Ξαγρυπνώντας στη Σαλονίκη του 1989

Λέξεις: Απόστολος Βεϊζαδές/Εικόνα: Θανάσης Σταθόπουλος

Έτσι κάπως ξεκινάς τη διαδρομή σου…

Είναι Νοέμβριος του 1989 και εσύ περπατάς στο κέντρο της πόλης. Είσαι στην Τσιμισκή. Πριν μερικές ημέρες, στις 5 του μηνός, έχουν γίνει εκλογές, αλλά για δεύτερη συνεχόμενη φορά δεν έχει εκλεγεί κυβέρνηση. Τέσσερις μέρες μετά, στις 9, έχει πέσει το Τείχος του Βερολίνου, αλλά κανείς εδώ δεν έχει χύσει ένα δάκρυ γιατί όλοι ασχολούνται με τον Μητσοτάκη και τον Παπανδρέου (άντε και με τον Φλωράκη).

Και δεκαπέντε ημέρες αργότερα, στις 20, στην Αθήνα λένε πως άρχισε να εκπέμπει σήμα ο πρώτος ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός στην Ελλάδα, που λέγεται Μega Chanel. Κοσμογονία…

Ήδη οι ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί λειτουργούν πάνω από έναν χρόνο στη Θεσσαλονίκη και το γκρίζο χρώμα των προηγούμενων δεκαετιών αρχίζει να παίρνει κάποιες χρωματιστές στρώσεις. Θέλεις και εσύ να συμμετέχεις στο νέο κόσμο που ανατέλλει. Μαθαίνεις για κάτι κινηματογραφικές προβολές που διοργανώνονται για πρώτη φορά μεσάνυχτα…Ποιος ; Η “Παράλλαξη “. Θα πας φυσικά.

Κι έτσι περπατάς αμέριμνος στη Μητροπόλεως και κατεβαίνεις στη Βογάτσικου. Στα αυτιά σου ηχούν ακόμη οι ήχοι του αγαπημένου σου τραγουδιού “The Living Years” των Mike and the Mechnics. Mπορεί η Μadonna να κάνει super hit με το ‘Like a prayer”, αλλά εσένα σε συγκινούν ακόμη οι Simple Minds και φυσικά το “Belfast Child”. Kι έχοντάς το στο μυαλό σου μπαίνεις στο Bel Air, το οποίο και είναι το αγαπημένο σου στέκι την εποχή εκείνη.

Πέντε χρόνια λειτουργίας έχει συμπληρώσει το μαγαζί, ενώ μαζί με το ανακαινισμένο από τον Μάιο του 1987 “Αχίλλειο’ έχουν μετατρέψει την περιοχή σε απόλυτο προορισμό για τις ηλικίες των εικοσικατι έως τριάντα φεύγα. Αλλού; Μετά θα πας στο Base Mobile στην Ανθέων αφού προηγουμένως έχεις περάσει από το “Sante” του Κίκη, που παραμένει δια μέσου των δεκαετιών ένα all time classic στέκι και που ζει ξανά μέρες δόξας. Aλλά η πόλη είναι αλήθεια πως αλλάζει πρόσωπο και νέοι προορισμοί δημιουργούνται. Τώρα το παιχνίδι δεν παίζεται μόνον στο κέντρο στα γνωστά μέρη, όπως στην οδό Τσιρογιάννη, που δίπλα στο (διαμέσου των δεκαετιών καθιερωμένο) “Ντορέ” την τελευταία δεκαετία έχουν φυτρώσει το “Flou” (που έφτιαξε ο Γιώργος Ζήκας και τώρα το έχουν ο Φλόκας με τον Καρδαχάκη), το “Time Out» (του Μηνάογλου), ο “Λωτός” (του Αίμωνα και του Αιγίσθου), το “Αle House” ή λίγο πιο κάτω, στη Λώρη Μαργαρίτη, Προξένου Κορομηλά και στα πέριξ, ο “Δον Κιχώτης”, το “Berlin”, το “Lucky Luke” και φυσικά το αξεπέραστο σε στυλ “Βanal” του Ηρακλή Δούκα.

