5 νέοι ποιητές της Θεσσαλονίκης κρατούν το μέλλον της πόλης ζωντανό

Επιμέλεια/Ιδέα: Κική Μουστακίδου

Γύρω μας επιβιώνει με θράσος η λανθασμένη αντίληψη ότι ο κόσμος έπαψε πια να διαβάζει ποίηση, να συγκινείται από αυτή. Μια αντίληψη που κατακάθεται στην ήδη ισοπεδωμένη μας καθημερινότητα και τη στραγγίζει. Παρακάτω, θα γνωρίσετε πέντε νέους εκπροσώπους της ποίησης που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν ή δραστηριοποιούνται στη Θεσσαλονίκη και διαλύουν κάθε φόβο: γιατί στο τέλος οι λέξεις θα νικήσουν.

Ένο Αγκόλλι

Γεννημένος το 1994 στην Κορυτσά της Αλβανίας, ο Ένο Αγκόλλι ήρθε στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία τριών ετών και έμεινε μέχρι τα δεκαοκτώ του, οπότε και έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Έχει σπουδάσει φιλοσοφία στο University of Chicago και στο University of Cambridge ενώ σήμερα τον συναντάμε στις ΗΠΑ, εκεί όπου κάνει το διδακτορικό του στο University of Connecticut at Storrs.

Έχει εκδώσει ποιήματά του σε πλήθος λογοτεχνικών περιοδικών στην Ελλάδα, ενώ η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ποιητικό Αίτιο» (εκδ. Εντευκτηρίου, 2015), απέσπασε το Βραβείο Βαρβέρη 2016. Σύντομα θα κυκλοφορήσει και η δεύτερη ποιητική του συλλογή.

Έγραψα πρώτη φορά όταν… | Η ποίηση περισσότερο με βρήκε παρά την βρήκα. Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν μου μού είναι αδύνατο να τοποθετήσω σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή το έναυσμα. Αυτό οφείλεται στο ότι βιώνω την ποίηση ως συνεχόμενο εσωτερικό μονόλογο που συνήθως, μέσα από κάποιον περίεργο ψυχολογικό μηχανισμό που δεν καταλαβαίνω πλήρως, συνδέεται, συνεχίζει, και εμπλουτίζεται από τα αναγνώσματά μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει πάντοτε, κυρίως με αφορμή τις σχολικές υποχρεώσεις, αλλά και εξωσχολικά. Οι πιο σοβαρές ενασχολήσεις ήρθαν με του μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης του Συνδέσμου Εκδοτών Βορείου Ελλάδας, όπου έστελνα ποιήματα κάθε χρόνο και βραβεύτηκα αρκετές φορές.

Οι ποιητές που με μεγάλωσαν είναι… | Ερωτεύτηκα την ποίηση μέσα από τον T.S. Eliot και τον Οδυσσέα Ελύτη. Έπειτα βρήκα στο δρόμο μου πολύ όμορφους Έλληνες ποιητές: Κ.Π. Καβάφης, Μίλτος Σαχτούρης, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Μάρκος Μέσκος, Τίτος Πατρίκιος, Μιχάλης Γκανάς, Γιάννης Βαρβέρης, αλλά και πιο σύγχρονους όπως ο Γιάννης Τζανετάκης, ο Βασίλης Αμανατίδης, ο Γιάννης Στίγκας. Από ξένους ποιητές διαβάζω κυρίως αγγλόφωνους, μια ευρεία γκάμα. Οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό: Philip Larkin, William Carlos Williams, Max Rivko, Ocean Vuong, και άλλοι βέβαια.

