Υποδομές και σίτιση απειλούν με λουκέτο την κατασκήνωση του ΑΠΘ στο Ποσείδι

Μπορεί πέρσι τέτοια περίοδο οι φοιτητές του ΑΠΘ να μετρούσαν αντίστροφα για την επαναλειτουργία του κάμπινγκ στο Ποσείδι, όμως φέτος τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Μετά την πανδημία του κορονοϊού, το θρυλικό κάμπινγκ του Πανεπιστημίου κινδυνεύει να μην λειτουργήσει το φετινό καλοκαίρι εάν δεν ξεπεραστούν άμεσα μία σειρά από σοβαρά ζητήματα που έχουν προκύψει όσον αφορά τη συντήρηση των υποδομών, αλλά και το ζήτημα της σίτισης.

Από πλευράς ΑΠΘ γίνεται αγώνας δρόμου για να ξεπεραστούν οι παραπάνω «σκόπελοι» και το Ποσείδι να ανοίξει τις πύλες του κανονικά για χιλιάδες φοιτητές, αλλά και το προσωπικό του πανεπιστημιακού ιδρύματος.

Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί φτάσαμε στα μέσα Ιουνίου για να μιλάμε για θέματα που αφορούν τη συντήρηση των εγκαταστάσεων, όταν η parallaxi από πέρσι το καλοκαίρι είχε αναδείξει τα σοβαρά προβλήματα που υπήρχαν στο χώρο.

«Το πρόβλημα της κατασκήνωσης φαίνεται να είναι ότι καμία ανάδοχος εταιρεία δεν έχει αναλάβει μέχρι στιγμής το έργο, γιατί τίποτα δεν είχε γίνει το προηγούμενο διάστημα όσον αφορά τη συντήρηση των υποδομών και την ανάθεση της σίτισης σε εργολάβο» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία διοικητικών υπαλλήλων του ΑΠΘ που θέτει παράλληλα μία σειρά σοβαρών ερωτημάτων γύρω από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Σε αυτήν αναφέρονται τα εξής:

Τέτοιον καιρό άνοιγε κάθε χρόνο η κατασκήνωση του ΑΠΘ, η οποία παρέμεινε κλειστή (δικαιολογημένα;) τα χρόνια της πανδημίας. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια η λειτουργία της όλο και έπαιρνε περισσότερο «ανταποδοτικό» χαρακτήρα, με τα χαράτσια της κάρτας για όλους και με τις υψηλές τιμές, διαμονής ιδιαίτερα, για τους εργαζόμενους, παρά τις επισφαλείς κατά κανόνα συνθήκες εργασίας για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων της (κυρίως συμβασιούχοι και εργολαβικοί), ήταν ένας αγαπημένος προορισμός διακοπών για περίπου 7.000 φοιτητές/τριες και για πάνω από 100 συναδέλφους/ισσες κάθε χρόνο και απασχολούσε σε κανονικές συνθήκες περισσότερους από 100 εργαζόμενους, μεταξύ των οποίων και φοιτητές.

Φέτος η κατασκήνωση φαίνεται ότι δεν θα ανοίξει.

To ΔΣ του συλλόγου συζήτησε με τον κ. Κωβαίο το θέμα αυτό, σε πρόσφατη συνάντηση που αφορούσε τα σοβαρότατα προβλήματα των κτιριακών υποδομών και τις πρόσφατες απολύσεις εργολαβικών.

Το πρόβλημα της κατασκήνωσης φαίνεται να είναι ότι καμία ανάδοχος εταιρεία δεν έχει αναλάβει μέχρι στιγμής το έργο, γιατί τίποτα δεν είχε γίνει το προηγούμενο διάστημα όσον αφορά τη συντήρηση των υποδομών και την ανάθεση της σίτισης σε εργολάβο.

Ο κ. Κωβαίος, όπως μας είπε, φοβόταν ότι αν ανοίξει η κατασκήνωση χωρίς σίτιση, θα ‘επαναστατήσουν’ φοιτητές και εργαζόμενοι και γι’ αυτό προτιμά να μην την ανοίξει καθόλου. Ανέφερε και ένα ακόμη θέμα, ότι η κατασκήνωση θα ανοίξει μόνο «με σεβασμό προς το δημόσιο χρήμα, καθώς δεν γίνεται να ξοδευτούν τόσα χρήματα αν δεν υπάρχουν και έσοδα. Δεν πρέπει να υπάρξει βλάβη για το δημόσιο χρήμα, δηλαδή να υπάρχει συνεχώς οικονομική ζημία».