Υπάρχει κόσμος που φεύγει Ανατολικά πια και δεν σταματάει μόνον στο “Ιpanema”, των αδελφών Παπαγιάγκου, στην Β. Όλγας, αλλά πάει στην Κρήνη… όχι βέβαια πια για την υπερ- καφετέρια “Volcano”, αλλά προχωράει σε κάποια νέα μπαράκια που λειτουργούν εκεί, όπως το εκλεπτυσμένο ‘Αperitto”, το πιο μπιτάτο “Ζanzibar” και το “Μistral”. Από την άλλη οι φήμες λένε πως αυτή την εποχή κάποιοι τολμηροί θέλουν να αλλάξουν το πρόσωπο στα Λαδάδικα και να μην στεγάζει πια μόνον εμπορικές επιχειρήσεις το πρωί και να εμπορεύεται τον αγοραίο έρωτα το βράδυ. Ένα πολύ φρέσκο club άνοιξε εκεί, (αλλά αυτοτοποθετείται στο Λιμάνι και όχι στα Λαδάδικα) και λέγεται “Dock’n’ Roll”, ενώ ο δημιουργός του “Bel-Air”, Δημήτρης Νούλης, εγκαινίασε πριν το καλοκαίρι ένα εστιατόριο με το όνομα “ΜπεχΤσινάρ”, στην οδό Κατούνη”.

“Αλλά πάλι,είναι δυνατόν να υπάρξουν στέκια στα Λαδάδικα;” Αναρωτιέσαι. Αν βέβαια κάποιος λαχταρίσει για το βράδυ την ελληνική μουσική ο δρόμος πια δεν είναι ένας, να τον οδηγήσει στο “Ακρόαμα”, στη Νέα Κρήνη. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Η Άλκηστη Πρωτοψάλτη τραγουδάει, με τεράστια επιτυχία, εδώ και ένα μήνα σε ένα καινούργιο μαγαζί που λέγεται «Chorus Live», στην Ιασωνίδου, ενώ διακόσια μέτρα πιο πάνω, στο “Αβαντάζ”, περιμένει μια κοπελίτσα, φοιτητριούλα της Φιλοσοφικής από την Καβάλα, για να ντεμπουτάρει εκεί. Τη λένε Δέσποινα Μαλέα, αλλά της προτείνουν να εμφανισθεί με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Βανδή. Κι έτσι κάπως τα eighties πνέουν τα λοίσθια και ετοιμάζονται σε μερικές ημέρες να παραδώσουν στα ninties και η “Παράλλαξη ” μόλις που προλαβαίνει να ξεμυτίσει ένα μήνα πριν ξεψυχήσει η δεκαετία.

Εικοσιπέντε χρόνια δεν είναι καθόλου λίγα… μόδες γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε πολύ λίγο καιρό. Τα Λαδάδικα θα μετατραπούν γρήγορα σε ένα Λούνα Παρκ διασκέδασης, θα απογειωθούν ακόμη περισσότερο γρήγορα και θα προσγειωθούν με δραματική ταχύτητα -δυστυχώς… Ενάμιση χρόνο αργότερα ένας ταλαντούχος νέος της εποχής (ο οποίος έχει ξεκινήσει μια διαδρομή από το “Lucky Luke”, και στη συνέχεια έχει δημιουργήσει το πρώτο live stage για blues και jazz bands στην πόλη, το “Παραρλάμα”), ο Νίκος Στεφανίδης, θα δημιουργήσει έναν μνημειώδη, για τα μεγέθη της τότε ελληνικής κοινωνίας, πολυχώρο, ο οποίος ονομάζεται “Μύλος” και πρώτος αυτός θα μεταφέρει το ενδιαφέρον της νυχτερινής διασκέδασης στην περιοχή της δυτικής εισόδου της πόλης. Αμέσως μετά πολλοί θα τον μιμηθούν και θα ακολουθήσει η “Βίλκα”, το “Casa la Femme”, το “Βαρελάδικο” κλπ. Κοντά τους θα ενσωματωθεί και η περιοχή του Βαρδαρίου, όπου club όπως το “Nani-nani» και εστιατόρια θα προσελκύσουν τον δικό τους κόσμο εκεί.

Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και η ζωή μας αιφνιδιάζει (ενίοτε και ευχάριστα). Η Θεσσαλονίκη, η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, θα δει τα ρεύματα του κόσμου μέσα στα εικοσιπέντε αυτά χρονιά να κινούνται, άλλοτε ανατολικά, άλλοτε δυτικά και άλλοτε να επιστρέφουν στο κέντρο. Τα Λαδάδικα γνωρίζουν τώρα πια τη δική τους δεύτερη νιότη, ενώ στη Βαλαωρίτου τα μαγαζιά ανοίγουν και κλείνουν με ραγδαίους ρυθμούς φιλοξενώντας την επιθυμία του κόσμου να ανακαλύψει νέους προορισμούς όταν όλα μοιάζουν να έχουν εξερευνηθεί. Παράλληλα νέες τοπικές πιάτσες, οι οποίες δεν υπήρχαν παλιότερα διαμορφώνονται, όπως πχ στο Πανόραμα, όπου τα νέα bars υποδέχονται τους μεγαλύτερους σε ηλικία που δεν είναι πλέον τόσο ευέλικτοι στις μετακινήσεις.