Ποίηση για μένα σημαίνει… | Η ποίηση είναι μια ξένη γλώσσα. Είναι μια κατοικία δηλαδή στην οποία δε γεννήθηκες και στην οποία ούτε μάλλον και θα πεθάνεις, από την οποία περνάς μόνο, και προσπαθείς να βολευτείς, όπως όπως μερικές φορές, άτσαλα γιατί κανείς δεν μπορεί να σου μάθει πώς να βολεύεσαι, και στην οποία νιώθεις για πάντα ξένος, νιώθεις πάντα την αίσθηση ότι είναι δανεική, ότι ανήκει σε κάποιον άλλον – στο κοινό; – ότι είναι σα μια γλώσσα που δεν είναι μητρική, και την οποία μπορεί να έχεις καταφέρει να μιλάς καλά, αλλά ποτέ σου απολύτως άπταιστα, με την οποία κάθε φορά παλεύεις μην τυχόν σου ξεφύγει κάποιο γραμματικό λάθος, παλεύεις δηλαδή με την τεχνικότητα, όχι επειδή σε νοιάζει ιδιαίτερα η τεχνικότητα αλλά επειδή θέλεις να γίνεις κατανοητός, όσο το δυνατόν μάλιστα χωρίς να προδίδεις την ξένη σου καταγωγή. Η ποίηση είναι μια ξένη γλώσσα.  

Αγαπώ να γράφω όταν… | Δεν υπάρχει μια ενιαία απάντηση σε αυτό. Γράφω όποτε βρω χρόνο, κι όποτε έχω έμπνευση, κάποια ιδέα δηλαδή, ή κάποια φράση, που αξίζουν να αποτυπωθούν.

Νέος ποιητής για μένα σημαίνει… | Δεν έχω κάποιον βαθύτερο ορισμό. Θεωρώ ότι έχω ξεφύγει από τον πρώτο – του πρωτοεμφανιζόμενου – αλλά ευτυχώς εντάσσομαι ακόμα στον δεύτερο.

Η πιο ποιητική εικόνα στον κόσμο για μένα είναι… | Μια παραλία, η αγαπημένη μου, ερημωμένη, σε ένα ψαροχώρι στην άκρη της βορειοανατολικής Βραζιλίας, στο São Miguel do Gostoso, ανάμεσα στις αλυκές, με φωνές παιδιών που παίζουν ποδόσφαιρο πίσω μου, ζεστό μα ξηρό φαγητό μπροστά μου, στο πιάτο μου, και cachaça.

Στη Θεσσαλονίκη η ποίηση… | Η πόλη μας έχει εξιδανικευτεί, και συνεχίζει, πολλές φορές στο φαντασιακό του πληθυσμού της. Δεν είναι ούτε πόλη ερωτική, ούτε ιδιαίτερα όμορφη, αλλά προσομοιάζει λίγο τη φύση της ίδιας της ποίησης: αυτή η κυριολεκτική εγγύτητα των ανθρώπων της που τρίβονται, μεταφορικά, μεταξύ τους, που αναπνέουν ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου, που βρωμίζουν ο ένας το στόμα του άλλου, κι όλοι μαζί τρέχουν να βρουν ένα άνοιγμα στη θάλασσα – αυτό, αυτό είναι το αίσθημα του ποιητή καθώς δουλεύει ένα ποίημα.

Άγγελος Ευθυμιάδης

Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1986 στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη όπου ζει και συνδέεται μαζί της μέσω θαλάσσης. Η ποιητική συλλογή του Άγγελου Ευθυμιάδη κυκλοφόρησε το 2016 υπό τον τίτλο «Δεν θυμάμαι, ξέχασα» (εκδόσεις Πανοπτικόν). Πριν από ένα χρόνο, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη έκδοση. Ο Άγγελος αγαπά τα λεωφορεία και το κατέβασμα από Χαριλάου μέχρι το κέντρο με το ποδήλατο.

Έγραψα πρώτη φορά όταν… | Έγραψα πρώτη φορά ρίμες για χιπ χοπ κομμάτια στο Γυμνάσιο. Αργότερα ήρθε η ποίηση ή πήγα εγώ στην ποίηση (;). Δε μπορώ να θυμηθώ – ίσως μόνο να φανταστώ – το πρώτο κάλεσμα. Γέμιζα με λέξεις ένα άσπρο χαρτί και δειλά το διάβαζα σε ένα δυο φίλους ακούγοντας την άποψή τους.

