O θρυλικός εργολάβος κηδειών σπονσοράρει τα Δημήτρια
Μια αβάν γκαρντ χορηγία από έναν επιχειρηματία που το μακάβριο του επαγγέλματος του λειτούργησε ως ώθηση για να κάνει τη δουλειά του με έναν μοντέρνο τρόπο.
Χορηγός στην εγκατάσταση για τη Γιόκο Όνο είναι ο περίφημος Οίκος Τελετών του Φάνη Μπαμπούλα. Ένας οίκος τελετών με πολύ προχωρημένη επικοινωνιακή άποψη για ένα μακάβριο επάγγελμα. Με παροχές από πολύ νωρίς πολύ μπροστά στις υπηρεσίες του αλλά και site που θυμίζει ανάλογα αμερικάνικα.
Ο Φάνης Μπαμπούλας αποφάσισε να χορηγήσει τα φέρετρα της εγκατάστασης της Γιόκο Όνο από την πρώτη στιγμή που του το πρότειναν καταλαβαίνοντας τα πολλαπλά οφέλη για την επιχείρηση του από τη διασύνδεση με ένα πολύκροτο εικαστικό γεγονός
Μιλώντας πριν χρόνια στο Γιώργο Τούλα για τη δουλειά του ο Φάνης Μπαμπούλας είχε πει:
∆ουλεύω από 14 χρονών. Ήµουν υδραυλικός πρώτα, µε µισθό 50 δραχµές την εβδοµάδα. Και περνούσα από ένα γραφείο τελετών. Μου ζήτησε ένας φίλος να κάτσω στο τηλέφωνο. Χτύπησε, πήγα σε ένα νοσοκοµείο και έβγαλα 1700 δραχµές. Στα δεκάξι µου έκανα το πρώτο γραφείο στο ∆ιοικητήριο. Πήγα φαντάρος και αναγκάστηκα να το κλείσω. Τώρα έχω τρία γραφεία και ετοιµάζω οίκο τελετών δίπλα στα κοιµητήρια, 1200 µέτρα, µε ψυγεία, πλυντήρια, χώρους για µακιγιάζ. Το πρώτο στην Ελλάδα. Το ‘92 βραβεύτηκα σε ένα συνέδριο που άνοιξε ο Ζακ Ντελόρ. Κάποτε βγάζαµε ένα διαµέρισµα το µήνα. Έκανα τα πάντα σε αυτή τη δουλειά. Μόνο δεν µπορώ να ντύσω πεθαµένο. Παιδικό φέρετρο έβαλα πριν δέκα χρόνια. Ο κόσµος έχει µια προκατάληψη µε µας. ∆εν έχουν άδικο. Μερικοί αισχροκερδούν. Ένα 20% πιστεύει σε αυτό το επάγγελµα. Είναι αξιοπρεπές. Ακόµα και ο Κ.Ο.Κ. απαγορεύει να κόψεις την ποµπή µιας κηδείας. Τα σχολεία και τα παιδιά έπρεπε να περνάνε από τα γραφεία κηδειών για να µάθουν τι είναι η ζωή. Έχω πάρει το πρώτο βραβείο στην Ευρώπη για επαγγελµατική σελίδα στο ίντερνετ. Το µακιγιάζ το ξεκίνησα για τους τραυµατισµένους. Τώρα το κάνω σε όλους. Πρέπει να έχεις καλή εικόνα το ανθρώπου που φεύγει. Στους συνταξιούχους παρατηρώ ότι ζουν µονάχα πέντε χρόνια µετά τη σύνταξη. Ο πραγµατικός πόνος είναι η απώλεια του παιδιού. Μια κηδεία δεν κοστίζει παραπάνω από τους νυχοκόπτες που έσπασες στη ζωή. Είναι το τελευταίο έξοδο του ανθρώπου. Τώρα µε την κρίση, µας πληρώνουν µε επιταγές. Υπάρχει πρόβληµα στα νεκροταφεία. Ο χώρος για τον καθένα είναι δύο µέτρα και τώρα που βγαίνουν ψηλοί άνθρωποι… Στην κηδεία του πατέρα µου λιποθύµησα στην εκκλησία. Είναι τέτοια τα συναισθήµατα εκείνη την ώρα που λες, θάψ’ τον όπως να ‘ναι.
