Το οδόστρωμα ως ναρκοπέδιο

Λέξεις: Γιώργης Κολιόπουλος

Τέλειωσε λοιπόν κι αυτή η καινοφανής οπερέτα της πολιτικής μας σκηνής…

Πάμε τώρα στα σοβαρά της ζωής μας!

Στην πόλη της Θεσσαλονίκης του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, κυκλοφορούν με μετριοπαθείς υπολογισμούς, γύρω στους τριακόσιες χιλιάδες δικυκλιστές συμπολίτες..! Άνδρες, γυναίκες, παιδιά κι ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Κυκλοφορώ με βέσπα που είναι σε ώριμη ηλικία πλέον, αλλά πάντα διαθέσιμη, ευσταθής (κυρίως) κι ακαταπόνητη!

Ωστόσο, τα τελευταία οκτώ η δέκα χρόνια, δείχνει να υφίσταται μια περίεργη και πολυ επικίνδυνη αλλαγή της ισορροπίας της όταν κινούμαστε σε όλο το αστικό οδικό δίκτυο της ευκλεούς κάποτε, και άλλοτε συμβασιλεύουσας, κατόπιν συμπρωτεύουσας και νυν βασίλισσας των σκουπιδιών, της μπόχας και των κατεστραμμένων οδοστρωμάτων, από τον Φοίνικα μέχρι τέρμα Μοναστηρίου!

Και τη μπόχα λες τη συνηθιζεις… το ότι κινδυνεύεις όμως να σκοτωθείς γιατί πάτησες μέσα στα άπειρα στενά ασφάλτινα χαντάκια του κάθε δρόμου, που προέκυψαν από την κακοτεχνη διαστρωση των νέων δικτύων κινητής τηλεφωνίας και οπτικών ινών κι αυτά σε πάνε όπου θέλουν διότι έτσι και χωθεί η ρόδα του δικύκλου σου στο ίχνος τους, ξέχνα το πού πας και κοίτα να σωθείς έστω και θυσιάζοντας το δίκυκλο που μπορεί να συνεχίσει χωρίς εσένα τον μοιραίο και κακό δρόμο που πήρε αιφνιδίως και ακούσια!

Καημό το έχω να συναντήσω στην πόλη αυτή, ένα δικυκλιστή δήμαρχο, αντιδήμαρχο, κάτι σε δημόσιο εκλεγμένο “άρχοντα” τέλος πάντων..! Διότι δεν μπορεί, κάτι θα κατάλαβε κάποια στιγμή κυκλοφορώντας σ’ αυτό το απέραντο “ναρκοπέδιο” με την κομψή επιστημονική ονομασία “αστικό δίκτυο οδών και οδικών αρτηριών”..! Όχι, ψέματα, μια φορά είχα δει διπλοκαβαλο τον προηγούμενο δήμαρχο, αλλά είχε πέσει σε μποτιλιάρισμα κι άλλες δύο τρεις φορές τον πολύ Ψωμιάδη, ως νομάρχη που είχε διαπρέψει και ως Ζορρό καβάλα στ άλογο, ειρήσθω εν παρόδω…

Σκέφτηκα να διανθίσω το κείμενο σαρκαστικής διαμαρτυρίας με φωτογραφικά ντοκουμέντα από τα επειρα σημεία της εσκαμμένης πόλης, αλλά σκέφτηκα πως έτσι θα αδικούσα τις άπειρες λακκούβες και καθιζήσεις που δεν είναι τόσον φωτογενείς όσο οι νευρώδεις χαντακιές, σαν σημάδι από το μαστίγιο του Ζορρό πάνω σε σώμα κακοποιημένο και βασανισμένο, της επιπόλαιης (sic) παραλαβής από τη δημοτική ή περιφερειακή υπηρεσία, της ασφαλτινης ουλής που κατασκεύασε ο ανάδοχος του έργου, στο πιτς φυτίλι…

Αυτές οι ασφάλτινες ουλές, που λίγες μέρες μετά συστελλόμενες γίνονται ολέθρια χαντάκια για τα μηχανάκια που θα παγιδέψουν, είναι θαρρώ ο καμβάς και το παλίμψηστο της κακοδαιμονίας αυτής της άλλοτε τρανής πόλης που δεν ευτύχησε να αποκτήσει έναν μετριοπαθή, μετρημένο κι αλληλέγγυο με τον πολίτη δήμαρχο, που θα πηγαίνει αν μένει μακρυά με το μηχανάκι στο γραφείο του!

Εύχομαι, μέσα στους άπειρους τον αριθμό υποψηφίους, να βρεθεί ενας χριστιανός δικυκλιστής, να επιληφθεί του ναρκοπεδίου..!

Υγ. Θυμήθηκα ότι υπήρχε ένας ευγενικός μικρόσωμος αντιδήμαρχος στην απερχόμενη δημοτική αρχή που φαίνεται ότι λόγω “δέματος” και μεγαλης μηχανής, δεν πολυταλαιπωρηθηκε από τα χάλια των δρόμων, όπως όλοι οι ασήμαντοι εμείς…