Το Σάββατο έζησα μια απίστευτη εμπειρία σε Μουσείο της Θεσσαλονίκης

Εικόνες: Αντώνης Βλάχος

Σε ένα μουντό και συννεφιασμένο Σάββατο, νωρίς το απόγευμα, ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στο καφέ του Momus – Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης χωρίς να ξέρει ακριβώς τι θα βιώσει τις επόμενες δύο ώρες. Περίπου τριάντα άτομα, η πλειοψηφία τους γυναίκες, αποδέχτηκαν την πρό(σ)κληση του Slow Art Day και οδήγησαν τα βήματά τους στην Αποθήκη Α, στο Λιμάνι.

Οι πρώτες οδηγίες, δημοσιευμένες στα social media και τα Μέσα, έδιναν τη γραμμή: οι συμμετέχοντες κοιτάζουν πέντε έργα τέχνης για 10 λεπτά το καθένα, «διαβάζοντάς» τα με τον δικό τους τρόπο, και κατόπιν συναντιούνται για να συζητήσουν την εμπειρία τους. Πάντοτε όμως το αληθινό βίωμα δεν χωρά σε λέξεις προοικονομίας, τρέφεται και γιγαντώνεται από τον χώρο που δίνεις στην ίδια τη ζωή να έρθει και να σε εκπλήξει.

Και αυτό ακριβώς συνέβη. Μέσα σε ένα Μουσείο, νιώθοντας προστατευμένος από τον αμείλικτο χρόνο και το πέρασμά του, σε μια εποχή που έχει συνηθίσει να τρέχει μαραθώνιο χωρίς καν να βηματίζει σταθερά, πατήσαμε pause και ξεκουράσαμε το βλέμμα και την ψυχή μας πάνω στην τέχνη.

Οι άνθρωποι του Μουσείου, αφού μας καλωσόρισαν με έναν από τους σκοπούς αυτής της διεθνούς τάσης και δράσης («να ζούμε πιο αργά και συνειδητά»), μας κάλεσαν να επιλέξουμε πέντε από τα έντεκα έργα με την ειδική σήμανση και να αφιερώσουμε απερίσπαστοι την προσοχή μας σε αυτά.

Μια μικρή, κίτρινη χελώνα υποδείκνυε ποιες φωτογραφίες επιλέχθηκαν για να βυθιστούμε στο περιεχόμενό τους. Καθισμένος σε ένα καρεκλάκι, καθένας από τους συμμετέχοντες αφιέρωνε δέκα ολόκληρα λεπτά παρατηρώντας κάθε έργο. Για την καλύτερη θέαση των εικόνων, είχαμε στα χέρια μας μερικές γραπτές συμβουλές. Ενδεικτικά:

Αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει τυχαία για 2 – 3 λεπτά στην εικόνα και εντοπίζω τα σημεία που έχουν ενδιαφέρον.

Διερευνώ τη διάθεση που μου δημιουργεί αυτό το έργο. 

Ψάχνω για εκπλήξεις μέσα στη φωτογραφία. Γιατί με εκπλήσσουν αυτά τα στοιχεία; 

Υπάρχει κάτι που θα δοκίμαζα να αλλάξω στην εικόνα; Πόσο διαφορετική θα ήταν η φωτογραφία αν έκανα αυτή την αλλαγή; 

Στο τέλος αυτής της προσωπικής, ιδιότυπης ξενάγησης του καθενός στα εκθέματα, το ραντεβού δόθηκε και πάλι στο καφέ του Momus – Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, εκεί που με ζεστό καφέ και κεράσματα έλαβε χώρα το δεύτερο και ίσως σπουδαιότερο μέρος της διαδικασίας: το μοίρασμα των σκέψεων και των συναισθημάτων. Ο κόσμος διψά να συζητήσει ό,τι βλέπει σε έναν χώρο τέχνης, δεν αρκείται μονάχα στη δική του ματιά κι αυτό είναι μια αισιόδοξη πλευρά της κατά τα άλλα μοναχικής και απρόσωπης καθημερινότητάς μας.

Το να αφιερώνεις δέκα ολόκληρα λεπτά στην παρατήρηση ενός έργου σου ανοίγει ένα πεδίο με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης. Το να συζητάς αυτό που γεννήθηκε στο νου σου μαζί με άλλους εραστές της τέχνης σου προσφέρει ακόμα περισσότερα, διευρύνει τη ματιά σου. Αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός, σε ένα άτυπο στρογγυλό τραπέζι, κάτι σαν μια Λέσχη Ανάγνωσης, όχι βιβλίων αλλά έργων τέχνης, δημιούργησε μέσα στο Momus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης ένα εξαιρετικό «πάντρεμα» που σπάνια συμβαίνει.

*Λόγω της μεγάλης ζήτησης για το event του Σαββάτου, το Μουσείο επανέλαβε τη δράση και την Κυριακή 7 Απριλίου. Πρόκειται για το πρώτο ελληνικό μουσείο που συμμετέχει στο διεθνές κίνημα Slow Art Day. Για περισσότερα νέα του Momus – Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, μην ξεχνάτε να επισκέπτεστε την επίσημη ιστοσελίδα του