Ο ιπτάμενος Δημήτρης σηκώνει μαζί του τη Θεσσαλονίκη στον αέρα
Από τα δυτικά στην κορυφή του κόσμου. Ο DK κατάφερε να ζει από και για το freerunning και δεν κρατάει κανένα μυστικό επιτυχίας μόνο για τον ίδιο.
Εικόνες: από την σελίδα του DK στο facebook
Ο 22χρονος Δημήτρης Κυρσανίδης κάνοντας το όνομά του συνώνυμο με το freerunning στην Ελλάδα και διεθνώς, πέραν του ιδιαίτερου αυτού αθλητικού πεδίου, δίνει ένα συμβολικό χαρακτήρα στο πάθος του για αυτό και μας μιλάει για το πώς αισθάνεσαι όταν πηδάς στον αέρα, πώς είναι να ξεπερνάς εμπόδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πώς φτάνεις από τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης στους εντυπωσιακούς χορηγούς και στις διακρίσεις, στους χιλιάδες ακόλουθους και πώς τελικά καταφέρνεις να ζεις αποκλειστικά από και για το freerunning στην Ελλάδα.
Στα social media είναι γνωστός ως DK, οι αναρτήσεις του εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, κόβουν την ανάσα αλλά ο ίδιος προτείνει ψυχραιμία γιατί τελικά ποτέ κανένας στην Ελλάδα δεν πήδηξε από ταράτσες, τουλάχιστον χωρίς ασφαλείς προϋποθέσεις.
Μας μύησε στην καθημερινότητά του και δεν κράτησε κανένα μυστικό επιτυχίας για τον εαυτό του. Άλλωστε το μότο του είναι «να είσαι καλύτερος απ’ το χτες, χειρότερος απ’ το αύριο» και αυτό σε δεύτερη ανάγνωση δεν αφήνει περιθώρια για μια ζωή στην μετριότητα εν απουσία ευγενούς ανταγωνισμού. Α, και πιστεύει πραγματικά πώς η Θεσσαλονίκη έχει τον τρόπο να χρησιμοποιήσει αυτό το πάθος για εξέλιξη προς όφελος του city branding της αρκεί να το ζητήσει.
“Το Parkour έχει ως σκοπό την άμεση μετακίνηση από το σημείο Α στο Β χρησιμοποιώντας τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο σου και μόνο με το σώμα σου, ενώ το freerunning δεν έχει κάποιον αποκλειστικό σκοπό, κυρίως κινούμαστε ελεύθερα στον χώρο «χορεύοντας» με τα εμπόδια, χρησιμοποιώντας το σώμα μας με πιο εντυπωσιακό τρόπο (τούμπες στον αέρα κλπ)“
Η υπογραφή του είναι σπάνια, και αυτό γιατί ουσιαστικά έγκειται στην ικανότητά του να συνδυάζει τις κινήσεις που μαθαίνει από όσες τέχνες ασχολείται. Το breakdance, tricking, street workout, skateboard σε συνδυασμό με το βασικό του άθλημα, το Freerunning και το αντίθετο.
Μετράει οχτώ συνολικά τίτλους, αρκετές πρώτες θέσεις και ένιωσε απίστευτα ωραία στο Red Bull Art Of Motion Santorini 2015, παρά το γεγονός πως στην ακριβώς προηγούμενη διοργάνωση είχε κατακτήσει για πρώτη φορά την 1η θέση.
“…πάραυτα πιο ωραία από ποτέ σε διαγωνισμό, νομίζω πως ένιωσα στον παγκόσμιο διαγωνισμό breakdance (Battle Of The Year International 2014, Ανόβερο, Γερμανία) στον οποίο με την ομάδα μου τους Black Out Crew βγήκαμε 8οι από τους 16.”
-Πότε ξεκίνησες ανεπίσημα και πότε επίσημα; Ξεκινάς τελικά «επίσημα» ποτέ ή κάθε φορά είναι σαν την πρώτη σε αίσθηση;
DK: Ξεκίνησα το Parkour και το Freerunning το καλοκαίρι του 2007 αμέσως μόλις τελείωσα το δημοτικό σχολείο. Από τη στιγμή που ξεκίνησα, το έκανα επίσημα. Όταν ήμουν 12 χρονών είχα απλά την αίσθηση του διαφορετικού, κάτι το οποίο μου άρεσε, είχα το ίδιο πάθος πάντα πιστεύω και θέλω να πιστεύω, η διαφορά με το τώρα είναι ότι ταυτόχρονα είναι και η δουλειά μου.
