Ο νέος Δήμαρχος μας ανοίγει το σπίτι και την καρδιά του

Συνέντευξη: Κική Μουστακίδου | Εικόνες: Γιάννης Τριανταφυλλόπουλος

Ένα τυπικό καλοκαιρινό πρωινό, στην Άνω Πόλη. Ο νέος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, μας υποδέχτηκε στο σπίτι του, εκεί όπου ζει τα τελευταία 13 χρόνια. Με τον σκύλο του, τον Κέλσο, στη συντροφιά μας, η κουβέντα κύλησε ανεπιτήδευτα από το χθες στο σήμερα και από το παρόν στο μέλλον, μόλις δυο μήνες πριν αναλάβει τα ηνία του Δήμου Θεσσαλονίκης. Μια ιδανική ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τον ίδιο προτού ο χρόνος του εκ των πραγμάτων ροκανιστεί. Ανάμεσα σε πίνακες ζωγραφικής, βιβλία και 10.000 cd (!), ξετυλίξαμε το νήμα από την αρχή.  

Το χθες ως θεμέλιο του σήμερα 

Στην παιδική σας ηλικία, στα πρώτα όνειρα για το γνωστό «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», πέρασε ποτέ η σκέψη «Δήμαρχος Θεσσαλονίκης»; 

Θα ήταν περίεργο σαν παιδί να έλεγα ότι θέλω να γίνω δήμαρχος, δε νομίζεις; Αν το πίστευα ή το έλεγα θα το παραδεχόμουν, αλλά όχι. Πιο πολύ ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου, να γίνω μηχανικός, «να κατασκευάζω και να χαίρομαι», όπως έλεγε και ο ίδιος. Πάντα με συνέπαιρνε η εικόνα του εργοταξίου. Να δημιουργείς μέσα από τα σχέδια στο χαρτί και σ’ αυτήν τη διαδικασία να εμπλέκονται μαστόρια, εργάτες, μηχανήματα. Το εναλλακτικό σχέδιο που είχα όταν ήμουν πιτσιρικάς ήταν να πετάω. Να γίνω πιλότος και να ταξιδεύω. Ακόμη και σήμερα κάθε επίσκεψη σε αεροδρόμιο, κάθε πτήση με γοητεύει. Μπορεί να μην έγινα επαγγελματίας πιλότος τουλάχιστον πήρα ερασιτεχνικό πτυχίο πιλότου και πετάω -δυστυχώς τελευταία σπάνια- με τα μονοκινητήρια αεροπλάνα της αερολέσχης.

Κατά μία έννοια είμαι ευγνώμων που κατάφερα να γίνω μηχανικός συνεχίζοντας μια οικογενειακή παράδοση τριών γενεών, δίνοντας και τη χαρά στον πατέρα μου που παρά την αγάπη που μας είχε ήταν ένας άνθρωπος με απαιτήσεις και αυστηρός.  

Σε ποια γειτονιά της Θεσσαλονίκης μεγαλώσατε και τι θυμάστε από τον Κωνσταντίνο των παιδικών και εφηβικών σας χρόνων; 

Μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης. Ενορία Αγίας Σοφίας. Εκεί παντρεύτηκαν οι γονείς μου, βαπτίστηκα κι εκκλησιαζόμουν με τα σχολεία μου κι εγώ. Έπαιζα μπάλα στον περίβολο όταν ήμουν μικρός! Δημοτικό σχολείο στην Ικτίνου, Γυμνάσιο και Λύκειο στο Πειραματικό Σχολείο, σπουδές στο Αριστοτέλειο. Θυμάμαι μια Θεσσαλονίκη πολύ ζεστή κι ασφαλή. Μεγάλωσα μέσα σ’ ένα περιβάλλον φιλικό που μου παρείχε την αίσθηση της οικειότητας. Η οικογένεια μου, η γειτονιά μου, οι τόσοι πολλοί φίλοι μου. Αλλά και ένας αέρας μια πόλης περήφανης και κοσμοπολίτικης. Ένιωθα και νιώθω ακόμη ότι η Θεσσαλονίκη και οι άνθρωποί της είναι αυτοί που με προστατεύουν αλλά και αυτοί που μου δίνουν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες.  

