Γιατί είναι τόσο σημαντικοί μερικοί νόμοι

Η 15η Φεβρουαρίου η μέρα που ψηφίστηκε η επέκταση του πολιτικού γάμου και για τα ομόφυλα ζευγάρια αποτελεί πλέον μια ιστορική ημέρα για το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα πλάι στην ημέρα που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης και την ταυτότητα φύλου, όταν κλαίγοντας από συγκίνηση τρανς γυναίκες αγκαλιάστηκαν στα θεωρεία της Ελληνικής Βουλής και ανέπνευσαν με ανακούφιση.

Γιατί όμως γίνεται τόσο πολύς λόγος για αυτά τα νομοσχέδια και όχι για κάποια άλλα, φτάνοντας στο σημείο να κατηγορούνται πολλές φορές τα ΜΜΕ, οι οργανώσεις και τα κινήματα, ότι μονοπωλούν την συζήτηση γύρω από συγκεκριμένα θέματα και ότι πιέζουν την κοινωνία να αλλάξει τις πατροπαράδοτες συνήθειες της και την αποπροσανατολίζουν.

Για πρέπει να μας αφορούν όλους;

Διότι πρόκειται για νομοθετικές ρυθμίσεις που έρχονται να αποκαταστήσουν χρόνιες αδικίες που δεν επέτρεπαν την ισότητα των πολιτών.

Σήμερα θεωρούμε δεδομένο πως η δουλεία, η εκμετάλλευση ανθρώπου είναι έγκλημα και το καταδικάζουμε έπρεπε όμως να δοθούν πολλές μάχες εντός και εκτός δικαστηρίων και βουλευτικών εδράνων και να περάσουν δεκαετίες για να καταστεί νόμος του κράτους χωρίς αυτό να έχει φυσικά εξαλείψει το ρατσισμό τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μια και γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας καθημερινά.

Από τις αντιδράσεις στα social media και τα παράθυρα των εκπομπών καταλαβαίνουμε πως ένας η δύο νόμοι δεν θα αλλάξουν ως δια μαγείας την κοινωνία. Δεν θα αποκτήσουν όλοι γύρω μας αυτόματα ενσυναίσθηση και κατανόηση.

Τότε γιατί είναι τόσο σημαντικοί αυτοί οι νόμοι αναρωτιούνται οι περισσότεροι, μιας και οι ΛΟΑΤΚΙ ήδη έχουν μέσα από τον αντιρατσιστικό νόμο και τους αγώνες τους διεκδικήσει το σεβασμό. Η σημαντικότητα τους είναι σπουδαία διότι εξασφαλίζει και με το νόμο και όχι θεωρητικά πως το Ελληνικό κράτος προάγει την ισότητα. Αυτοί οι νόμοι είναι βαρύνουσας σημασίας διότι αναγνωρίζουν πως δεν υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων, δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος. Και σε ένα κράτος δημοκρατικό και δίκαιο δεν μπορεί ένας πολίτης να στερείτε δικαιώματα που απολαμβάνει κάποιος άλλος.

Αυτοί οι νόμοι είναι το ίδιο σημαντικοί με αυτόν που επέτρεψε την γυναίκα να σπουδάσει, να εργαστεί, να ψηφίσει, να μην χρειάζεται να δίνει προίκα και να την παντρεύουν σαν να ήταν προϊόν, σαν αυτούς που αναγνώρισαν στους Ρομά που ζουν χίλια χρόνια στον Ελλαδικό χώρο ότι είναι πολίτες αυτού του κράτους και αυτούς που δίνουν δικαιώματα στους πρόσφυγες και μετανάστες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην χώρα, νόμοι που μας είναι γνωστοί γιατί τους απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι μετανάστες συγγενείς μας στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία.

Μεγαλώσαμε στα 90s και παρά τους αγώνες, βιώσαμε τον χλευασμό που θεωρούνταν δεδομένος, την βία από την αστυνομία, τον αποκλεισμό από την εργασία την εκπαίδευση τη στέγαση. Σήμερα όλοι αυτοί οι νόμοι αποτελούν δικαίωση αλλά πάνω από όλα αναγνώριση από το κράτος ότι οι ΛΟΑΤΚΙ είναι άνθρωποι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τράνς φίλες που αδυνατούσαν να βρουν σπίτι και αναγκαζόταν να παρακαλάνε φίλους να συνάψουν αυτοί συμβόλαιο στο όνομά τους γιατί βλέποντας την δική τους ταυτότητα αρνιόταν να της δώσουν στέγη.

Δεν θα ξεχάσω πόσα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά αγαπούσαν το σχολείο και την μάθηση και αναγκάστηκαν λόγω χλευασμού, σχολικού εκφοβισμού, της αδιαφορίας του εκπαιδευτικού συστήματος να σταματήσουν το σχολείο η το πανεπιστήμιο.

