Στο 21 του Ευόσμου συνέβη το πιο σπάνιο πράγμα στις μέρες μας
Γιατί δεν συνηθίζεται να το ζεις αυτό εντός, εκτός κι επί τα αυτά του ΟΑΣΘ.
Δευτέρα, δύσκολη μέρα από γεννησιμιού της. Η πόλη έχει αφεθεί στον ήλιο που αναλογεί στον Μάρτη, ο αστικός μας εκνευρισμός υπάρχει, αλλά σχεδόν στο περιθώριο πια. Όλες οι φυλές της Θεσσαλονίκης επιβιβάζονται στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, στους δικούς μας κινητούς μικροκόσμους, μέχρι να κυλήσουν οι ώρες και να σβήσουν οι μηχανές, οχημάτων και ανθρώπων.
Στο 21 βρέθηκα τυχαία, είχα οριακά ξεχάσει την ύπαρξή του στον κατάλογο των οχημάτων του μονάκριβου Οργανισμού (μας). Μικρό και συμμαζεμένο, ξεκίνησε από τον Εύοσμο και διαπέρασε σαν μακρινό ξαδερφάκι της αστραπής Αμπελόκηπους και Ξηροκρήνη, μέχρι να πάρει το δρόμο του για Εγνατία για να καταλήξει στην Αριστοτέλους.
Σε μια χρονική λωρίδα τούτων των στιγμών, συνέβη το παρακάτω πολύ απλό περιστατικό, που όμως συχνά εκλείπει από την καθημερινότητά μας πάνω στους τροχούς της μαζικής μεταφοράς.
Μια κυρία γύρω στα πενήντα της, με σπαστά ελληνικά και εκείνο το υπέροχο, άναρχα βαμμένο αγορέ μαλλί σε όλες τις αποχρώσεις του άνυδρου χωραφιού, κάθεται στο πρώτο μισό του λεωφορείου. Η φίλη της, στο δεύτερο. Κόσμος πολύς ενδιάμεσα, δύσκολο να συνεννοηθούν με τα μάτια. «Ρόζα», τη φωνάζει. Καμία απάντηση. «Ρόζα, Ρόζα», συνεχίζει αλλά η Ρόζα δεν αποκρίνεται, λες και έχει περάσει σε εδάφη Έσχατης Θούλης. Ακολουθεί κράμα σιωπής με υπομονή για ελάχιστα δευτερόλεπτα κι ύστερα «Ρόζα» ξανά.
«Τη Ρόζα ψάχνεις;», ρωτά μεσήλικας κύριος που στέκεται στην πόρτα της μεσαίας εξόδου. «Περίμενε». Βάζει κι άλλο μπάσο στη φωνή, πατάει γκάζια στις χορδές του και παίρνει πρωτοβουλία. «Ρόζααα» (εδώ μακρόσυρτο το ”α”).
Αντίδραση καμιά.
«Ε, πώς θα γίνει; Μήπως δεν θέλει να έρθει να κάτσει μαζί σου», λέει και ολόκληρο το λεωφορείο βάζει τα γέλια. Τελικά η περιζήτητη Ρόζα γλιστρά μέσα από το πλήθος και ενώνεται με τη φίλη της, σαν ένα μικρό, αντιτηλεοπτικό «Πάμε Πακέτο» στις οθόνες του ΟΑΣΘ.
Και κάπως έτσι, άγνωστοι μεταξύ μας, ανώνυμοι από τη μια στάση στην άλλη, βιώσαμε έστω και λίγο μια στιγμή κοινής διάδρασης. Χωρίς πρόσωπα χαμηλωμένα στις οθόνες των κινητών, χωρίς καρφωμένα βλέμματα στο υπερπέραν έξω από το παράθυρο. Απλά, ανθρώπινα, ασήμαντα, μοιραστήκαμε μια στιγμή. Κι αυτό είναι ό, τι πιο σπάνιο μπορεί κάποιος να ζήσει τη σήμερον ημέρα.
