Μπήκαμε στις φοιτητικές εστίες του ΑΠΘ
Βολτάροντας στο σύμπαν των φοιτητικών εστιών.
Εκεί που η καφετιέρα στριμώχνεται δίπλα στο λάπτοπ πάνω από τα βιβλία κάτω από το χαρτί υγείας και μπροστά από ένα τηγάνι, όσο τα ντεσιμπέλ της metal του 217 μπλέκονται μέσα από τοίχους με αυτά του Χαρούλη από το 218 ενώ ταυτόχρονα ένας 18χρονος στέφεται φοιτητική ζωή στο βασίλειο των 10 τετραγωνικών του.
Μία διαδοχική ανανέωση αντιλήψεων ιδεών και μία ελεύθερη διακίνηση γνωριμιών, φιλιών άπλυτων σημειώσεων και μουσικών επιλογών κάθε ν+2 χρόνια. Μία ατελείωτη αισθητική σε εγρήγορση, μία σούμα νέων φοιτητών μικρογραφία των επόμενων γενιών της κοινωνίας, ανάμεσα σε τοίχους τσιγαρόχαρτα, σε μπουγάδες που απλώνονται όπου μπορούν, σε σοβάδες που πέφτουν και σε κτίρια που από την μία τους πλευρά θυμίζουν Βαλκάνια του παρελθόντος και από την άλλη φρόντισαν τα τεράστια γκράφιτι να φέρνουν κάτι σε εικόνα σύγχρονης αστικής ταυτότητας.
Οι φοιτητικές εστίες, υποδέχονται κάθε έτος μερίδα των νέων ακαδημαϊκών πολιτών που έρχονται για να ρουφήξουν αχόρταγα έρωτες ποτά και γνώση στα στενά και τις ταράτσες της καλύτερης (σύμφωνα με λόγια δικά τους) φοιτητικής πόλης. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι υπάρχει διαφοροποίηση φοιτητικής και μη φοιτητικής Θεσσαλονίκης, αλλά για να το λένε οι πρωταγωνιστές που φιλοξενεί αφήνουμε το δίκιο σε αυτούς.
Διοικητικά οι συνολικά 3 φοιτητικές εστίες (περιοχή 40 Εκκλησιές και ένα παράρτημα στην Λ.Σοφού) ανήκουν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και δικαίωμα διεκδίκησης στέγασης σε μία από τις 1500 κλίνες περίπου έχουν όλοι όσοι πληρούν συγκεκριμένα κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, όντες φοιτητές προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών σπουδών, καθώς και οι υποψήφιοι διδάκτορες από πολυμελείς οικογένειες ή οικογένειες με χαμηλό εισόδημα.
Για τους δικαιούχους φοιτητές το μικροσκοπικό δωμάτιο των εστιών θα κουβαλάει τα μαθήματα που δεν περάστηκαν, τα κλάματα για έναν έρωτα, τα οικογενειακά παγωτά με κουτάλι της σούπας το ξημέρωμα με φίλους, τα μοιρασμένα τσιγάρα και τις ατελείωτες συζητήσεις, την ωρίμανση μέσα σε 8 τετραγωνικά τα πρώτα χρόνια της επίσημα ενήλικης ζωής ως πολίτες των διδακτικών μονάδων της φιλίας και του έρωτα, όλα αυτές τις μεγάλες στιγμές εσώκλειστες στην φράση “όλοι οι καλοί χωράνε”. Οι Εστίες άλλωστε φιλοξενούν φοιτητές από όλο τον κόσμο μέσω προγραμμάτων, μεταπτυχιακούς και προπτυχιακούς που πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια για το πολυπόθητο κλειδί.
Η τωρινή εικόνα των εγκαταστάσεων στα κεντρικά κτίρια, με την πρώτη ματιά είναι το ίδιο απογοητευτική όπως και πριν χρόνια.