Πόσα από αυτά τα παιδιά μη έχοντας καμία άλλη επιλογή στράφηκαν στην πορνεία κα στην παραβατικότητα. Κάτω από αφόρητη ψυχολογική πίεση κατέφυγαν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Πόσοι από αυτούς αρνήθηκαν να πάνε σε γιατρό γιατί δεν άντεχαν την συμπεριφορά των άλλων ασθενών και του ιατρικού προσωπικού με αποτέλεσμα να μην φροντίσουν την υγεία τους και να χαθούν πρόωρα από τη ζωή.

Εκείνα τα κορίτσια που στις πορείες έξω από τα δικαστήρια έκαιγαν τις ταυτότητες τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Όλα εκείνα τα παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ ξανά στο χωριό τους, στο τόπο καταγωγής τους, δεν είδαν ποτέ ξανά το πατρικό σπίτι, το πάρκο των παιδικών χρόνων, τον πατέρα και την μητέρα τους.

Χάσαμε φίλους μας οι οποίοι άφησαν πίσω τους προσωπικά αντικείμενα, αρχείο, περιουσία στην οποία δεν είχε κανένα δικαίωμα ο επι δεκαετίες σύντροφος αλλά αντίθετα η μακρινή ξαδέλφη που είχε να την δει πολλά χρόνια και έκαιγε με αηδία ότι ήταν δικό του για να καρπωθεί τα ακίνητα σπίτια και οικόπεδα μουρμουρίζοντας ψόφο στο πούστη που μας άφησε δύο διαμερίσματα.

Μας έκλεισαν την πόρτα σε κηδείες στις οποίες δεν ήθελαν τους ανώμαλους φίλους των παιδιών τους.

Σήμερα οι ΛΟΑΚΤΙ μπορούν να βρίσκονται στα έδρανα της Βουλής, κάποτε δεν τολμούσαν να βγουν έξω αν δεν έπεφτε το σκοτάδι, για να μην ακούσουν για άλλη μια φορά το κράξιμο από την γειτονιά.

Οι ΛΟΑΤΚΙ και κυρίως οι τράνς που κουβάλησαν το μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες τους μέχρι την ψήφιση των πρώτων νόμων που καταδίκαζαν το ρατσισμό και τις διακρίσεις, δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα. Η χρήση βίας προς μια τράνς δεν ήταν καταδικαστέα πράξη. Κανείς δεν θα αντιδρούσε αν κάποιος έβριζε, έφτυνε και χτυπούσε ένα ΛΟΑΤΚΙ πρόσωπο. Η οικογένεια έδιωχνε το παιδί της από το σπίτι και κανείς δεν μπορούσε να πάρει θέση εναντίον της.

Όχι η κοινωνία δεν θα αλλάξει από την μια στιγμή στην άλλη, οι νόμοι δεν είναι το μαγικό ραβδί που μεταμορφώνουν μια χώρα σε μια παραμυθένια πλάση. Όταν όμως αρχίζει και εφαρμόζεται ο νόμος, ξεκινάει να αλλάζει η στάση του κράτους, των δημόσιων υπηρεσιών και όταν έστω και επιβεβλημένα από το νόμο κάποιος θεωρείται ίσος, τότε έχει γίνει μια αρχή για μια μεγάλη αλλαγή.

Αυτό το βλέπουμε ήδη στους νέους σήμερα. Οι ίδιοι οι συμμαθητές μου λένε πως χαίρονται για την δυναμικότητα των δικών τους παιδιών, το πόσο πιο εύκολα διεκδικούν τα θέλω τους. Πόσο ώριμη σκέψη έχουν και πως δεν επιτρέπουν την κακοποίηση των συναισθημάτων και των ονείρων τους.

Ας δώσουμε λοιπόν στις νέες γενιές το δικαίωμα να ζήσουν σε μια πιο δίκαιη κοινωνία εμείς η γενιά που μεγάλωσε με γονείς θείους και παππούδες που έλεγαν στα παιδιά τους “αυτόν μην τον κάνεις ξανά παρέα γιατί ο πατέρας του είναι αριστερός, γιατί είναι Αλβανός, γιατί είναι Ρωσάκι, είναι κουνιστός, η μάνα του είναι πουτάνα, οι γονείς του έχουν χωρίσει”.

Ας σωπάσει επιτέλους η γενιά που κουβαλάει κόμπλεξ, αποτυχίες και στρεβλά στεγανά και ας δώσει όλα αυτά που χρειάζονται οι καινούργιες για να υπάρξουν πιο ευτυχισμένες.