-Τι νιώθεις κατά την διάρκεια μιας κούρσας, του άλματος ή της τούμπας στον αέρα;
“Υπάρχει ελευθερία, φόβος, καμιά φορά αδρεναλίνη, ενθουσιασμός και τελικά η αποκορύφωση.”
-Τι χρειάζεται από αθλητικής κατάστασης για να ακολουθήσεις τον δρόμο του freerunning και του parkour;
DK: Δε χρειάζεται τίποτα το ιδιαίτερο, κάνω περίπου 10 χρόνια τώρα και τώρα άρχισα να μπαίνω σε ένα πρόγραμμα, να τρώω λίγο πιο προσεκτικά και να γυμνάζομαι. Ότι κατάφερα μέχρι στιγμής ήταν καθαρά από το πάθος που είχα για το parkour και το freerunning. Σίγουρα όσο πιο αθλητικός τύπος είσαι, όσο πιο σωστά γυμνάζεσαι και τρως σε βοηθάει και ακόμα περισσότερο. Παρόλα αυτά εμένα προσωπικά δε μου χρειάστηκε κάτι συγκεκριμένο. Πίστη εκεί πάνω κι όλα γίνονται.
-Ποιο είναι το πεδίο του freerunning και του parkour στην Ελλάδα και ποια η “συμβολή” της Θεσσαλονίκης σε όλο αυτό το σκηνικό;
DK: Το Parkour και το Freerunning στην Ελλάδα είναι σε καλό επίπεδο, πλέον διοργανώνουμε events-jams και κάθε χρόνο διοργανώνω σε συνεργασία με το Red Bull ένα tour σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα, Λάρισα και κάνω έναν διαγωνισμό σε κάθε πόλη και παίρνω συνολικά 15 άτομα, τους καλύτερους και πηγαίνουν δωρεάν στη Σαντορίνη στα προκριματικά του Red Bull Art Of Motion (διεθνής πιο αναγνωρισμένος από την κοινότητα και τον κόσμο διαγωνισμός).
Τα πάμε καλά! Θα μπορούσαμε ακόμα καλύτερα αν υπήρχαν σχολές που να μπορείς να μάθεις. Η Θεσσαλονίκη μέχρι στιγμής είχε τη μεγαλύτερη κοινότητα, η Αθήνα τα πάει παρα πολύ καλά επίσης. Αυτές οι δύο πόλεις με λίγα λόγια.”
Μεγαλύτερος αθλητής διεθνώς δεν υπάρχει, γιατί το freerunning στους διαγωνισμούς για παράδειγμα, έχει όλα τα στοιχεία μέσα, μονόζυγο, ακρίβεια, έδαφος, ύψος, τοίχος, δεν είναι ξεχωριστά όπως στην ενόργανη ας πούμε. Κι έτσι υπάρχει κάποιος που είναι καλύτερος στα walltricks (τούμπες στον τοίχο), κάποιος στα μονόζυγα, κάποιος από ύψη κλπ. Ο Δημήτρης πάντως θαυμάζει τον Paulo Victor Freitas έναν freerunner από την Βραζιλία.
Το πιο διαδεδομένο πρωτάθλημα λέγεται Red Bull Art Of Motion και γίνεται από το 2011 στη Σαντορίνη, ενώ γενικά ξεκίνησε το 2007 στη Βιέννη. Αναγνωρισμένο άθλημα δεν έχει γίνει ακόμα, εκτός από μερικές χώρες, όμως έχει βγει σχετική ανακοίνωση από την FIG (παγκόσμια ομοσπονδία) πως πρόκειται να ενταχθεί και να αναγνωρισθεί. Το Parkour ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίες του ’80.
-Πώς φτάνεις από τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης στους εντυπωσιακούς χορηγούς, στις διακρίσεις, στο βάθρο;
“Με υπομονή, υπομονή και πίστη! Πολύ προπόνηση, πάθος, στόχοι, διασκέδαση και κυνήγι για αυτό που αγαπάω.”
