Νέα Ελβετία: Η θλιβερή εγκατάλειψη
Ο αργός θάνατος ενός υπέροχου άλσους.
Άλση συνοικίας στη Θεσσαλονίκη έχουμε ελάχιστα. Ίσως το πιο γνωστό και ιστορικό είναι αυτό στη Χαριλάου, στο τέρμα της οδού Παπαναστασίου που βαφτίστηκε κάποτε Νέα Ελβετία, εξαιτίας πιθανά της βλάστησης που έδινε μια αίσθηση βουνού μέσα στην πόλη.
Το Άλσος αυτό γνώρισε κάποτε ένδοξες μέρες, μέχρι και τα χρόνια του ογδόντα με ένδοξη Γιορτή Κρασιού, Φεστιβάλ Πολιτικών Νεολαιών και τη γειτονιά να το χαίρεται πάντα, με πικ νικ στις πευκοβελόνες του ή ένα καφεδάκι στη δροσιά του αναψυκτηρίου.
Έπειτα ήρθε η παρακμή. Περιθωριακοί τύποι το χρησιμοποιούσαν συχνά για τόπο διακίνησης ναρκωτικών, σκουπίδια πλημμύρισαν το οικόπεδο, το αναψυκτήριο του δήμου είναι κλειστό και ανοίκιαστο.
Η εικόνα σήμερα είναι παραπάνω από απογοητευτική. Περιφράξεις που έχουν καταρρεύσει, κάγκελα που έχουν να βαφτούν χρόνια και σκουριάζουν, σκουπίδια παντού, σίδερα και παλιά υλικά παρατημένα, αυτοκίνητα των υπαλλήλων του δήμου να το μετατρέπουν σε ένα απέραντο πάρκινγκ, κομμένα δέντρα, άρρωστα δέντρα, εγκατάλειψη.
Βλέποντας την εικόνα του και τους υπαλλήλους να κάθονται ξέγνοιαστοι σε ένα μικρό κήπο που έχουν οργανώσει στην πλαϊνή είσοδο θέλεις να μπεις στον κόπο να τους ρωτήσεις γιατί δεν κάνουν κάτι για αυτό; Γιατί δεν παίρνουν έστω ένα κουτί λαδομπογιά να βάψουν τα σκουριασμένα κάγκελα;
Είναι πραγματικά λυπηρό πως ένας μικρός παράδεισος σε μια γειτονιά που θα έπρεπε να είναι το καμάρι της μετατράπηκε με την απόλυτη ευθύνη του δήμου Θεσσαλονίκης και των περιοίκων σε αυτό το απεχθές πράγμα που θέλεις απλά να διασχίζεις…