Ο πατέρας σας ήταν πρόεδρος του ενιαίου ΠΑΟΚ όταν γεννηθήκατε, ήταν αυτός που έκανε τα σχέδια για το γήπεδο της Τούμπας. Εσείς μικρός παίζατε μπάλα; Κάνατε κάποιο άλλο άθλημα; Με ποιον τρόπο συνδεθήκατε ψυχή και σώμα με το κομμάτι ”αθλητισμός”;  

Ποδόσφαιρο κυρίως εκείνα τα χρόνια, όπως όλοι της γενιάς μου. Τότε ο ΠΑΟΚ ήταν μέγεθος και η Κυριακή στο γήπεδο μία ιεροτελεστία μοναδική που έδινε νόημα σε όλη την εβδομάδα. Λίγο ο πατέρας μου και η σχέση του με τον ΠΑΟΚ, λίγο οι μεγάλοι παίκτες εκείνης της εποχής που στα μάτια μας ήταν ήρωες– δεν θέλει και πολύ – να δεθείς με την ομάδα και τον αθλητισμό ευρύτερα. Με συναρπάζει η ατμόσφαιρα του γηπέδου, και τα συναισθήματα που γεννιούνται: και χαράς αλλά και λύπης. Αυτή είναι μία σχέση που κρατά από τότε βέβαια και δεν την αλλάζω. Να σας πω όμως και κάτι ακόμη; Ήμουν από τους πρώτους που επέλεξα να βγω και να το πω ανοιχτά ότι στηρίζω μία συγκεκριμένη ομάδα, αν δεν το έκανα θα έλεγα ψέματα στο λαό της Θεσσαλονίκης. Ένας άνθρωπος του αθλητισμού όμως πάντα σέβεται την αγάπη των άλλων για τη δική τους ομάδα. Και κατανοώ την ανάγκη της νίκης αλλά και το αναπόφευκτο της αποτυχίας. Αν θέλετε είναι η πεμπτουσία της άμιλλας, και η απόδειξη του καλύτερου και του ικανότερου. Δεν πρόκειται ποτέ να αδικήσω στην κρίση και στις επιλογές μου ως Δήμαρχος τα αισθήματα και αιτήματα κανενός σωματείου της πόλης. Τα γνωρίζω πολύ καλά και μάλλον γνωρίζω και τις λύσεις τους.

Θέλω να βοηθήσω τις ομάδες της πόλης μας για να ξαναφέρουμε νίκες και πρωταθλήματα στη Θεσσαλονίκη. Ποιος δεν θυμάται τα μεγάλα ματς Άρη – ΠΑΟΚ στο μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του ‘90 αλλά και τα ποδοσφαιρικά ντέρμπι και τους πολύ μεγάλους παίκτες που φόρεσαν τις φανέλες των ομάδων μας. Πρέπει να φτάσουμε από άλλες οδούς πλέον, πάλι εκεί – σε μια Θεσσαλονίκη του αθλητισμού. 

Τι μαθητής ήσασταν, ποια ήταν τα μαθήματα που αγαπούσατε; Κρατάτε σήμερα επαφή με συμμαθητές σας και τι σας είπαν όταν τους ανακοινώσατε ότι θα διεκδικήσετε τη Δημαρχία; 

Άριστος μαθητής και άριστος φοιτητής – ναι, αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ήμουν αυτό που λένε «σπασικλάκι» ή «φυτό». Το οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν πάντα αυστηρό στην πειθαρχία αλλά και στην αφοσίωση μου στις μελέτες και σπουδές μου. Αλλά κι εγώ πάντα ήθελα να πετύχω τους στόχους μου οπότε οι καλές επιδόσεις ήρθαν μάλλον φυσιολογικά. Κρατώ επαφή με συμμαθητές – η αλήθεια είναι όχι με πολλούς. Μερικούς ναι, θα ήθελα πολύ μιας και έχω χάσει τα ίχνη τους και με άλλους διατηρούμε επαφές – όχι δυστυχώς ιδιαίτερα πυκνές. Χάρηκα που σε μια εκπομπή μετά την εκλογή μίλησε για μένα ο αγαπημένος μου δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο.

