Η πιο πολυσύχναστη διάβαση της Θεσσαλονίκης

Πώς το κέντρο ενώνει όλη την Θεσσαλονίκη μέσα σε 90, μόλις, δευτερόλεπτα.

Έχεις αναρωτηθεί ποια είναι η διάβαση πεζών που συγκεντρώνει τον περισσότερο κόσμο σε όλη την πόλη;

Η πλειοψηφία θα στοιχημάτιζε για αυτή τη διάβαση και θα είχε δίκιο. Όλες τις ώρες της ημέρας με διαφορετική σύσταση πληθυσμού και διαφορετικό ρυθμό. Η Σιμπούγια της Θεσσαλονίκης έχει χάζι, ένταση, ενδιαφέρον.

Χρειάζεται 75 δευτερόλεπτα για να μαζευτεί η πόλη στις άκρες της πιο πολυπερπατημένης διάβασής της και μόλις 15” για να την διασχίσει. Στο ύψος της Τσιμισκή με Αριστοτέλους, περάσαμε 90” στο σημείο που συγκεντρώνεται καθημερινά ίσως η πιο πειστική απεικόνιση της Θεσσαλονίκης.

Για την διασφάλιση της καλύτερης δυνατής ροής της οδού, τα φανάρια των πεζών στο ύψος με την πλατεία Αριστοτέλους διαρκούν ελαφρώς λιγότερο χρονικά σε σχέση με τα υπόλοιπα των παράλληλων οδών. Αυτό συνδυαστικά με το σημείο, το οποίο είναι κυριολεκτικά απόληξη σχεδόν όλων των βημάτων στο κέντρο της πόλης, λειτουργούν ως ευκαιρία συγχρωτισμού των πολιτών.

Αν σκεφτείς ότι κάθε 90” στο συγκεκριμένο φανάρι συνωστίζονται και ανανεώνονται συνολικά και από τις δύο πλευρές τουλάχιστον 50 πολίτες, τότε καταλήγεις εύκολα στο συμπέρασμα πως αν υπάρχει ένα σημείο μέσα στην πόλη από το οποίο περνάει καθημερινά όλη η πόλη, τότε είναι αυτό.

Μικρογραφία της ζωής, όπως έλεγε και ο Άσιμος “δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί…”, έφηβοι την προσπερνούν με τα σταράκια τους, ηλικιωμένοι με τα μπαστούνια τους, μητέρες με τα παιδιά τους, εργαζόμενοι με τα λάπτοπ τους, ερωτευμένοι με τις “καρδούλες” τους και ανυπόμονοι με το ύφος “προλαβαίνω”. Κουστουμάτοι και φορμάτοι, hipster και gipsy, χάσμα γεννεών, αισθητικής και χεριών που οι διαφορετικότητα της σακούλας την οποία κουβαλούν, προδίδει την διαφορετικότητα του προφίλ όλων όσοι διασχίζουν το σημείο. Κάπως έτσι λοιπόν, 90” είναι αρκετά για να τρακάρουν οι mass brands με το σκέτο νάιλον λαικής, τα μπαστούνια με τις ρόδες παιδικών καροτσιών, τα σνίκερς με τα σκαρπίνια, τα ψηλά τακούνια με τα ξυπόλυτα πόδια.

Ένα καρέ από το σημείο είναι αρκετό για να χρησιμοποιηθεί νοερά ως μία ουτοπική μακέτα της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπινου δυναμικού της πόλης. Για 75” θα συναντήσεις εκείνους που περιμένουν υπομονετικά και διακριτικά δίπλα από την ράμπα, εκείνους που περιμένουν επάνω της, και εκείνους που αγνοούν την λέξη “περιμένω” γενικά. Σε αυτά τα 75” που συμ-περιμένεις θα ακούσεις τι θα μαγειρέψει για μεσημέρι η κυρία Νίτσα, που θα βγει ο Άρης, ποιον ψήφισε για πρόεδρο ΝΔ ο κυρ Γιάννης, πως πέρασε στο ραντεβού της η Μαρία, πότε έβαλε στην ατζέντα του ο Νάσσος το επόμενο επαγγελματικό του ραντεβού και τι ζήτησε από τον Άι Βασίλη η Γιώτα.

Και όταν κάποιος βιαστικός οδηγός θα φρενάρει στο παραπέντε και θα σταματήσει ακριβώς πάνω στις γραμμές της διάβασης τότε οι διαμαρτυρίες των πεζών θα ξεκινήσουν από ένα απλό επιφώνημα και θα φτάσουν σε μια περήφανη μούτζα!

Όταν το φανάρι ανάψει πράσινο και ο Γρηγόρης δώσει το σήμα, θα δεις όλη αυτή την διαφορετικότητα να ξεχύνεται σύσσωμη ασύντακτα οσάν ασυγκράτητο μπούγιο και ολίγον τι αποπροσανατόλιστο όπως τα περιστέρια, και να μπλέκεται με την απέναντι πλευρά, μέχρι να εξαντληθούν τα 15 δεύτερα που τους αντιστοιχεί, ελευθερώνοντας τις άσπρες γραμμές, δίνοντας την έναρξη της επόμενης αννανέωσης.

Αυτά τα 90” ήταν αρκετά για να καταλάβεις πως στο κέντρο της πόλης, η πόλη, θέλει δε θέλει, για κλάσματα της ώρας εκπέμπει στο ίδιο ακριβώς σύμπαν ανεξαιρέτως.

Την κανονικότητα αυτής της διάβασης διαταράξαμε για μια ώρα πριν πέντε χρόνια στη διάρκεια της πρώτης δράσης του Θεσσαλονίκη Αλλιώς με ένα χορευτικό δρώμενο της Μαριάνθης Ψωμαδάκη που κρατούσε όση ώρα και το πράσινο για τους πεζούς φανάρι.

*Μια δράση που πραγματοποίησε η Ένωση Πεζών στις διαβάσεις. Το βίντεο είναι της Ζωής Δαλαΐνα.