Οι ποιητές που με μεγάλωσαν είναι… | Σίγουρα Έλληνες και ξένοι καταραμένοι. Εκτός όμως από αυτούς, από Έλληνες αγαπώ: Αναγνωστάκη, Λειβαδίτη, Σαχτούρη, Καρούζο, Λαπαθιώτη, Μέσκο, Δημουλά, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Πατρίκιο, Άλκη Αλκαίο, Μάνο Ελευθερίου και τελευταία ανακάλυψη που την χρωστάω στον εκδότη μου, ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος. Από ξένους: Σ. Πλαθ, Ζακ Πρεβέρ, Μπρεχτ, Χικμέτ, Αχμάτοβα, Μαγιακόφσκι, Χαλίλ Γκιμπράν, Μπόρχες κ.α.

Ποίηση για μένα σημαίνει… | Αυτό που αδυνατώ ακόμα να εξηγήσω. Ακουμπάω στο χαρτί λέξεις, ιδρώνω, ψάχνω, λυτρώνομαι, απογοητεύομαι στο τέλος ή αισθάνομαι ελαφρύτερος. Νιώθω πιο άνθρωπος, λιγότερο μόνος, βγαίνω από το σώμα μου και μετά επιστρέφω στην κανονικότητά μου.

Αγαπώ να γράφω όταν… | Εντός δωματίου πάνω από 20 ποιήματα δεν θα έχω γράψει. Κυκλοφορώ στην πόλη όσο περισσότερο μπορώ, η παρατήρηση είναι αγαπημένη ασχολία μου. Το οπτικό ερέθισμα είναι αυτό που θα με κάνει να ξεκινήσω να γράφω. Είτε βρίσκομαι στη δουλειά και έχω χρόνο είτε εκτός δουλειάς. Άλλοτε θα γράψω δυο κεντρικές ιδέες – σκέψεις και θα τις συνεχίσω άλλη στιγμή και άλλες φορές γράφω επί τόπου αυτό που μου ήρθε, αδιαφορώντας για το πού βρίσκομαι, πόσο δυνατή είναι η μουσική που παίζει και για το κόσμο γύρω μου. Συνήθως αυτές οι στιγμές είναι και οι πιο όμορφες, αλλά και οι πιο δύσκολες σε ό, τι αφορά κυρίως το πείσμα που έχω να θέλω να τελειώσω αυτό που έχω σκοπό να γράψω.

Νέος ποιητής για μένα σημαίνει… | Νέος ποιητής σημαίνει αυτός ο άνθρωπος που ξεκίνησε να γράφει και πέρασε από το στάδιο να κρύβει τα τετράδια στο συρτάρι του. Τα δείχνει σε φίλους και γνωστούς, τα μοιράζεται και εκτίθεται. Δεν έχει να κάνει νομίζω με την ηλικία και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το αν έχει εκδώσει κάτι ή όχι.

Η πιο ποιητική εικόνα στον κόσμο για μένα είναι… | Ένας άνθρωπος που πέφτει στα κρύα νερά, όχι για να πιάσει το σταυρό στα Θεοφάνεια, αλλά για να σώσει ένα παιδί από πνιγμό στη θάλασσα της Μυτιλήνης, της Σάμου ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Στη Θεσσαλονίκη η ποίηση… | Βρίσκεται σε γωνιές στο κέντρο της πόλης, στα πάρκα, στη Ρωμαϊκή Αγορά, στα βρώμικα νερά του Θερμαϊκού. Βρίσκεται μέσα σε αίθουσες κινηματογράφου, θεάτρου, σε αίθουσες σχολείων και σε δασκάλους που είναι πραγματικοί δάσκαλοι – μαθητές και μαθαίνουν στα παιδιά να αγαπάνε, να μην ξεχνάνε να παίζουν στους δρόμους και να μην μισούν το διαφορετικό. Βρίσκεται στους μοναχικούς που περπατάνε και στο παιδάκι που κάθεται στους ώμους του πατέρα του. Βρίσκεται στα μάτια των προσφύγων. Τέλος, βρίσκεται σε αυτούς που κάνουν αυτό που αγαπούν, όλοι είναι ποιητές.

