Βραδιές στην πλαζ της Αρετσούς

Λέξεις-εικόνες: Βαγγελιώ Χρηστίδου

Είναι ορισμένες βραδιές, στην παραλία της Αρετσούς, που νομίζεις ότι μεταφέρεσαι σε παλιότερες δεκαετίες, όταν οι κάτοικοι της Καλαμαριάς και ειδικά της Νέας Κρήνης, συναντιόταν εκεί καθημερινά, τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτό, το θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια, όταν μία φορά το μήνα βρισκόμασταν σίγουρα εκεί για εκδρομή για ώρες, απολαμβάνοντας άμμο, νερά, βιβλία, μπάλες, κλπ. Η ατμόσφαιρα που άρχιζε με το που έπεφτε ο ήλιος, υπάρχει ακόμη. Κι εάν εξαιρέσει κανείς τις πρόσφατες ανατιμήσεις μετά την αύξηση του Φ.Π.Α., που δίνουν την αίσθηση ενός μικρού … θέρετρου μάλλον αυτές τις μέρες, η πλαζ της Αρετσούς συνεχίζει να είναι το σημείο ανάσας και χαλάρωσης μέσα στα ζεστά και υγρά καλοκαιρινά βράδια, για πάρα πολλούς κατοίκους της πόλης.

Φέτος, πήγα αρκετές φορές. Η παραλιακή της Νέας Κρήνης, από Σοφούλη και μέχρι το «Παναγία», είναι ένα κομμάτι της πόλης που δίνει ανάσα, τόσο λόγω ανοίγματος δρόμου, αλλά κυρίως λόγων της θέας που έχει το ηλιοβασίλεμα. Βρέθηκα και πάλι εκεί το βράδυ της Τρίτης, αυτή τη φορά με τη μηχανή μου. Μετά την Ανθοέκθεση του Μαϊου, δεν είχα ξανατραβήξει φωτογραφίες. Ήμουν τυχερή…Ήταν μια… φωτεινή βραδιά. Το μόνο που είχε αλλάξει από την προηγούμενη φορά στην Αρετσού, ήταν οι τιμές του αναψυκτηρίου. Το θυμάμαι από παιδάκι, με θυμάμαι με τους φίλους μου να τρώμε μετά μανίας τις πατάτες του και να πίνουμε αναψυκτικά. Το μενού του είναι πλέον πιο «εκλεπτυσμένο» αλλά, ενώ οι τιμές ήταν εξαιρετικά χαμηλές μέχρι και την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα, προχτές άγγιζαν αυτές εστιατορίου. Όχι ότι καλύτερο για το συγκεκριμένο χώρο, με τον κόσμο που συγκεντρώνει, αλλά ας όψεται ο Φ.Π.Α.

«Αχ, ΣΥΡΙΖΑ…» σκεφτόμουν αναπόφευκτα, στενοχωρέθηκα, αγχώθηκα. Χαλάρωσα ωστόσο σε μια από τις καρέκλες και κάτω από μια ψάθινη ομπρέλα, με το ηλιοβασίλεμα να με αποζημιώνει και το φάρο στο διπλανό λιμανάκι να μην είναι δυνατόν, να μη αποσπάει την προσοχή. Κι εκεί που φαινόταν μια απλή βραδιά στην πλαζ, εμφανίστηκε «ο κύριος με το… νεροπίστολο και τα πράσινα φώτα». Και τα έριξε παντού και μας ιντρίγκαρε το ενδιαφέρον και του ζήτησα να τον φωτογραφίσω και τα παιδάκια από τα διπλανά τραπέζια έκαναν σαν τρελά από τη χαρά τους. Μου θύμισε κάπως διακοπές με γονείς, δεκαετία του ’80 στη Χαλκιδική. Σε μια πιο… μεταμοντέρνα έκδοση, που γέμισε όμως όλο το βράδυ μας με κάτι ανανεωτικό, κάτι καινούριο. Τελικά, όπου και να πάει, όπου και να βρεθεί κανείς, πάντα θα υπάρχει κάτι να τον κάνει να ξεχαστεί, να γεμίσει το «εικονο-βαλιτσάκι» του και να μη ξανασκεφτεί ξανά για πολλές ώρες, την οικονομία της χώρας. Ευτυχώς, στην πόλη που ζούμε, οι εναλλακτικές είναι πολλές.

Μια βραδιά στην πλαζ της Αρετσούς, ωστόσο, επιβάλλεται. Και μόνο, για την άμμο στα πόδια…Κι ας μην παραγγείλετε σουβλάκι!

* Το διπλανό «Σινέ Αύρα», παίζει κάθε βράδυ ταινίες. Η ατμόσφαιρα, είναι μαγική. Χωρίς ψηλά κτίρια, με την … αύρα της θάλασσας. Δοκιμάστε το!