Άπαξ την άνοιξη…

Λέξεις: Σεβαστιάνα Μικρούλη

Πάρκο του Ηρακλειώτη. Είναι τέσσερις παρά τέταρτο το απογευματάκι, το μάθημά μας στο πάρκο έφτασε στο τέλος του. Τα μαζεύουμε και οδεύουμε στην έξοδο, με βήμα αργό σαν να μη θέλουμε να αφήσουμε την ανοιχτή/φυσική μας αίθουσα. Δεν λένε να ξεκολλήσουν μερικοί από το πηγαδάκι μας έξω στο πεζοδρόμιο. Αρχίσαμε κουβέντες για λέμε για ταξίδια, εμπειρίες κλπ. Όλοι χαμογελαστοί, ξεκούραστοι μετά από ένα τετράωρο μάθημα εκεί στο πάρκο.

Ο τριανταπεντάχρονος λοχαγός μας (στρατιωτικός από την Αίγυπτο, υπότροφος στο ΣΝΕΓ) μου λέει «εδώ πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα μάθημα», το έγραψε εξάλλου και στο χαϊκού που ήταν η τελική δραστηριότητα του σημερινού μας μαθήματος

Γράφει λοιπόν ο Μοχάμεντ:

Το καλοκαίρι βλέποντας τη χελώνα χαλαρώνουμε

Η «εσωτερική καλοκαιρία», η ουσιαστική χαλάρωση για σπουδαστές και δασκάλους είναι αναγκαία, ειδικά τέτοια εποχή, όσο και αν τείνουμε να πιστεύουμε το αντίθετο γιατί ίσως συνδέουμε μερικοί τη χαλάρωση με τον χαβαλέ στο σχολείο. Οι ενήλικοι σπουδαστές μας σε ένα εντατικό, απαιτητικό ετήσιο πρόγραμμά που ξεκίνησε τον Οκτώβρη και τους οδηγεί στις εξετάσεις πιστοποίησης ελληνομάθειας, Β2 αλλά και Γ1 επιπέδου, είναι τσιτωμένοι όπου εξάλλου και εμείς οι δασκάλες τους.

Ο «ποιητής» μας Μοχάμεντ, εν προκειμένου, χρειάζεται την πιστοποίηση για να μπορεί να διδάξει ελληνικά στη Σχολή Ευελπίδων στο Κάϊρο σε αρχάριους, υπάρχει βλέπετε συνεργασία των χωρών μας σε επίπεδο στρατιωτικό. Αλλά και ο Σαμίλ, ο Σεργκέι, ο Στέφανος και η Μαρία από τη Ρωσία, η Κορίνα από την Ουκρανία, η Θεοδώρα και η Ιουλιάνα από τη Ρουμανία, ο Λίαμ Μπ. και ο Λίαμ Π. από τη Μ.Βρετανία, οι «Λιάμηδες» όπως τους βάφτισε η περσινή τους δασκάλα… όλοι τους ανεξαιρέτως χρειάζονται την πιστοποίηση για σπουδές, προπτυχιακές / μεταπτυχιακές, για αναζήτηση εργασίας. Καταλαβαίνετε την πίεση και το άγχος τους να επιτύχουν σε αυτές τις κρίσιμες για τη ζωή τους εξετάσεις. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι οι δάσκαλοι του ΣΝΕΓ* και κάνουμε ό,τι μπορούμε για την πληρέστερη προετοιμασία τους για τις εξετάσεις. Υπάρχει όμως και η ψυχολογία τόσο του υποψηφίου εξεταζόμενου όσο και του δασκάλου του.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, εδώ και χρόνια έχει γίνει πλέον παράδοση για πολλούς διδάσκοντες στο ΣΝΕΓ, εκτός από τους καθιερωμένους πολιτιστικούς περιπάτους, επισκέψεις σε μνημεία/τοπόσημα και μουσεία της πόλης, να κάνουμε άπαξ κάθε άνοιξη, όταν έχει λιακάδα και ο καιρός είναι ζεστούτσικος πια, ένα μάθημα κανονικό έξω, στο πάρκο. Όσοι διδάσκουμε στις αίθουσες που νοικιάζει από το 2002 το ΑΠΘ για εμάς στο Γαλλικό Ινστιτούτο, πηγαίνουμε στο αρκούντως φροντισμένο πάρκο του Ηρακλειώτη. Οι άλλες συναδέλφισσες/οι που έχουν μάθημα στις τρεις αίθουσες που διαθέτουμε στο κτίριο της παλιάς Φιλοσοφικής εκμεταλλεύονται αντίστοιχα τον όμορφο κήπο που υπάρχει εκεί.

