Tρυπώσαμε στο σπίτι του ζωγράφου Νίκου Τσιαπάρα

Το περασμένο Σάββατο, εκεί που ο ήλιος τρύπωνε στα παράθυρα και δημιουργούσε αντανακλάσεις, δεκάδες κτίρια της πόλης άνοιξαν τις πόρτες τους στα πλαίσια το Open House Thessaloniki 2025 δημιουργώντας από έξω ουρές ανθρώπων που έχουν δίψα για την ιστορία την τέχνη και την αρχιτεκτονική.

Στο κυκλικό της Αντιγονιδών εκεί όπου τόσα χρόνια γράφονται κακόφημες ιστορίες, ο ζωγράφος Νίκος Τσιαπάρας διατηρεί το σπίτι-ατελιέ του και συγκεκριμένα στο Μέγαρο Στεργιόπουλου.

Το κτίριο χτίστηκε το 1935, από μάλλον Εβραίο αρχιτέκτονα, τον Μαξιμιλιανό Ρούμπενς, ο οποίος ήταν και ελεύθερος επαγγελματίας και ασχολήθηκε στενά με την πυρίκαυστη ζώνη της Θεσσαλονίκης, μετά την μεγάλη φωτιά του 1917 δημιουργώντας διάφορα κτίρια που φέρουν την υπογραφή του.

Το Μέγαρο Στεργιόπουλου έχει διμερή διάταξη, δηλαδή την είσοδο του κτιρίου και τον κορμό ο οποίος αποτελείται από όλους τους ορόφους και τα μπαλκόνια.

Υπάρχουν 4 κάθετοι άξονες, όλα τα καμπυλωτά μπαλκόνια, τα μεγάλα παράθυρα έρκερ, αλλά και τα πιο μικρά και στενά μπαλκόνια.

Οι καμπύλες του προέρχονται από την επιθυμία της αστικής τάξης εκείνης της εποχής, η οποία ήθελε να αλλάξει λίγο αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, δεν επιθυμούσε να συνεχίσει με τον εκλεκτικισμό και στράφηκε στο Art Deco, το οποίο έγινε και της μόδας εκείνα τα χρόνια.

Η κεντρική είσοδος του, αποτελείται από μεγάλο προθάλαμο και ψηλά ταβάνια, σε εκείνο το σημείο παλιότερα στεγαζόταν το θυρωρείο και αυτή την στιγμή έχουν διατηρηθεί πολλά στοιχεία από τότε, από τα μαρμάρινα δάπεδα, τις καμαρωτές θήρες με τους υαλοπίνακες και τον φεγγίτη, αλλά και η κεντρική πόρτα η οποία έχει δημιουργηθεί από πολύ στιβαρά αντικείμενα για να παρέχουν ασφάλεια.

Στην είσοδο παρατηρούμε έντονα τα στοιχεία Art Deco, τα κυκλάκια αλλά και τις κάθετες και οριζόντιες γραμμές.

Το μωσαϊκό στο δάπεδο, προστέθηκε το 1970 και είναι χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής.

Τα κιγκλιδώματα στις σκάλες, στο κλιμακοστάσιο και η ξύλινη κουπαστή  έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Η πολυκατοικία φωτίζεται με κυκλικό φως από παράθυρα που βρίσκονται στην πίσω πλευρά και διοχετεύουν το φως στον χώρο.

Το σπίτι του Νίκου Τσιαπάρα, βρίσκεται στον τέταρτο όροφο και έχει ανακαινιστεί το 2010, όμως διατηρεί ακόμη το ξύλινο δάπεδο και τα πλακάκια που προέρχονται από εβραϊκή βιοτεχνία. Η αισθητική στον χώρο είναι χαρακτηριστική pop up, που αρέσει και εμπνέουν τον καλλιτέχνη.

Περίτεχνοι πολυέλαιοι, συλλογές δίσκων, βιβλία τέχνης, ο καλλιτέχνης προμηθεύεται αντικείμενα από παλιατζίδικα για να είναι μοναδικά και να δημιουργούν το απόλυτο mix and match.

Μπαίνοντας στο ατελιέ, αντικρίζουμε πίνακες με παιδικά πρόσωπα, η συλλογή “Απεικονίζοντας το παιδί από την φωτογραφία σε ζωγραφιά” εμπνευσμένη από δικά του φωτογραφικά άλμπουμ.

Οι πίνακες αποτελούνται από έντονο backround, κάτι το οποίο δημιουργεί αντίθεση με τις φιγούρες των παιδιών και ο θεατής επικεντρώνεται καλύτερα πάνω σε αυτές.

Αντιθέσεις χρωμάτων, maximal έπιπλα, και αντανακλάσεις φωτών. Ένα σπίτι πολύ ιδιαίτερο, σαν έργο τέχνης.