Τα παλιά ΚΤΕΛ της Θεσσαλονίκης

Μέχρι τη δεκαετία που διανύουμε η πόλη διέθετε σταθμούς λεωφορείων που έφευγαν για τις διάφορες πόλεις της επαρχίας, διάσπαρτους σε διάφορα σημεία στα δυτικά της πόλης, από τις δωδεκαόροφες οικοδομές της Λαγκαδά έως τα στενά της Γιαννιτσών. Το μοναδικό ΚΤΕΛ που βρισκόταν ανατολικά ήταν εκείνο της Χαλκιδικής στην οδό Καρακάση.

Άνθρωποι αναχωρούσαν για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους ή επέστραφαν από αυτές κουβαλώντας στις οροφές των λεωφορείων τις πραμάτειες τους. Αυτό το μοναδικό υλικό του Μίλτου Αρβανιτάκη, γυρισμένο στα χρόνια του 1970 σε super 8, στην εποχή της δικτατορίας, απεικονίζει μοναδικά τη ζωή των ΚΤΕΛ και του Σιδηροδρομικού Σταθμού εκείνης της εποχής.

Ο Μίλτος Αρβανιτάκης ήταν κινηματογραφικός επιστημονικός συνεργάτης της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ και από το υλικό αφού επεξεργάστηκε ψηφιακά προέκυψε το ντοκιμαντέρ Οι Περαστικοί Σταθμοί. 

Στις σημειώσεις του για το υλικό γράφει:

Ο κινηματογράφος είναι μια αυτόνομη γλώσσα με την οποία μπορείς να συλλαβίσεις, να περιγράψεις, να καταδείξεις, να τραγουδήσεις να απαγγέλεις, ,να φιλοσοφήσεις μέχρι και αν εκφραστείς με μαθηματικούς επιστημονικούς όρους και σχέσεις ώστε να φτάσεις σε ένα ποθητό αποτέλεσμα . Η Ντελλύκ έγραψε κάποτε ότι ‘Μια καλή ταινία είναι ένα καλό θεώρημα’. Η ταινία για τους χώρους και τους ανθρώπους των υπεραστικών σταθμών θα δουλευτεί κάπως έτσι. Μέσα από την πολυχρωμία των καταστάσεων και των συναισθημάτων της αντικειμενικής ντοκυμενταρίστικης η και της υποκειμενικής σκηνοθετημένης αφήγησης θα ξεπηδούν οι ιδέες του προβλήματος. Η μηχανή δεν θα περιγράφει τα αντικείμενα, τους χώρους και τους ανθρώπους με την ψυχρότητα μιας έξω από τα πράγματα ρεαλιστικής αφήγησης ,αλλά θα καταδείξει την απώτερη σχέση των ανθρώπων με τα αντικείμενα ,και των χώρων με τους ανθρώπους θα καταγράψει τα χρώματα, τους ήχους ,τα συναισθήματα ,τις καταστάσεις που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων και των ανθρώπων , μεταξύ των ανθρώπων και των αντικειμένων και μεταξύ των ανθρώπων και των χώρων.

Δείτε το: