Θεσσαλονίκη: Η Οδύσσεια μιας δημοτικής συμβούλου στην προσπάθεια να βοηθήσει συμπολίτη της

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προσπάθεια της να βοηθήσει έναν υπερήλικο συμπολίτη της, μίλησε το μέλος της παράταξης “Θεσσαλονίκη Υπεύθυνα” και Αντιπροέδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, κυρία Νέλλη Αηδονά.

Αναλυτικά, όσα είπε κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου:

“ Τέσσερα πρωινά μου πήρε για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα επιβίωσης ενός μοναχικού υπερηλίκου, συμπολίτη μας. Και λύση δεν βρέθηκε. Κάποιες προτάσεις μόνο είχα από διαφόρους φορείς που η αποτελεσματικότητά τους θα δοκιμαστεί στην πράξη.

Γείτονες με ειδοποίησαν για την κατάσταση. Κάποιοι γνώριζαν μόνο την διεύθυνση και σε ποιο κουδούνι έπρεπε να χτυπήσει κανείς για να ανοίξει ο καλόβολος γείτονας. Το όνομα του υπερηλίκου το έμαθα από άλλη πηγή. Οι άνθρωποι που με ειδοποίησαν φρόντισαν για την καθαριότητα του σπιτιού, πήγαν καθαρά ρούχα και σεντόνια και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Ο υπερήλικας που πάσχει από άνοια ,τα πέταξε όλα τα καινούρια στα σκουπίδια. Ξεκίνησα να τηλεφωνώ για να βρω άκρη. Πληροφορήθηκα από τον αγαπητό κύριο Λιακόπουλο ότι καθημερινά του πηγαίνουν τα γεύματα από το ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.

Συνέχισα τα τηλεφωνήματα. Περιφέρεια, κέντρο κοινωνικής πρόνοιας, ίδρυμα Αγίου Παντελεήμονα, Κέντρο κοινότητας, υπηρεσία ΕΟΠΥ που είναι υπεύθυνη για την εισαγωγή ηλικιωμένων σε δομές. Μίλησα με διοικητικούς υπαλλήλους, κοινωνικούς λειτουργούς, νομικούς συμβούλους. Έλαβα στο μέιλ μου αιτήσεις εισαγωγής και τα απαραίτητα έγγραφα που πρέπει να συγκεντρωθούν (από μόνα τους; Από τον ενδιαφερόμενο; Από τους γείτονες; Από τις κοινωνικές υπηρεσίες; Ένας θεός ξέρει!!) για να μπορέσει να εισαχθεί, αν και υπάρχουν μεγάλες αναμονές.

Τελικό συμπέρασμα: Δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως προτάσεις. Εφόσον είναι απαραίτητη η εισαγγελική εντολή, θα πρέπει οι καλοί γείτονες, εν μέσω πανδημίας να πάνε στον Εισαγγελέα . Ή, για να τους διευκολύνουμε, να στείλουν μια επιστολή στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, στον Εισαγγελέα, ο οποίος θα ζητήσει έκθεση από κοινωνική λειτουργό, διότι πρόκειται για θέμα που θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία. Η δεύτερη εναλλακτική είναι οι καλοί γείτονες να καλέσουν ασθενοφόρο και να κάνουν εισαγωγή του ηλικιωμένου σε νοσοκομείο, πάντα με την πιθανότητα να αρνηθεί ο άνθρωπος αυτός να μπει στο ασθενοφόρο. Αν εισαχθεί με επιτυχία, τότε το νοσοκομείο είναι υποχρεωμένο, πριν του δώσουν εξιτήριο ,να παραγγείλει έκθεση της κοινωνικής υπηρεσίας του και να δρομολογήσει την διαδικασία εισαγωγής του σε κάποια δομή. ( Υπό τις τωρινές συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκομεία μας δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό.)

Στο μεταξύ, όπως μου μεταφέρουν οι γείτονες, ο άνθρωπος βγαίνει στο δρόμο, πέφτει στην Λαμπράκη, τον σηκώνουν περαστικοί, επιστρέφει ακόμη στο παγωμένο του σπίτι. Ως πότε θα θυμάται πώς να γυρίσει, δεν ξέρω !

Ρωτώ: όλη αυτή η Οδύσσεια για έναν άνθρωπο; και μάλιστα με αβέβαιο αποτέλεσμα. Δεν θα μπορούσαμε να θεσπιστεί μια αυτοματοποιημένη διαδικασία που θα βοηθούσε εκατοντάδες ανθρώπων που διαβιούν σε παρόμοιες συνθήκες; Δεν θα μπορούσαν οι δικές μας κοινωνικές υπηρεσίες με την συνδρομή της νομικής υπηρεσίας του Δήμου Θεσσαλονίκης να διευθετούν τέτοιες υποθέσεις; Κι ακόμη, δεν θα μπορούσε ο Δήμος να σκεφτεί σοβαρά την ίδρυση ενός ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟΥ, που θα λειτουργεί με είσπραξη νοσηλίων από τον ΕΟΠΥ, συνυπολογίζοντας και τις συντάξεις των φιλοξενούμενων; Το μόνο σίγουρο είναι η γήρανση του πληθυσμού μας και το κομφούζιο των αρμοδιοτήτων. Μήπως να το εντάξουμε κι αυτό στα μεγαλόπνοα σχέδιά μας; Εκτός αν μας προλάβει κανένας νόμος για ευθανασία. Οπότε….. “