Αργύρης Σαρασλανίδης: Ser-iously dedicated

της Κύας Τζήμου

Εικόνες: Ηλέκτρα Τσόχα

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Graphic design και comics. Έχει συμμετάσχει σε δεκάδες εκθέσεις, graffiti & street art φεστιβάλ και art fairs στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η δουλειά του – ένα εκλεκτικό υβρίδιο γκραφίτι παλαιάς σχολής, κουλτούρας των κόμικς και ποπ σουρεαλισμού – χαρακτηρίζεται από μια υπόγεια διάθεση, όντας παράλληλα έντονα σατιρική. Χρησιμοποιεί ένα στρατό από τερατώδεις αλλά κάπως αγαθούς χαρακτήρες προκειμένου να υπογραμμίσει και να σχολιάσει τον παραλογισμό της ανθρώπινης φύσης. Την δουλειά του SER την συναντάμε σε ολόκληρη την Ελλάδα, είτε πρόκειται για μεγάλης κλίμακας τοιχογραφίες, είτε για πίνακες που βρίσκονται σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές, είτε για την εμπορική του δουλειά, σε συνεργασία με γνωστές Ελληνικές και διεθνείς μάρκες. Παράλληλα  είναι εξίσου γνωστός για τις συνεργασίες τoυ με το καλλιτεχνικό του alter-ergo, την Simoni.

Απο όταν με θυμάμαι πάντα ζωγράφιζα. Το 1993 είδα γκραφίτι στο background ενός χιπ χοπ βιντεοκλίπ – ήταν έρωτας με την πρωτη ματια! Η street art σημαίνει τα πάντα για μένα! Περισσότερο απ’ όλα είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής.

Ήταν κάτι που μου ταίριαζε. Ένα μέσο έκφρασης του εσωτερικού μου κόσμου και των αγωνιών που κάθε φορά έχω, αλλά κι ένας τρόπος να επικοινωνήσω με τον κόσμο.

Άλλοτε εντοπίζω τυχαία ένα σημείο στην πόλη άλλοτε ψάχνω. Κάποιες φορές βέβαια οι τοίχοι απλά σε καλούν!

Είναι εφήμερη η τέχνη μας, είναι μια ιδέα, και πάλι είναι σχετικό το εφήμερο την εποχή που διανύουμε. Τα πάντα καταγράφονται, και μέσα από πολλά διαφορετικά κανάλια ταξιδεύουν και γίνονται προσβάσιμα σε ανθρώπους που ίσως ποτέ δε θα είχαν την ευκαιρία να τα δουν απο κοντά, ακόμη και αν ήταν διαθέσιμα μια ζωή. Δεν έχω πρόβλημα με την ένοια του εφήμερου ωστόσο – το σημαντικό είναι η στιγμή της δημιουργίας, τα υπόλοιπα έπονται.

Όχι, δεν “πατάω” πάνω σε άλλους. Σέβομαι τη δουλειά των άλλων. Εξάλλου, τοίχοι υπάρχουν. Στη Θεσσαλονίκη είμαστε μια μικρή κοινότητα οπότε είμαστε όλοι φίλοι!

Είναι τέτοια η φύση του street art και του γκραφίτι που δε μπορείς να αποφύγεις κάποιες προστριβές με το νόμο.

Το 2004 ήμουν καλεσμένος ένα φεστιβάλ γκραφίτι στο Βέλγιο και έπρεπε να βάψω στα 20 μέτρα μέσα από ένα καλάθι 50×50 εκ. ενός ρομποτικού βραχίονα!

Δε βάφω παντού, σέβομαι ό,τι μας σέβεται.

Έστησα την TheBoxGallery θέλοντας πρώτα απ΄ολα να κάνω το πάθος μου επίσημη ενασχόληση, να το μοιραστώ και να το γνωρίσω σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. To box gallery είναι ένα υβριδικό project, ένα κατάστημα και μία γκαλερί. Eνας χώρος προώθησης κυριος της  street art και του graffiti και συνάντησης νέων καλλιτεχνών, ανθρώπων που αγαπάνε την urban και street art και τα designer toys, αλλά και φιλότεχνων που θέλουν να παραμένουν σε επαφή με τις εικαστικές εξελίξεις.

Υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες, και εξαρτάται από ποιά πλευρά το βλέπεις το ζήτημα. Προφανώς είμαι εναντίον της εμπορευματοποίησης της street art αν μιλάμε για την εκμετάλλευση του ταλέντου ή τη δημιουργία με μόνο σκοπό το κέρδος. Υπάρχουν  όμως πολλά σενάρια που θέτουν την τέχνη σε άλλο πλαίσιο, και μπορεί να παραπέμπουν σε αυτό που χαρακτηρίζεται “εμπορικό”, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια φυσιολογική, εξελικτική πορeία. Ένα ζητούμενο της τέχνης είναι να φτάσει και να μιλήσει σε όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται, δε πιστεύω οτι πρέπει να είναι ένα προνόμιο των λίγων.

Δουλεύω πολύ συχνά συνεργατικά με άλλους, ειδικά αν αυτός ο άλλος είναι ένας συνάδερφος που εκτιμώ το στυλ του. Γενικότερα είμαι υπερ των συνεργατικών έργων – είναι μια πρακτική στην οποία επιδίδομαι συχνά, τόσο με τη Σιμόνη, που αποτελεί επίσημα το καλλιτεχνικό μου alter ego, όσο και με πολλούς άλλους, φίλους καλλιτέχνες. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος  να πειραματιστείς και να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε διαφορετικές συνθήκες, να εξελιχθεις στο δημιουργικό πεδίο.

Οι άνθρωποι γενικά γουστάρουν όταν με βλέπουν να ζωγραφίζω!

Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν η δουλειά μου μπορούσε να προσθέσει κάποια ποιότητα στην ζωή τους, ένα χαμόγελο τη στιγμή που περνούν μπορστά από αυτή ή μια ανάπαυλα ευφορίας μέσα στη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι.

Οι βασικές μου επιρροές προέρχονται απο το old school γκραφίτι, την κουλτούρα των κόμιξ και τον ποπ σουρεαλισμό – είναι ένα εκλεκτικό μίγμα. Απο εκεί και πέρα τα ερεθίσματα είναι καθημερινά και μπορεί να προκύψουν απο οπουδήποτε.

 Ρεαλιστικά μιλώντας, δεν έχουν όλοι οι καλλιτέχνες τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε brands, ούτε νομίζω οτι το να είσαι εντός ή εκτός συστήματος είναι μόνο θέμα προσωπικής επιλογής. Είναι εξάλλου ελάχιστοι οι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να διαφοροποιηθούν σε τέτοιο βαθμό και συνήθως υπάρχει καλός λόγος, που σημαίνει σκληρή δουλειά, πολύ ταλέντο και ενδεχομένως και timing.

Η τέχνη μας χρησιμοποιείται πια και για εμπορικούς και διαφημιστικούς σκοπούς. Εφόσον γίνεται με όρους και αισθητική που με εκφράζει, θεωρώ οτι είναι ένας ενδιαφέρων τρόπος να διεισδύσει η τέχνη στην καθημερινότητα και να ακουμπήσει περισσότερους ανθρώπους.

Σιγά σιγα παύει ο διαχωρισμός της street art από τη λεγόμενη mainsteram τέχνη, αναγνωρίζεται επίσημα σαν μια έκφανση της Σύγχρονης Τέχνης και όχι σαν αμφιλεγόμενη απόκλιση της.

Ser και Simoni

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.