Μια νύχτα στο θρυλικό Σκορπιό

Καθώς το αστικό ανεβαίνει το τελευταίο τμήμα της Νεάπολης πριν τον περιφερειακό η φωνή που αναγγέλλει τις στάσεις λέει τη λέξη Σκορπιός. Η στάση έχει το παράξενο αυτό όνομα. Το πήρε όχι από το ζώδιο ή το ομώνυμο ζωύφιο. Ακριβώς στο σημείο της ανόδου υπάρχει ένα κτίσμα που φιλοξένησε επί 35 χρόνια ένα από τα διασημότερα μπουζουκτσίδικα της Θεσσαλονίκης. Ο Νίκος Κυριαζίδης, γνωστός στην πιάτσα της νύχτας με το παρατσούκλι Γκούρλας, έφτασε για πρώτη φορά εκεί ψηλά, στα σύνορα Νεάπολης-Συκεών πριν πολλά χρόνια.

Γιος ενός μηχανικού αυτοκινήτων, μουτζούρης μου λέει ήταν η δουλειά, που είχε ένα από τα πρώτα συνεργεία της πόλης στην οδό Λαγκαδά, μεγαλωμένος στο κέντρο, πίσω από την Αγία Σοφία, δεν είχε επαφή με τη νύχτα πριν το Σκορπιό. Μουτζούρης και κείνος για ένα φεγγάρι, έφυγε στη Γερμανία μετανάστης στα χρόνια του εξήντα, αφού έκανε και φυλακή μια διετία γιατί ως δεκαοκτάρης είχε μια σχέση με μια δεκαεξάρα την οποία αρνήθηκε να παντρευτεί και αφού υπηρέτησε στο στρατό για έξι μήνες και μετά πήρε τρελλόχαρτο. Από την Κασαβέτεια λοιπόν μπάρκαρε μετά στα καράβια και από κει ξεμπάρκαρε μια ωραία πρωία στο Λονδίνο για να βρεθεί μετά στο σταθμό του Μονάχου για χάρη μιας κυρίας Ελληνίδας που σπούδαζε εκεί. Σε ένα διάλειμμα από τα χρόνια της Γερμανίας επέστρεψε για λίγο στη Θεσσαλονίκη όμως στα σύνορα του κρατούν το διαβατήριο λόγω αριστερής οικογενειακής κατάστασης, βλέπεις έχει έρθει η χούντα, ξεκινά μια ολόκληρη Οδύσσεια από υπηρεσία σε υπηρεσία και χρειάζεται ένα γράμμα δυο ερωτευμένων τότε νέων στον ίδιο τον Πατακό για να του επιστραφεί το διαβατήριο και να ξαναφύγει στη Γερμανία.

Η οριστική επιστροφή στην πόλη, η αποτυχία λόγω νέων νομοθεσιών να ασχοληθεί με το εμπόριο αυτοκινήτων, η απώλεια του κεφαλαίου που συγκέντρωσε στη Γερμανία και η γνωριμία του με τον Κώστα Κυργιώτη, ένα διάολο όπως τον αποκαλεί από τη Θάσο, άνθρωπο της νύχτας με μαγαζιά με κονσομασιόν στην πλατεία Περιστεριών, τον κάνει να εμπλακεί με τη νύχτα. Μαζί βρίσκουν το κτίριο στη Νεάπολη και γεννιέται στο μυαλό του η ιδέα ενός μαγαζιού με μπουζούκια. Ρίσκο το εκτός πόλης, αν και λίγο παραπάνω είναι τα Δειλινά. Το τέρμα του λεωφορείου είναι πολύ παρακάτω στον Κόκορα, τριγύρω μόνο χωράφια και ένα κτίριο που έχτισε ένας μετανάστης που ζούσε στη Γερμανία. Παρατημένο.

Η μόνη σχέση του Νίκου με τη μουσική είναι οι ψαλμοί που έψελνε μικρός στην εκκλησία. Το όνομα ήρθε τυχαία. Το έριξε σαν ιδέα η τραγουδίστρια Πολύ Μαρίνου. Ήταν της μόδας τα ζώδια σε ονόματα κέντρων. Ζυγός, Υδροχόος κλπ.

Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος. Το μαγαζί το χειμώνα θερμαίνεται με 4 σώματα καλοριφέρ όλο και όλο και τα γκαρσόνια σερβίρουν με παλτό. Θαμώνες είναι από τις γύρω περιοχές. Πολίχνη, Σταυρούπολη, Συκιές, Νεάπολη. Κλείνει αυστηρά στις 2 κάθε βράδυ, λόγω ωραρίου, αν και αλλού στην πόλη το πηγαίνουν μέχρι το πρωί με την ανοχή της αστυνομίας. Τα μεροκάματα των τραγουδιστών δεν ξεπερνούν τις 800, άντε βία τις 1000 δραχμές. Η ιδέα είναι να γίνει φυτώριο νέων φωνών. Η αστυνομία είναι κάθε βράδυ εκεί. Εκατόν πενήντα αυτόφωρα μετρά ο Κυριαζίδης.

Τα βαριά ονόματα τότε τραγουδούσαν στο Στορκ. Εδώ το concept στήθηκε ως εξής. Στο πρώτο μέρος τα ροκάκια και οι μπαλάντες, το διάλειμμα είχε μπαλέτα, για το μπανέ, το μπανιστήρι δηλαδή και μια ανάσα ανάμεσα στα προγράμματα, μπαλέτα που σιγά σιγά ερχόταν από την Αγγλία και στο δεύτερο μέρος το λαϊκό. Έρχεται να τραγουδήσει στο ξεκίνημα του ο Βασίλης Καράς. Βγάζει εκείνη την εποχή τον πρώτο του δίσκο. Γίνεται χαλασμός. Η συνεργασία δεν τελειώνει καλά. Το πρόγραμμα αλλάζει. Ο Κυριαζίδης αρχίζει να ασχολείται ολοκληρωτικά με τα πάντα. Παρακολουθεί το κοινό κάθε βράδυ και με ένα νεύμα των ματιών όταν το ενδιαφέρον πέφτει αλλάζει το πρόγραμμα. Η ορχήστρα εκπαιδεύεται να αντιλαμβάνεται αμέσως τις αλλαγές που επιβάλει και στο μαγαζί γίνεται όπως λέει ο ίδιος σήμερα ο ‘’της αλεπούς ο θάνατος’’. Προσλαμβάνει το χορευτή Μαργαρώνη από το ΚΘΒΕ για να διδάσκει κίνηση στους καλλιτέχνες. Φροντίζει τα πάντα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Η φήμη του Σκορπιού εξαπλώνεται. Αρχίζουν να έρχονται άνθρωποι από όλη την πόλη. Το γειτονικό Φιλίππειο στο ξενοδοχείο, που έχει μεγάλα αστέρια της πίστας επιλέγει τον επιλέγει για να τους πηγαίνει μετά το τέλος των προγραμμάτων του. Ο Μητροπάνος που εμφανίζεται τότε στο ξενοδοχείο του Σέιχ Σου συχνάζει μετά στο Σκορπιό. Ένα βράδυ έρχεται ένα περιπολικό να το κλείσει λόγω αυτόφωρου. Ο Μητροπάνος που έχει μια συγγένεια με τον υπουργό δικαιοσύνης τους λέει να φύγουν.

Συνεργάζονται με τη μουσική οικογένεια των Καπελίδηδων. Προσλαμβάνει μαέστρο το Θωμά Ράιο. Στο μαγαζί επιβάλεται αυστηρή ιεραρχία. Για κάθε πρόγραμμα γίνονται πρόβες 2 μηνών. Ο Νίκος είναι τελειομανής. Παίζουν 7 μέρες τη βδομάδα για δεκαπέντε χρόνια. Τα πρώτα χρόνια και καλοκαίρια. Μεγάλα μαγαζιά εκείνη την εποχή η Καλύβα, το Ρομέο. Αρχίζει να παίρνει μπρος και το αεροδρόμιο. Ο Σκορπιός σκίζει. 300 άτομα κάθε βράδυ, πιάτα βουνά, λουλούδια τόνοι.

Η Ρίτα Σακελαρίου, μεγάλη φίρμα εκείνη την εποχή, παντρεμένη με έναν παλαιστή από την Πολίχνη ανοίγουν λίγο παραπάνω το Στέσι. Του προτείνουν να κλείσει το Σκορπιό γιατί θα τον σβήσουν και να το κάνει σούπαδικο για τους ξενύχτηδες της περιοχής. Ο Κυριαζίδης πεισμώνει. Μεταμορφώνει όπως λέει το αχούρι σε παλάτι.