Σε δυο τρεις από τους συμμαθητές μου όταν ανακοίνωσα τις προθέσεις μου με κοίταξαν με μισό μάτι και μου είπαν «είσαι σίγουρος; Πού πας να μπλέξεις»; Όταν όμως τους εξήγησα το σκεπτικό μου το δέχτηκαν και μου ευχήθηκαν, πιστεύω όλοι με στήριξαν. Αλλά αυτό δεν είναι τελικά οι φίλοι, οι συνοδοιπόροι της ζωής μας; Στο τέλος της βραδιάς να στηρίξουν την απόφασή σου, όποια και αν είναι αυτή. 

Από το ΑΠΘ στο Πανεπιστήμιο Μπράουν: Ποιο ήταν ακριβώς το αντικείμενο του μεταπτυχιακού σας και τι κρατάτε ως καλύτερες αναμνήσεις από τα χρόνια στην Αμερική;

Αμερική, ένας  άλλος κόσμος. Άλλη κουλτούρα, άλλη αρχιτεκτονική, διαφορετικός τρόπος ζωής. Δεν το λέω αξιολογικά καθώς και ο δικός μας έχει σημεία που αντιλαμβάνεσαι την αξία τους μόνο όταν τα χάσεις. Αλλά εκεί το εκπαιδευτικό σύστημα για παράδειγμα είναι μία εμπειρία ζωής και εγώ νιώθω τυχερός που μπόρεσα να το ζήσω. Θυμάμαι πως η πρώτη μου εντύπωση εκεί σχετιζόταν με τις κλίμακες. Όλα πιο μεγάλα, όλα πιο άνετα, μεγάλοι χώροι, μεγάλες αποστάσεις, και πιο γρήγορα. Από τη Θεσσαλονίκη των στενών δρόμων στις Η.Π.Α των μεγάλων λεωφόρων, η αλήθεια είναι πως ένα σοκ το παθαίνεις. Από εκείνα τα χρόνια κρατώ παρέες, πάρτυ, ξενύχτια διαβάσματος με συμφοιτητές, αλλά και πολλή τηλεόραση. Μην ξεχνάς ότι τότε στην Ελλάδα είχαμε μόνο 2-3 κανάλια. Πάντως τη διασκέδαση και την παρεΐστικη ζωή της Θεσσαλονίκης νομίζω δεν μπορείς να την βρεις ΠΟΥΘΕΝΑ!

Κλασικά και αυτά για κάθε νέο που σπούδασε. Απλά εκεί υπήρχε και ένα εκπαιδευτικά αυστηρό πλαίσιο που σε «υποχρέωνε» να διαβάσεις.  

Ποια εφόδια και αξίες ζωής νιώθετε ότι σας έδωσαν οι γονείς σας; Τι νιώθετε ότι πήρατε σαν άνθρωπος από τον καθένα ξεχωριστά και για ποιο πράγμα θα ευγνωμονείτε μέσα σας για πάντα τον καθένα τους;

Τους ευγνωμονώ για την αγάπη τους και τη φροντίδα τους, για τη σταθερότητα που έδειξαν στα ζητήματα που σχετίζονταν με την ανατροφή μας και για την πάντα μετρημένη συμπεριφορά τους, που δίδαξε την αρετή και την αξία της υπομονής, της μετριοπάθειας και της αποφυγής μεγάλων διακυμάνσεων. Τώρα αυτή η ερώτηση το ξέρετε ότι μοιραία θα έχει σημεία που θα φανούν κλισέ αλλά πώς αλλιώς να περιγράψεις τη σχέση με τους γονείς;

Πατέρας αυστηρός αλλά δίκαιος, μειλίχιος αλλά πάντα με απαιτήσεις. Πολιτικά ενεργός με κοινωνικές ανησυχίες προσπάθησε να μας διδάξει αλλά όχι να μας ποδηγετήσει. Σημαντική διαφορά. Μητέρα υπερπροστατευτική, φροντίδα, ενδιαφέρον και απλόχερα αγάπη – την εισπράττω μέχρι σήμερα. Να φανταστείτε ακόμη και μέσα στην προεκλογική περίοδο μου τηλεφωνούσε για να μου δώσει πληροφορίες και εικόνα του αγώνα. Κινητοποιούσε κόσμο και οργάνωνε και αυτή την καμπάνια στα δικά της κοινά. Μοναδική η σχέση μου με αυτήν. 

