Γιατί εξαφανίστηκε η ΚΟΘ από τη ζωή της πόλης;

Είναι μέρες τώρα που αναρωτιέμαι τι απέγινε η πιο αγαπημένη ορχήστρα της πόλης; Πως μέσα σε ένα χρόνο στέρεψε το ορμητικό ποτάμι που ήταν η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης την τελευταία πενταετία; Που εξαφανίστηκε η ορχήστρα που κατάφερε με τις δράσεις και τις εμφανίσεις της να πετύχει την εξοικείωση μια πόλης με μουσικές που δεν είχε μάθει να ακούει;

Αν κάνεις μια αναζήτηση μόνο εδώ στο site της parallaxi στο λήμμα ΚΟΘ θα δεις δεκάδες επαινετικά κείμενα που έχουμε γράψει για τις εξαιρετικές πρωτοβουλίες της Ορχήστρας πριν λίγα χρόνια να βρίσκεται παντού. Για τα μοναδικά αντανακλαστικά που είχε επιδείξει από τα χρόνια που στο τιμόνι της βρίσκονταν ο Μύρωνας Μιχαηλίδης στο να αποκτήσει ένα νέο πρόσωπο που κέρδισε τη συμπάθεια και την αγάπη όχι μόνο ανθρώπων που αγαπούσαν συγκεκριμένα είδη μουσικής αλλά και όλης της πόλης που ξαφνιασμένη έβλεπε την Ορχήστρα να ανταποκρίνεται με ταχύτατη συνέπεια όπου την καλούσαν και κυρίως σε χώρους που δεν μας είχε συνηθίσει.

Ήταν η ΚΟΘ που αποχαιρετούσε το καλοκαίρι με μια σπουδαία συναυλία για χρόνια στην πλατεία Αριστοτέλους που αποτελούσε ύψιστο γεγονός, ήταν το ΚΟΘ Underground κάθε χρόνο το σπουδαιότερο εναλλακτικό μουσικό φεστιβάλ της πόλης, ήταν οι συνεργασίες και οι εμφανίσεις σε εκδηλώσεις φορέων σε όλη την πόλη που η ΚΟΘ ήταν εκεί, με μεγάλα ή μικρά σύνολα της. Ήταν η ΚΟΘ στην Πανσέληνο του Αυγούστου, στο Παλατάκι, στα Δυτικά.

Ήταν η ΚΟΘ με πρωτοβουλίες εξαιρετικές στην πόλη, σπουδαίους μουσικούς, συνεργασίες με μεγάλα ονόματα και εμφανίσεις σε αναπάντεχους χώρους, στα Μουσεία, σε σχολεία των Δυτικών συνοικιών, στο εξωτερικό, με πρωτότυπα προγράμματα, που συνδυάζουν περισσότερες από μια τέχνες ή είδη μουσικής, όπως την συνοδεία ταινιών βωβού κινηματογράφου, παραγωγές όπερας και μπαλέτου και συναυλίες συμφωνικού ροκ, με συναυλίες κοινωνικού χαρακτήρα για ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, εμφανίσεις σε φυλακές, νοσοκομεία και σε διάφορα κοινωνικά ιδρύματα. Και ήταν εκτός από το Μύρωνα Μιχαηλίδη άνθρωποι που πρωτοστάτησαν όπως ο Αλέξανδρος Μυράτ, ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, η Κέλλυ Μιμικοπούλου και βοήθησαν να χτιστεί αυτή η πολύτιμη εξωστρέφεια.

Αυτή την ΚΟΘ δεν την βλέπω πια. Αν εξαιρέσεις τη συναυλία στη Ροτόντα ή ΚΟΘ σήμερα μου μοιάζει με ένα τυπικό δημόσιο οργανισμό, που ναι, κάνει τις τακτικές εμφανίσεις που οφείλει αλλά απέχει πλήρως από τη ζωή της πόλης. Το διαπιστώνει κανείς μιλώντας και με τους μουσικούς της ιδιωτικά. Που μοιάζουν παροπλισμένοι.

Η ΚΟΘ που μας εξέπληξε τόσο ευχάριστα τα προηγούμενα χρόνια απουσιάζει πια. Δεν ξέρω τους λόγους, υποψιάζομαι μερικούς. Δεν έχουν να κάνουν με χρήματα, και τότε κρίση είχαμε και τώρα κρίση. Νομίζω είναι θέμα αντίληψης τι σημαίνει Ορχήστρα στους καιρούς της κρίσης. Σε μια εποχή που το ΚΘΒΕ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και τα Μουσεία είναι παντού η ΚΟΘ χάθηκε. Κρίμα.