Ο ξεχασμένος θησαυρός της Σοφούλη

Εικόνες: Γιάννης Σιμητόπουλος

Ο Κελλάριος όρμος βρίσκεται στην ανατολική προκυμαία του Θερμαϊκού, ανατολικά του Μεγάρου Μουσικής και είναι η μοναδική φυσική ακτή της Θεσσαλονίκης και κηρυγμένος ενάλιος αρχαιολογικός χώρος από το 1989.

Όμως παρ΄όλες τις προϋποθέσεις για καλύτερη τύχη, παραμένει για χρόνια μια απροσπέλαστη και βρώμικη παραλία, που αρχίζει από το τέλος της επιχωματωμένης ακτής, από την κάθετη στη Σοφούλη οδό Καθηγητή Ρουσίδου και φτάνει ως το ακρωτήρι Καραμπουρνάκι όπου βρίσκεται το Κυβερνείο (Παλατάκι).

Ένας αληθινός θησαυρός, που θα μπορούσε να αποτελέσει τη Ριβιέρα της Θεσσαλονίκης, ένας τόπος ονείρου, στον οποίο η πόλη κολυμπούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, αποτελεί σήμερα μια πραγματικά μαύρη ζώνη στον θαλάσσιο ορίζοντα της. Μια θλιβερή τρύπα στην γεωγραφία της.

Αποτελούμενη από τμήματα που ανήκουν διοικητικά στο Δήμο Θεσσαλονίκης και στο Δήμο Καλαμαριάς συντίθεται από αμφισβητούμενες περιοχές, εκτάσεις της Κτηματικής Εταιρίας του δημοσίου, εκτάσεις που ανήκουν στην Εθνική Τράπεζα, στο βουλγαρικό Δημόσιο, στο ελληνικό Δημόσιο, σε ιδιώτες, αυθαίρετα χτισμένα πάνω στον αιγιαλό, παλιές μάντρες, ξεχασμένα ταβερνάκια και πολυτελή κέντρα διασκέδασης. Το σκηνικό συμπληρώνει ο ελλιπέστατος φωτισμός, το σπασμένο πλακόστρωτο, όπου υπάρχει, τα παρκαρισμένα οχήματα παντού και σωροί απορριμμάτων παντός είδους.

Ένας ονειρικός τόπος που θα μπορούσε να αποτελεί σήμερα έναν πόλο έλξης και ανάπτυξης. Η περιοχή διαθέτει πολλές ιδιωτικές εκτάσεις τις οποίες αδυνατούν να απαλλοτριώσουν οι δήμοι Καλαμαριάς και Θεσσαλονίκης. Οικόπεδα που έχουν τεράστιες αξίες γης, τις οποίες λογικά οι ιδιοκτήτες θέλουν να αξιοποιήσουν και που φυσικά αποκλείουν, λόγω του καθεστώτος τους, οποιαδήποτε δημόσια δαπάνη σε ιδιωτικό χώρο.

Περπατώντας σήμερα συναντά κανείς μάντρες με παλιά υλικά, σκουριασμένα σίδερα, παλιά παγκάκια, βρώμικες ακτές και κλεμμένα αυτοκίνητα που κάποιος τα παράτησε εκεί. Συναντά εγκατάλειψη, πρώην παιδικές χαρές που δεν υπάρχουν πια, γήπεδα μίνι-γκολφ, το περίφημο λευκό εκκλησάκι της μαρίνας και προκυμαίες κατεστραμμένες που καταλήγουν μέσα σε μια πράσινη, όχι από χρώμα, αλλά από βρώμα θάλασσα.

Συναντά ένα ονειρεμένο ηλιοβασίλεμα, μερικά ερωτευμένα ζευγαράκια, ηλικιωμένους που περπατούν τον χειμώνα και κολυμπούν με τον κίνδυνο της μόλυνσης το καλοκαίρι, νυχτερινό σεξ σε αυτοκίνητα, ημερήσιο χάζι από όσους απολαμβάνουν το όποιο κάλλος της περιοχής.

Σε αυτή την ξεχασμένη γειτονιά της πόλης, που η parallaxi είχε αναδείξει πριν έξι χρόνια με το project της ”Οι ακτές Αλλιώς”, η πόλη οφείλει να επενδύσει ένα κομμάτι του μέλλοντος της. Σύντομα…