I ♥ Downtown part 3

Λέξεις: Από τη συντακτική ομάδα της Parallaxi Αρχική Εικόνα: Σάκης Γιούμπασης Εικόνες: Ελένη Βράκα

Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν γνώρισε ποτέ την παρακµή, όπως για παράδειγµα το κέντρο της Αθήνας. ∆εν γνώρισε ποτέ αυξηµένη εγκληµατικότητα και ερηµοποίηση. Μόνο µικροπαραβατικότητα. Υπήρξε πάντοτε ο οµφαλός της πόλης. Το αγαπηµένο και χαϊδεµένο παιδί της. Είναι σηµείο συνάντησης για όλους τους κατοίκους της. Ένας δηµοκρατικός τόπος παρά τις ανισότητές του.

Είδε τους δρόµους του στο πέρασµα του χρόνου να µεταµορφώνονται, να αλλάζουν λογική, να µετασχηµατίζονται. Η Εγνατία, η Ερµού, η Τσιµισκή, η Μητροπόλεως, η Κοροµηλά και φυσικά η Νίκης  και οι πάροδοί της άλλαξαν πολλές φορές φυσιογνωµία, χρήση και φυλές που σύχναζαν ή τις χρησιµοποιούσαν. Παρέµεναν πάντα όµως καθοριστικές για το εµπόριο, τις τάσεις, την εστίαση, τη ζωή της πόλης.

Το κέντρο της πόλης το αγαπάµε. Ώρες ώρες µας ταλαιπωρεί, µας θυµώνει, µας εξοργίζει όµως η αέναη σχέση µας µαζί του συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Και όλοι µας διηγούµαστε µε άνεση ιστορίες που ζήσαµε στο κέντρο της πόλης µας. Η οµάδα της parallaxi συγκέντρωσε όλα όσα αγαπάει στο κέντρο και σίγουρα άφησε πολλά από έξω, αλλά χρειάζονται πολλές σελίδες για να χωρέσουν όλα. Η συνέχεια δική σας.

Ο κήπος, η υπέροχη πόρτα και η σκάλα στη στοά του Βοσπόρειου Μεγάρου στην Αριστοτέλους. Μπαίνεις σε άλλο κόσµο. Αν κοιτάξεις προς τα πάνω την απόλυτη γεωµετρία της στέγης στο εσωτερικό του Μεγάρου θα πάρεις µια ιδέα της εξαιρετικής αισθητικής µε την οποία κατασκευάζονταν, στη δεκαετία του 20, τα κτίρια.

Το πλατάνι στη Ναβαρίνου. Η µεγάλη βρύση που βρισκόταν κάτω από τον ίδιο αυτόν πλάτανο που ζει από την εποχή της Τουρκοκρατίας στον πολύ µετέπειτα περιφραγµένο αρχαιολογικό χώρο, λεγόταν Μπουγιούκ Τσεσµέ. ∆υστυχώς δεν τρέχει πια όπως οι περισσότερες βρύσες στα πάρκα της πόλης. Καθήστε για λίγο στη σκιά του δίπλα στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου Γαλέριου και φανταστείτε για µια στιγµή εβραίους, χριστιανούς και µουσουλµάνους να δροσίζονται εκεί αιώνες πριν. Ο πλάτανος ήταν στο κέντρο της συνοικίας Αξά Μετζίτ (Λευκό Τέµενος). Το όνοµα προερχόταν από το όµορφο τζαµί της περιοχής που κατεδαφίστηκε.

Η Νέα Φωλιά αποτελεί την απόλυτη ανακάλυψη και συνύπαρξη διαφόρων φυλών της πόλης. Αυτό που κάνει τη Φωλιά τόπο προσκυνήµατος είναι τα πιάτα που δεν θυµίζουν σε τίποτε κάτι που έχετε δοκιµάσει αλλού, σερβιρισµένα σε ένα περιβάλλον που θυµίζει µαγέρικα κρυµµένα σε γειτονιές της Ελλάδας. Ένας αληθινός γκουρµέ γαστριµαργικός παράδεισος.

Την ώρα που σουρουπώνει στη Φιλίππου. Ανάµεσα σε απίστευτης οµορφιάς κτίρια τα µόνα αναµµένα φώτα είναι της Γκαλερί Νίτρα. Το λιγότερο που θυµίζει είναι Nέα Υόρκη.