Πώς θεωρείτε ότι συνέβαλε στη διαμόρφωση της αισθητικής σας η θεία σας, Αλίκη Τέλλογλου; Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση που έχετε από εκείνη;

Η καθημερινή συναναστροφή μου με το φιλότεχνο περιβάλλον της οικίας της οδού Αριστοτέλους, όπου ζούσε η θεία μου Αλίκη Τέλλογλου, ιδρύτρια και δημιουργός του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών, μετά από χρόνια μπορώ να πω ότι καθόρισε την ευαισθησία με την οποία αντιμετωπίζω κοινωνικά θέματα και την ιδιαίτερη ματιά στα θέματα πολιτισμού. Των εικαστικών και της τέχνης γενικότερα. Αλλά και σε μεγάλο βαθμό την διάθεση της ως δωρήτριας αλλά και ως ενεργού πολίτη της πόλης και της πατρίδας μας. 

Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας γωνιά στο πατρικό σας σπίτι και γιατί; Ποιο σημείο κοιτάζετε με περισσότερη αγάπη και συγκίνηση όταν επιστρέφετε στο σπίτι που μεγαλώσατε; 

Νομίζω η κουζίνα! Πάντα κάποια νοστιμιά, ένα γεμάτο ψυγείο αλλά και η ζεστασιά και η «προχειρότητα» ενός πολύ οικείου χώρου. Με μυρωδιές και κοντινότερες αποστάσεις.

Το σήμερα στο κατώφλι του αύριο

Υποθετικό σενάριο: 24 ώρες πραγματικά ελεύθερες, χωρίς να χτυπάει κανένα τηλέφωνο, χωρίς καμία υποχρέωση, στη Θεσσαλονίκη. Πώς περνάτε τη μέρα σας, τι επιλέγετε να κάνετε, σε ποια συγκεκριμένα μέρη; 

Παίρνω τον Κέλσο – τον σκύλο μου – για βόλτα στην παραλία, πηγαίνω γυμναστήριο χωρίς το άγχος του ρολογιού και συναντώ φίλους μου σε κάποιο μαγαζί του κέντρου – ε, ας μην κάνουμε και διαφήμιση τώρα πλέον. Μετά θα ξεκουραζόμουνα λίγο το μεσημέρι και το βράδυ θα επέλεγα να το περάσω είτε βλέποντας μία ταινία στο σινεμά είτε κάποια θεατρική παράσταση. Αν είχε βέβαια παράσταση η Κ.Ο.Θ θα ήμουν εκεί. Πάντως για να σας απαντήσω ρεαλιστικά, έχω ξεχάσει πως είναι 24 ώρες χωρίς τηλέφωνο. Έχω να το ζήσω πολλούς μήνες. 

Πέρα από την οργανωτικότητά σας, ποια άλλα στοιχεία θα λέγατε ότι σας διακρίνουν και ποιο είναι το μεγαλύτερο «αγκάθι» στο χαρακτήρα σας, αυτό που το δουλεύετε ενδεχομένως χρόνια και δεν έχετε καταφέρει να το αποχωριστείτε;

Είμαι όντως οργανωτικός και θέλω στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό να ελέγχω καταστάσεις και εξελίξεις που με αφορούν. Απεχθάνομαι την τυχαιότητα, τον αιφνιδιασμό και την μη πρόβλεψη. Επειδή λοιπόν έχω αυτό το «κουσούρι» πολλές φορές απαιτώ όλοι γύρω μου να το ασπάζονται και να λειτουργούν καθ’ αυτόν τον τρόπο με αποτέλεσμα να υπάρχουν τριβές. Βέβαια, η προεκλογική αυτή εκστρατεία μου έδωσε πολλά μαθήματα. Έμαθα πολλά μέσα από αυτή τη διαδικασία και το κυριότερο ίσως την αναγκαιότητα της υπομονής και της ανεκτικότητας. Ξέρετε, οι ομαδικές δουλειές και προσπάθειες βασίζονται πολύ στη συνεργασία πολλών και διαφορετικών ανθρώπων και αυτό είναι κάτι καταστατικά δύσκολο. 