-Απαιτείται να έχεις οικονομική στήριξη για να τα καταφέρεις; Να βρεις χορηγούς; Να σκιστείς στην προπόνηση για να σε βρουν εκείνοι πρώτοι; Πώς λειτουργεί το ξεκίνημα σε ένα άθλημα πέραν των συνηθισμένων στην Ελλάδα;
DK: Καλώς ή κακώς χωρίς χρήματα είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, εγώ εφτά χρόνια δεν ταξίδεψα δεν πήγα πουθενά. Αυτό που έκανα ήταν η δημιουργία των δικών μου βίντεο (ανέβαζα στο youtube από μικρός), είχα στόχους, να διαγωνιστώ στο Red Bull Art Of Motion, να γίνω αθλητής της Red Bull κλπ και με την πρώτη ευκαιρία έτρεξα να διαγωνιστώ στη Σαντορίνη και έγινε το κλικ. Μετά από αυτά άρχισα να συμμετέχω σε Online διαγωνισμούς, τους οποίους και κέρδιζα με αποτέλεσμα να πηγαίνω δωρεάν σε διαγωνισμούς στο εξωτερικό και με σκληρή δουλειά κατέληγα στο βάθρο.
-Υπάρχει ευρέως η εντύπωση πώς αθλητικές δραστηριότητες όπως το parkour είναι αρκετά επικίνδυνες. Θεωρείς ότι είναι παρεξηγημένο ή πραγματικά κουβαλάει μαζί του επικίνδυνες καταστάσεις αν δεν συμβαίνει υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις;
DK: Το πόσο τρομακτικό είναι το παρκουρ είναι καθαρά υποκειμενικό.. Κάποιοι βρίσκουν τρομακτικό αυτό που κάνω, αν ρωτήσουμε τον κόσμο αν φοβούνται να πάρουν το αεροπλάνο, θα ακούσουμε από μεγάλο αριθμό ατόμων πως είναι τρομακτικό. Βλέπετε; Κάποιοι πιστεύουν πως είναι επικίνδυνο κάποιοι όχι! Όμως είναι και οι δύο πλευρές σωστές, είναι το πώς βλέπεις τα πράγματα, η διαφορά είναι το που εσύ δίνεις την προσοχή σου.
-Υπάρχει κανονική ζωή πίσω από την “ταχύτητα” του freerunning και τις προπονήσεις, στην καθημερινότητα;
DK: Νομίζω δεν έχω μία «τυπική» μέρα πλέον, το πρόγραμμα μου είναι λίγο περίεργο, προσπαθώ να αλλάξω την καθημερινότητα μου, να ξυπνάω πρωί να πηγαίνω για τρέξιμο να τρώω ακόμα καλύτερα, όμως υπάρχουν και οι υποχρεώσεις που με κρατάνε αρκετά πίσω, υποχρεώσεις πάνω σ αυτό που αγαπάω πάντα, όμως δε παύουν να είναι υποχρεώσεις. Συνήθιζα να κοιμάμαι 7-8-9 το πρωί γιατί δούλευα όλο το βράδυ καινούργια βίντεο, συνεντεύξεις, emails, κλήσεις με εξωτερικό, social media κλπ.
Όλα αυτά θέλουν χρόνο, εγώ από το μεσημέρι και μετά έχω προπόνηση, μετά προσωπική ζωή και μετά αυτές οι υποχρεώσεις, ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος. Για κάποιο λόγο το πρωί δε με εμπνέει για αυτού του είδους τις δουλειές, το βράδυ έχω την ησυχία μου και όλα κυλάνε πιο ομαλά, δεν έχει τηλεφωνήματα, μηνύματα κλπ.
-Πού προπονείσαι, είσαι μόνος, υπάρχει κάποια ομάδα;
DK: Συνήθως προπονούμαι με την παρέα μου, αλλά αν τύχει να μην είναι κανείς θα κάνω και μόνος μου. Προπονούμαστε κυρίως Θεσσαλονίκη: Ηλιούπολη, Συκιές, Εύοσμο, κέντρο και στο χωριό μου στον ΣΟΧΟ Θεσσαλονίκης, ο δήμος εκεί μας έχει φτιάξει κι ένα πάρκο με λαστιχένιες μεγάλες ρόδες που βολεύουν πολύ και είναι ότι πρέπει πραγματικά!
Ισχύει πως στο άθλημα του parkour και του freerunning, οι αθλητές είναι κυρίως αυτοδίδακτοι, αυτό γίνεται κυρίως στην Ελλάδα, διότι στο εξωτερικό υπάρχουν γυμναστήρια, parkour πάρκα, και με αυτόν τον τρόπο προφανώς υπάρχουν και προπονητές και αθλητικοί σύλλογοι και εννοείται… λιγότεροι τραυματισμοί.
