Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι στη χορευτική του εκδοχή

Από την Παρασκευή 2 μέχρι την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου, οι «Χορευτές του Βορρά» μεταφέρουν στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάιλντ, σε καλλιτεχνική διεύθυνση της Τατιάνας Παπαδοπούλου.

Η ομάδα, που έχει μια πολυετή δράση στα χορευτικά δρώμενα της Ελλάδας και του εξωτερικού, χορεύει σε αυτή την παράσταση τη σκοτεινή ιστορία του εθισμού στην εικόνα του Εγώ. «Θα θέλαμε να αποτελέσει μια αφορμή για την αναζήτηση στιγμών ζωής και όχι στιγμών πόζας», σχολιάζει η ίδια με αφορμή την τάση του κόσμου να αυτοφωτογραφίζεται, να βγαίνει διαρκώς selfie με ένα τηλέφωνο στο χέρι.

Τι θα δούμε όμως στην παράσταση και κυρίως, τι θα νιώσουμε μέσα από την κίνηση των χορευτών; Η Τατιάνα Παπαδοπούλου απαντά σε έξι ερωτήσεις γύρω από την πολύ ενδιαφέρουσα χορευτική απόδοση του έργου.

«Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει», έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν οι κριτικοί υποδέχονταν αρνητικά «το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Πώς περνά το έργο σε στην αθανασία μέσα από τον χορό; 

Η τέχνη του χορού, ως πιο αφαιρετική τέχνη σε σχέση με τη συγγραφή και ανάγνωση ενός βιβλίου, αφήνει το περιθώριο στο θεατή, μιλώντας του σε μία γλώσσα που ιστορικά και χρονικά κατανοεί εμπειρικά, αφού άλλωστε ο άνθρωπος πρώτα περπάτησε και κινούνταν και μετά μίλησε, να αντιληφθεί νοήματα που μένουν χαραγμένα στη ψυχή του. Το ομώνυμο μυθιστόρημα και η ιστορία του Ντόριαν Γκρέι μας αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που αιχμαλωτίστηκε στη λατρεία της όψης και του πορτρέτου του. Η διαχρονικότητα των μηνυμάτων της ιστορίας αποδίδεται μέσα από τη μεταφορά του Ντόριαν στη σύγχρονη εποχή κατά τη δική μας σύλληψη. Η παράσταση με αρκετά νεωτερικά στοιχεία και ανατροπές, όπως για παράδειγμα την αντιστροφή των ρόλων ανδρών-γυναικών και την αντικατάσταση του ζωγράφου με φωτογράφο, θεωρώ ότι αναπαριστά δημιουργικά πιστά την κλασική και αγαπητή από όλους ιστορία.

Η παράσταση αφορά κυρίως τη γενιά των selfies. Πώς ελπίζετε να επιδράσει το έργο στις δικές τους ψυχές; Μπορεί να σταματήσει να φωτογραφίζει τη ζωή και αντί αυτού, τελικά να τη ζήσει;

Η παράσταση δεν έχει το ρόλο της διδαχής και σίγουρα ο κάθε θεατής θα αντιδράσει διαφορετικά με το πέρας της παρακολούθησης. Θα θέλαμε να αποτελέσει μια αφορμή για την αναζήτηση στιγμών ζωής και όχι στιγμών πόζας, αλλά η περίπτωση των αυτοφωτογραφιών αφορά μόνο μία πτυχή του θέματος, για αυτό και ένα μικρό μέρος της παράστασης αφορά ξεκάθαρα τη λήψη ”σέλφι” φωτογραφιών. Το θέμα είναι προφανώς βαθύτερο και πολυδιάστατο και αγγίζεται από διαφορετικές οπτικές.

Σε κάθε περίπτωση ήταν απλά η σύλληψη της ιδέας ότι ο Ντόριαν, αν μεταφερόταν στη σύγχρονη εποχή, θα κατέγραφε τα πάντα με μία κάμερα, ως γνήσιος ”ινσταγκραμικός” πρωταγωνιστής με χιλιάδες ακόλουθους που θα ήθελαν να μοιάσουν στο πρότυπό του.

Οι άνδρες υποδύονται τις γυναίκες και οι γυναίκες τους άνδρες. Τι επιχειρείτε να αναδείξετε με αυτή την επιλογή;

Ότι ο ναρκισσισμός και ο φιληδονισμός χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις αφορούν και τα δύο φύλα, χωρίς διακρίσεις. Πρόκειται για πάθη που ταλανίζουν την ανθρώπινη ψυχή και ύπαρξη κόντρα σε στερεότυπα που υπάρχουν στο μέσο νου. Την εποχή που γράφτηκε το μυθιστόρημα, οι γυναίκες ελάχιστη συμμετοχή μπορούσαν να έχουν στη δημόσια ζωή. Στη σύγχρονη εποχή όμως, ως τα κατεξοχήν θύματα του ναρκισσισμού , θεωρήσαμε ότι επιβάλλεται να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Επιπλέον, το να καταδείξουμε την αρχέγονη σύνδεση του αρσενικού με το θηλυκό και του γεγονότος ότι στα ζεύγη το ένα είδωλο αποτελεί ανάκλαση του άλλου έμοιαζε δελεαστικό μέσα από την επιλογή cross gender διανομής των ρόλων.

