Η Βίλκα σε απόλυτη εγκατάλειψη
Πώς μια βιομηχανική περιοχή κατάφερε να μετατραπεί σε χώρο πολιτισμού και μαζικής διασκέδασης και να εγκαταλειφθεί στην συνέχεια άδοξα.
Στην περιοχή του ένδοξου Μπέχ Τσιναρ επί της 26ης Οκτωβρίου και των γύρω δρόμων, μέχρι το 1990 μπορούσε να συναντήσει κανείς αποθήκες, μεταφορικές εταιρίες, βενζινάδικα, κάποια γραφεία και μια σειρά από εγκαταλελειμμένα εργοστάσια σε οικόπεδα πολλών τετραγωνικών μέτρων που έστεκαν σαν φαντάσματα μιας άλλης εποχής. Εκείνη την περίοδο είναι που γεννήθηκε η σκέψη της αλλαγής χρήσης και μετατροπής αυτών των μεγάλων χώρων σε κέντρα διασκέδασης, συναυλιακούς χώρους, θέατρα και αίθουσες πολιτισμού.
Το πρώτο εγχείρημα δημιουργήθηκε από μια παρέα ανθρώπων που μετέτρεψε έναν παλιό Μύλο σε πολυχώρο ψυχαγωγίας και πολιτισμού. Για όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία. Δεκάδες εμφανίσεις Ελλήνων και ξένων τραγουδιστών και συγκροτημάτων, εκθέσεις ζωγραφικής, λαμπρές γιορτές, επιδείξεις μόδας, θεατρικές παραστάσεις, πάρτι, ουζερί και εστιατόρια, ένα περιοδικό, ένας ραδιοφωνικός σταθμός, παραγωγές δίσκων και CD. Ο Μύλος υπήρξε ο μοναδικός ιδιωτικός φορέας που συμπεριλήφθηκε στο φάκελο υποψηφιότητας για την ανάδειξη της Θεσσαλονίκης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 1997. Το 1993, η Europa Nostra, ο Οργανισμός για την Προστασία της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής και Φυσικής Κληρονομιάς απένειμε τιμητικό δίπλωμα για τη συνολική μετατροπή του βιομηχανικού συγκροτήματος του Μύλου σε σύγχρονο πολιτιστικό και ψυχαγωγικό κέντρο.
Ο Μύλος ήταν απλά η αρχή για να ακολουθήσουν δεκάδες άλλοι επιχειρηματίες που μετέτρεψαν χώρους γύρω από αυτών σε club, bar, εστιατόρια. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ένας άλλος μεγάλος πολυχώρος σχεδόν απέναντι από το Μύλο υποσχόταν να αλλάξει τις νύχτες της Θεσσαλονίκης.
Το εργοστάσιο «ΒΙΛΚΑ», βιομηχανικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης που χτίστηκε το 1956, παρήγαγε τσουβάλια και λινάτσες καννάβεως, ήταν δηλαδή, όπως δηλώνουν τα αρχικά του “Βιομηχανία Λίνου και Κανάβεως”. Ιδιοκτήτες του ήταν η οικογένεια Μιχαηλίδη. Ακολουθώντας τη γενική κρίση της κλωστοϋφαντουργίας χρεοκόπησε και το 1988 σταμάτησε να λειτουργεί.
Ο επιχειρηματίας Πέτρος Μουρατίδης, που αγόρασε το χώρο, αποφάσισε να τον διαμορφώσει σ’ έναν νέο πολυχώρο με καφέ, αίθουσες τέχνης, καταστήματα, γυμναστήριο, club, bar, εστιατόρια. Πολλά άλλαξαν στην πορεία στις συνήθειες του κοινού.
Οι χώροι του ΒΙΛΚΑ μετατρέπονταν σε μπουζούκια, γκαλερί, μεξικάνικο εστιατόριο, τηλεοπτικά στούντιο, χώρους παιχνιδιού, paintball και άθλησης. Μετά την κρίση σταδιακά άρχισε να εγκαταλείπεται. Σήμερα, οι περισσότεροι που σταματούν ή περνούν από μπροστά είναι για να επισκεφθούν κάποια εμπορικά καταστήματα με τα οποία γειτνιάζει, ή για να επισκεφτούν τους οίκους ανοχής, μιας και στην κάποτε ένδοξη Ανδρέου Γεωργίου και τους γύρω δρόμους μεταφέρθηκαν τα σπίτια που έδιναν χρώμα και χαρακτήρα στο Βαρδάρη, χωρίς στη νέα τους στέγη να υπάρχει πρόβλεψη για την αισθητική τους αναβάθμιση.
Άγρια βλάστηση, σκουριά, εγκαταλελειμμένοι τεράστιοι φοίνικες είναι αυτό που απέμεινε από χώρους που κάποτε έσφυζαν από ζωή και στις αναμνήσεις μας ζουν με μουσική, ανθρώπους, χαμόγελα και αγάπη.
Δείτε τις σημερινές εικόνες:
