Η σωτηρία της ζαρκαδούλας-Μια αληθινή χριστουγεννιάτικη ιστορία στην Κερκίνη

Tης Αγγελικής Τριαρίδου

Η φρίκη του να επιτρέπεται το κυνήγι σε περιοχές natura όπως η περιοχή της Δημοτικής Ενότητας της Κερκίνης (Η περιοχή που ορίζεται από τους πρόποδες του Μπέλλες, μέχρι τον κάμπο και τις παραλίμνιες όχθες της Κερκίνης με τα 18 χωριά) είναι γνωστή. Όπως είναι γνωστό το επίπεδο της πλειοψηφίας των κατοίκων (δυστυχώς) και η στάση και η συμπεριφορά τους απέναντι στην άγρια πανίδα αλλά και στα οικόσιτα ζώα: Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με μια καραμπίνα και με ένα σακουλάκι φόλες κι όποιο ζωάκι πάρει ο Χάρος. Ακόμα και μέσα στην νύχτα, στις 12.00 το βράδυ, με φώτα και καραμπίνες κυνηγούν στα χωράφια, δίπλα από τα σπίτια των χωριών, ανυπεράσπιστα ζωάκια. Ποιοι, οι θρασύδειλοι, οι άχρηστοι, οι ελεεινοί. Με την αστυνομία και τους φορείς να κάνουν τα στραβά μάτια. Με φόλες να ρίχνονται σε όλα το χωριά Χριστούγεννα, Πάσχα και πριν τις εκλογές, με την ευλογία του Δήμου. Σε μια περιοχή που προστατεύεται από τη συνθήκη Ραμσάρ, ως περιοχή αναπαραγωγής άγριας πανίδας και ζωής, σε μια περιοχή που έχει χαρακτηριστεί εξαιρετικού φυσικού κάλλους, σε μια περιοχή που φιλοξενεί τον μεγαλύτερο υδροβιότοπο της Ευρώπης, την λίμνη Κερκίνη με προστατευόμενα τουλάχιστον 276 καταγεγραμμένα είδη πουλιών που αποτελούν το 68% των ειδών που υπάρχουν στην χώρα μας, όπως Κορμοράνοι, Χουλιαρομύτες, Χαλκόκοτες και διάφορα είδη ερωδιών, 70 από τα οποία είναι σπάνια ή κινδυνεύουν, και θεωρούνται προστατευόμενα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια λίμνη όπου ζούνε νανόχηνες και αργυροπελεκάνοι που απειλούνται με εξαφάνιση και σπάνια αρπακτικά όπως χρυσαετοί και βασιλαετοί, σε ένα βουνό με την πιο ιδιαίτερη άγρια πανίδα, όπου επιβιώνουν σε μικρούς πλέον πληθυσμούς πολλά είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως η αγριόγατα της Μεσογείου αλλά και αλεπούδες, ζαρκάδια, λαγοί αγριογούρουνα, βίδες, νυφίτσες, λύκοι και τσακάλια. Πόσο στενόμυαλοι, πόσο αμόρφωτοι, πόσο ενάντια στο συμφέρον τους και στο συμφέρον της περιοχής τους ενεργούν. Πόσο πίσω από τον κόσμο.

Μέσα σε αυτή την φρικτή καθημερινή πραγματικότητα των χωριών αυτών, ένα μικρό ζαρκάδι, μόλις ενός χρόνου, θηλυκού γένους, εμφανίστηκε ξέπνοο και τρομοκρατημένο κολυμπώντας μέσα από την λίμνη μπροστά στα πόδια του Αλέκου Πουλιόπουλου που είχε κατέβει από το χωριό του, τα Άνω Πορόια, στις όχθες της λίμνης, για να ψαρέψει κανένα γριβάδι, να ταΐσει την οικογένειά του. Θα μου επιτρέψετε εδώ μια μικρή παρένθεση για να σας εξηγήσω ποιος είναι ο Αλέκος Πουλιόπουλος: Όχι, δεν είναι κάποιο μέλος φιλοζωικής οργάνωσης για την προστασία της άγριας πανίδας με σπουδές στο εξωτερικό. Ούτε κάποιος «τρελαμένος οικολόγος» όπως συνηθίζουν στην περιοχή να αποκαλούν τους ανθρώπους που έχουν ευαισθησίες και αγωνίζονται για το περιβάλλον. Ο Αλέκος Πουλιόπουλος είναι ένας υλοτόμος, ένας άνθρωπος του μόχθου και του καθημερινού αγώνα, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στα Άνω Πορόια, πολύτεκνος, με τέσσερα υπέροχα παιδάκια, που αγωνίζεται καθημερινά, ειδικά τώρα στους αντίξοους καιρούς της κρίσης να τα φέρει βόλτα και να συντηρήσει την οικογένειά του. Ένας άνθρωπος 50 χρονών, που σίγουρα έχει γνωρίσει την σκληρή πλευρά της καθημερινότητας και δεν τρέφει αυταπάτες, ούτε κυριαρχείται από οράματα.

Όταν λοιπόν η μικρή ζαρκαδούλα, κυνηγημένη από τους θηρευτές – διώκτες της, εμφανίστηκε κολυμπώντας μέσα από τη λίμνη μπροστά του και κούρνιασε τρομοκρατημένη στα πόδια του ζητώντας βοήθεια, ο Αλέκος Πουλιόπουλος έπραξε το σωστό: Με την πολύτιμη βοήθεια του Στέργιου Καλέση, χωρίς τον οποίο θα ήταν δύσκολη η διάσωση της ζαρκαδούλας και τις συμβουλές που πήραν τηλεφωνικά από τον μοναδικό φιλοζωικό σύλλογο (που βρίσκεται 70 χιλιόμετρα μακριά στις Σέρρες) ΦΟΣ και τους ανθρώπους του, την πήρε μαζί του και την περιέθαλψε, σώζοντας την από βέβαιο θάνατο. Όμως η περιπέτειά του η δική του και της ζαρκαδούλας δεν σταμάτησε εδώ: Μόλις έγινε γνωστό το περιστατικό στο χωριό, άρχισαν τα όργανα: Ένας εκτροφέας ζαρκαδιών της περιοχής, του πρότεινε να του δώσει 500 ευρώ (ποσό που ήταν πραγματικά σημαντικό για τον άνθρωπο αυτό και την οικογένειά του) για να την αγοράσει και να τη σφάξει, ενώ οι περισσότεροι από τους συγχωριανούς του, τον προέτρεπαν να τη σφάξει και να κάνει «βασιλικά Χριστούγεννα» αυτός και η οικογένειά του. Στα επιχειρήματα των αχρείων, προστέθηκαν και διαπιστώσεις του τύπου «ακόμα κι αν την αφήσεις κάποιος κυνηγός θα την πυροβολήσει και θα την φάει αυτός» ακόμα και έμμεσες απειλές προς τον ίδιο αλλά και προς τον Στέργιο Καλέση που διατηρεί τον πιο όμορφο ξενώνα της περιοχής, τον Βιγλάτορα, ότι «με τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις, κανείς κυνηγός δεν θα έρθει στον ξενώνα σου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα και ανατριχιαστικά.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός δεν υπαναχώρησε ούτε λεπτό από την πρόθεσή του να σώσει το ελαφάκι. Το πιο εντυπωσιακό ακόμα, ότι το άγριο αυτό ζωάκι, από τη στιγμή που το πρωταγκάλιασε και το περιέθαλψε, παραδόθηκε στη φροντίδα του και τον ακολουθούσε σαν πιστό σκυλί, μπήκε μέσα στο σπίτι, ξάπλωσε μπροστά στο δέντρο, και άπλωνε το λαιμό του για να μαζέψει χάδια από τα παιδιά της οικογένειας. Σε κανέναν άλλον δεν έδειξε εμπιστοσύνη, εκτός από τον Αλέκο. Μόλις εμφανίζονταν άλλοι άνθρωποι τρόμαζε και μόνο αυτόν εμπιστευόταν για να την ταίσει, να την μεταφέρει, να την κανακέψει. Στο τέλος έτρωγε από το χέρι του. Τα ζώα που ανήκουν στην άγρια πανίδα όμως πρέπει να ζούνε ελεύθερα στη φύση και έτσι ο Αλέκος, μετά από τη σύντομη νοσηλεία της ζαρκαδούλας στο σπίτι του στα Άνω Πορόια, την απελευθέρωσε πίσω στο δάσος, όπου και ανήκει.

Η στάση και η πράξη του, προβάλει ένα διαφορετικό πρότυπο, και αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα (που είναι βεβαια μια θλιβερά μικρή εξαίρεση στον κανόνα). Συγχαρητήρια στον Αλέκο και στην οικογένειά του. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, αν υπάρχει Άγιος Βασίλης να στείλει όλα τα καλά του κόσμου σ’ αυτή την οικογένεια που φρόντισε το ελαφάκι του…

ΥΓ 1: Ακόμα κι αν μέσα στην πρακτική της λαθροθηρίας ή του νόμιμου κυνηγιού στην περιοχή, η ζαρκαδίνα δεν τα καταφέρει τελικά και σκοτωθεί, η διάσωσή της έχει τεράστια συμβολική και ουσιαστική σημασία: Συμβολική γιατί μας δείχνει ότι η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ. Ουσιαστική, γιατί αυτά τα τέσσερα υπέροχα παιδιά του Αλέκου Πουλιόπουλου, πήραν ένα θαυμάσιο παράδειγμα και μια μοναδική εμπειρία ζωής που θα τα βγάλει στην κοινωνία σωστότερους ανθρώπους.

ΥΓ 2: Είναι πλέον καιρός να σοβαρευτούν φορείς και πολιτεία και να εφαρμόσουν τον νόμο που απαγορεύει το κυνήγι σε περιοχές προστατευόμενες από τη συνθήκη Ραμσάρ. Αυτή τη φορά πρέπει οι νόμοι να προηγηθούν των συλλογικών πρακτικών και να αφήσουμε κατά μέρος την τακτική της ψηφοθηρίας. Το κυνήγι, δεν είναι σπορ, είναι βαρβαρότητα. Είναι ελεεινή ανάμνηση παρελθόντων εποχών και τακτικών. Ακόμα και μακροοικονομικά να το δει κανείς, το συμφέρον της περιοχής που η μόνη της πλουτοπαραγωγική πηγή και αναπτυξιακή προοπτική είναι ο οικολογικός και οικοπεριηγητικός τουρισμός και όλες οι συναφείς με αυτόν ήπιες μορφές ανάπτυξης, το να κάνουμε τα στραβά μάτια και να επιτρέπουμε το κυνήγι μόνο ολέθρια αποτελέσματα μπορεί να φέρει.

Ευχαριστούμε τον Στέργιο Καλέση για τις φωτογραφίες από την περιπέτεια, την διάσωση και την απελευθέρωση της μικρής ζαρκαδούλας.