Γυψοσανίδες που κατεβάζουν υγρασία και σοβάδες που πέφτουν, ανύπαρκτη ηχομόνωση, άφαντοι νιπτήρες δωματίων, κοινόχρηστες τουαλέτες που τις περισσότερες φορές η εικόνα τους δεν τιμά αρχικά το ίδρυμα και μετέπειτα την παιδεία όσων τις χρησιμοποιούν, αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι κυρίως για τα δωμάτια που τα χτυπάει ο ήλιος και εξοπλισμός δωματίου με τα απολύτως απαραίτητα δίνοντας έμφαση στο “απολύτως”.
Στα θετικά τους, το “total τζαμπέ” όπως μας είπαν, η παρουσία φύλαξης και οι γνωριμίες. Θα δεις τους φοιτητές να έχουν την γλυκύτητα να προστατεύουν με τα λόγια τους το “σπίτι τους”. Δεν θα τους ακούσεις εύκολα να αποδίδουν ευθύνες προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα τους δεις να είναι cool, να προσπαθούν να φτιάξουν τα 10 τετραγωνικά τους όσο καλύτερα μπορούν. Να στριμώξουν σε χώρο δύο διασκελισμών τα απαραίτητα κουζινικά γραφείο κρεβάτι και ψυγείο, να στριμώξουν όπου μπορούν τα αγαπημένα τους αντικείμενα, να στριμώξουν “κάτι λίγο” από τον κόσμο τους.
Επάνω στον τσιμεντένιο πύργο των εστιών στις 40 εκκλησιές, με θέα από τα κάστρα έως και το λιμάνι, ανεβαίνουν κρυφά και διακριτικά να πιούνε τον καφέ τους, να αφήσουν καμία λέξη σε ένα τοίχο αλλά για τα μεγάλα πάρτι θα κατέβουν στο λόμπι. Δυστυχώς τα πάρτι στην πιο cozy ταράτσα της πόλης έχουν απαγορευθεί κάθετα εξαιτίας επικινδυνότητας.
Στους διαδρόμους οι ευφάνταστες πόρτες με στίγμα της προσωπικότητας του ενοίκου τους και πάντα η κλασική σφουγγαρίστρα σετ με τον κουβά της ακριβώς δίπλα από το πατάκι του welcome, τα συνθήματα τα σχόλια και τα στένσιλ παντού, τρολάρουν την κυνική πραγματικότητα των υποδομών δημιουργώντας την αίσθηση μιας ατελείωτης κονσεπτικής φιέστας τύπου “messy hair dont care”.
Ομάδες, λέσχες και αδελφότητες και γενικά ότι θυμίζει αμερικάνικη κολεγιακή ταινία μην αφήσεις την φαντασία σου να πιστεύει ότι θα βρει αντίστοιχο μεταφρασμένο δείγμα τους. Οι φοιτητές σχεδόν γελάνε και με ειλικρίνεια παραδέχονται πως το κλίμα μεταξύ τους είναι καλό αλλά δεν υπάρχει η καραμέλα του “όλοι μία παρέα κλπ” ούτε περίεργοι όρκοι δεσίματα και υποσχέσεις.
Οι τοίχοι τσιγαρόχαρτα με τις μεταμεσονύχτιες εμπειρίες, μουσικές και ιστορίες να μεταφέρονται από τετραγωνικό σε τετραγωνικό, αλλά μεταξύ τους οι ένοικοι να διαβεβαιώνουν πως δεν έχουν προβλήματα ευθιξίας μεταξύ τους, συμμετέχοντας οικειοθελώς στο δικό τους πρωτόκολλο, την με μία τους λέξη “κυρίλα”.
Η ζωή στις εστίες, καταρρίπτοντας αρκετούς μύθους, κυλάει όμορφα κυλάει δυνατά, κυλάει αραχτά. Μυρίζει καπνός από τα τσιγάρα των ενοίκων, ακούγεται μία ένταση από την διαφορετικότητα τους την οποία καταλαβαίνεις από τον τρόπο που έχουν επιλέξει να διαχειριστούν τα λιγοστά τετραγωνικά τους και για τους τυχερούς που πετυχαίνουν δωμάτιο με παράθυρο ακριβώς πάνω από το κρεβάτι τους, η θέα στα Κάστρα ή στον Θερμαϊκό είναι το καλύτερο “comford food” της ζωής τους στην πόλη.
