Μισός αιώνας summer sex, drugs, dirtiness & party στο Ποσείδι
Ακόμα και αν νιώθεις "too old for this shit" την νοσταλγία διαβάζοντάς τα, θεώρησέ την δεδομένη.
Παραπάνω από μισό αιώνα τώρα, κάθε καλοκαίρι, το ΑΠΘ και οι φίλοι του βάζουν μαγιό, ντύνονται πόκεμον, πορτατίφ ή απλά γδύνονται και κάνουν κατά χιλιάδες -πολλές χιλιάδες- πέρασμα από το μοναδικό πανεπιστημιακό κάμπινγκ της Ελλάδας.
Τί σημαίνει για όσους το έζησαν και κυρίως τί θα είναι για τους αρχάριους που περνάνε πρώτη φορά τις πύλες του φοιτητικού κάμπινγκ του ΑΠΘ; Συγκεντρώσαμε τα δεδομένα άγριων νιάτων ή -οκ- βασικών φοιτητών που δεν ντράπηκαν να μιλήσουν για τα ανομολόγητά του παραβαίνοντας την θέση που θέλει “ό,τι συμβαίνει στο Ποσείδι να μένει στο Ποσείδι”. Ακόμα και αν νιώθεις “too old for this shit” την νοσταλγία διαβάζοντάς τα, θεώρησέ την κάπως δεδομένη.
Facts & tips και όσα κάνουν το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής και την κατασκήνωση Καλάνδρας το απόλυτο “τουλάχιστον μια φορά στην ζωή σου” για έναν φοιτητή.
Συνοπτικά: Αν το Ποσείδι είχε στόμα να μιλήσει, τότε θα τα ‘λεγε περίεργα από το πολύ ποτό, αρκετά βρώμικα από την απλυσιά και πολύ χαμογελαστά από το overdose αμφιβόλου ποιότητας sex. Γενικά ο κανόνας είναι αυτός. Δεν μετράει η ποιότητα αλλά η ποσότητα. Και το βασικότερο tip από όλα είναι: όσο φθηνότερα αυτά που μπαίνουν στο στόμα σου τόσο περισσότερες μέρες παραμονής κέρδος.
– Τουαλέτα. Πηγαίνεις γύρω στις 7.00 – 7.30 το πρωί που μόλις έχουν καθαριστεί από τις καθαρίστριες. Μετά δύσκολα. Οι τουαλέτες στο συγκεκριμένο κάμπινγκ είναι διαχρονικά αίσχος. Και προσοχή στην παραλία με το φως του ήλιου φανερώνονται όσα συνέβησαν την νύχτα. Μην πατήσετε τίποτα που δεν πρέπει.
– Βρωμιά. Συμβιβάσου και θεώρησέ την δεδομένη. Όχι μόνο γύρω σου αλλά κυρίως πάνω σου. Δεν θα πλυθείς σωστά όσο παραμείνεις εκεί. Βασικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην δει αφρόλουτρο το δέρμα σου καθόλου. Ακόμα και αν έχεις την πρόθεση, οι ουρές έξω από τις ντουζιέρες θα στην ακυρώσουν. Θάλασσα και πάλι θάλασσα.
“Εγώ νομίζω είναι μύθος το σεξ. Αυτοί που κάνουν τον χειμώνα κάνουν και Ποσείδι. Εγώ 4η χρονιά σταθερά και τίποτα…”, δεν το βάζει κάτω.
– Ναρκωτικά. Λογικό είναι σε ένα μέρος με ελευθεριακό πνεύμα να μυρίζει κανείς και τη μυρωδιά του μπάφου. Οκ εδώ έρχεσαι φορτωμένος ή απλά βρίσκεις φίλους ή και όχι φίλους να σε κεράσουν κάτιτις.
“Πάρτυ πόκεμον. Είσοδος με το τραγούδι του παιδικού. Ξεχυνόμαστε στο κάμπινγκ. Για να εξελιχθούμε ζητάμε αλκοόλ. 😀😀 Και μας κερνάνε από παντού.” και φατσούλες που χαμογελάνε.
– Αλκοόλ. Γενικά τα ποτά είναι πανάκριβα εντός. Να είσαι καλά προετοιμασμένος και να έχεις φέρει μαζί σου προμήθειες υπολογίζοντας το διπλάσιο χρόνο παραμονής σου από αυτόν που είχες προγραμματίσει.
“Αν ξενερώνω είναι που μαζεύεται η σάρα και η μάρα. Όχι ΕΠΑΛ, ΤΕΙ και λοιπά, παιδιά σόρυ αλλά δεν χωράμε”, το τέλος για τους χίλιους καλούς.