Μαίρη Κλιγκάτση

Η Μαίρη Κλιγκάτση γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1985, αλλά ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη από το 2015. Συνδιαχειρίζεται τη λογοτεχνική πλατφόρμα litart.gr. Έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία Πλευρικά (Γαβριηλίδης, 2015) και Νυμφώνας (Γαβριηλίδης, 2018). Με τα «Πλευρικά» ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή του περιοδικού Ο Αναγνώστης και της «Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων».

Έγραψα πρώτη φορά όταν… | Όσο περνάει ο καιρός απομακρύνεται η ανάμνηση, ξεθωριάζει το στιγμιότυπο, χάνεται η άκρη του νήματος. Μού μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να ορίσω την αρχή, σαν τότε να καθόταν κάποιος άλλος στη θέση μου ή σαν εγώ να κοιτώ και να μην αναγνωρίζω τα εγκλωβισμένα, ακίνητα πρόσωπα μιας πολυκαιρισμένης φωτογραφίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, ούτε ότι εγώ «πάλιωσα». Απλώς, δεν με θυμάμαι πια. Ας μην μιλήσουμε, λοιπόν, για την αρχή. Η γραφή, εξάλλου, ως πράξη είναι συγγενικότερη με τη μνήμη θανάτου, παρά με την ανάμνηση του μαιευτηρίου.

Οι ποιητές που με μεγάλωσαν είναι… | Περπατάμε πάνω σε ένα θαυμαστό ψηφιδωτό. Ανάλογα με το αν είναι μέρα ή νύχτα, φθινόπωρο ή άνοιξη, μορφές αναδύονται και μορφές κρύβονται. Όλα είναι υπόθεση βλέμματος. Έτσι, κάποτε μία από τις μορφές πάνω στις οποίες πατούμε, έχει το στόμα του Γιώργου Χειμωνά, φοράει τα γυαλιά οράσεως του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, έχει τις ρυτίδες αυτού που περίμενε και περίμενε κάποιον με την κωδική ονομασία «Γκοντό». Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, και, κυρίως, κατά τους μήνες «Μάη, Ιούνη και Νοέμβρη», μπορεί κανείς να δει το ψηφιδωτό να μεταμορφώνεται σε «Φωτοφράχτη», γίνεται κάτι σαν κινητήρας βλέμματος. Κι έτσι συνεχίζουμε: να περπατάμε, να τραγουδάμε, να γράφουμε. Κυρίως, όμως, να πατάμε. Αφού, το θέμα είναι πάντα η γείωση. Η χώρα. Μην ξεχάσεις, πως στη χώρα θα μπεις, τελικά, κρυφοπατώντας. Μην τους ταράξεις. Μην γίνεις ίδιος.

Ποίηση για μένα σημαίνει… | Φωνήεντα, πολλά φωνήεντα, και μερικά σύμφωνα: μπερδεμένα πράγματα, δύστροπα, δύσμορφα: πρέπει να βρεις τον τρόπο να βγάλεις φωνή με τα λιγότερα υλικά, να τα μιλήσεις ήσυχα, ατάραχα, και μετά να σε ξαναπροδώσεις εντίμως.

Αγαπώ να γράφω όταν… | Στη σιωπή και εξαιτίας της. Για όσο διαρκεί και με την αίσθηση του κατεπείγοντος.

Νέος ποιητής για μένα σημαίνει… | Κάποιος που μέχρι τη στιγμή της μεγάλης εξόδου θα συνεχίζει με την ίδια παιδική αγωνία να αναζητά μες στους στίχους και τα ποιήματα τον ήχο από το «ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς» του.

