Κι αν είσαι single μην ψαρώνεις, ακόμη κι αν ζεις στη Θεσσαλονίκη
Single in This City; Μην κλείνεσαι μέσα. Μην ψαρώσεις. Γίνε το "μητροπολιτικό" μέλλον στον αέρα αυτής της πόλης.
Ο single στην Θεσσαλονίκη παρουσιάζεται σχεδόν ως μη πολιτικά ορθή ύπαρξη. Σαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας που ξεστράτισε της οικογενειακής ηθικής η οποία προστάζει το «μαζί και πολλοί» ως αδιαπραγμάτευτο μανιφέστο. Έτσι σαν άσωτο παιδί της πληθωρικής, χύμα και «2+ τουλάχιστον στον κύκλο σου» πόλης, χρειάζεται να επιστρατεύσει την μαεστρία του για να δείχνει φυσιολογικός σε μια σειρά καταστάσεων τις οποίες ζει με αριθμητικό μειονέκτημα.
Μα καλά υπάρχουν μόνοι σε αυτή την πόλη από την στιγμή που «κανείς δεν μένει χωρίς πατρίδα όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη*»;
Και όμως υπάρχουν. Όχι όλοι τους μοναχικοί και σίγουρα όχι σε μόνιμη βάση. Ο single δεν είναι απαραίτητα μόνος του ερωτικά. Μπορεί να είναι κατά περιπτώσεις μόνος και στην κοινωνική του ζωή. Πώς επιβιώνει βάσει αυτού κάποιος στην Θεσσαλονίκη, την πόλη που όλα δείχνουν να στήθηκαν για να λειτουργούν γύρω από την άτυπη συμφωνία του «περισσότεροι από ένας»;
Θεωρητικά προφανώς και δεν απαγορεύεται να πας πουθενά μόνος σου, αλλά πρακτικά είναι κομμάτι δύσκολο.
H Α. ως single λέει πως «…ίσως δεν χρειάζεται να βρούμε τρόπους για να κυκλοφορούμε μόνοι μας αν και θα βοηθούσε στο λέω να μπορούμε να το κάνουμε άνετα, αλλά να κάνουμε καινούριους φίλους, να ανοίξουμε τον κύκλο μας μωρέ. Bέβαια φταίμε και εμείς γιατί όταν 98% μας βρίσκει γκόμενο/α και εξαφανίζεται από τον κύκλο του, όσο και να τον ανοίξεις κάποια στιγμή πάλι στην αρχή καταλήγεις.».
Ο Κ. ως single λέει πως «δεν θα πήγαινα ποτέ μόνος μου σε live, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν μπορώ, δεν παίζει…».
Ο Θ. ως single και στα ερωτικά και χωρίς κοινωνικό κύκλο εξαιτίας των ωραρίων των φίλων του λέει πως «δεν ξέρω γιατί δεν υπάρχει ένα bar σε αυτή την πόλη μέχρι και σήμερα που να πίνω ωραία και καλά μόνος χωρίς να με κοιτάνε νομίζοντας ότι βγήκα να «ψαρέψω».
Η Ο. single και με τρελό εργασιακό ωράριο λέει πως «φταίει που δεν είμαστε πολλοί και δεν μπορείς να χάνεσαι. Έχεις δει γυναίκα μόνη να πίνει σε ένα bar; Ή να τρώει άνθρωπος μόνος του με το κρασί του σε ένα εστιατόριο; Στο λέω εγώ, όχι. Δεν μπορείς να πας μόνος σου πουθενά γιατί δεν έχουμε φάσεις που να το υποστηρίζουν.»