– Ύπνος. Δεν θα κοιμηθείς ούτε πολύ ούτε καλά. Αλλά η κατάλληλη ώρα για ύπνο είναι στις 19.00 το απόγευμα μέχρι τις 23.00 είτε στις 6.00 – 9.30 το πρωί.
– Σκηνή. Αν θες να κοιμάσαι τις κανονικές ώρες πρέπει να βρεις τοποθεσία να βάλεις την σκηνή σου έτσι που να μην χτυπάει ήλιος στο σημείο το πρωί αλλιώς το “ψημμένο κοτόπουλο” θα είναι η παρομοίωση της ημέρας σου.
“Κουνιόταν η σκηνή πέρα δώθε, περιμέναμε να τελειώσουν. Όταν τελείωσε του φώναξε ένα “και τωρα τελειώσαμε”. Βγήκε και ήρθε να πιούμε μπύρες που την περιμέναμε.” κλασικό και εικονογραφημένο.
– Φαγητό. Στην τραπεζαρία είναι ωραίο αλλά όχι τόσο προβάσιμο οικονομικά για όλους όσοι δεν είναι φοιτητές του ΑΠΘ. Πετάγεσαι στο χωριό για προμήθειες και όλα καλά.
– Δυσκοιλιότητα. Στα μέγιστα. Ίσως φταίνε αυτά που πίνεις και τρως, είτε τελικά η φύση δεν σε εμπνέει. Όταν φεύγεις εχεις την κοιλιά όλων όσοι φεύγουν από το Survivor.
“Μιλάμε για Σαββατοκύριακα που το κάμπινγκ μαζεύει και 10.000 κόσμο”, οι αριθμοί δεν ψέυδονται.
– Επικοινωνία. Αν και το Ποσείδι είναι ίσως η μόνη κατάσταση στην οποία θα βρεθείς και δεν θα νιώσεις την ανάγκη να χρησιμοποιήσεις τα κοινωνικά σου δίκτυα -συνήθως οι φωτογραφίες ανεβαίνουν μαζικά με το που επιστρέψεις- πάρε πολύμπριζο. Αλλιώς ξέχνα το κινητό σου όσο είσαι εκεί.
“Πήγε κύριος στα απολεσθέντα να καταγράψει την τσάντα με τους μπάφους που έχασε. Το εννοοούσε. Το αστείο είναι ότι τον κάλεσαν πράγματι όταν την βρήκαν.” γνωρίζεις καλύτερα τους φίλους σου.
– Πάρτι. Τρελά αγόρια θα κουβαλήσουν μαζί τα τεράστια ηχοσυστήματά τους, θα υπάρχουν Κρητικοί που θα βαράνε Τζουγανάκη στο τέρμα 24/7 + τα πάρτυ των παρατάξεων (ναι δεν γλιτώνεις ούτε εδώ) αλλά και τα beach bar, τα μπίτια και το ξεσάλωμα είναι πιο δεδομένα από το μαγιό σου. Οι περισσότεροι κοιμούνται κατά της 11 το βράδυ για να ξυπνήσουν 2 με 3 την νύχτα, να ντυθούν και να πάνε προς το beachαρο. Πίνεις – χορεύεις μέχρι τις 7 το πρωί.
– Θάλασσα. Ξαπλώνεις στην πετσέτα του δίπλα θέλεις δεν θέλεις. Πήχτρα από τις λίγες που θα συναντήσεις στην ζωή σου τουλάχιστον στην παραλία ακριβώς μπροστά. Και όταν αποφασίσεις να βουτήξεις τις ώρες αιχμής το κάνεις κάθετα και ποτέ οριζόντια. Δεν χωράς.
“Να ανοίγεις το φερμουάρ της σκηνής και να ζητάς για προφυλακτικό τους τριγύρω. Από στόμα σε στόμα βρίσκεται τσακ μπαμ.”, ανεκτίμητες στιγμές.
– Είσοδος. Κάθε χρόνο σχεδόν αλλάζει η διαδικασία εισόδου. Άλλοτε μπορούσε ο κάθε φοιτητής να βάλει δύο άτομα ως φιλοξενούμενους. Ακόμα και στους φοιτητές που έβγαζαν κάρτα “τους έβγαζαν την Παναγία” -αυτολεξεί όπως ειπώθηκε- για να εισέλθουν. Μετά άλλαξε η διαδικασία και επιτρεπόταν ένας φιλοξενούμενος για κάθε φοιτητή ενώ έμπαινες πλέον με το πάσο και όχι με την κάρτα. Το βασικό όμως είναι άλλο. Δεν υπάρχει τρελός έλεγχος. Όποιος δεν θέλει να πληρώσει -τουλάχιστον μέχρι και πέρυσι- έμπαινε από την παραλία ή πηδούσε τον φράχτη δίπλα από τις στρατιωτικές κατασκηνώσεις.
