Στη λαϊκή της Μαρτίου-Το βισκόζ της Καμίλα και άλλα πολλά

Εικόνες: Σοφία Λαμπρινοπούλου

Η περιπλάνηση στη λαϊκή αγορά της Μαρτίου, θα πρέπει να κατοχυρωθεί ως must για κάποιον που επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη και φυσικά υποχρέωση του κάτοικου της.  Ο Λευκός Πύργος και μετά η λαϊκή ένα πράγμα. Αποτελεί τη μεγαλύτερη λαϊκή της πόλης, και γίνεται κάθε Σάββατο. Για να νιώσεις ότι τη γύρισες όλη, πρέπει να ξοδέψεις τουλάχιστον δύο ώρες. Αυτό κάναμε και εμείς, και σας μεταφέρουμε τις πιο ωραίες ατάκες που ακούσαμε.

Ξεκινήσαμε από τους πάγκους με τα ρούχα και “δύο ζευγάρια κάλτσες ενάμισι ευρώ, τα βαμβακερά τα καλτσάκια τα δροσερά” ήταν η πρώτη ατάκα που ακούσαμε. Προκειμένου να σε κάνουν να αγοράσεις  τα προϊόντα τους, οι πωλητές φροντίζουν να γνωστοποιήσουν όλα τους τα προτερήματα. Καθώς είχαμε ήδη μπει για τα καλά στους ασφυκτικά γεμάτους διαδρόμους της αγοράς, ξεχώρισα μέσα από τις διάφορες φωνές, μία, η οποία ήταν πιο χαρούμενη από τις υπόλοιπες και έλεγε: “κάντε τα άνω κάτω κοριτσάρες.” Χθες πρωταγωνίστρια ήταν η Καμίλα του Καρόλου: ”Αυτό το βισκόζ φοράει και η Καμίλα σου λέω, πάρτο…”

Ακόμη και στη λαϊκή, η ισχύς του γυναικείου καταναλωτικού κοινού υπερτερεί. Εννοείται πως υπάρχει εξαιρετική στρατηγική μάρκετινγκ, κάνοντας τους πελάτες να νιώσουν πιο ελεύθεροι, προσελκύοντας τους έτσι στους πάγκους τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μια γυναίκα καλούσε τις υπόλοιπες να πάνε στο γεμάτο ρούχα πάγκο της και να διαλέξουν από την τεράστια ποικιλία. ”Έκλεισε η Ντονατέλα, τα εσώρουχα της τα βρίσκεις μόνο εδώ” λέει ένας υπονοώντας την κ. Βερσάτζε.

Μερικούς πάγκους μετά και χωρίς να έχω ακούσει τίποτα ενδιαφέρον, ξάφνου ένας κύριος ξεκινάει να λέει: “δεν πουλάμε, χαρίζουμε, ένα ευρώ το κραγιονάκι.” Πραγματικά δεν ξέρω για το κραγιονάκι γιατί δεν χρησιμοποιώ άλλωστε, αλλά ότι μερικά πράγματα τα παίρνεις τσάμπα ισχύει και με το παραπάνω. Οι τιμές σε ορισμένα προϊόντα είναι εξευτελιστικές και η ποιότητα τίμια. Φυσικά οι πάγκοι με τις απομιμήσεις εντυπωσιακοί και οι μυθικές ατάκες: ”έχω πόλο από το Βόλο!” και  ”έρχεσαι με το μακό και φεύγεις με το Burberry” είναι κάτι που σίγουρα θα ακούσεις μέσα στη λαϊκή.

Διαβάστε επίσης: Δέκα πράγματα να προσέξεις στη λαϊκή της Μαρτίου 

Συνεχίζοντας και αφού πρώτα χαθήκαμε για λίγο, καταλήξαμε επιτέλους στο πιο χρωματιστό και αρωματικό μέρος της αγοράς. Στους πάγκους με τα φρούτα και τα λαχανικά. Η πρώτη ατάκα γεμάτη αγάπη που άκουσα με σημάδεψε. “Για το σπανάκι μου παίρνω συγχαρητήρια. Φύλλο δε θα πετάξεις. Τέτοιο σπανάκι μόνο εγώ. Μωρό το σπανάκι.” Ένα έχω να πω. Μακάρι όλος ο κόσμος να έβαζε τόσο πάθος στα πράγματα που κάνει όσο η κυρία που ήθελε να πουλήσει το σπανάκι της. Λίγο παραδίπλα μια φωνή που έλεγε: ”έχω πράσο μπιμπελό” σε διαπερνούσε, όμως δεν μπορούσε να συναγωνιστεί με τίποτα την κυρία με το σπανάκι. 

Κάτι που παρατήρησα είναι πως όλους τους πωλητές τους διακατέχει μια ακράδαντη σιγουριά για την ποιότητα των προϊόντων τους. Οπότε οι ατάκες του τύπου “με κλειστά τα μάτια πάρτε” είναι αρκετά κλισέ.

Ένα όμως ήταν το αντικείμενο του πόθου σε αυτό το κομμάτι της λαΐκής. Και δεν είναι άλλο πέρα από τις φράουλες. Κόκκινες, λαχταριστές και ζουμερές. Καθόλου υπερβολικός ο κυριούλης που φώναζε: “κοίτα φράουλα άρωμα και γλύκα, ελάτε.” Εξοργισμένος ένας άλλος έλεγε σε πελάτισα: ”Μην τα ζουλάς τα κυρά μου τα σπαράγγια. Για τον άνδρα σου θα τα φτιάξεις, όχι για τον Λαζάρου…”

Από τους τελευταίους πάγκους που περιπλανηθήκαμε, ήταν οι πάγκοι με τα ψάρια. Η ώρα είχε ήδη περάσει, και εν όψει Σαββατοκύριακου, οι τιμές των ψαριών ήταν εξαιρετικά χαμηλές. Ήθελαν να τα ξεπουλήσουν όλα γιατί μετά θα μπαγιάτευαν και δε θα έκαναν για τίποτα. Οπότε  ατάκες του τύπου “ένα δίφραγκο χοντρή σαρδέλα” και “ποιός θέλει γαύρο καλό;” ή ”δεν πουλάω μανούλα μου, χαρίζω την τσιπούρα” ακούγονταν από παντού. ”Φάε ψάρι κουκλίτσα μου, να ανοίξει το μάτι σου…”. Θα ξανάρθουμε…

Αυτό ήταν ένα τυπικό Σάββατο στη λαϊκή της Μαρτίου. (…)