10 σύντομες ιστορίες από τις παλιές ταβέρνες της Θεσσαλονίκης
Μικρές, ωραίες ιστορίες από το παρελθόν των ταβερνών στη Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη βαθιά συνδεδεμένη με την διασκέδαση, ιδίως όταν αναφερόμαστε σε παραδοσιακές ταβέρνες κρυμμένες σε στενά της πόλης. Με κάθε επίσκεψη σου σε μία ταβέρνα νιώθεις σαν ο χρόνος να πηγαίνει πίσω, σε μια δεκαετία διαφορετική.
Εικόνες από ηλικιωμένους να πίνουν και να διασκεδάζουν στο άκουσμα των ρεμπέτικων, οι ρετσίνες και τα κρασιά να καταναλώνονται με αφθονία, ο ταβερνιάρης να συζητάει έντονα με μία παρέα για τα πολιτικά. Ίσως αυτά τα χαρακτηριστικά κάνουν τις ταβέρνες άκρως διαχρονικές.
Στο βιβλίο του Κώστα Τομανά «Οι Ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης» των εκδόσεων «ΕΞΑΝΤΑΣ» (1991) βρήκαμε άγνωστες -για πολλούς- ιστορίες από τις παλιές ταβέρνες της Θεσσαλονίκης.
#1 Στην ταβέρνα του Μαχαιρίδη, παλιού ηθοποιού, μαζεύονταν θίασοι και καλλιτέχνες. Πολλές φορές ο ίδιος απήγγειλε ποιήματα του Σαίξπηρ ή και του Παλαμά. Αυτό θα πει να απολαμβάνεις το φαγητό σου σε λόγια ατμόσφαιρα…
#2 Στην ταβέρνα του Στάθη Καρδάρα, στο πίσω μέρος της ταβέρνας σε μικρά δωματιάκια μπορούσαν να καπνίσουν χασίς. Η αστυνομία παρόλο που το γνώριζε δεν επενέβαινε καθώς δεν ήταν αξιόποινη πράξη. Αιώνες μπροστά η ταβέρνα του Στάθη!
#3 Η ταβέρνα της Επανωμής σέρβιρε φρέσκα μύδια δίπλα στην θάλασσα. Μια μέρα, η πλημμυρίδα με το νερό έφτασε την μέση των πελατών. Όταν ο ταβερνιάρης σέρβιρε, πήγαινε τα πιάτα με τη βάρκα. Ταβερνιάρης στα εύκολα και στα δύσκολα!
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τρεις παλιές ταβέρνες που άντεξαν στο χρόνο
#4 Η ταβέρνα του Καπετάν Βαγγέλη ήταν ξακουστή για τους μεζέδες της ωστόσο η εικόνα του μαγαζιού δεν ήταν περιποιημένη. Το πάτωμα είχε τρύπες μέσα από τις οποίες το βράδυ τα ποντίκια έβγαιναν και κυκλοφορούσαν ανάμεσα στον κόσμο. Σε αυτό το μαγαζί σίγουρα επιτρέπονταν τα κατοικίδια…
#5 Η ταβέρνα Λαβύρινθος ήταν γνωστό στέκι για τους Γάλλους και Άγγλους στρατιώτες. Με γεμάτα ποτήρια με κρασί Σάμου τραγουδούσαν τον ύμνο της Entente Cordiale κάθε βράδυ. Σε αυτή την ταβέρνα μάλλον καταστρώθηκαν πολλά σχέδια.
#6 Η ταβέρνα Αλλάχ Βερντί είχε ως πελατεία οικογένειες δικαζόμενων και δικηγόρους που δασκάλευαν του ψευδομάρτυρες τους. Παρόλο που ήταν γνωστό ακόμα και στους δικαστές, αν δεν έπεφταν σε αντιφάσεις, ήταν νόμιμο. Ποιος ξέρει τι έχει ακούσει ο ιδιοκτήτης…
#7 Στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού η ταβέρνα του Τσάρα ήταν στέκι των βασιλικών, ενώ στέκι των βενιζελικών ήταν το ζαχαροπλαστείο του Τσώχου. Στην ταβέρνα, μαζί με τον “Γιο του αετού” ακούγονταν κάθε βράδυ παρόμοια τραγούδια. Κοινώς ο διχασμός ενός δρόμου.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δόμνα: η ταβέρνα θρύλος, στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης
#8 Στην ταβέρνα του Κώτσιου του Κουφού βρέθηκε η Τατιάνα Βαρούτη, χορεύτρια της Λυρικής Σκηνής και ενθουσιάστηκε τόσο με τους μεζέδες που ήθελε να δει πώς τους ετοίμαζε. Οι παρόντες, γνωρίζοντας τις συνθήκες υγιεινής, δεν την άφησαν καθώς θα αηδίαζε. Ίσως από εδώ να βγήκε το ρητό “πάμε να φάμε ένα βρώμικο”!
#9 Η ταβέρνα της Κυρίας Κοβαλένγκο μάζευε νεαρούς γλεντζέδες που ήλπιζαν να βρουν συντροφιά. Από αυτές τις γνωριμίες δημιουργήθηκαν αρκετές ελληνορωσικές οικογένειες, με ξανθά μαλλιά και ονόματα της πατρίδας τους. Ταβέρνα ή γραφείο συνοικεσίων;
#10 Οι ψαροταβέρνες της οδού Θεμιστοκλέους Σοφούλη είχαν ως συχνό πελάτη τον Βασίλη Τσιτσάνη, φαντάρο το 1937. Ένα βράδυ η παρέα του συζητούσε για τον πολύνεκρο πόλεμο ανάμεσα στην Παραγουάη και τη Βολιβία. Ο Τσιτσάνης τότε έγραψε το τραγούδι για την Παραγουάη. Πόσα άρα τραγούδια εμπνεύστηκε με τέτοιο τρόπο;
*Πηγή: «Οι Ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης», Κώστας Τομανάς, Εξάντας, 1991