Η πιο ποιητική εικόνα στον κόσμο για μένα είναι… | Η ζωή, όπως την τραγουδάνε στη Μάνη. Η ζωή· αυτό δηλαδή:

«Όποιος είναι καλορίζικος, καλήν ώρα γεννημένος,

αν αρρωστήσει ξαρρωστά κι αν λαβωθεί περνάει

κι αν πάει και εις τις ξενιτιές με διάφορα γυρίζει

και όποιος είναι κακορίζικος, κακή ώρα γεννημένος,

αν αρρωστήσει δεν περνά κι αν λαβωθεί πεθαίνει

κι αν πάει και στην ξενιτιά οπίσω δεν γυρίζει».

Στη Θεσσαλονίκη η ποίηση… | Αν ζούσα στην Αθήνα, τη Σύρο ή την Αίγινα, στο Σιάτλ ή την Κοπεγχάγη, θα απαντούσα. Όσο ακόμα υπάρχω εδώ, αποφεύγω να ορίσω τη «σχέση», ζω όπως μπορώ, άρα γράφω.

Χρήστος Μαρτίνης

Γεννημένος στην Αθήνα το 1985, ο Χρήστος Μαρτίνης ζει πλέον εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Το ξένο φως» από τις εκδόσεις Υποκείμενο. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Βόρεια-Βορειοανατολικά.

Έγραψα πρώτη φορά όταν… | Δεν είναι εύκολο να εντοπίσω πότε ξεκίνησα να γράφω. Σημειώσεις και μουτζουρωμένα τετράδια με οργισμένες κι ακατανόητες μουτζούρες κρατούσα απ’ το λύκειο. Αργότερα μετά τα είκοσί μου χρόνια, όταν έσκυψα πάνω απ΄ αυτό το υλικό διαπίστωσα πως έφερνε περισσότερο σ’ αυτό που εγώ αντιλαμβανόμουν ως ποίηση παρά σ’ αυτό που ήξερα ως πεζογραφία. Από εκείνο το σημείο μέχρι να τολμήσω την πρώτη μου έκδοση πέρασαν βέβαια, δεκατρία χρόνια.

Οι ποιητές που με μεγάλωσαν είναι… | Δεν με μεγάλωσαν συγκεκριμένοι ποιητές. Μάλλον ποιητικά θραύσματα και εννοώ κυρίως ποιήματα που συμπεριλήφθηκαν στα σχολικά εγχειρίδια. Αυτά αποστήθισα, δοκίμασα να τα ερμηνεύσω, τ’ άκουσα και τα ξανάκουσα, κάποια τ’ απήγγειλα ο ίδιος σε σχολικές γιορτές πάντα ταξινομημένα σύμφωνα με τη θεματική της ημέρας, πάντα μέσα σε συγκεκριμένα κουτιά, σ’ αυτά τέλος εξετάστηκα και βαθμολογήθηκα. Διακρίνω την κατάθλιψη του πλαισίου, όμως μέσα σ’ αυτό οι περισσότεροι διδαχτήκαμε την ποίηση.  Άλλοι ποιητές της ηλικίας μου με πιο οξυμένες αισθήσεις δεν το άντεξαν. Θέλω να πω μ’ έναν τρόπο οι αναγνώσεις μου γίνονται αναπόφευκτα ένας μοχλός για να μετακινήσω παγιωμένες ποιητικές αναλογίες μέσα μου.

Ποίηση για μένα σημαίνει… | Ποίηση είναι αυτό που με κινητοποιεί στο παρόν μου, συνήθως το ένα διάβασμα φέρνει το άλλο. Αυτό που διάβαζα πέρσι εμπεριέχεται σε αυτό που με κινητοποιεί σήμερα. Και σήμερα ποίηση για μένα είναι οι νοσοκόμες που περνάν με ανοιγμένες φτερούγες σαν γλάροι μπροστά από τα μάτια της νοσηλευόμενης Σύλβια Πλαθ, τα ρούχα που λείπουν απ΄ τα σχοινιά του Παντελή Παντελίδη, ο σκορπιός που κρύβεται μέσα στις κάλτσες του Αλέξη Τραϊανού, ποίηση είναι η ξαφνική αλλαγή της οπτικής γωνίας, το ξάφνιασμα, το ταίριασμα ήχου και περιεχομένου, οι συλλαβές που συμπληρώνεις μες στο μυαλό σου όταν ακούς το «Εφτά νομά σ’ ένα δωμά». Ποίηση είναι ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου που δηλώνει χρειάζομαι χρήματα, η ρίμα των Ψυχόδραμα, το γιαπωνέζικο μυαλό του Νίκου Καρούζου, το Ρέκβιεμ της Άννας Αχμάτοβα που για τριάντα χρόνια επιβίωσε μόνο στη μνήμη μέχρι να τυπωθεί πρώτη φορά σε βιβλίο. Αύριο θα δούμε.