Ο Γ. λέει πως τα τελευταία δύο χρόνια είναι single με όποια μετάφραση θέλουμε να δώσουμε γιατί δεν προλαβαίνει να αναπνεύσει αλλά είχε μια ιδέα που τελικά ίσως είναι και πραγματική πρόταση προς κλέψιμο:
«…πλάκα πλάκα σκεφτόμασταν με ένα φίλο στο παρελθόν να ανοίξουμε ένα χώρο που θα βασίζεται στην μεγάλη μπάρα, χωρίς καναπέδες χωρίς σταντ και ιστορίες έτσι ώστε να πρωταγωνιστεί το ποτό και ένας ή χίλιοι να μην απλώνονται, όλοι εκεί. Φάτσα ευθεία στην κάβα και τίποτα άλλο. Το ‘χαμε δει στην Δανία και μας άρεσε. Αυτό ας πούμε θα ναι κάτι που δεν αφήνει κανέναν στην απέξω. Και άνετα, όχι να νιώθεις ότι είσαι λούζερ ή πέφτουλας ή εξωγήινος ή στραβός ή ή ή…»
Στις μεγαλύτερες πόλεις παγκοσμίως, εξαιτίας του πληθυσμού, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα γιατί αυτό φέρνει μαζί του και την προσαρμογή της επιχειρηματικότητας αλλά και των κοινωνικών σχέσεων βάσει των αναγκών αυτού του μεγάλου όγκου πολιτών. Παρτάρεις, πίνεις, τρως, κάθεσαι μόνος και όλα δείχνουν νορμάλ. Ακόμα και στην Αθήνα, μην πάμε μακριά, που λειτουργεί ως μητρόπολη είναι τρομερά εύκολο να πάρεις ένα ρακόμελο στο χέρι και να αράξεις μόνος χωρίς να τραβάς τα βλέμματα. Να διαβάσεις ένα βιβλίο κάπου δημόσια και πάει λέγοντας. Δεν είναι ιδανικά, αλλά είναι καλύτερα.
Στην Θεσσαλονίκη χρειάζεται πολύ ψάξιμο και αρκετή προσευχή (μην τυχόν και μείνεις μόνος). Ανοίγεται δηλαδή και ένα περιθώριο πέρα από τα προσωπικά συμπλέγματα που τυχόν αποτρέπουν έτσι και αλλιώς τον οποιοδήποτε ανεξαρτήτως κοινωνικής ή ερωτικής κατάστασης να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Μπορεί ο κόσμος της πόλης να είναι φιλικός αλλά ταυτόχρονα είναι ίσως και αρκετά χύμα. Ένα χαρακτηριστικό που έχει άλλες προεκτάσεις είτε θράσους είτε ακόμα και μιας υπερβολικής οικειότητας που φέρνει με την σειρά της αγενείς συμπεριφορές οι οποίες μέσα σε όλα δημιουργούν ένα κλίμα του “εμείς μόνο”.
Ας μην ξεχνάμε πως ανάμεσα στην κατηγορία των single από τύχη και single εξαιτίας συγκυριών υπάρχουν και οι single από επιλογή. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις μην το βάζεις κάτω. Επίτηδες υπερβολική τονωτική προτροπή: Μην κλείνεσαι μέσα. Μην ψαρώσεις. Γίνε το “μητροπολιτικό” μέλλον στον αέρα αυτής της πόλης.
Ακολουθεί μια σειρά καταστάσεων ή μικρά spot όπου ο single μπορεί είτε να γνωρίσει κόσμο είτε να νιώσει φυσιολογικός μέσα στο συγκυριακό ή από επιλογή “1” του.
Σινέ Βακούρα. Αίθουσα που σου κάνει την χάρη να σταθεί επάξια και διακριτικά στην ανάγκη σου να απολαύσεις ταινίες μόνος χωρίς να αναπτύσσεις ένστικτα έντεχνης εκδίωξης ενοχλητικών βλεμμάτων και κινήσεων.
Cocktail Bar, On the Road. Η Θεσσαλονίκη δεν φημίζεται για τα δυτικά μπαρ που μπορείς να κάνεις ένα πέρασμα μετά την δουλειά σου, μόνος και να σταθείς στην μπάρα τους, να πιεις ένα ποτό και να μην κεντρίζεις τα επιδεκτικά βλέμματα ή το αδιάκριτο πέσιμο που λέγαμε παραπάνω. Το Cocktail Bar και το On The Road πάντως είναι δύο δοκιμασμένα σημεία που αυτό δεν συμβαίνει. Στάσου και πιες ό,τι θες, κανέναν δεν απασχολείς. Και αν απασχολήσεις, θα ‘ναι για καλό.
Roots και Uberdooze για καφέ το πρωί, πρωινό, διάβασμα, εφημερίδα ή δουλειά και φαι το μεσημέρι στο πρώτο, πάρτι τα βράδια στο δεύτερο. Άνετα και μόνος σου.
Single και θέλεις να γνωρίσεις κόσμο; Γορίλας και Σάρωθρον.
