκιμαστούν σε νέα πράγματα, να επιμείνουν στο θέατρο της επινόησης και στο θέατρο της ομαδικότητας.

Male Di Luna Ομάδα Θεάτρου

Μέλη: Πάνος Κεφαλούρος, Ανδρομάχη Μπάρδη, Γιάννης Μονοκρούσος, Δέσπω Πύρτσιου, Σωτήρης Ρουμελιώτης

Με έμπνευση από το ομώνυμο διήγημα του Λουίτζι Πιραντέλλο, οι Male Di Luna είναι μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν κοινή αισθητική, αλλά έχουν κοινή ηθική και στάση απέναντι στα πράγματα. Η δημιουργικότητά τους διοχετεύεται σε διαφορετικά είδη θεάτρου, οι ιδέες και οι προτάσεις έρχονται από όλες τις πλευρές και μαζί, με θαυμασμό, σεβασμό και πίστη στο ταλέντο τους τούς δίνουν μορφή και δημιουργούν με ουσία και ποιότητα. Κάπως έτσι γεννήθηκε και «Η μητέρα του σκύλου», η πρώτη τους επαγγελματική παράσταση που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Τ, με την υποστήριξη της Γλυκερίας Καλαϊτζή και όλης της ομάδας του θεάτρου. 

Σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, με την παράλλαξη Όμικρον σε έξαρση, τα κρούσματα να αυξάνονται διαρκώς, τις παραστάσεις να ακυρώνονται η μία μετά την άλλη και τα θέατρα να κλείνουν, οι Male Di Luna ήταν εκεί, μιλώντας σε ανθρώπους που ήθελαν να ακούσουν, κάτι πολύ σημαντικό για όλη την ομάδα. Μπορούν να ζήσουν από το θέατρο; Στη φάση που βρίσκονται, το θεωρούν ανεδαφικό. Ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν άλλες δουλειές, ξέρουν ότι πρέπει να κυνηγούν διαρκώς ευκαιρίες, ξέρουν ότι η στήριξη από τους δημόσιους φορείς έρχεται δύσκολα, όσο απαραίτητη κι αν είναι. Αντί, όμως, να μοιρολατρούν, επενδύουν στη σκληρή δουλειά δημιουργώντας με συνέπεια και συνέχεια για να αναγνωριστούν. Αυτό τους ενδιαφέρει να κάνουν, αναζητώντας έργα σπάνια που συνδέονται με το σήμερα και αφορούν το κοινό. Κάπως έτσι οδηγήθηκαν σε μια σειρά ιαπωνικών διηγημάτων που μιλούν με πολύ χιούμορ για τις πολλαπλές ερμηνείες της πραγματικότητας, μια δουλειά που σκοπεύουν να παρουσιάσουν το φθινόπωρο στο Θέατρο Τ, φέρνοντας το κοινό σε επαφή με έναν πολύ διαφορετικό πολιτισμό που αναθεωρεί τα αυτονόητα.

Monks Εταιρεία Θεάτρου

Μέλη: Ανθούλα Αηδώνη, Ιωάννης Καμπούρης, Γιάννης Μαυρόπουλος, Γιώργος Μιχαλάκος, Βικτώρια Παπαδοπούλου-Σισκοπούλου, Κωνσταντίνος Τσώνης

Έχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές για το πώς κατέληξαν στο όνομα Monks. Ας κρατήσουμε την πιο απίστευτη. Ενώ βρίσκονταν στο φουαγιέ του Θεάτρου Τ συζητώντας για την πρώτη τους παράσταση («Ωραίος & Sexy» του Γούντι Άλεν), μια ομάδα καλόγερων πέρασε έξω από το θέατρο, αντάλλαξαν μερικά έκπληκτα βλέμματα (ίσως και κάποιες σύντομες προσευχές) και αναφώνησαν: MONKS θα πούμε την ομάδα μας! Οι Monks, λοιπόν, είναι γι’αυτούς το σημείο από όπου όλα ξεκίνησαν. Θεωρούν προνόμιο και πολυτέλεια να είσαι με ανθρώπους που θαυμάζεις, που μπορείς να επικοινωνήσεις και να συνεργαστείς, που μπορείς να πεις τα πάντα ελεύθερα, που μπορείς να μοιραστείς το ρίσκο και την ευθύνη. Μέσα από τις δουλειές τους, θέλουν να συνομιλούν με το κοινό και να κερδίζουν νέο κοινό, κοινό που δεν έρχεται εύκολα στο θέατρο. 

Οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές τους είναι η τεχνολογία και ο καναπές, όχι οι συνάδελφοί τους, τους οποίους αντιμετωπίζουν με αξιοθαύμαστη ομοψυχία, καθώς, όπως συνήθιζε να λέει και ένας καθηγητής τους «Δεν είναι ή αυτός, ή αυτός, ή αυτός. Είναι και αυτός, και αυτός, και αυτός.» Θέλουν να είναι όλοι παραγωγικοί, θέλουν να υπάρχει μια συνεχής δημιουργική ροή, θέλουν τις σκηνές γεμάτες και το κοινό ανοιχτό να δεχτεί τις διαφορετικές καλλιτεχνικές προτάσεις. Θέλουν να σταματήσει η κλισέ σύνδεση του θεάτρου με το χόμπι, θέλουν να μην ντρέπονται να δηλώνουν σκηνοθέτες στα 25 τους, θέλουν επαγγελματικούς όρους στη δουλειά τους, οι οποίοι μπορούν να έρθουν μόνο με συστηματική προσπάθεια από το σωματείο τους. Έχοντας ήδη τρεις παραγωγές στο ενεργητικό τους («Ωραίος & Sexy», «Στα σκουπίδια», “Frankie & Johnny”), φλερτάρουν με έργα του Ευριπίδη, του Πίντερ και του Μάμετ, αφηγούνται ιστορίες μέσα από το εργαστήρι υποκριτικής που ξεκίνησαν πριν λίγους μήνες και ετοιμάζουν ένα τμήμα προετοιμασίας υποψηφίων για εξετάσεις δραματικών σχολών. Υπερδραστήριοι; Είναι οι Monks!

