Πέντε πράγματα που θέλω να ξεχάσω από το 2017 στη Θεσσαλονίκη

Η εικόνα αρένας του δημοτικού συμβουλίου 

Η διαρκής υποβάθμιση του θεσμού με αψιμαχίες, ειρωνείες, αντεγκλήσεις, αδυναμία συνεννόησης ακόμα και στα στοιχειώδη, αποχωρήσεις, καταγγελίες για σκάνδαλα με την ταυτόχρονη μετάδοση των συνεδριάσεων του από την τηλεόραση αποτυπώνει μια εξαιρετικά αρνητική εικόνα για το δημοτικό συμβούλιο της δεύτερης πόλης της χώρας που η λειτουργία του δεν την τιμά.

Ο στολισμός της πόλης τις γιορτές

Ένα σύνολο από ρετάλια που βρέθηκαν σε αποθήκες τοποθετήθηκαν ατάκτως ερριμμένα σε κεντρικούς δρόμους και γειτονιές της πόλης. Στην πλατεία Αριστοτέλους θεωρήθηκε σκόπιμο να τοποθετηθεί η ”Πύλη του Κιτς” και διάσπαρτα στο κέντρο απόκεντρο στοιχεία από κάθε εποχή των τελευταίων δέκα χρόνων. Μοναδική εξαίρεση οι φωτιστικές εγκαταστάσεις των Beforelight.

Το φαινόμενο ΟΑΣΘ

Ως ιδιωτικός φορέας αλλά και μετά την κρατικοποίηση του παραμένει η μεγάλη ντροπή αυτή της πόλης και αιτία απίστευτης ταλαιπωρίας και εκνευρισμού για χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα και νύχτα. Η εικόνα με τους απελπισμένους στις στάσεις, οι φωτεινές πινακίδες που γράφουν επόμενο δρομολόγιο σε 35 λεπτά, τα χαλασμένα αστικά συνιστούν μια τραγική κατάσταση που κληρονομεί και το 2018.

Η προβληματική λειτουργία του αεροδρομίου 

Οι ελειπείς υποδομές, η μεταβατική περίοδος της ιδιωτικοποίησης, ο αεροδιάδρομος που θα ολοκληρωθεί, η ομίχλη, οι διαρκείς ακυρώσεις πτήσεων, η ταλαιπωρία. Η ιστορία της αεροπορικής μας καθημερινότητας.

Η απόλυτη απαξίωση του δημόσιου χώρου 

Από τις καντίνες στην πλατεία Αριστοτέλους έως τα τραπεζοκαθίσματα που αναγκάζουν τους πεζούς να κατέβουν στο οδόστρωμα στην οδό Καρόλου Ντιλ και τα διπλοπαρκαρισμένα σε όλη την πόλη, η αίσθηση ενός ξέφραγου αμπελιού αντί να αμβλύνεται με το πέρασμα του χρόνου οξύνεται διαρκώς.