Πατρίδα μου είναι οι φίλοι μου

Λέξεις: Ελένη Χοντολίδου

μνήμη Γιάννη Παντή

Εάν ισχύει το παραπάνω, χτες (ή μάλλον από τον Μάιο) έχασα ένα μεγάλο κομμάτι της πατρίδας μου.

Έφυγε οριστικά και αμετάκλητα ο Γιάννης, ο οικολόγος, το μέλος της Συσπείρωσης, ο «τρελλός», ο παθιασμένος με τα κοινά μέχρις τελικής βραχνάδας της φωνής του, ο Γιάννης της «δίκαιης» Ζακύνθου, ο Γιάννης που μας έκανε να τα χρειαστούμε όταν έπαθε καρδιακή προσβολή πριν δέκα περίπου χρόνια και στο νικητήριο πάρτυ στο Flou του χαρίσαμε περίπου 40 καρδιές, ο Γιάννης αντιπρύτανης, ο Γιάννης Γενικός Γραμματέας του πιο απαιτητικού Υπουργείου, του Παιδείας. Είμασταν μαζί σε όλα αυτά με συντροφικότητα, χιούμορ, σεβασμό και αγάπη.

Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για τα επιστημονικά του, δεν τα ξέρω καλά και δεν τα καταλαβαίνω, υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι να το κάνουν.

Η υποψηφιότητα του Γιάννη ως αντιπρύτανη το 2010, με έκανε να υποστηρίξω την Πρυτανεία Μυλόπουλου πολύ θερμά σε ένα σχήμα που το ονομάζαμε «μεταξύ μας». Δουλέψαμε, κουραστήκαμε, χαρήκαμε με τη νίκη. Ο Γιάννης δούλεψε σκληρά από το πόστο του και αναλώθηκε όχι πάντοτε με επιτυχία σε διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων ήταν η τακτοποίηση των οικονομικών. Το «δώρο» ήταν το κάψιμο του αμαξιού του!

Ο Γιάννης έπαιξε σημαντικό ρόλο μαζί με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης και την Ισραηλιτική Κοινότητα στην καθιέρωση της πορείας μνήμης και όλων όσων ακολούθησαν τη συνειδητοποίηση της αδικίας που διαπράττεται εις βάρος της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, που πάνω στο νεκροταφείο της χτίστηκε το ΑΠΘ.

Ο λόγος του στη συναυλία εκείνη τη χρονιά θα μείνει ως ορόσημο για την αλλαγή πλεύσης του ΑΠΘ. Μετά ακολούθησε το εσωτερικό μνημείο στην αίθουσα τελετών, το εξωτερικό στο αστεροσκοπείο, η Έδρα Εβραϊκών Σπουδών…

Η τελευταία πράξη του Γιάννη, στα όρια της υπέρβασης του εαυτού του και των αντοχών του, ήταν η θέση του στο Υπουργείο. Δεν θα πω ότι τα έκανε όλα καλά, εξάλλου «άφταιγος είναι ο άπραγος». Τον είδα όμως με πόσο πάθος και ένταση αφιερώθηκε στο προσφυγικό. Είχε ένα πείσμα να ξεπεράσει όλες τις απίστευτες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, τις ιδεοληψίες τις σχετικές με το αν τα προσφυγόπουλα είναι εμβολιασμένα ή όχι.

Μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο και μου έκανε όλες τις ανιδιοτελείς χάρες που του ζητούσα για τα Διαβατά. Είμασταν σε απευθείας ανταπόκριση στις δύο μεγάλες στιγμές που άρχισαν τα παιδιά να φοιτούν στα σχολεία. Ανταλλάσσαμε sms ενθάρρυνσης και αγάπης. Παρηγοριέμαι κάπως στη σκέψη ότι ήξερε πόσο τον εκτιμούσα και τον αγαπούσα γι αυτό το πάθος, αυτό ακριβώς που του έκανε ανεπανόρθωτο κακό.

Η ώριμη αποδοχή και η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας του θανάτου ως βασικής παραμέτρου στη ζωή (των άλλων;), φυσικά έρχεται με τα χρόνια. Σταδιακά μαθαίνεις ότι πεθαίνουν οι παππούδες, οι γονείς, οι θείες και οι θείοι αλλά και οι φίλοι… Εύχομαι να μην αξιωθώ τον θάνατο άλλων φίλων και να φύγω πρώτη, όχι γιατί τάχαμου δεν αντέχω (έχω αντέξει μία χαρά και δυο τρομάρες), αλλά για λόγους «εγωιστικούς»: αυτή η ζωή έχει αξία να την μοιράζεσαι. Αν φύγουν οι φίλες και οι φίλοι μου με ποιον θα την μοιράζομαι;

Πεθαίνοντας ο Γιάννης, κατάλαβα ότι πενθώ για μένα και γι’ αυτά που έχασα: την πολύτιμη πολιτική μας φιλία, πέρα και πάνω από κομματικές εντάξεις, βασισμένη σε πολύ θεμελιώδη πράγματα: αίσθημα δικαίου, πάθος για τη ζωή και τη συμμετοχή στα κοινά, αίσθημα προσφοράς στους αδύναμους, σεβασμός στη φύση.

Ζηλεύω τους πιστούς που πιστεύουν ότι θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί μια μέρα. Δεν θα ξαναβρεθούμε με τους φίλους μας ποτέ και αυτή είναι μία ώριμη και νηφάλια –όχι χωρίς πόνο σιγουριά– όμοια με αυτήν που έχουμε ότι το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνουμε.

Εν μέσω κακού χαμού (κάψιμο του αυτοκινήτου του, εργολάβοι στο ΑΠΘ, εργολαβία της καθαριότητας) ο Γιάννης έλεγε ως επωδό με το μυστήριο χαμόγελό του: «Όλα ρολόι…». Ε, Γιάννη μου, δεν είναι όλα ρολόι. Όχι πια.

*Ο Γιάννης Παντής ήταν καθηγητής Οικολογίας, Διαχείρισης Πληθυσμών και Βιοκοινοτήτων στο ΑΠΘ από το 2009. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στο τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ το 1980, ενώ πήρε το διδακτορικό του το 1987.

Διετέλεσε μέλος της Συγκλήτου του Α.Π.Θ. ως εκπρόσωπος του Τμήματος Βιολογίας,τα ακαδ.έτη 1993-94 και 1999-2000 αλλά και μέλος διαφόρων επιτροπών του Τμήματος Βιολογίας του Α.Π.Θ, από το 1990 έως σήμερα.

Διετέλεσε πρόεδρος του ΟΛΘ (Μάιος-Νοέμβριος 2015) πριν αναλάβει τη θέση του Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας τον Νοέμβρη του 2015. Πριν από αυτά υπήρξε επίσης αντιπρύτανης Οικονομικού Προγραμματισμού και Ανάπτυξης στο ΑΠΘ.

Ο Γιάννης Παντής νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου ΚΑΤ από τις 18 Μαϊου, μετά από ανακοπή καρδιάς.