Αποφασίζεις να διασχίσεις το κέντρο της πόλης σου µε ποδήλατο αλλά δεν έχεις ποδήλατο. Η πιο ζωογόνα ιδέα των τελευταίων χρόνων λέγεται ThessBike. To παίρνεις από την Έκθεση και είσαι αυτόνοµος να κινηθείς σε όλο το κέντρο. Μη διστάσεις.

Τα Ψυγεία στο Λιµάνι. Το πιο µυστηριώδες και άγνωστο µέρος σε όλο το Λιµάνι. Μαγικό. Μακάρι να άνοιγαν πιο πολλές φορές για εκθέσεις και γεγονότα.

Το Container µπροστά στη Ρωµαϊκή Αγορά. Παίζει µόνο προκλασική µουσική και προσφέρει την ωραιότερη θέα άνωθεν της Εγνατίας σε ένα τόπο που µοιάζει σκηνικό.

Μια πρασόπιτα στο χέρι από την Τούλα Ρετσινιώτου. Με διαφορά η ωραιότερη πίτα της πόλης στην Καστριτσίου από ένα εργαστήριο που θα µπορούσε να πρωταγωνιστεί σε γαλλική ταινία.

Το παρεκκλήσι του Αγίου Ευθυµίου κολλητά στην καλή πλευρά του Αγίου ∆ηµητρίου (την πίσω πλευρά του, την παλιωµένη µε την πατίνα του χρόνου, που τον τοίχο της άφησε όρθιο η πυρκαγιά του 1917). Ο υπόλοιπος ναός ανεγέρθηκε εκ νέου και εγκαινιάστηκε το 1948). Οι τοιχογραφίες του ναϊσκου χρονολογούνται από το 1303. Η πιο µικρή τρίκλιτη βασιλική της πόλης κτίστηκε λίγο πριν τη χρονολογία αυτή.

Η κάθοδος της Παύλου Μελά από τη ∆ιαγώνιο και κάτω µε τον Λευκό Πύργο να πρωταγωνιστεί όλες τις ώρες της ηµέρας µε κάθε φως και κάθε ουρανό. Σε µια βιτρίνα της κολλάνε όλοι γιατί σκάει από θαλπωρή. Ένα τέτοιο στρώµα αν είχα θα χουζούρευα µε τις ώρες. Το Cocomat είναι πάντα φωτισµένο τις νύχτες. ∆ες το.

Η αυλή του Αγίου Αντωνίου µε τις γάτες και τα κυπαρίσσια και δίπλα το Μακεδονικόν το σινεµά που µας µεγάλωσε µε ταινίες που δεν βλέπεις αλλού.

Το τρίγωνο των Μουσείων. Μακεδονικό Σύγχρονης Τέχνης, Αρχαιολογικό και Βυζαντινού Πολιτισµού. Και τα τρία καφέ τους ιδανικοί τόποι ανάπαυσης και περισυλλογής.

Η παλιά Φιλοσοφική. Ένα κτίριο που βοά η αχλή του µύθου του. Το ωραιότερο κτίριο του ΑΠΘ στέκει και δεσπόζει σαν να υποδέχεται κάθε χρόνο όσους περνούν το κατώφλι του.

Τρία υπέροχα mural. Στο σόκορο της οικοδοµής στην Ολυµπίου ∆ιαµαντή µε Κατούνη έργο του Κινέζου DAL και της Νοτιοαφρικανής Faith47 αυτό στη Ροτόντα στο σόκορο γωνία µε Μελενίκου (έργο των Liv2 & Apset, πάλι στο πλαίσιο της 15ης Μπιενάλε) και τέλος αυτό που γειτνιάζει µε την Αγιορείτικη Εστία στην Εγνατία µε Σωκράτους (έργο των DesignWars). Κάθεσαι απλώς και τα χαζεύεις. Αριστουργήµατα.

Τα βιβλία στη βιτρίνα του Univercity Studio Press στην Αρµενοπούλου. Η πόλη και η ιστορία της στις ωραιότερες εκδόσεις της.

Το Roots. Σε µια γειτονιά, την Άθωνος, που γλίτωσε από την καταστροφή και ας κατοικοεδρεύουν εκεί τα ταβερνεία, αυτά τα παιδιά έδωσαν ένα µάθηµα αισθητικής και στιλ και γεύσης καθώς η χορτοφαγία συναντά τις ωραίες µουσικές.

Το βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στην Τσιµισκή. Το απόλυτο βιβλιοπωλείο της πόλης για διαφορετικά βιβλία και εκθέσεις. Μπαίνεις από την Τσιµισκή, διαλέγεις ή βλέπεις και αν στο µεταξύ µπει και κάποιος ενοχλητικός που δεν θέλεις να συναντήσεις βγαίνεις από την Αγίου Μηνά και χάνεσαι κάτω από τις νερατζιές.