Οι «Χορευτές του Βορρά» είναι η ομάδα με επαγγελματίες χορευτές που ιδρύσατε το 1994. Ποιες είναι οι τρεις πιο σημαντικές στιγμές της που ξεχωρίζετε όλα αυτά τα χρόνια;

Δε θα ξεχάσω ποτέ και θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη παράσταση στο θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη το 1995 όταν ακόμα είχα την ομάδα με τον Γιάννη Μαργαρώνη. Ήταν η πρώτη φορά που εκτεθήκαμε σαν ομάδα στο κοινό. Ως πιο σημαντική στιγμή ξεχωρίζω όταν μας επέλεξαν καλλιτεχνικοί διευθυντές ξένων φεστιβάλ χορού για να παρουσιάσουμε το έργο μας και να μιλήσω προσωπικά στα πλαίσια της Διεθνούς Πλατφόρμας Σύγχρονου Χορού που διεξήχθη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το να κριθούμε καλλιτεχνικά από τόσο καταξιωμένους ειδικούς υπήρξε μεγάλη τιμή και σοβαρή διάκριση για την ομάδα, σήμαινε ότι κάτι καλό και ποιοτικό προσφέρουμε. Τελευταία, χρονικά πάντα, ήταν η δημιουργία της χορογραφίας για την προηγούμενη παραγωγή των Χορευτών του Βορρά, ”Τα γενέθλια της Ινφάντα” του Όσκαρ Ουάιλντ. Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το αποδώσω ένα συγκεκριμένο κείμενο και εξεπλάγην με την επιπρόσθετη δυσκολία που αυτό σήμαινε. Αποτέλεσε τελικά μια ευχάριστη έκπληξη, αν και δεν το περίμενα τόσο αινιγματικό στην αρχή.

Περάσατε μία δύσκολη δοκιμασία με το σοβαρό ατύχημα που είχατε και την εννιάμηνη ακινησία που σας προκάλεσε. Με ποιο τρόπο ο χορός λειτούργησε θεραπευτικά για το σώμα και τη ψυχή σας;

Δε θα έλεγα ότι στην αρχή αμέσως μετά τους εννέα μήνες ήταν θεραπευτικό. Μακάρι, μετά από τέτοιες καταστάσεις, όταν λήγει ο χρόνος της καθεαυτής θεραπείας με ένα κουμπί να επανέρχονταν όλα στην προηγούμενη κατάσταση. Δυστυχώς όμως το διάστημα της αποκατάστασης ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερο από εννέα μήνες και η ψυχική διακύμανση μεγάλη. Αμέσως μετά ήταν ακόμη πιο δύσκολο, γιατί δε μπορούσα να κινηθώ ελεύθερα και με ενοχλούσε και σωματικά αλλά και ψυχολογικά το γεγονός ότι για πολλούς μήνες έπρεπε να κινούμαι με έναν ορισμένο τρόπο. Ένιωθα εγκλωβισμένη, σοκαρισμένη. Με τον καιρό όμως πάλεψα με τον εαυτό μου, δέχθηκα την κατάσταση και δούλεψα με το σώμα μου πάλι από την αρχή με κίνητρο την αγάπη μου για τον χορό.Ήμουν πολύ ευτυχής όταν ξαναβρέθηκα και πάλι στη σκηνή ως ενεργή χορεύτρια.

Η επιθυμία του Ντόριαν Γκρέι ήταν να μη γεράσει ποτέ. Η δική σας επιθυμία, αυτή που θα θέλατε οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί στο μέλλον ποια είναι;

Να μη σταματήσω ποτέ να έχω διάθεση για δημιουργία. Δε με φοβίζουν τα γηρατειά, να μη γεράσει ο νους μου με φοβίζει. Θέλω να έχω πάντα τον ενθουσιασμό για τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη και τη φρεσκάδα ,το πείσμα και την τρέλα ενός νέου ανθρώπου.

*Μετά τις παραστάσεις, η Τατιάνα Παπαδοπούλου θέτει ως μελλοντικό της στόχο να διοργανωθεί ξανά το 3ο Φεστιβάλ Χορού Motum, στο οποίο είναι καλλιτεχνική διευθύντρια ενώ οι με τους «Χορευτές του Βορρά» θα παρουσιάσουν το έργο στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και σε φεστιβάλ του εξωτερικού.

Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, από τους «Χορευτές του Βορρά» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης Μ2) | Παρασκευή 2, Σάββατο 3 και Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στις 21.00. Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Τατιάνα Παπαδοπούλου, Υπεύθυνη Ομάδας: Αρετή Κουτσικοπούλου, Χορογραφία: Τατιάνα Παπαδοπούλου, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος σε συνεργασία με τους χορευτές, Σύνθεση Μουσικής & Μουσική Επιμέλεια: Αντώνης Σουσάμογλου, Δραματολόγος: Κατερίνα Διακουμοπούλου, Βίντεο-Φωτογραφίες: Μάριος Ερμητικός, Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Αθανάσιος Κολαλάς | Χορεύουν οι: Δήμητρα Βλάχου, Γαλήνη Γυρτάτου, Μιχάλης Κριεμπάρδης, Δημήτριος Μαργαρίτης, Ηλίας Μπαγεώργος, Δέσποινα Λαγουδάκη, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος | Τιμές εισιτηρίων: 12€, 10€, 8€ (μειωμένο) | Είσοδος από 15 ετών και άνω