Ts14: Στα αμαρτωλά στενά του Βαρδάρη

Το Ts14, κόντρα στους καιρούς και τις συνθήκες, παραμένει εκεί… στην είσοδο της πόλης, θυμίζοντάς μας τις παλιές ένδοξες εποχές του Βαρδάρη. Σε ένα άλλωστε ιστορικό σκυλάδικο, ένα μπάρ μοναδικό στο είδος του, που η ιδιοκτήτρια και το προσωπικό είναι τρανς γυναίκες, κρατάει τα σκήπτρα της διασκέδασης στην περιοχή τα τελευταία 4 χρόνια.

Ο άλλοτε ξακουστός Βαρδάρης, με τους οίκους ανοχής, τα μπάρ, τα καμπαρέ, τα τσοντάδικα και τα σκυλάδικα ανήκει στο παρελθόν. Στη θέση του βλέπει κανείς τα έργα του μετρό και την άνθηση των καταστημάτων με κινέζικα προϊόντα. Μια Θεσσαλονικιώτικη Chinatown ανθεί στην θέση της πιο ένδοξης περιοχής της πόλης. Αυτής στην οποία οφείλει η Θεσσαλονίκη και το προσωνύμιο Ερωτική Πόλη. Περιοχή που τραγουδήθηκε από δεκάδες καλλιτέχνες, έγινε ποίηση και λογοτεχνία.

Σήμερα, ελάχιστα σημεία της θυμίζουν αυτή την περίοδο. Ακόμη και ο αέρας της περιοχής έχει αλλάξει, μιας και ο άνεμος Βαρδάρης σταμάτησε να φυσάει στην πόλη και όταν το κάνει είναι θαρρείς σαν να άλλαξε ο τρόπος.

Εκεί στην άκρη της πόλης, κόντρα στους καιρούς, το TS14 είναι ένα μπάρ που μένει ανοιχτό για να θυμίζει πως η περιοχή ήταν πόλος έλξης των γλεντζέδων. Στον ίδιο χώρο, επί χρόνια φιλοξενούνταν μια σειρά από σκυλάδικα. Το μαγαζί του Αλίτσου, όπως ήταν γνωστό από το όνομα του ιδιοκτήτη, πέρασε αργότερα στα χέρια του γιού και έγινε ΟΠΑ ΟΠΑ και Γούστα. Άλλαξε αρκετές ονομασίες, μέχρι που έκλεισε οριστικά στις αρχές του 2000, και αφού πέρασαν από την πίστα του από την Ρένα Βιολάντη, τον Μπουγά, την Αννέτα Μαρμαρινού, μέχρι και την Τζένη Βάνου στις τελευταίες εμφανίσεις της στην πόλη.

Στα μέσα του 2000, τα σκυλάδικα του Βαρδάρη, τα κέντρα γνωριμιών, τα στριπτιτζάδικα και οι οίκοι ανοχής άρχισαν να κλείνουν. Ξεκινούσε η μεγάλη αλλαγή μιας περιοχής που οι ιθύνοντες ονειρεύονταν την εξυγίανσή της. Σήμερα, αφημένη να μαραζώνει, είναι περισσότερο μια περιοχή φάντασμα παρά μια περιοχή που έχει αναβαθμιστεί. Δρόμοι φρούρια γεμάτοι λαμαρίνες εδώ και χρόνια από τα έργα του μετρό, κλειστά καταστήματα που κανείς δεν προνόησε ποια μπορεί να είναι η αλλαγή χρήσης τους. Η διαμόρφωση κάποιων δρόμων που έγιναν πλακόστρωτοι και η Βίλα Πετρίδη είναι τα μόνα σημεία που δείχνουν πως θα μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα που θα άλλαζαν ριζικά την εικόνα της περιοχής αλλά τελικά δεν έγιναν.

Πριν από έξι χρόνια, στην περιοχή αυτή, στην Οδυσσέως 5, στο οίκημα που στέγαζε κάποτε ένα Χάνι -το τελευταίο δείγμα αυτού του κτηριακού συμπλέγματος που έχει απομένει στην πόλη- η Κρίστυ Αλεξίου τολμάει και αναλαμβάνει να ανακαινίσει και να διαχειριστεί ένα μπαρ σχεδόν μοναδικό στην Ελλάδα, όπου ιδιοκτήτρια και προσωπικό είναι τρανς κορίτσια. Το όνομα του Ts14 (συντομογραφία του trans και του έτος που άνοιξε). Με αντίστοιχη εμπειρία από την Αθήνα, όπου η Κρίστυ είχε για κάποια χρόνια ένα BoysBar, αποφασίζει να δώσει σ’αυτή και το προσωπικό την δυνατότητα μιας διαφορετικής εργασίας πέραν των στερεότυπων για μια τρανς γυναίκα.

Πάνω από όλα όμως, έγινε μια προσπάθεια αναβίωσης μιας άλλης εποχής, πρώτα από όλα γιατί η ίδια το αγαπά και το νοσταλγεί, και κατά δεύτερο για να βγάλει από τα σπίτια τους εκείνους που αναζητούν έναν διαφορετικό τρόπο διασκέδασης που δεν μπορούν να βρούνε αλλού. Μια μερίδα κόσμου που ήταν θαμώνες σε κάθε είδους μαγαζιά στην περιοχή δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στις αλλαγές της εποχής και έμειναν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Αυτός ο κόσμος φαίνεται πολλές φορές σαν ξεχασμένο στίγμα του παρελθόντος να επιστρέφει, αλλά όχι μόνο αυτός. Κορίτσια και αγόρια κάθε ηλικίας τρανς, crossdresser, gay, αλλοδαποί, μουσουλμάνοι, χριστιανοί, Έλληνες και μη έχουν βρει όλοι μαζί ένα καταφύγιο διασκέδασης.

To Ts14, πέρα από την έθνικ multicultural μουσική, διοργανώνει και πολλά show με χορευτές και drag performers. Άτομα κάθε ηλικίας, από όλες τις φυλές, χορεύουν μαζί. Στο τσακίρ κέφι ο χορός μεταφέρεται έξω από το μαγαζί στο πεζοδρόμιο. Το κοινό νιώθει απελευθερωμένο. Το κλίμα προσπαθεί να αναβιώσει ιστορικά στέκια όπως το Σεχραζάτ και το Paradise. Κόσμος απελευθερωμένος, χωρίς ταμπού και στερεότυπα, στο ντύσιμο, τη μουσική και τις ερωτικές επιλογές.

Στο Βαρδάρη, στις ελάχιστες πλέον εναπομείνασες γωνίες, οι υποψιασμένοι ξέρουν ποια διαδρομή θα ακολουθήσουν προκειμένου να γευτούν ότι απέμεινε από αυτά τα αμαρτωλά στενάκια.

Εκεί έχω γνωρίζει μερικούς από τους πιο απίθανους ανθρώπους, άκουσα τις πιο περίεργες μουσικές, από Βουλγαρικά τσιφτετέλια, Αλβανική ποπ, αράβικα, τσιγγάνικα μέχρι τέκνο, και βρήκα γνωστούς και φίλους χαμένους από χρόνια. Εκεί συνάντησα μερικά από τα πιο όμορφα αγόρια. Ένα από αυτά ένα βράδυ μου είπε:

«Αν κατεβαίνεις Βαρδάρη θα τα πούμε, εδώ δεν χάνεται κανείς».