Το βιβλίο με τις 16 ιστορίες προσφύγων που πρέπει να μπει στα σχολεία της Θεσσαλονίκης
Συγκλονιστικές αφηγήσεις ανθρώπων που πέρασαν από τη Θεσσαλονίκη σε μια έκδοση της ΑΡΣΙΣ.
«Μιλούν χαμηλόφωνα, χωρίς εξάρσεις, θυμούνται το ταξίδι και η όψη τους σκοτεινιάζει, τους κατακλύζουν εικόνες από την πατρίδα και ο τόνος της φωνής τους γίνεται αβέβαιος. Είναι οι άνθρωποι που διέφυγαν από τον πόλεμο, την πείνα και τις στερήσεις, πέρασαν τα όρια, τα σύνορα, κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί».
Έπειτα από έναν κύκλο συνεντεύξεων που πραγματοποίησε με πρόσφυγες που φιλοξενούνται σε ανοιχτές δομές προσωρινής υποδοχής και φιλοξενίας σε Θεσσαλονίκη και Ήπειρο, από τον Αύγουστο έως τον Οκτώβριο του 2018, η ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ιστορίες ανθρώπων από την ”άλλη όχθη”», το οποίο ολοκληρώθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Υποστήριξη Προσφύγων στην Ελλάδα μέσα από ένα ολοκληρωμένο, πολυεπίπεδο μοντέλο παρεμβάσεων».
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Ζεϊνέπ: Μία νέα Θεσσαλονικιά να προσέξεις το ονομά της
Δεκαέξι ιστορίες ανθρώπων βασανισμένων, που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους και βρέθηκαν να αναζητούν μια αχτίδα ελπίδας στη χώρα μας, διηγούνται τις ζωές και τις αναμνήσεις τους από τον πόλεμο σε ένα βιβλίο που διανέμεται δωρεάν προκειμένου να δώσει φωνή σε εκείνους δεν ακούγονται. Η επιμέλεια είναι του δημοσιογράφου Κώστα Κεκελιάδη.
Επιλέξαμε για εσάς μερικά από τα πιο δυνατά αποσπάσματα του βιβλίου και σας τα παρουσιάζουμε για να πάρετε μια ιδέα από το περιεχόμενο και αναζητήσετε αυτή τη σπάνια καταγραφή:
– Η πρώτη προσπάθεια να φτάσει στην Ευρώπη έγινε μέσω Βουλγαρίας. Προορισμός η Σερβία, Οι διακινητές ζήτησαν 6.000 ευρώ. Έφτασαν στα σύνορα με Ανδριανούπουλη. Έπεσαν σε αστυνομικό μπλόκο, τους γύρισαν πίσω. Επιχείρησαν να περάσουν ξανά. Τους έπιασαν πάλι οι συνοριοφύλακες. Αυτή τη φορά τους έδειραν όλους, χτύπησαν ακόμη κι ένα μωρό. Τους έκλεψαν τα χρήματα που είχαν μαζί τους και τους παράτησαν δίπλα σε ένα ποτάμι. / F. M. Z., 41 ετών, από τη Συρία, αυτοδίδακτος ζωγράφος που ζώντας δυο χρόνια στην Ελλάδα συμμετείχε σε 11 ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη και ζωγράφισε πάνω από 200 έργα
– Το τέταρτο παιδί τους, ο M. R., γεννήθηκε σε κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στη Θεσσαλονίκη, την περασμένη άνοιξη. Ο ίδιος και η γυναίκα του νιώθουν πλέον ασφάλεια για πρώτη φορά στη ζωή τους. Όσο θυμούνται τους εαυτούς τους, θυμούνται πόλεμο. / N. R., 35 ετών, από το Αφγανιστάν, έφυγε από το χωριό του τρομοκρατημένος από τους Ταλιμπάν, έχει μάθει να ζυμώνει ψωμί μέσα από το YouTube και ονειρεύεται να ανοίξει το δικό του εστιατόριο με αφγανικό φαγητό
– Θα ήταν μια είδηση από εκείνες που είχαμε συνηθίσει να διαβάζουμε από το Ιράκ το 2004: «Επίθεση με όλμους εναντίον λεωφορείου που μετέφερε εργάτες στη δουλειά σημειώθηκε στο Ραμάντι, προπύργιο των σουνιτών ανταρτών. Τρεις νεκροί, ένας σοβαρά τραυματισμένος». / Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2018, ο A.Sh., 38 ετών, από τη σιιτική πόλη Νασρίγια του Ιράκ ήταν ο τραυματίας, ο μοναδικός που επέζησε από εκείνη την επίθεση.