Μετά από προτροπή μας να ανοίξει το Ποσείδι, προσλαμβάνοντας τους απαραίτητους εργαζόμενους το ίδιο το Πανεπιστήμιο, συστήνοντας μάλιστα εργαζόμενους που τώρα διακόπτεται η απασχόλησή τους το καλοκαίρι, όπως οι συμβασιούχοι των κυλικείων, ώστε να αποφευχθεί επιπλέον και η οικονομική ζημία που προκαλεί το εργολαβικό κέρδος για το ΑΠΘ, ο κ. Κωβαίος επικαλέστηκε την έλλειψη εργατικών χεριών στον χώρο του τουρισμού και της εστίασης.

Θα θέλαμε να πούμε δυο τρία πράγματα με το όνομά τους:

Η φοιτητική μέριμνα δεν λειτουργεί με όρους κέρδους-ζημίας. Ναι, για να προσφέρει το ΑΠΘ αυτά που πρέπει να προσφέρει ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του, θα ξοδέψει. Όπως για να κάνουν καλά τους αρρώστους τα νοσοκομεία, ναι θα ξοδέψουν. Για να έχεις ασφαλή τρένα, ναι θα ξοδέψεις. Δεν ξοδεύει τα δικά της λεφτά καμία πρυτανεία και καμία κυβέρνηση, ξοδεύει τα λεφτά του φορολογούμενου λαού, που δίνει το 95% των εσόδων του κάθε προϋπολογισμού με σκοπό όταν αρρωσταίνει, να μην του ζητάνε να πληρώνει, όταν έχει παιδί στο πανεπιστήμιο να μην πληρώνει και όταν στέλνει το παιδί του με τρένο, να μην καρδιοχτυπά αν θα γυρίσει.

Αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά ότι όσο ασχολούνταν η προηγούμενη πρυτανεία με τις περίφημες ‘βαριοπούλες’ τον προηγούμενο χρόνο, παραμέλησε τις υποχρεώσεις της για υποδομές του ΑΠΘ. Η κατασκήνωση, με ιστορία 62 ετών, σημείο αναφοράς της φοιτητικής ζωής στο ΑΠΘ, η μοναδική φοιτητική κατασκήνωση στον ελληνικό χώρο, κοινώς ‘ρήμαξε’.

Η ανταποδοτική/ιδιωτικοοικονομική λειτουργία δεν είναι τρόπος να λειτουργεί οτιδήποτε σε όφελος του λαού. Πέραν του προφανούς, ότι ξοδεύονται ασύστολα λεφτά των φορολογούμενων για το κέρδος του Χ εργολάβου-κηφήνα (πράγμα που περιέργως ποτέ δεν θεωρείται ασέβεια προς το δημόσιο χρήμα), η δομή μένει εκτεθειμένη σε όλα τα προβλήματα της ‘αγοράς’. Αντίθετα, όταν λειτουργούν όλες οι δομές που προσφέρουν υπηρεσίες στον λαό μόνο με εργαζόμενους με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας, κερδίζουν και οι εργαζόμενοι κερδίζει και ο λαός, στην περίπτωσή μας οι φοιτητές και οι συνάδελφοι: τη σταθερή και απρόσκοπτη, ασφαλή και σύγχρονη λειτουργία.

Εκτίμησή μας είναι ότι η έλλειψη συντήρησης στοχεύει στην απαξίωση της κατασκήνωσης και το πέρασμά της σε άλλα χέρια “αξιοποίησης”, καθώς πρόκειται για ένα ‘φιλέτο’ της Χαλκιδικής.

Ο κ. Κωβαίος φοβόταν την αντίδραση φοιτητών και εργαζομένων σε περίπτωση μη λειτουργίας της σίτισης. Για την περίπτωση μη λειτουργίας της κατασκήνωσης συνολικά έχουμε να πούμε οι εργαζόμενοι κάτι; Ζητούμε δημόσια να γίνει γενική συνέλευση του συλλόγου, και γι’ αυτό το θέμα, που προφανώς επείγει, και για τα υπόλοιπα πολύ σημαντικά.