Οι τσαμπουκάδες των πρώτων χρόνων τελειώνουν. Το μαγαζί γίνεται εκκλησία. Μπαίνει και το ρεζερβέ. Στην πίστα ανεβαίνει η Δέσποινα Μαντά και ο Ανδρέας Κάψης. Τα μεροκάματα ανεβαίνουν. Απογειώνονται με τον Σωτήρη Τσέντο. Μεγάλο αστέρι της παραλίας με δέκα χιλιάρικα κασέ που ο Κυριαζίδης τον χτυπά και τον ανεβάζει στο βουνό. Μαζί του ανεβαίνει και ο καλός ο κόσμος και περισσότερες πια γυναίκες. Αρχίζουν να έρχονται παράγοντες του ποδοσφαίρου, επιχειρηματίες. Ο Βεζυρτζής, ο Θεοδωρίδης, ο Μπάρμπας, ο Δασιγένης, ο Παναγιώτης Σπύρου.

Ο ήχος γίνεται έμμονη ιδέα για τον ιδιοκτήτη. Γεμίζει τους τοίχους με μεγάφωνα. Επτά από κάθε πλευρά. Από τα τραπέζια περνούν οι πάντες πια. Ο Ντάλαρας ένα βράδυ παίρνει το μικρόφωνο. Γίνεται χαμός. Η Άντζελα, ο Πανταζής ανεβαίνουν στην πίστα του.

Έχουν φτάσει τα χρυσά χρόνια. 1981-1985. Τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Δεν πέφτει καρφίτσα. Στη πίστα ο απόλυτος showman. Ο Δημητράκης Γεωργόπουλος. Τραγουδά επί ένα δίωρο χωρίς ανάσα. Αργότερα ακολουθεί η Έφη Στρατή. Ο κόσμος εκστασιάζεται. Τα λεφτά βγαίνουν με τη σέσουλα.

Η αδερφή της Έφης Στρατή συνδέεται τότε με τον ηθοποιό Γιώργο Κωνσταντίνου. Της αρέσει το θέατρο. Ένας από τους θαμώνες του Σκορπιού είναι ο φρουτέμπορας Τσιντστόγλου. Του βάζουν την ιδέα να δημιουργήσει ένα θέατρο για τη Στρατή. Τελικά το θέατρο γίνεται μπουζουκτσίδικο που κοστίζει πενήντα εκατομμύρια δραχμές. Παλάτι. Απέναντι από το Σταθμό. Παίρνουν όλη την ορχήστρα και το πρόγραμμα του Σκορπιού που μένει στον άσο. Ο Κυριαζίδης πηγαίνει ένα βράδυ να δει τον νέο ανταγωνιστή και παθαίνει. Η χλίδα του νέου μαγαζιού, ο άψογος ήχος, οι πελάτες του που την έκαναν για κει, οι άνθρωποι του που τον προδώσαν τον πεισμώνουν.

Ανεβαίνει στη Νεάπολη και ξεκινά την ανακαίνιση. Αναθέτει στον Παντελή Δεληγιαννίδη των Ολύμπιανς με σπουδές σημαντικές στην ηχοληψία να στήσει το νέο Σκορπιό. Όταν τελειώνει έχει τον ήχο ενός στούντιο. Ντύνει τους τοίχους με παχιά λευκή μοκέτα, το πάτωμα με παχύ χαλί, ταξιδεύει στην Ιαπωνία να πάρει ιδέες και φέρνει τα πρώτα στην Ελλάδα ασύρματα μικρόφωνα. Αγοράζει ένα μηχάνημα Lexico που φτιάχνει τις φωνές. Δυόμιση εκατομμύρια. Όταν τελειώνει η ανακαίνιση αναφωνεί: Είδομεν το φως!

To 1987 ανακαλύπτει ένα νεαρό παιδί με τσιγγάνικη καταγωγή. Του τον συστήνουν σε ένα γήπεδο. Εργάζεται σε ένα συνεργείο. Στην αρχή τον αποπαίρνει. Το μετανιώνει και του δίνει μια ευκαιρία. Γίνεται χαλασμός. Τον λένε Ζαφείρη Μελά.

Η κυρία της πίστας, η Άντζυ Μιχαήλ είναι ένα μπουρί που βομβαρδίζει όπως λέει. Κλάμα στο μαγαζί. Η εκδίκηση ήρθε. Στο μαγαζί ανεβαίνει το σύμπαν. Όποιος έρχεται από την Αθήνα αλλά και όλη η Θεσσαλονίκη. Από το Μπουτάρη μέχρι τη Λιάνα Κανέλη.