Ο ρόλος του ΚΘΒΕ στην πόλη

Αναπόφευκτα, η κουβέντα μας πήγε στο δεύτερο μεγαλύτερο κρατικό θέατρο της χώρας. Ποιος θα ήθελαν να είναι ο ρόλος του ΚΘΒΕ; Τι σχέση θα ήθελαν να υπάρχει ανάμεσα στο κρατικό και το ελεύθερο θέατρο της πόλης; Καθώς η ανάπτυξη του θεάτρου στη Βόρεια Ελλάδα αποτελεί έναν από τους καταστατικούς στόχους του, θα ήθελαν το ΚΘΒΕ να πειραματίζεται και να ρισκάρει περισσότερο, καλλιεργώντας και εμπλουτίζοντας τη θεατρική παιδεία του κοινού. Θα ήθελαν να μην λειτουργεί ως ανταγωνιστής αλλά να ενθαρρύνει τη θεατρική ζωή της πόλης, κάνοντας ουσιαστικά ανοίγματα και δίνοντας ευκαιρίες σε νέους ηθοποιούς, σκηνοθέτες και άλλους καλλιτέχνες του θέατρου, μέσα από ανοιχτούς και αξιοκρατικούς διαγωνισμούς, όπως οφείλει ένας φορέας που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα. 

Θα ήθελαν να μην ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα, θα ήθελαν να συνεργάζονται με τους έμπειρους επαγγελματίες του ΚΘΒΕ, να δανείζονται εξοπλισμό, να χρησιμοποιούν χώρους για να παρουσιάζουν τις διπλωματικές τους και να ανεβάζουν τις παραστάσεις τους. Πιστεύουν ότι η συνεργασία ανάμεσα στο ΚΘΒΕ και το Τμήμα Θεάτρου θα έπρεπε να εδραιωθεί, ώστε να μην εξαρτάται από τη διάθεση της εκάστοτε καλλιτεχνικής διεύθυνσης. Θα ήθελαν και κάτι ακόμα που τους φαίνεται αδιανόητο που δεν υπάρχει: μια Πειραματική Σκηνή όπως στο Εθνικό Θέατρο, που να δίνει βήμα και να κρατά στη Θεσσαλονίκη νέους ταλαντούχους σκηνοθέτες με υπόβαθρο και, κυρίως, όραμα, κάτι που πιστεύουν ότι έχει εκλείψει.

Και μετά;

«Μαρίνα, που θα αποθηκεύσουμε το σκηνικό της παράστασης;», ρωτούσε συνέχεια ο Ανδρέας (Παράσχος) κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας. Για να συνεχίσουν να δημιουργούν, οι νέες ομάδες χρειάζονται χώρους – χώρους για πρόβες, χώρους αποθήκευσης, χώρους για τις παραστάσεις τους, χώρους αμιγώς θεατρικούς αλλά και χώρους μη θεατρικούς που μπορούν να αποκτήσουν θεατρική αξία.

 Η Θεσσαλονίκη διαθέτει πολλούς χώρους που στην πλειοψηφία τους παραμένουν ανεκμετάλλευτοι, όπως τα θέατρα και άλλες αίθουσες των Δήμων. Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για το πρόβλημα της στέγασης των καλλιτεχνικών ομάδων της πόλης και τους τρόπους επίλυσής του; Για να συνεχίσουν να δημιουργούν, οι νέες ομάδες χρειάζονται στήριξη, όχι μόνο οικονομική, αλλά σε πολλά, όπως είδαμε, διαφορετικά επίπεδα. Πότε, επιτέλους, θα αρχίσουμε να μιλάμε με όρους στρατηγικού σχεδιασμού και πολιτιστικής πολιτικής, αφήνοντας στην άκρη δηλώσεις ή κινήσεις εντυπωσιασμού και εστιάζοντας στην ουσία;

Θα ήθελα να κλείσω με κάτι που μοιράστηκε μαζί μου ο Πάνος Κεφαλούρος, ηθοποιός της ομάδας Male Di Luna, κάτι που πιστεύω ότι αποτελεί τον λόγο για τον οποίο τα νέα αυτά παιδιά αξίζουν την προσοχή και τη στήριξή μας: «Μπορεί ακόμα να μας λείπει η υποκριτική ωριμότητα και οι παραστάσεις μας να μην έχουν την αρτιότητα των «μεγάλων» παραγωγών. Οι δουλειές μας, όμως, εμπεριέχουν την αγνή μας αγάπη για το θέατρο και τη λαχτάρα μας να τη μοιραστούμε με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο μπορούμε.»