Να μιλήσω τώρα για το φετινό μου βίωμα. Οφείλω να καταθέσω λοιπόν το εξής, φτάνοντας όλοι μας στο πάρκο και έχοντας επιλέξει την παχιά σκιά που μας βολεύει για να καθίσουμε σε κύκλο, έστρωσα την ψάθα μου και αυθόρμητα έβγαλα τα παπούτσια μου * πάντα νιώθω άνεση όταν βρίσκομαι στη φύση, δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε για φυσικότητα. Ακόμα και όταν χρειάστηκε να αλλάξουμε σκιά μετά το διάλειμμά μας συνέχισα να περπατώ με τις κάλτσες μόνο… Όσο για τα παιδιά, δεν σταμάτησαν να χαμογελάνε και να κουβεντιάζει η γαλαρία μας ανέμελα. Έπιασα τον εαυτό μου ουδόλως να με πειράζει αυτό, κάτι που στους τέσσερις τοίχους της τάξης θα με εκνεύριζε κάποια στιγμή…

Το lesson plan που έστησα στο μυαλό μου από την προηγουμένη, προέβλεπε άσκηση στην παραγωγή προφορικού λόγου που αποτελεί μέρος των προς εξέταση δεξιοτήτων στην πιστοποίηση της ελληνομάθειας. Για το κλείσιμο του μαθήματος, φύλαγα μια απλή δραστηριότητα δημιουργικής γραφής, τη συγγραφή ενός χαϊκού στα ελληνικά. Λοιπόν όλα κύλησαν νεράκι και μπορεί να μην κάναμε όλα όσα είχα προγραμματίσει (βλ. την ανασφάλεια του δασκάλου μην και μείνει κενός χρόνος), αλλά και πάλι ουδόλως ανησύχησα. Αυτό μέσα στους τέσσερις τοίχους της τάξης θα με στρέσαρε. Τα παιδιά κατά μόνας ή σε συνεργασία με τον διπλανό τους ετοίμασαν μέσα σε λίγα λεπτά το θέμα που τους έδωσα, διαφορετικό στον καθένα, το οποίο έπρεπε να παρουσιάσουν/να μιλήσουν για αυτό στην ομήγυρη. Ε, λοιπόν, έρεε αβίαστα ο λόγος τους με ελάχιστα ψεγάδια! (ΟΚ, αυτό οφείλεται και στην πολλή δουλειά που κάνει στην τάξη και η συνάδελφος Μάρθα Β. με την οποία μοιραζόμαστε το τμήμα). Σε αυτό το σημείο δεν χρησιμοποιώ τυχαία το ρήμα «έρεε» γιατί στη φύση, το πράσινο, τα λουλούδια, τα δέντρα , τα νερά και ας είναι μια μικρή τεχνητή λιμνούλα, ένα καναλάκι με χρυσόψαρα και χελωνάκια έχουν αυτή τη μαγική, κατευναστική επίδραση πάνω σου. Ανεπαίσθητα αποκαθιστούν το flow, τη ροή που απεγνωσμένα ψάχνουμε να βρούμε οι κάτοικοι των πόλεων σε ακριβές δραστηριότητες (βλ. γιόγκα, tai chi κλπ). Σκέφτομαι το σλόγκαν γνωστής διαφήμισης για μεταλλικό νερό «Δύναμή μας, η ροή μας» και έτσι πραγματικά είναι. Η μικρή χελώνα που ξεστράτισε από το δρόμο της προς το νερό και μας επισκέφτηκε εκεί στη σκιά (στεκότανε το μικρό ζωντανό σαν αγαλματάκι στα όρια του κύκλου μας). Τα δυο τρία περιστέρια που επίσης βολεύτηκαν δίπλα μας, το καλυτερότερο αγχολυτικό ένα ένα όλα αυτά τα μικρά πλην αξιοπρόσεκτα. Και τα χαμόγελα να ανθίζουν στα πρόσωπα και των πιο σοβαρών νεαρών.

Αλλά ήταν και οι λίγοι περιπατητές που είχαν έναν αργό, ράθυμο βηματισμό, μια ήσυχη συμπεριφορά. Η μοναχική ηλικιωμένη που μάς πλησίασε για να μάθει τι κάνουμε και έπειτα κατευθύνθηκε χωρίς πολλές κουβέντες, χαμογελαστή στο παγκάκι της. Ο κηπουρός του Δήμου που έκανε το διάλειμμα του πίνοντας τον καφέ του όρθιος, μας χάζευε διακριτικά απόσταση. Παραδίπλα ένα νεαρό ζευγάρι, φοιτητές αν κρίνω από τα βιβλία πάνω στο στρωσίδι, λίγο διάβαζαν, λίγο σκρόλαραν στα κινητά τους, λίγο μιλούσαν αλλά κυρίως έπαιζαν με τον σκύλο τους. Απολάμβαναν τη σχέση τους και αυτό ήταν ολοφάνερο.

Flow ναι, ροή, καλή ενέργεια, φυσικότητα και ησυχία εσωτερική και εξωτερική μιας και τα αυτοκίνητα στη Στρατού και στη Ζέρβα έμοιαζαν να είναι πολύ μακριά μας.

Ναι, άπαξ την άνοιξη σε αυτό το καθιερωμένο πλέον μάθημα στο πάρκο, το έχω εμπεδώσει ότι δύναμή μας είναι η ροή μας. Και είναι αυτή η φυσική ροή που μας χαρίζεται στη φύση πολύτιμη. Της το οφείλουμε της φύσης να τη φροντίζουμε, να τη θεραπεύουμε, να υπηρετούμε δηλαδή το καλώς έχειν πρωτίστως της λιγοστής αστικής φύσης. Είμαστε μέρος της όσο και αν το ξεχνάμε, και μέσα της/ κοντά της ζούμε καλύτερα!

*Η Σεβαστιάνα Μικρούλη είναι δασκάλα της ελληνικής ως ξένης γλώσσας στο Σχολείο Νέας Ελληνικής Γλώσσας του ΑΠΘ