Ποιο πράγμα μπορεί να σας νευριάσει και να σας θυμώσει πολύ; Ποια εικόνα μπορεί να σας συγκινήσει μέσα σε δευτερόλεπτα; Ποιο φαγητό σας χαρίζει μικρές εκρήξεις ευτυχίας; Ποια φράση είναι ο οδηγός της ζωής σας;

Με θυμώνει η τσαπατσουλιά, ο ωχαδερφισμός, η αναζήτηση εύκολων και λύσεων και δικαιολογιών. Είμαι άνθρωπος του καθήκοντος και η αλήθεια είναι ότι τα «ψειρίζω» τα πράγματα. Θέλω να γίνονται όλα σωστά – ή τουλάχιστον τα περισσότερα. 

Με συγκινεί η σκέψη και η εικόνα του πατέρα μου και συγκινούμαι εύκολα όταν τον φέρνω στη θύμησή μου. Είναι μία προσωπική αδυναμία μού, αλλά δεν απολογούμαι για αυτήν. Η σχέση μου με τους γονείς μου είναι ένας πολύ δυνατός δεσμός.

Φαγητό; Αν και στις εκλογές φάγαμε πολλές μπαγκέτες με γαλοπούλες στο πόδι, προτιμώ είναι αλήθεια το αρνάκι φρικασέ, και τα ντολμαδάκια της μητέρας μου! 

Μια φράση που με έχει σημαδέψει είναι αυτή του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Κέννεντυ: «Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». 

26 Μαΐου & 2 Ιουνίου: Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνατε μόλις μάθατε ότι περνάτε στον β’ γύρο και αντίστοιχα η πρώτη σκέψη μετά τη νίκη; Πώς το γιορτάσατε;

Την πρώτη Κυριακή κάναμε την έκπληξη. Τα μηνύματα που είχα κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν ενθαρρυντικά αλλά πάντοτε ήμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι. Το βράδυ, όταν σιγουρευτήκαμε μαζί με τους συνεργάτες μου για το αποτέλεσμα μπορώ να σας πω ότι είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου τις επόμενες κινήσεις. Ήταν το πρώτο ημίχρονο …

Τη δεύτερη Κυριακή, το αποτέλεσμα, η ευρεία νίκη με γέμισε χαρά –  θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ το αντίθετο – όμως ταυτόχρονα και μεγάλη ευθύνη. Οι προσδοκίες της πόλης μόλις είχαν σχηματοποιηθεί σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα και πλέον η πόλη περιμένει πράξεις. 

Ακόμη δεν πρόλαβα να χαρώ και να γιορτάσω τη νίκη. Οι συνεργάτες μου διαμαρτύρονται γιατί δεν τους κέρασα ένα ποτό, αλλά αν διαβάζουν τη συνέντευξη αυτή, τους το υπόσχομαι. 

Έχετε συνειδητοποιήσει ότι από το φθινόπωρο θα κρατάτε το «τιμόνι» της πόλης στα χέρια σας; Ποια είναι η μεγαλύτερη ελπίδα και ο μεγαλύτερος φόβος που για εσάς συνοδεύει τον τίτλο του Δημάρχου Θεσσαλονίκης;

Το έχω συνειδητοποιήσει, να είστε σίγουροι. Έχει αρχίσει η διαδικασία ενημέρωσής μου στο δημαρχιακό μέγαρο παρά τον καύσωνα που επικρατεί. Τώρα αρχίζει η πραγματική δουλειά και είμαστε έτοιμοι για αυτά τα καθήκοντα. Η ευθύνη είναι μεγάλη αλλά είμαστε έτοιμοι. Υπάρχουν πολλά θέματα ανοιχτά αλλά δηλώνω αισιόδοξος – αυτό δεν αλλάζει. 