Το Αλκαζάρ. Μόνο και έρµο χρόνια τώρα πίσω από λαµαρίνες, ένα µνηµείο θρύλος πάνω στην Εγνατία θυµίζει ένδοξες µέρες που φυσικά και δεν θα ξανάρθουν.

Το πατάρι του Στρέτο. Λογοτέχνες, διανοούµενοι, καλλιτέχνες, ψαγµένοι φοιτητές, παλιές αστές που λατρεύουν το κέντρο, παρέες νεαρών που θέλουν και µπορούν να ζουν την πόλη ως το µεδούλι της. Αυτό.

Η προσέγγιση µε τη θάλασσα σε µια παραλία που δεν έχει αµέτρητες αξιόλογες προτάσεις. Το καφέ 35 ήταν είναι και θα είναι ένα µέρος που θα µπορούσε να είναι άνετα στέκι στο Παρίσι, τη Ρώµη, τη Στοκχόλµη αλλά ευτυχώς είναι στη Θεσσαλονίκη και είναι ιδανικό για να δεις τους πορτοκαλί ουρανούς του Νοέµβρη.

H έννοια της αξιοποίησης µιας ταράτσας ξεκίνησε σε αυτή την ταράτσα της Βαλαωρίτου και φυσικά απογείωσε την αίσθηση µιας πόλης που δεν έχει και πολλές ευκαιρίες να δει τον εαυτό της από ψηλά. Το Fragile πέτυχε µε όσα κάνει την απογείωση. Απ΄ την ταράτσα του βλέπεις και τον γυάλινο τριγωνικό θόλο του αρχοντικού Αλλατίνι.

Ο Κήπος του Θερµαϊκού είναι κήπος αισθήσεων κεντηµένος σε µπροκάρ υφάσµατα, µε σερβίτσια της γιαγιάς, σπιτικά φαγητά, ωραίες µουσικές και ερωτήσεις τύπου από που πήρατε αυτή την εκπληκτική ταπετσαρία; Απέναντι του ο Λευκός Πύργος.

Μητροπολίτου Γενναδίου µε Φιλίππου. Μια σειρά καλοδιατηρηµένα διατηρητέα κάνει αυτή τη γωνιά µια από τις λίγες που αν την αποµονώσεις σου δίνει µια εικόνα του πως ήταν η πόλη µετά την ανοικοδόµηση του 1924 που ακολούθησε την πυρκαγιά του 1917. Αριστούργηµα.

Στον ακάλυπτο στην Τσιµισκή 33. Νοµίζεις ότι τα έχεις δει όλα αλλά η µικρή όαση που έχει φυτευθεί στο βάθος της εισόδου µιας καθόλα συνηθισµένης οικοδοµής είναι πραγµατική έκπληξη. Με πυκνή βλάστηση από φυτά που καλύπτουν όλο το χώρο, ένας παραµυθένιος κήπος αληθινό δώρο στην πόλη, από ένα κυλικείο που σερβίρει καφέ και τοστ σε τιµές πάµφθηνες.

H πιο µαγική ταράτσα στην οροφή του Ηλέκτρα Palace, στην πλατεία Αριστοτέλους, αποκαλύπτει µια άλλη διάσταση της πιο ωραίας πλατείας της πόλης, της χώρας και µιας από τις ωραιότερες πλατείες της Ευρώπης.

Στους Ορίζοντες έχει τροµερά κοκτέιλ, τροµερά πιάτα και τροµερή θέα.

To παπούτσι-σύµβολο πάνω του Καρύδα στην Εγνατία. ∆ηµιουργήθηκε στη δεκαετία του εξήντα στο Λας Βέγκας και αποτελεί ακόµα σηµείο αναφοράς στην πόλη αυτή η τεράστια γόβα µε τα λαµπάκια. Η δίδυµη αδερφή του βρίσκεται σε µια µάντρα µε αποσυρµένα αντικείµενα στο Μεξικό.

Το αδιέξοδο, κάθετο στην οδό Εδέσσης (ακριβώς απέναντι από το Μπενσουσάν Χαν. Είχε και µια υπέροχη συκιά αλλά δυστυχώς την έκοψαν πρόσφατα. Κρίµα. Θα µπορούσε να είναι και στο εξωτερικό.

Διαβάστε το πρώτο μέρος του αφιερώματος εδώ και το δεύτερο εδώ