Ένα καλό που έχει το parkour και το freerunning είναι που δεν έχουν το «ΠΡΕΠΕΙ» που έχουν τα άλλα αθλήματα, είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θέλεις και όπως το θέλεις, δεν υπάρχουν περιορισμοί στην κίνηση, το «πρέπει» είναι καθαρά ζήτημα του κάθε αθλητή. Η προπόνηση εξαρτάται από το spot (σημείο) που θα κάνουμε, αν ανέβουμε στις Συκιές ας πούμε, θα κάνουμε κατά πάσα πιθανότητα καθαρά parkour, τα σποτ εκεί είναι χτισμένα έτσι που βολεύουν πολύ για parkour, άλματα ακριβείας και περάσματα, αν πάμε στον Εύοσμο θα πιάσουμε μονόζυγο, θα κάνουμε σε άμμο (πιο πολύ τούμπες), στον Σοχό, πιο πολύ τούμπες και flow (ροή κίνησης) κλπ.
-Πιστεύεις ότι η Θεσσαλονίκη έχει τις προδιαγραφές να αξιοποιήσει τέτοιου είδους αθλήματα, ακόμα και ως μία οπτική του city branding της; Ή αν δεν είμαστε Σαντορίνη δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα;
DK: Η Θεσσαλονίκη καθώς είναι και η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας κατά τη γνώμη μου όπως και αθλητών από εξωτερικό που έχουν έρθει, έχει απίστευτες προοπτικές, όλα είναι κοντά, η μετακίνηση και ο προσανατολισμός είναι πολύ βολικά και εύκολα. Το πρόβλημα είναι σποτ, τα οποία είναι μέτρια, τι χρειάζεται;
Θεωρώ πως η Θεσσαλονίκη και η Ελλάδα γενικότερα για να αξιοποιήσει κάποιον γενικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση εμένα ας πούμε, αρχικά θα πρέπει να δημιουργήσει κάτι, ένα πάρκο, ένα μέρος να μπορούμε να πηγαίνουμε και να αθλούμαστε, να ξέρει ο κόσμος πού να έρχεται , να μη κάνει λάθος κινήσεις και εμείς που ασχολούμαστε επαγγελματικά με αυτό να έχουμε ένα σωστό μέρος για προπόνηση ώστε να μπορούμε να εκπροσωπούμε την πόλη και την χώρα μας, όπως δηλαδή γίνεται σε όλο τον πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Ένα σωστό πάρκο που θα κάνει την διαφορά, θα είναι σωστά χτισμένο και αποδεκτό από τον κόσμο, το μοναδικό παρκουρ παρκο που έχουμε αυτή τη στιγμή στη πλατεία της Χανθ, χρησιμοποιείται παρα μα παρα πολύ και από παιδιά που ασχολούνται με το street workout, επειδή έχει 1-2 μονόζυγα..
Δεύτερον θα μπορούσε να δημιουργήσει διάφορα ντοκιμαντέρ για όλα τα περισσότερο «περίεργα» αθλήματα που ο κόσμος αποδέχεται δύσκολα και να δείξει τι πραγματικά συμβαίνει όταν κάποιος αθλητής κάνει parkour-freerunning με σκοπό, ο κόσμος να καταλάβει την πραγματικότητα.
Αν ο Δήμος συνεργαστεί ξανά μαζί μας και φτιάξουμε κάτι το δημιουργικό, θα έχω κι εγώ σαν διεθνής αθλητής αλλά και πρωταθλητής να διοργανώσω παγκόσμια events-jams-contests.
-Tι εννοείς ξανά; Έχει υπάρξει κάποια συνεργασία στο παρελθόν;
DK: Το 2012 η Μαρία Πασχαλίδου τότε πρόεδρος στο πρόγραμμα Thessaloniki Youth Capital 2014, με αφορμή αυτό το πρόγραμμα, με άκουσε και σε μόλις 1-2 μήνες είχαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα Parkour-Freerunning πάρκο, το οποίο χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα στο κέντρο της Θεσσαλόνικης (βρίσκεται παρόλα αυτά σε άσχημη κατάσταση και χρειάζεται οπωσδήποτε αναβάθμιση, κάτι το οποίο θέλω να ξανα ζητήσω από τον Δήμο Θεσσαλονίκης).