Habanita. Να μπεις να πιεις και να αφεθείς και όταν θα σε σηκώσουν, να χορέψεις. Να σηκωθείς. Αυτό μόνο. Δεν πας αν θες να μείνεις μόνος. Εκεί πας μόνος και λιώνεις το dancefloor με παρέα θες δε θες. Ακόμα καλύτερα έχει και free lessons χορού. Με την δύναμη του latin, κόσμε.
Μουσεία, μουσεία, γκαλερί, α και μουσεία. Δεν χρειάζεσαι παρέα φιλικο-ερωτική για να ερωτευτείς τους διαδρόμους των μουσείων και των γκαλερί αυτής εδώ της πόλης. Βερολίνο δεν είμαστε αλλά υπάρχουν σταθερά κάθε σεζόν ένα κάρο εκθέσεις που αξίζουν προσοχής. Είναι φανταστικές οι μοναχικές ξεναγήσεις στην Τέχνη.
Διπλός φεύγεις ή μονός αλλά από επιλογή και στο Θέατρο Τ. Πηγαίνεις μόνος, πηγαίνουν αρκετοί έτσι και γνωρίζεις μέχρι και τον σκηνοθέτη γύρω από το τασάκι στην είσοδο του θεάτρου. Ενδιαφέρουσες στιγμές.
Φεστιβάλ. Δεν μένει σεζόν ακάλυπτη στη Θεσσαλονίκη χωρίς φεστιβάλ. Κινηματογράφου, Ντοκιμαντέρ, Ιn edit, Street Mode, Πικ Νικ Urban, Pre και Reworks, Δημήτρια, SAF και η λίστα δεν τελειώνει. Να τρελαίνεσαι και να φεστιβαλίζεσαι ανεύθυνα. Γνωρίζεις ή δεν γνωρίζεις κόσμο είναι πάνω σου. Και περνάς σούπερ σε ένα περιβάλλον που ουσιαστικά φτιάχτηκε βασισμένο σε μονάδες που γίνονται ένα γύρω από κάτι. Τα φεστιβάλ είναι υπόθεση των single. Αλλιώς θα ήταν λογικά πρεμιέρα στα μπουζούκια ή live στην παραλιακή να κάνεις σωστά κράτηση να μοιραστεί η φιάλη στα τέσσερα το λιγότερο.
Να πάρεις το καφεδάκι σου να ανέβεις στο Vinyl Salvation να χαζέψεις θέα, να χαθείς μέσα στα βινύλια να πάρεις καθαρό αέρα και να γνωρίσεις ωραίους τύπους και μόνους. Ή να μην γνωρίσεις κανέναν και να φύγεις με δίσκο. Να τον ευχαριστηθείς, να τον λιώσεις.
Όρεξη για δουλειά, κατέβασε ιδέες και πήγαινε στο make να δεις πως μπορείς να τις υλοποιήσεις. Έχει και μίνι co work space και δουλεύει τα πρότζεκτ σου με άκρα μυστικότητα. Δημιουργείς, γνωρίζεις στοχευόμενο για την δουλειά σου κόσμο και συνεργάζεσαι χωρίς δράμα.
ΧΑΝΘ. Μην γελάσει κανείς. Έχει ένα εύρος δραστηριοτήτων στα οποία γράφεσαι και γράφονται ολομόναχοι χωρίς παρέα. Δεν λειτουργεί ως γυμναστήριο με την λογική «πάμε παρέα να μην τα παρατήσω».
Λέσχη ανάγνωσης. 40 έχει η Θεσσαλονίκη. Πάνε όλοι μόνοι. Ιντελεκτουέλ συνευρέσεις και γνωριμίες.
Βιβλιοθήκη. Ναι, ανέβα στο άσχετο έστω για την θέα ή στην Φοιτητική του ΑΠΘ. Εκεί και αν δεν γίνεται χαμός τις νύχτες. Αν και οι φοιτητές θεωρητικά απέχουν από την κατηγορία της λίστας.
Φωτογραφικός Όμιλος ΑΠΘ. Εδώ δώστε προσοχή. Μην κολλήσετε στο «ΑΠΘ» δεν απευθύνεται μόνο σε φοιτητές ούτε έχει ηλικιακό γκρουπ. Πηγαίνει κόσμος μόνος κυριολεκτικά και σε συνδυασμό με τους νέους και εθελοντές καθηγητές αλλά και τον ωραίο και μόνο του λαό, τα μαθήματα αποκτούν δοκιμασμένα άλλη βάση.
*Νικηφόρος Χούμνος, 14ος αιώνας