Μεγαλύτερος φόβος μου έχει να κάνει με πιθανά συμβάντα που δεν μπορούν να προβλεφθούν. Για παράδειγμα μία περιβαλλοντική καταστροφή, ένα μείζον τεχνολογικό ατύχημα – καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει άμεσα ο άνθρωπος και η Πολιτεία παρά μόνο να προετοιμαστεί κατάλληλα για να είναι σε θέση να διαχειριστεί τις συνέπειες. 

Ελπίδα μου και κρυφός πόθος να καταφέρω στη θητεία μου να αφήσω σημαντικό έργο που θα βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων και θα τους αποδείξει στην πράξη πως αξίζουμε περισσότερα και καλύτερα. Αισιόδοξος σε κάθε περίπτωση. 

Το αύριο, το μέλλον, ο δρόμος που ανοίγει 

Ποια θετικά κρατάτε από την παρακαταθήκη Μπουτάρη; Σε ποιους τομείς νιώθετε ότι έχετε να δουλέψετε βελτιώνοντας καταστάσεις και όχι χτίζοντας τες από την αρχή; Ότι έχετε να συνεχίσετε βήματα και όχι να τα δημιουργήσετε από το μηδέν;

Θέλω να είμαι δίκαιος. Το έργο του Γιάννη Μπουτάρη θα αποτιμηθεί σε βάθος χρόνου και πάντως όχι ακόμη. Αυτό που κατάφερε ο Μπουτάρης και πρέπει να του το πιστώσουμε είναι πως άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη δημαρχία, το θεσμό. Έφερε έναν άλλο αέρα στην πόλη, ενίσχυσε την εξωστρέφεια της και –αρχικά τουλάχιστον – ενίσχυσε την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση της πόλης. Υστέρησε δραματικά σε ζητήματα καθημερινά. Αποκόπηκε από τα μικρά αλλά επίμονα προβλήματα. Επέδειξε μία διαχειριστική ανεπάρκεια για χάρη της προσωπικής δημοφιλίας και υπέταξε το συλλογικό στο προσωπικό. Τέλος αποκόπηκε και από το λαϊκό αίσθημα με τις αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις του σε ζητήματα ευαίσθητα και παγίωσε ένα χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και το πρόσωπό του. Ένας κύκλος έκλεισε. Ο κύκλος που ανοίγει θα είναι κρίσιμος. Μπροστά μας έχουμε μεγάλες προκλήσεις αλλά και δυνατότητες. Όπως έχω πει άλλωστε, δεν ήρθαμε για να μηδενίσουμε το έργο κανενός, ούτε να γκρεμίσουμε ό,τι καλό έχει γίνει σε αυτήν την πόλη. Ήρθαμε να χτίσουμε και να θεραπεύσουμε τις παθογένειες.

Ποια είναι τα τρία πράγματα που έχετε δει σε άλλες πόλεις του εξωτερικού, τα ζηλέψατε και τα θέλετε να υπάρξουν και να αναπτυχθούν στη Θεσσαλονίκη;

Πρώτο – σχεδόν σε κάθε σοβαρή πόλη υπάρχει μία κεντρική πλατεία τοπόσημο. Ένα σημείο ή περιοχή που είναι καρδιά της πόλης και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των κατοίκων και των επισκεπτών. Σε εμάς αυτή είναι η Αριστοτέλους και για αυτό είπαμε ότι θα την αναβαθμίσουμε. Δεύτερο – ζηλεύω τις παραθαλάσσιες πόλεις που έχουν όμως και ανάλογη «κίνηση» στη θάλασσα. Ακτοπλοϊκές συνδέσεις, προορισμοί κρουαζιέρας, θαλάσσιες αστικές συγκοινωνίες και μαρίνες. Η Θεσσαλονίκη πρέπει να γίνει μία τέτοια πόλη και να αγκαλιάσει ξανά τη θάλασσα. Να μετατραπεί ο Θερμαϊκός από φόντο της πόλης σε νοητή και λειτουργική επέκτασή της. Τρίτο – ζηλεύω το πράσινο και μάλιστα το περιποιημένο πράσινο πολλών πόλεων στην Ευρώπη. Διετέλεσα αντιδήμαρχος πρασίνου και προσπάθησα σε πολλά μέτωπα. Θέλω ως δήμαρχος να αλλάξω την αρνητική σχέση πρασίνου ανά κάτοικο και να αναβαθμίσω αισθητικά το αστικό τοπίο.  

Εξακολουθεί να ισχύει η δέσμευσή σας ότι θα γίνετε Αντιδήμαρχος Καθαριότητας για να επιμεληθείτε προσωπικά την καθαριότητα της πόλης; Πώς ο κόσμος, από τον πολίτη –  περαστικό μέχρι τον καταστηματάρχη, θα μάθει να μην βρωμίζει την πόλη; 

Ήταν μία βασική υπόσχεση αυτή και θα την τηρήσω. Ως δήμαρχος θα τεθώ επικεφαλής της προσπάθειας να καθαρίσει η πόλη. Αυτή η υπόσχεση σηματοδοτεί μία προτεραιότητα, μία ιεράρχηση των ζητημάτων. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε για υποδομές, για εξωστρέφεια, για ένταξη της πόλης σε όλα τα παγκόσμια δίκτυα τουρισμού, πολιτισμού, επενδύσεων όταν ζούμε σε μία βρώμικη πόλη. Είναι σα να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Πρώτα λοιπόν καθαρίζουμε την πόλη, φέρνουμε ευταξία και αμέσως μετά ξεκινάμε την προσπάθεια αναβάθμισής της. Τώρα σε ό,τι αφορά στον κόσμο, πιστεύω πως μία καθαρή πόλη, μία καθαρή γειτονιά είναι αποτρεπτικός παράγοντας ρύπανσης. Αν ο κάτοικος ζει σε ένα νοικοκυρεμένο αστικό περιβάλλον θα ντραπεί – επιτρέψτε μου την έκφραση – να το βρωμίσει. Αν ζει σε μία χαβούζα όμως τότε το πιθανότερο είναι να μιμηθεί ανάλογες συμπεριφορές. 

Στην κατεύθυνση μιας πιο ενεργής Κοινωνίας των Πολιτών, πώς μπορεί να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου ώστε να την παρακολουθεί ο κόσμος; Και πιο σύντομη επίσης;

Μεγάλη αλήθεια αυτό το «πιο σύντομη», σας το λέω εκ πείρας. Αν κάποιος μη εμπλεκόμενος με τα του δήμου δει από σπόντα συνεδρίαση δημοτικού συμβουλίου ή θα αλλάξει κανάλι ή θα τον πάρει ο ύπνος. Δύσκολο ερώτημα που για να απαντηθεί πρώτα θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Αυτό που πρέπει σίγουρα να γίνει είναι να μειωθεί η διάρκεια των συνεδριάσεων και να γίνει πιο ουσιαστική. Η δημοκρατική διαδικασία είναι σύνθετη και χρονοβόρα και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν – αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με μία γραφειοκρατικοποίηση κάθε πολιτικής διαδικασίας. Θα αποξενώσουμε τον κόσμο. Στην κατεύθυνση του ερωτήματός σας για παράδειγμα, έχουμε εξαγγείλει πως μία φορά το εξάμηνο ο δήμαρχος της πόλης θα απαντά σε ερωτήματα της κοινωνίας των πολιτών σε έναν ανοιχτό διάλογο – μια μορφή συμμετοχικής δημοκρατίας και κοινωνικής λογοδοσίας.  

