Να κοιτάς προσεχτικά πριν διασχίσεις τον πεζόδρομο!

Της Γκέλης Δούμπη

Παλιά, καλή, μαμαδίστικη συμβουλή για το δρόμο, την οποία σήμερα πρέπει να τηρείς, για καλό και για κακό, διασχίζοντας τους διάφορους πεζόδρομους αυτής της πόλης. Αλλιώς, όλο και κάποιο μηχανάκι θα σε «φάει» άδικα. Το θέμα είναι ότι θα ακούσεις και τα σχολιανά σου από πάνω!

Όμως το κακό παράγινε. Και πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να κόβουν ανενόχλητα βόλτες μέχρι και αυτοκίνητα επί της Αριστοτέλους. Όχι στο πολύπαθο κομμάτι της όπου στεγάζεται το Αστυνομικό Τμήμα. Εκεί ο νόμος καταλύεται από τους ίδιους τους προστάτες του –και κανείς δεν τολμά να πει κουβέντα. Στη διέλευση των αυτοκινήτων έχει παραδοθεί και το τμήμα της Αριστοτέλους μεταξύ της Βασιλέως Ηρακλείου και της Τσιμισκή.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013, 15:10 (ώρα της σιέστας της Δημοτικής Αστυνομίας). Αγνοώντας τη μητρική συμβουλή, διέσχιζα χτες την Αριστοτέλους, χωρίς να κοιτάξω δεξιά και αριστερά, κινούμενη παράλληλα προς την Τσιμισκή, με κατεύθυνση την Αγίας Σοφίας. Προφανώς, δεν πήρα χαμπάρι το Ι.Χ. αυτοκίνητο επί του πεζοδρόμου, το οποίο οδηγούσε νεαρός, με συνοδηγό μεγαλύτερη σε ηλικία κυρία,  βιαστικός να βγει στην Τσιμισκή. Έφτασε σχεδόν μέχρι το πόδι μου. Δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι θα μπορούσε να με απειλήσει …ένα αυτοκίνητο! Έμεινα ακίνητη, εμποδίζοντας την πορεία του και κοίταξα απορημένη για να δεχτώ την αναιδή ερώτηση «Έχετε κανένα πρόβλημα;». «Προφανώς», απάντησα, «βρίσκεστε σε πεζόδρομο». «Αν έχετε πρόβλημα, να πάτε να βρείτε την αστυνομία», συνέχισε –ευτυχώς στον πληθυντικό (!)- με το θράσος που χαρίζει η βεβαιότητα της κουτοπόνηρης σκέψης ότι:  «αστυνομικό δεν θα βρεις, κυρά μου, ούτε σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου και μέχρι να ψάξεις να τον βρεις εγώ θα έχω γίνει καπνός». Για μια «συγγνώμη» ούτε λόγος βέβαια.

Η ένστασή  μου δεν φάνηκε να απασχολεί κανέναν άλλο από τους διερχόμενους, παραμέρισα, επαναλαμβάνοντας το σχόλιό μου περί πεζοδρόμου και ο νεαρός συνέχισε την πορεία του απτόητος, διασχίζοντας το υπόλοιπο του πλακόστρωτου, στη συνέχεια το πεζοδρόμιο της Τσιμισκή (γωνία με Patafritas) για να βγει στο οδόστρωμα, βροντοφωνάζοντας από το ανοιχτό παράθυρο: «Και η άποψή σας δεν με ενδιαφέρει καθόλου!»

Επί ένα τέταρτο έκοβα βόλτες στην Τσιμισκή μήπως και συναντήσω ένστολο –με οποιαδήποτε στολή, οποιουδήποτε σώματος αρμόδιου να επιβάλλει την τάξη. Για μια μαζοχιστική επιβεβαίωση ενός πράγματος για το οποίο δεν έχω πλέον αμφιβολία: η άθλια, άναρχη και αντικοινωνική συμπεριφορά αποχαλινώνεται, βρίσκει έδαφος να αναπτύσσεται και, δυστυχώς, νομιμοποιείται, όσο κανείς δεν αισθάνεται ότι περιορίζεται με τρόπο μεθοδικό, συνεχή και συστηματικό. Ούτε ρουθούνι! Την ίδια ώρα και, ενώ ουσιαστικά δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα στο δρόμο, υπήρχε μια βαβούρα, ένα χάος, με  φορτηγά και ημιφορτηγά που ξεφόρτωναν εμπορεύματα και στα δυο ρεύματα (αλήθεια, ολοήμερο είναι τελικά το ωράριο φορτο-εκφορτώσεων σ’ αυτήν την πόλη;), αυτοκίνητα που στάθμευαν σε διπλές και τριπλές σειρές, ακόμα και στη λεωφορειολωρίδα, κόρνες, ένταση…

Επέστρεψα στην Αριστοτέλους για να διαπιστώσω αν επρόκειτο για ένα τυχαίο περιστατικό, για να δω πιο προσεκτικά την κατάσταση. Στα 5 μόνο λεπτά που χρειάστηκε να μείνω και να περπατήσω το τετράγωνο μεταξύ των οδών Βασιλέως Ηρακλείου και Τσιμισκή διέσχισαν το πλακόστρωτο με άνεση, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, δυο (2) ακόμη αυτοκίνητα: ένα τζιπ και ένα μικρότερο Ι.Χ. Η δε εικόνα με τα παρκαρισμένα δείχνει πως η χρήση …αυθαιρέτως μεταβάλλεται. Με όλα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, με τόσες μικρές ή μεγάλες δραματικές ανατροπές στη ζωή του καθενός μας, αναρωτιέμαι αν έχει σημασία να ασχολείται πια κανείς με θέματα όπως αυτά. Αν έχει νόημα να «χαλιέται»… Ή πόσο ενδιαφέρουν τους ανθρώπους αυτής της πόλης τέτοια προβλήματα. Κι ύστερα σκέφτομαι πως αν αφήσεις τα πράγματα απλώς να συμβαίνουν, αν δέχεσαι με απάθεια ως δεδομένη κάθε υποχώρηση, κάθε έκπτωση και κάθε αλλαγή προς το χειρότερο στο μικρό κόσμο που σε περιβάλει , αν γλιστράς με ευκολία στην αποδοχή, είναι σα να βουλιάζεις σε μια κινούμενη άμμο. Κι όταν θα εξέχει πια μόνο το χέρι σου απ’ αυτήν θα είναι αργά, πολύ αργά. Στο κάτω-κάτω, στην Αριστοτέλους παίζαμε αμέριμνα όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Το χρωστάμε στις ζεστές αναμνήσεις μας.

Υ.Γ.: Κρατάω μια ελάχιστη επιφύλαξη ότι μπορεί, τη συγκεκριμένη ώρα να δίνεται άδεια διέλευσης για την εξυπηρέτηση των καταστημάτων (σε Ι.Χ. αυτοκίνητα;;;). Ακόμη και αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να υπάρχει μια στοιχειώδης προστασία των αμέριμνων και αδαών πεζών (μεταξύ αυτών πολλά παιδιά) με την παρουσία δημοτικών αστυνομικών και τις κατάλληλες προστατευτικές ρυθμίσεις. Ψιλά γράμματα!