Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «To αγόρι που σφυρίζει» του Νικόλα Παυλόπουλου

Στέκουν δίπλα μας, τα προσπερνάμε, πολλές φορές μπορεί να μην παρατηρούμε καν την ύπαρξη τους. Είναι τα αγάλματα, οι προτομές και οι εικαστικές συνθέσεις στης πόλης και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Πολλά από αυτά είναι τόσο γνωστά που έγιναν το σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης  όπως το άγαλμα του Βενιζέλου, οι ομπρέλες του Ζογγγολόπουλου, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια είναι πιο σύγχρονα, κάποια λιγότερο γνωστά μερικά είναι πολυφωτογραφημένα άλλα έχουν αφεθεί και παρακμάζουν. Στέκουν δίπλα σε μεγάλους δρόμους και πλατείες ακίνητα και μας διηγούνται ιστορίες από την πόλη.

Υπάρχουν πολλά αγάλματα σε λίμνες σιντριβάνια και εστίες με νερό, σε πολλές πόλεις της Ευρώπης που απεικονίζουν μικρά γυμνά αγόρια να ουρούν. Η αρχή έγινε το 1619 όταν ο Jerôme Duquesnoy  έφτιαξε ένα μπρούτζινο άγαλμα 30 εκ ενός αγοριού που ουρεί το γνωστό Manneken Pis (μικρός που κατουράει). Το σιντριβάνι αυτό ήταν ο κύριος τροφοδότης νερού και πλέον αποτελεί ένα από τα γνωστότερα αξιοθέατα των Βρυξελλών. Είναι περίεργο πως μια τέτοια θεματική δεν ενόχλησε απεναντίας εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και έγινε μόδα. Δεν είναι ξεκάθαρο ποια ήταν η  αφορμή για να γίνει το άγαλμα αυτό. Ένας ωραίος μύθος λέει πως ένα αγοράκι κατά της διάρκεια μιας πολιορκίας είδε τυχαία πως κάποιοι από τους εχθρούς ήθελαν να ανατινάξουν τα τοίχοι της πόλης και αυτό πήγε και ούρησε το φιτίλι σβήνοντας το και αποτρέποντας την καταστροφή.

Η Θεσσαλονίκη έχει και αυτή το δικό της αγόρι που ουρεί. Βρίσκεται στην πλατεία Ναβαρίνου και φιλοτεχνήθηκε από τον Νικόλαο Παυλόπουλο στις αρχές του 1960. Ο τίτλος που έχει επικρατήσει για το έργο αυτό είναι «Αγόρι που σφυρίζει». Ένα αγόρι στην προεφηβική ηλικία, ανέμελο και με περίσσιο θράσος ορθώνει το ανάστημα του, σφυρίζει και ταυτόχρονα ουρεί, ανακυκλώνοντας το νερό στο μικρό σιντριβάνι της πλατείας.  Ο δίδυμος αδελφός του γνωστός με το όνομα Νικολάκης, που το απέδωσαν οι κάτοικοι των Τρικάλων, φτιάχτηκε από τον γλύπτη μερικά χρόνια αργότερα, είναι πανομοιότυπος και κοσμεί την λίμνη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων. Ο γλύπτης Νικόλας Παυλόπουλος μερικά χρόνια αργότερα απέδωσε με εκπληκτική ομορφιά ένα ακόμα άγαλμα σε σιντριβάνι. Την λουόμενη ανάμεσα στο Βασιλικό Θέατρο και τον Λευκό Πύργο.

Ο γλύπτης Νικόλαος Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας  στη Μαγνησία, στις 13 Δεκεμβρίου 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ο πατέρας του ήταν ξυλογλύπτης και τον επηρέασε πολύ στην μετέπειτα πορεία του και στην ανάδειξη της κλήσης του προς την γλυπτική. Στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Σχολή καλών τεχνών εισάγεται κατευθείαν στο τρίτο έτος σπουδών ως εξαιρετικό ταλέντο. Με κλίση στην γλυπτική  καταπιάνεται κυρίως με την γλυπτική σε ξύλο, χαλκό και μάρμαρο. Μια γνωστή ιστορία σε πολλούς σχετικά με τον γλύπτη είναι αυτή του 1975, όταν φιλοτέχνησε την προτομή του Γιώργου Σεφέρη για να τοποθετηθεί σε πλατεία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Η προτομή δεν ικανοποίησε την χήρα του ποιητή και το γεγονός αυτό έγινε αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια παλαιότερες κατηγορίες πως ήταν φιλοναζιστής και πως είχε φιλοτεχνήσει προτομές του Χίτλερ και του Μουσολίνι στα χρόνια της Κατοχής.

Μετά τον θάνατό του δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάγονται μερικά από τα καλύτερα έργα του και αξίζει πραγματικά σε όποιον βρεθεί στην περιοχή να το επισκεφθεί. (http://nicolas-museum.blogspot.com/)