Αγαπώ να γράφω όταν… | Δεν έχω την πολυτέλεια να δημιουργώ ιδανικές συνθήκες για να γράψω, δύσκολα τα ωράρια της δουλειάς, απαιτητική η καθημερινότητα. Την ίδια στιγμή – μάλλον σαν άμυνα – έχω πείσει τον εαυτό μου πως δεν λειτουργεί η γραφή μου σε ιδανικές συνθήκες. Διαβάζω και γράφω σε άγριες ώρες, πολύ πρωί, πολύ βράδυ, μέσα σε δεκάλεπτα κενά – πάντως τα καταφέρνω σε καθημερινή βάση. Θέλω να φαντάζομαι πως ο τρόπος μου είναι κι ο τρόπος άλλων. Σίγουρα είναι ο τρόπος των συνοδοιπόρων μου.

Νέος ποιητής για μένα σημαίνει… | Νέος ποιητής σημαίνει να προσπαθείς  να μην ρωτήσεις – σας άρεσαν τα ποιήματα μου; και πάλι να μην τα καταφέρνεις.

Μαρία Φουτζιτζή

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1991, στην πόλη όπου μεγάλωσε και εξακολουθεί να ζει. Η Μαρία Φουτζιτζή σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στη Δημιουργική Γραφή στη Φλώρινα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Ποσά αντιστρόφως ανάλογα και αναλόγως αντίστροφα κορίτσια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν.

Έγραψα πρώτη φορά όταν… | Νομίζω, όπως οι περισσότερες/οι, όταν χώρισα πρώτη φορά. Μετά από καιρό, κάπως κατάλαβα ότι μπορώ να γράψω και για άλλα θέματα τελικά.

Οι ποιητές που με μεγάλωσαν είναι… | Η αγαπημένη μου ποιήτρια από όταν τη διάβασα πρώτη φορά είναι πάντα η Κατερίνα Γώγου, από αυτά που γράφει μέχρι και τον τρόπο που τα γράφει.

Ποίηση για μένα σημαίνει… | Ο τρόπος που εκφράζεσαι και (ίσως) ο τρόπος σου να πεις πράγματα που επιλέγεις να μην εκφράσεις αλλιώς.

Αγαπώ να γράφω όταν… | Είμαι μόνη μου, γιατί τα πάντα μπορούν να μου αποσπάσουν την προσοχή (φέισμπουκ, το ότι πρέπει να καθαρίσω, μια μύγα) και κυρίως όταν βρω το θέμα για το οποίο θέλω να μιλήσω.

Νέος ποιητής για μένα σημαίνει… | Δεν έχει να κάνει τόσο με την ηλικία ούτε με τη συγγραφική δραστηριότητα όσο με την ικανότητα να γράφει κάτι καινούργιο και να πρέπει να το παρουσιάσει στον κόσμο χωρίς την ασφάλεια της προηγούμενης επιτυχίας του/της. Οπότε νομίζω είναι ένα λίγο ανασφαλές στάδιο.

Η πιο ποιητική εικόνα στον κόσμο για μένα είναι… | Το αστικό τοπίο, η πόλη και οι άνθρωποί της κι ο τρόπος που αλληλεπιδρούν. .

Στη Θεσσαλονίκη η ποίηση… | Υπάρχει παντού, αν θες να την ψάξεις.