– Ξεκίνησαν το ταξίδι στις 7 το πρωί και περπατούσαν μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας. Περπατούσαν μέσα στο χιόνι, δεν είχαν ούτε καρύδια για φαγητό, τους τα είχε κλέψει φεύγοντας ο διακινητής. Έφτασαν σε ένα χωριό. Τα είχαν σχεδόν καταφέρει. […] Επιτέλους, επιβιβάστηκαν στη βάρκα. Σε λίγο γέμισε νερό, ήταν αδύνατο να συνεχίσουν, επέστρεψαν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν. Είχε κρύο και χιόνιζε. Δεύτερη βάρκα, μπήκαν μέσα 75 άνθρωποι. Ταξίδευαν στη θάλασσα τέσσερις ώρες. Φοβόταν πολύ και κρύωνε, πολλά παιδιά έκαναν εμετό. Δεν ξέρει κολύμπι, νόμιζε ότι στη θάλασσα υπάρχουν καρχαρίες. Αντί για καρχαρίες, είδε δελφίνια. / F. A., 16 ετών, από το Αφγανιστάν, ζει σε κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στη Θεσσαλονίκη, πηγαίνει Β’ Λυκείου, κάνει μαθήματα αγγλικών και γερμανικών, θέλει να γίνει οδοντίατρος
– Η G. Z παντρεύτηκε και χώρισε δύο φορές. Τον πρώτο της άντρα και πατέρα του παιδιού της τον επέβαλαν οι γονείς της, τον δεύτερο τον γνώρισε σε διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών στην Τεχεράνη το 2008 – 2009. Την πρώτη φορά οι γονείς της δεν αντέδρασαν έντονα στα νέα του χωρισμού, τη δεύτερη έγιναν έξαλλοι μαζί της. Συνασπίστηκαν γονείς και πεθερικά εναντίον της. Έφυγε από την Τεχεράνη αναζητώντας την ανωνυμία. Τα τελευταία χρόνια πριν εκπατριστεί δούλευε ως κτηματομεσίτρια στο κοσμοπολίτικο νησί Κις του περσικού κόλπου, στις νότιες ακτές του Ιράν, αυτά που στα τουριστικά περιοδικά αναφέρεται ως Μαργαριτάρι του Περσικού. Λόγω της δουλειάς της επικοινωνούσε με ισχυρούς κρατικούς αξιωματούχους και επιχειρηματίες. Πόσο εύκολο ήταν για μια γυναίκα χωρισμένη να συνδιαλέγεται με ισχυρούς άντρες; Καθόλου εύκολο, οι περισσότεροι την παρενοχλούσαν. / G. Z., 44 ετών, από το Ιράν, στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στη Θεσσαλονίκη ζει με το γιο της, έχει υιοθετήσει έναν αδέσποτο σκύλο, έχει μάθει ξυλογλυπτική και διακόσμηση
– Το 2011 άρχισε ο άλλος πόλεμος, ο συριακός εμφύλιος. Έφυγε από τη Δαμασκό, επέστρεψε στην Αλ Χάσακα πιστεύοντας ότι έτσι θα βρει ασφαλείς συνθήκες για την οικογένειά του, ζώντας με συγγενείς και φίλους. Τρία χρόνια μετά, το 2014 πεθαίνει η μητέρα του, μόλις 60 ετών. Προσβλήθηκε από καρκίνο και πέθανε γρήγορα καθώς δεν υπήρχαν φάρμακα. Τον επόμενο χρόνο πέθανε και ο πατέρας του, στα 65, από εγκεφαλικό. Πέθανε μέσα στο νοσοκομείο, δεν υπήρχαν φάρμακα, ούτε γιατροί. / M. I., 42 ετών, Κούρδος από τη Συρία, ζει σε κέντρο φιλοξενίας στη Θεσσαλονίκη, μαθαίνει ελληνικά μαζί με τη γυναίκα του, τα παιδιά τους πάνε στο σχολείο
*Για να επικοινωνήσετε με την ΑΡΣΙΣ Θεσσαλονίκης σχετικά με το βιβλίο, καλέστε στο 2310 526150 βρείτε τη σελίδα της οργάνωσης στο Facebook ΕΔΩ
