Αντιπολίτευση στην πόλη

Του Σπύρου Βούγια

Στο δημοτικό συμβούλιο δεν πέρασε η πρόταση της διοίκησης για την πολυαναμενόμενη ανάπλαση της πλατείας Ελευθερίας. Το (προσχηματικό, κατά τη γνώμη μου) επιχείρημα ήταν ότι το έργο δεν συνοδεύεται και από ένα υπόγειο πολυόροφο πάρκινγκ, ώστε να αναπληρωθούν οι 200 θέσεις στάθμευσης που εξυπηρετούνται σήμερα στην πλατεία και να εισπράττει και κάποια έσοδα ο δήμος Θεσσαλονίκης.

Γνωρίζουν όλοι ότι δεν είμαι διόλου ικανοποιημένος (όπως και η τεράστια πλειοψηφία των πολιτών), με τα πεπραγμένα της διοίκησης Μπουτάρη την τελευταία τετραετία. Είναι ολοφάνερο πως ο δήμαρχος, όλο αυτό το διάστημα και σε αντίθεση με την πρώτη θητεία, αμέλησε προκλητικά να ασχοληθεί με τα προβλήματα της καθημερινότητας στην πόλη. Αρκέστηκε σε επικοινωνιακές δηλώσεις για να συντηρεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και, επι πλέον, ενεπλάκη μονομερώς σε πολύ ευαίσθητα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με τρόπο που έθιξε και, δικαιολογημένα, εξόργισε τους Θεσσαλονικείς. Και η άποψη της μεγάλης πλειοψηφίας τους γι’ αυτόν έχει, πιστεύω, οριστικά, τελεσιδικήσει. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος να ασκεί κανείς στείρα αντιπολίτευση, που έρχεται σε αντίθεση με την προοπτική μιας, μικρής, έστω, αναβάθμισης της ποιότητας ζωής στην πόλη.

Η διοίκηση Μπουτάρη, τους τελευταίους μήνες, έχοντας συνάψει μια συμφωνία για χορηγία από το “Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος”, επιχειρεί να ξεκινήσει ένα μπαράζ μικρών και μεσαίων έργων και αναπλάσεων, με στόχο να αντιστρέψει το εις βάρος της κλίμα.Αντικειμενικά μιλώντας, παρά τον εξόφθαλμα προεκλογικό τους χαρακτήρα, οι αναπλάσεις αυτές (με κυριότερες την ανάπλαση των πλατειών Ελευθερίας και Φαναριωτών και την επέκταση της πεζοδρόμησης της οδού Αγίας Σοφίας) θα αναβαθμίσουν στοιχειωδώς το έντονα φορτισμένο από τα αυτοκίνητα και την έλλειψη ελεύθερων χώρων κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό, η όποια αντιπολιτευτική μου διάθεση προς τη σημερινή διοίκηση του δήμου, δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να κυριαρχήσει πάνω στην επιστημονική και επαγγελματική μου άποψη του συγκοινωνιολόγου και τη διαχρονική μου επιθυμία να βλέπω τη Θεσσαλονίκη να αλλάζει συνεχώς και να βελτιώνεται.

Πιστεύω, λοιπόν, πως έπρεπε να υπερψηφιστεί από όλους τους δημοτικούς συμβούλους η έναρξη των έργων της ανάπλασης της πλατείας Ελευθερίας, ανεξάρτητα από το αν πρέπει να γίνει ή όχι υπόγειο πάρκινγκ στη θέση του σημερινού επιφανειακού. Στην περίπτωση αυτή “το καλύτερο είναι εχθρός του καλού”, αφού η κατασκευή του τεχνικά δύσκολου αυτού έργου θα απαιτούσε (λόγω αρχαιοτήτων και υπογείων υδάτων) χρονοβόρες προμελέτες τεχνικής και οικονομικής βιωσιμότητας, σύνθετες οριστικές μελέτες και μεγάλο κόστος και χρόνο κατασκευής. Συζητήσιμη είναι επίσης και η συγκοινωνιακή του σκοπιμότητα αφού, οι θέσεις που χάνονται, θα μπορούσαν εύκολα να αντικατασταθούν και με το παραπάνω στο λιμάνι αλλά, κυρίως, στο ανενεργό πολυόροφο γκαράζ της οδού Κουντουριώτη. Εννοείται ότι ο δήμος έχει καθυστερήσει αδικαιολόγητα την έγκαιρη διασφάλιση αυτών των χώρων, ώστε να διαθέτει ισχυρά και πειστικά επιχειρήματα στο δημόσιο διάλογο που άνοιξε χθες και θα συνεχιστεί.

Τέλος, σε μια πόλη που κυριαρχήθηκε έντονα από το Ι.Χ. τόσα χρόνια, πρέπει πάντοτε να αναζητούνται λύσεις διακριτικής αποθάρρυνσής του αλλά και εξυπηρέτησής της στάθμευσης με ήπιους τρόπους περιφερειακά (όπως αυτούς που αναφέρθηκαν πιο πάνω) από τώρα και με κάθε τρόπο και όχι περιμένοντας παθητικά το μετρό (που στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης ταυτίζεται με τον Γκοντό).

Συμπερασματικά, ενώ προφανώς αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της ανελέητης αλλά τεκμηριωμένης κριτικής ενόψει και των επικείμενων δημοτικών εκλογών (που, παρεμπιπτόντως, δεν με αφήνουν διόλου αδιάφορο), πιστεύω ότι το θέμα της καταψήφισης της ανάπλασης της πλατείας Ελευθερίας που επιλέχθηκε χθες στο δημοτικό συμβούλιο ήταν λάθος: γιατί δεν αντιπολιτεύονταν τη διοίκηση Μπουτάρη αλλά την ίδια την πόλη.