Μπορούν να αξιοποιηθούν όλες οι επαγγελματικές αθλητικές ομάδες της πόλης ως προς το συμφέρον της πόλης τουριστικά, να αποκτήσει ένα τέτοιο branding στο κομμάτι του τουρισμού η πόλη; Είναι κάτι που θα μπορούσε να κινητοποιηθεί από το Δήμο;

Στο σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό τον πρώτο λόγο έχουν οι ίδιες οι ομάδες, οι οργανισμοί που βρίσκονται από πίσω τους, οι ιδιοκτήτες – μεγαλομέτοχοι και ο κόσμος τους. Ο δήμος που φιλοξενεί τις ομάδες έχει ρόλο να παίξει και να τις βοηθήσει όπου και όπως μπορεί. Μόνο κέρδος θα έχει. Όμως χρειάζονται πολλά ακόμη να γίνουν για να φτάσουμε εκεί. Ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ για παράδειγμα δείχνει το δρόμο. Οι ομάδες μας χρειάζονται γήπεδα, εγκαταστάσεις, business plan ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές και να πρωταγωνιστήσουν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και ποιος δεν θα ήθελε να έρχονται στη Θεσσαλονίκη οπαδοί άλλων Ευρωπαϊκών ομάδων να δούνε τους αγώνες και ταυτόχρονα να  επισκεφθούν και την πόλη μας. Άλλωστε, όπως και στην Ευρώπη οι ομάδες κάθε πόλης είναι κατά κάποιο τρόπο και πρεσβευτές της. Τι πιο ωραίο από το να παίζει ο ΠΑΟΚ με τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Νέα Τούμπα, ο Άρης στο ανακαινισμένο «Κλεάνθης Βικελίδης» με τη Λίβερπουλ και ο Ηρακλής με τη Γιουβέντους.  

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με πολλά και ενδιαφέροντα Μουσεία. Υπάρχει, ωστόσο, κάποιο Μουσείο που κατά τη γνώμη σας λείπει; 

Στη Θεσσαλονίκη θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα μουσείο πόλης, στα πρότυπα τόσο των Αθηνών όσο και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων. Ένα μουσείο που θα παρουσιάζει την εξέλιξη της πόλης μας ανά τους αιώνες μέσα από την τέχνη, την πολεοδομία, την αρχιτεκτονική. Με εκθέσεις καλλιτεχνών και εκδηλώσεις, με ψηφιακές εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα. Όταν λέμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη με ιστορία 24ων αιώνων πρέπει να μπορούμε να το αποτυπώσουμε στο χώρο, να το σχηματοποιήσουμε και να το προσφέρουμε στον ενδιαφερόμενο. Τώρα αν με ρωτάτε εάν θα ήθελα περισσότερα μουσεία η απάντηση είναι θετική, όμως αυτό που πρέπει να συνυπολογίζουμε είναι πως ο πολιτισμός – σε κάθε του έκφανση- θα πρέπει να αφήνει αποτύπωμα. Να μην υπάρχει πολυδιάσπαση πόρων και προσπαθειών. 

Σεπτέμβριος 2020, η συμπλήρωση ενός χρόνου της δημοτικής σας διοίκησης. Σε ποια περίπτωση θα νιώσετε ότι έχετε αποτύχει;  

Εάν το 2020 δεν υπάρχει στην πόλη αισιοδοξία, εάν δεν υπάρχει απτή βελτίωση της καθημερινής της εικόνας, των λειτουργιών της, θα σημαίνει πως υπάρχουν αστοχίες και καθυστερήσεις. Βέβαια μία διοίκηση δεν κρίνεται στον πρώτο χρόνο της αλλά σίγουρα μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα στόχος μου είναι να δείξουμε ότι η πόλη μπορεί να αλλάξει. Είναι σημαντικό για την ψυχολογία της πόλης και των κατοίκων να φανεί σχετικά γρήγορα ότι γίνεται δουλειά, ότι είναι εφικτή μία άλλη καθημερινότητα. Τα θετικά αποτελέσματα είναι αυτά που θα κινητοποιήσουν τον κόσμο και θα καταστήσουν την υπόθεση της βελτίωσης της πόλης συλλογικό στόχο. Μείζον θεωρώ το ζήτημα της καθαριότητας και της ευταξίας της πόλης. Εκεί θα ρίξω όλο το βάρος των προσπαθειών και εκεί φιλοδοξώ να πετύχω τις πρώτες ουσιαστικές και συμβολικές νίκες.