Η κυρία Πασχαλίδου βρίσκεται σε άλλο πόστο αυτή τη στιγμή με έχει βοηθήσει και πάλι να έρθω σε επαφή με τους αρμόδιους στο τμήμα αθλητισμού, δυστυχώς όμως χωρίς αποτέλεσμα. Ελπίζουμε στο κοντινό μέλλον να εισακουστούν οι επιθυμίες μας για το άθλημα που αγαπάμε.
-Το freerunning και το parkour ως άθλημα και ως έννοια, είναι αποτέλεσμα-γέννημα-έκρηξη καθαρά της σύγχρονης αστικής πραγματικότητας. Ισχύει;
DK: Το Parkour και το Freerunning είναι αθλήματα-τέχνες που ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ίσως στην σύγχρονη αστική πραγματικότητα απλώς να ταιριάζουν περισσότερο και όντως να βοηθάνε τους αθλητές που ασχολούνται να ξεφεύγουν πολλές φόρες πέρα από τα εμπόδια που βρίσκουμε στον δρόμο, ακόμα και τα εμπόδια που βρίσκουμε στη ζωή μας, διότι αποκτάμε μία διαφορετική νοοτροπία και βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα πολλές φορές και αυτό εμένα προσωπικά μου το έμαθε το Parkour και το Freerunning.
-Τι προσφέρουν τα social media, δεδομένου ότι έχεις πολύ καλή σχέση με αυτά;
DK: Τα social media προσφέρουν σίγουρα μεγαλύτερη αναγνωρισημότητα, δυστυχώς όταν ο άλλος βλέπει ότι είσαι «famous» σου μιλάει αλλιώς από ότι θα σου μιλούσε αν δεν ήσουν. Τα social μου έχουν προσφέρει πολλές δουλειές, μου στέλνουν μήνυμα εταιρείες που θέλουν να εμφανιστούν στα social μου και προφανώς πληρώνουν γι αυτό. Όσο καλύτερα Social τόσο πιο μεγάλες οι πιθανότητες να σε καλέσουν στο εξωτερικό είτε για δουλειά είτε για event είτε για το οτιδήποτε, και προφανώς… να σε πληρώσουν γι αυτό. Και τέλος τα social βοηθάνε φουλ στην προώθηση της δουλειάς σου πέρα από τον εαυτό σου.
-Μέχρι πότε φαντάζεσαι –ή πρακτικά θα είσαι σε θέση- εξαιτίας της φύσης του αθλήματος να κάνεις αυτό που κάνεις; Έχεις φανταστεί τί έρχεται μετά από το freerunning;
DK: Φαντάζομαι και θέλω να πιστεύω ότι θα είμαι σε θέση ακόμα και στα 35 μου να διαγωνίζομαι και να κάνω αυτό που αγαπάω. Μετά ή και κατά τη διάρκεια έχω σαν στόχο να ανοίξω το δικό μου γυμναστήριο αρχικά στη Θεσσαλονίκη το οποίο θα έχει όχι μόνο parkour-freerunning, αλλά και χορό, γυμναστική και πολεμικές τέχνες. Αυτό είναι το όνειρο μου. Και να μπορώ να διοργανώνω παγκόσμια events ώστε να έρχονται άτομα από όλο τον κόσμο. Τώρα το τι θα κάνω, πως και αν, μόνο ο Θεός το γνωρίζει.
-«Να είσαι καλύτερος απ’ το χτες, χειρότερος απ’ το αύριο.»…
DK: Προσθέτοντας το “χειρότερος από το αύριο”, μετά το “καλύτερος από το χτες”, σκοπός μου είναι να τονίσω τη σημαντικότητα της συνεχούς βελτίωσης. Δίνοντας έμφαση, λοιπόν, στη σπουδαιότητα της ανοδικής πορείας και της αυτοβελτίωσης, θεωρώ ότι κάθε νέα μέρα θα πρέπει να κοιτάμε το χθες, και να νιώθουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι, και κοιτώντας το αύριο θα πρέπει να πεισμώνουμε στο να προεδρεύσουμε ακόμα περισσότερο. Ακολουθώντας τη συμβουλή “να είσαι καλύτερος από το χτες, χειρότερος απ’ το αύριο”, δεν θα σταματήσω ποτέ την δική μου εξέλιξη, και κάθε μέρα θα γνωρίζω ακόμη καλύτερα τον εαυτό μου, μαθαίνοντας καινούρια πράγματα για αυτόν.
Ακολουθείστε τον DK στο facebook και στο instagram.