Ψάχνει διαρκώς νέες φωνές. Του λένε για ένα δεκαεπτάχρονο που τραγουδά στη επαρχία. Τον ακούει. Τον ανεβάζει στη πίστα. Ένα αστέρι γεννιέται. Το λένε Κώστα Μακεδόνα. Ο Σταμάτης Κραουνάκης μαθαίνει για τη νέα φωνή και ανεβαίνει στο βουνό. Προσκυνά. Σε λίγο θα του κάνει δίσκο. Προτείνει μάλιστα στον Κυριαζίδη να αναλάβει την παραγωγή των προγραμμάτων του. Και στην Αθήνα.

Εκείνη την εποχή μπαίνει το μικρόβιο των media στο κεφάλι του. Στην αρχή ένα ραδιόφωνο που να διαφημίζει το Σκορπιό και να παίζει το πρόγραμμα του. Ακολουθεί και η τηλεόραση. Αγοράζει μια έκταση στην κορυφή του Χορτιάτη, τον Κωλοσούρτη, για τις κεραίες. Στήνει  πολυτελή στούντιο πάνω από το μαγαζί. Στο πρόγραμμα μερικά από τα μεγάλα αστέρια του ραδιοφώνου της εποχής. Στη σκηνή του μαγαζιού ανεβαίνει πιτσιρίκος ο Αντώνης Ρέμος. Η Νατάσσα Θεοδωρίδου. Ο Τάσος Δημόπουλος. Η Δάφνη Λέμπερου που τη βρίσκει στο δρόμο να παίζει τουμπερλέκι και τη μαζεύει. Ο Ανδρέας Ρηγόπουλος που κάνει τη θρυλική πρόζα με το Ρέμο και το Δουλάμη στο Διδυμότειχο Μπλουζ. Ο δρόμος κλείνει από τα αυτοκίνητα.

Απασχολεί συνολικά 120 άτομα στα media και το Σκορπιό. Κυμπάρης πληρώνει με το παραπάνω και τα ένσημα σε όλους. Ονειρεύεται να στήσει μια σχολή μουσικών ταλέντων, καλλιτεχνών, παρουσιαστών. Έχει όραμα.

Είμαστε πια στο τέλος της δεκαετίας του ενενήντα. Έχει μπει στη μύτη πολλών. Έχει εχθρούς. Δεν είναι και εύκολος άνθρωπος. Είναι απρόβλεπτος, εκρηκτικός. Αλλά και η πόλη όπως λέει είναι τυφλή και κουφή.

Ξεκινάνε τα προβλήματα με τις άδειες των καναλιών. Του κλείνουν την τηλεόραση. Ακολουθεί το ραδιόφωνο. Τα λεφτά έχουν πέσει όλα στις επενδύσεις. Η χαριστική βολή έρχεται με μια καρφωτή επίσκεψη του ΣΔΟΕ στο μαγαζί. Βεβαιώνουν δεκάδες μικροπαραβάσεις. Ο Σκορπιός κλείνει. Ο Κυριαζίδης χάνει ότι έχει και δεν έχει. Και η πόλη χάνει ένα θρυλικό στέκι της. Είχε ανοίξει ανήμερα δεκαπενταύγουστου όπως όλα τα θρυλικά πράγματα στη ζωή του.

Με αποχαιρετά στη σκάλα του σπιτιού του. Εκεί που ήταν κάποτε τα στούντιο το ραδιοφώνου. Ξέρεις πότε την κατάλαβα την κρίση ότι θα έρθει μου λέει, όταν είδα το σερβιτόρο να φορά Αρμάνι. Και γω Αρμάνι και συ Αρμάνι, κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα.

Κατεβαίνω στην πολύβουη λεωφόρο. Η ταμπέλα του άδειου από χρόνια θρυλικού μαγαζιού που προσκύνησε όλη η πόλη και η στάση του αστικού με το όνομα του είναι σημάδια. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μια ηχογράφηση τρισήμιση ωρών στο κασετόφωνο, ένα πάκο φωτογραφίες και ο Νίκος με την Αθηνά να ζουν πια με τη σύνταξη των εννιακοσίων ευρώ. Money, easy come, easy go. Φινάλε.